Blackmetalfans die al wat langer meedraaien, zullen de naam Tsatthoggua in de jaren negentig vast wel eens zijn tegengekomen. Het Duitse gezelschap levert in dat decennium twee platen af via het toen nog behoorlijk toonaangevende Osmose Productions, waar grote namen als Marduk, Enslaved, Samael en Absu onderdak vonden. Hoewel Hosanna Bizarre (1996) en Trans Cunt Whip (1998) in muzikaal opzicht weinig verheffends laten horen, weten de Duitse smeerpoetsen enig momentum te genereren met hun opzichtige geflirt met thema’s als perversie, BDSM en militarisme.
De albums leken daarmee gedoemd tot een leven in vergetelheid, hooguit interessant als curiositeiten, ware het niet dat de band sinds 2019 – na een periode van bijna negentien jaar – een doorstart maakt. Zo kan het zomaar gebeuren dat anno 2024 ineens een nieuwe langspeler in de schappen ligt, die zesentwintig(!) jaar na zijn voorganger verschijnt. Osmose Productions ziet blijkbaar nog steeds brood in het geheel. Heeft Tsatthoggua zich door de jaren heen ontwikkeld tot een wat volwassener band? Of is het adagium ‘wijsheid komt met de jaren’ niet van toepassing op deze oudgedienden?
We Are God blinkt in ieder geval niet uit in verfijndheid, zullen we maar zeggen. De negen nummers zijn van het type ‘simpel geros’. Een onbehouwen en rechtlijnige combinatie van black metal met een thrashmetalrandje, voortbordurend op het werk van Impaled Nazarene en tevens voorzien van een flinke scheut Belphegor. Op bepaalde momenten blijkt dat behoorlijk effectief, zeker als de teksten ook nog eens lekker in het Duits worden geblaft. Zo is Vorwärts Vernichter een prima, opgefokt muzikaal testosteronbommetje dat weliswaar niets nieuws laat horen, maar qua uitvoering zeer verdienstelijk uit de speakers komt knuppelen. The Doom-Scrawl Of Taran-Ish onderscheidt zich met wat epischere melodielijnen, die het geheel iets meer cachet geven. En het smerige Pechmarie is weliswaar pure Belphegor-verheerlijking, maar daarom niet minder sterk.
Helaas zijn er ook de nodige middelmatige momenten op We Are God te vinden. Zo ploetert het titelnummer in een monotoon en weinig verheffend, log ritme naar de finish. I Drive My Dogs (To Thule) (nuttige verduidelijking overigens) wisselt vurige erupties met tragere passages. Daardoor is de track muzikaal gezien weliswaar wat minder eendimensionaal dan de andere nummers, maar met ruim zeven minuten is het nummer wel wat aan de lange kant. True Black Love is ook behoorlijk monotoon, waardoor de effectiviteit van de sterkere nummers plaatsmaakt voor simplisme en gezapige clichés. Datzelfde geldt voor Gloria Extasia, dat zich primair op tekstuele en muzikale platitudes beroept en daardoor nogal flauw overkomt.
U trekt inmiddels zelf waarschijnlijk al de conclusie dat We Are God niet bepaald het comebackalbum van het jaar is. Op de beste momenten klinkt de muziek van Tsatthoggua krachtig, urgent en ‘in your face’, maar de scheidslijn tussen gedrevenheid en banaal simplisme is dun – en wordt lang niet altijd met verve bewandeld. Bij vlagen aardig, bij vlagen middelmatig, dus al met al een onopvallende, lichte voldoende.
Tracklist:
1. Master Morality
2. Vorwärts Vernichter
3. The Doom-Scrawl Of Taran-Ish
4. I Drive My Dogs (To Thule)
5. True Black Love
6. No Paradise For Human Sheep
7. Gloria Extasia
8. We Are God
9. Pechmarie