Warlock bracht tussen 1984 en 1987 vier studioalbums uit. Door het rauwe geluid van Burning The Witches was ik meteen fan. Het krachtige, ruige stemgeluid van de prachtige blonde Doro Pesch is de troefkaart. Natuurlijk was ze destijds een sekssymbool voor puberende metalheads. Ook mijn tienerkamer was behangen met posters van Doro, maar dat maakt je geen fan van Warlock.
Naast de Aardschok beschouwde ik de Duitse Metal Hammer als bijbel en aan aandacht voor Warlock was geen gebrek. Vrouwelijke metal-muzikanten waren in die tijd zeldzaam en bands als Girlschool gebruikten de vrouwelijke zang op een uitgesproken manier. Warlock deed dat niet en naast het unieke stemgeluid van Doro is het vooral de dubbele gitaaraanval van Peter Szigeti en Rudy Graf die de band zo goed maakt. Met felle riffs la Accept is Burning The Witches verwant aan Restless And Wild (1982).
Op latere albums lijkt de zang van Doro onnodig voorrang te krijgen, maar op het debuut is haar stemgeluid mooi op de voorgrond gemixt zonder al het andere te overstemmen. Op zich is de opname vrij goed voor die tijd, al klinkt het slagwerk erg vlak en wat blikkerig. Veertig jaar later roept de plaat vooral herinneringen op. Ja, ik was echt een groot fan van Warlock. Het tweede album Hellbound (1985) was destijds favoriet. Inmiddels bevalt het jeugdige, ongepolijste karakter van Burning The Witches mij beter. Dat de ritmesectie zo nu en dan struikelt en het slagwerk niet goed uit de verf komt, neem ik voor lief.
Warlock zorgde voor veel opschudding met het album, dat precies op het juiste moment uitkwam. De Duitse metal-scene was in volle ontwikkeling en Burning The Witches is typerend voor het hardere, agressieve geluid. De furieuze opener Sign Of Satan maakt onomwonden duidelijk dat de formatie uit het juiste hout gesneden is. After The Bomb is een blauwdruk voor het latere geluid. Het energieke Dark Fade bevat halverwege het nummer dat lekkere gitaarwerk en het intense Homocide Rocker staat na veertig jaar nog steeds als een huis.
In de jaren tachtig mocht een ballad eigenlijk niet ontbreken. Over het algemeen kan die mij zelden bekoren, maar Without You, het laatste nummer op kant A, vormt de grote uitzondering. Het is sowieso een sterk nummer en de rauwe zang van Doro tilt het nummer naar een hoger niveau. Haar uitspraak is niet geweldig en ook haar zangkwaliteiten zijn niet fenomenaal, maar voor dit nummer kun je echt geen betere zangeres wensen.
Zwakke nummers zijn op het debuut overigens niet te vinden. Met Metal Racer gaat het tempo weer omhoog en de titeltrack behoort ongetwijfeld tot de sterkste nummers van Warlock of Doro ooit. Hateful Guy is een lekkere, ouderwetse rocker met wat fraaie versnellingen en heerlijk soleerwerk. De melodieuze afsluiter Holding Me is prima luistervoer, maar heeft de neiging om een beetje voort te kabbelen en spreekt mij daarom iets minder aan.
De productie is niet perfect, maar veertig jaar geleden moest Duitse metal rauw klinken. Met Hellbound, dat een jaar later verscheen, boekte de formatie een enorme vooruitgang, ook wat betreft productie. Die plaat vormt feitelijk het hoogtepunt van de originele line-up. Hellbound is de zwaarste en meest agressieve plaat van het vijftal, maar Burning The Witches is een ruwe diamant en wat mij betreft de echte klassieker.
Rudy Graf vertrok na Hellbound. Na het commercilere True As Steel (1986) lonkte het Amerikaanse avontuur en hielden Peter Szigeti en bassist Frank Rittel het voor gezien. Toen Triumph And Agony uitkwam (1987), was alleen drummer Michael Eurich nog over van de originele bezetting. Hij stopte er een jaar later ook mee en daarmee houdt alles wat Warlock genoemd mag worden op.
Tracklist:
1. Signs Of Satan
2. After The Bomb
3. Dark Fade
4. Homicide Rocker
5. Without You
6. Metal Racer
7. Burning The Witches
8. Hateful Guy
9. Holding Me
