Under The Gaze Of Dissolution is de vierde aanslag die de anonieme blackmetalgroep HWWAUOCH - onderdeel van het obscure Prava Kollektiv - op de mensheid afvuurt. Drie jaar hebben we de tijd gehad om bij te komen van Protest Against Sanity (2020), een plaat die zo allesverzengend, gitzwart en ondoordringbaar is dat iedere vorm van verzet in de kiem gesmoord wordt. Ik beschreef het werkstuk destijds als een radicale duik in de donkerste krochten van de menselijke geest, waar ziedende woede-uitbarstingen samengaan met hallucinante waanbeelden. Dat vertaalt zich in een cocktail van dissonant gereutel, labyrintische riffs en beklemmende, ondoordringbare composities die iedere wilskracht uit de nietsvermoedende luisteraar slaat.
Binnen het Prava Kollektiv, het collectief van blackmetalbands die nauwe relaties met elkaar hebben en ook onderling muzikanten uitwisselen, is HWWAUOCH altijd al de meest ziedende en mensonterende band uit de collectie geweest. Met Under The Gaze Of Dissolution is het niet anders. Dissolving The Final Shards Of Existence is de subtitel die dit gedrocht heeft meegekregen. Veel treffender gaan we het niet krijgen. Deze eind vorig jaar verschenen release is weliswaar iets minder extreem dan zijn voorganger, maar dat blijft bij deze band een zeer relatieve constatering. Want laten we wel wezen: 99,9% van de mensheid zal dit nog steeds als ondefinieerbare teringherrie classificeren.
Zo begint openingstrack Thou Shalt Not Exist weliswaar nog heel even met een riff die je met wat fantasie het predicaat groovend zou kunnen meegeven, maar wordt enig gevoel van melodie of comfort de kop ingedrukt zodra de vocalen hun intrede doen. Die vocalen zijn intenser en bezetener dan vrijwel alles wat ik ooit eerder heb gehoord. Door merg en been gaand gekrijs, hysterisch gekerm, dreigend gemurmel en gegil dat de grens van de waanzin ruimschoots is gepasseerd, vaak in een meerlaagse kakofonie over elkaar heen gedrapeerd. Voeg daar een bezeten rossende drummer en een naargeestige basgitarist (die af en toe volstrekt in zijn eigen verstoorde universum lijkt te spelen met zijn avantgardistische gefrbel) aan toe en de kolkende intensiteit van HWWAUOCH wordt duidelijk.
Het is niet moeilijk voor te stellen dat dit soort beklemmende, nachtmerrieachtige structuren als favoriete martelwerktuigen ingezet worden. De composities ik gebruik de term met enige terughoudendheid in deze context worden zelfs op de sporadische momenten van relatieve rust in de vorm van dissonante, akoestische intermezzos (halverwege Anthrophobia en Another End Into A Different Time) opgeslokt door de ronduit gestoorde vocalen, waardoor het klinkt alsof er een heel koor aan geesteszieken in een staat van collectieve psychose verkeert. Eenieder zal voor zichzelf uitmaken in hoeverre dat aanlokkelijk klinkt. Maar de dappere ziel die benieuwd is hoe een (veel) rauwere, maniakalere en hysterischere versie van Blut Aus Nord klinkt, kan een poging wagen. Maar realiseer je dan ook: voorzichtig dippen is er niet bij, want HWWAUOCH grijpt je bij de strot en houdt je met sardonische grijns onder water tot het licht uitgaat.
Tracklist:
1. Thou Shalt Not Exist
2. Anthrophobia
3. Echoes From A Thousand Dying Worlds
4. Voluntary Trepanation
5. Another End Into A Different Time
6. Under The Gaze Of Dissolution
