Special: Special: De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Granicus - Granicus

Special

Special: De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Granicus - Granicus

Door Ruud, januari 2017

Wat is de reden om een band te starten? Aan een hobby willen beginnen? Frustraties afreageren? Een boodschap willen vertellen? De mogelijkheden zijn eindeloos. Wie zette je aan tot het spelen van metal? Dat zijn hoofdzakelijk grote bands uit de jaren tachtig wiens invloeden tot het heden doordreunen. Zij hebben hier op hun beurt ooit mee te maken gehad en besloten niet zomaar hun helden te kopiëren. Wie die helden zijn, is niet lastig te achterhalen, maar het betreffen artiesten wiens namen niet vaak meer genoemd worden. En dat terwijl ook zij ooit tot de rebelse jeugd behoorden en muziek maakten die de oren van hun ouders tergden.

Met de rubriek De Stenen Wortels van Heavy Metal duiken we in de veelal vergeten jaren zestig en zeventig. Tijden waarvan velen onder ons slechts The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin en Black Sabbath kunnen noemen. We werpen een licht op bekende én obscure platen die onze metalhelden ooit hebben bewogen om een instrument te bespelen of achter de microfoon te kruipen. Iedere maand kiezen we een album en laten we vervlogen tijden weer even herleven.

Granicus is hoogstwaarschijnlijk geen naam die een belletje bij je zal doen rinkelen. Groot is deze band eigenlijk ook nooit geworden en zou waarschijnlijk in de vergetelheid zijn geraakt, ware het niet dat liefhebbers van het oude Black Sabbathgeluid op allerlei fora en in Facebookgroepen de herinnering van Granicus in ere houden. Zo ben ik zelf in elk geval met dit kwintet uit het begin van de jaren zeventig in aanraking gekomen. Al die mooie woorden moesten toch ergens goed voor zijn en gelukkig vind je obscure muziek vrij makkelijk op internet.

De carrière van dit vijftal was geen lang leven beschoren. Het kwintet was slechts actief van 1969 tot 1973. De ambitie was er wel degelijk, want thuisstad Cleveland werd ingewisseld voor een gehucht buiten New York. Na lang zwoegen, kreeg Granicus in 1973 de mogelijkheid om op te treden voor hoge heren van RCA en Columbia. Beide labels wilden Granicus tekenen. Er werd gekozen voor RCA. Achteraf gezien niet de slimste keuze, aangezien Blue Öyster Cult een jaar eerder voor Columbia koos. Het werd een hectisch jaar voor Granicus. In twaalf maanden tijd werd een contract getekend, een album uitgebracht en was de split een feit. De relatie met RCA was zo slecht dat frontman Woody Leffel er de brui aan gaf. Hij bleef zingen, maar de rest van de band keerde verbitterd terug naar Cleveland.

Ruim veertig jaar na dato is dat debuutalbum de grootste erfenis. Als je het al tegenkomt, is de kans groot dat het een bootleg is. De slechte distributie was slechts een van de punten van frustratie van de band. Die is moeilijk te bevatten, evenals de bemoeienissen van RCA. Granicus tourde in 1973 met Bob Seger en breidde de fanbase behoorlijk uit. De band had dan ook echt wat te bieden. Misschien was de stijl niet helemaal wat het Amerikaanse publiek wilde. Granicus’ muziek straalt vooral bewondering uit voor de Britse scene en doet veel denken aan Led Zeppelin en Deep Purple. De muziek is vrij fel en doorspekt met blues. De grootste blikvanger is frontman Woody Leffel, wiens stem ergens tussen Robert Plant en Geddy Lee in zit.

Granicus is een swingende plaat, waarop veel ruimte is voor balladesque songs. De toon is vaak vrij hard. Het gitaarwerk zit tegen het metalige aan. Dat is vooral lekker fel in Bad Talk. De solo’s neigen naar het ongecontroleerde, maar er zit wel heel veel vuur en passie achter. Woody Leffel is echter degene die onnavolgbaar is en op vol vermogen zijn teksten eruit gilt. De toon is vrij anti-Amerikaans. Niet gek als je je bedenkt dat dit album uit de tijd van conflicten rondom rassenkwesties en mensenrechten, maar ook de oorlog in Vietnam komt. You’re In America is een felle aanklacht tegen het systeem. Ook de oude thuisstad moet het ontgelden. Cleveland, Ohio laat het geluid horen van boze jongeren die hun achtergestelde woonplaatsen wilden ontvluchten. “I am getting out of Cleveland, Ohio!”.

Net als op veel stevige platen uit de vroege jaren zeventig het geval is, heeft dit album zijn rustmomenten. Twilight is een erg kalm tussenstuk. Laat je overigens niet misleiden door Prayer. Het mag dan wel als ballad beginnen, maar het bouwt op tot een heerlijke finale en neemt daar met elf minuten ook lekker de tijd voor. Ook Nightmare kent een rustig tempo, maar heeft een ietwat naargeestig sfeertje. Granicus is een bijzonder gevarieerd album en vrij onterecht in de vergetelheid geraakt.

De opmars van Granicus werd al snel in de kiem gesmoord en het is dus slechts gissen hoe ver deze vijf heren gekomen zouden zijn. Met name vanwege de ongelooflijk getalenteerde zanger Woody Leffel had de band uitstekende papieren. Jarenlang alleen bekend bij een select groepje verzamelaars en liefhebbers. Dave Wyndorf van Monster Magnet benoemde Granicus’ debuut ooit in een interview tot één van zijn favoriete platen. De laatste jaren is Granicus weer enigszins actief. In 2010 werd Thieves, Liars, Traitors uitgebracht. Het is eerder een verzameling demo’s dan een volwaardige plaat, maar onderstreept wel weer even het talent van deze band. Wil je echte metal uit de vroege jaren zeventig horen, zoek dan op YouTube eens naar Hollywood Star. Het is de bedoeling dat het geweldige debuutalbum nog een degelijke re-release gaat krijgen en Granicus schijnt zelfs aan een nieuwe plaat te werken.

Tracklist:
1. You're In America
2. Bad Talk
3. Twilight
4. Prayer
5. Cleveland, Ohio
6. Nightmare
7. When You're Movin
8. Paradise

Vorige Stenen Wortels:

[ Terug naar de Artikelen ]