Vorig jaar brachten jullie Prey uit, jullie debuutalbum, en nu komt er al een tweede album aan. Dat is behoorlijk snel. Daarnaast hebben jullie ook op grote festivals gestaan, zoals Copenhell en Bloodstock en zijn jullie als supportact met Arch Enemy op tour geweest. Hadden jullie dit snelle succes verwacht? Hoe hebben jullie deze ervaringen beleefd?
Ramon: Nee, dat hadden we niet verwacht. Vanaf het begin is alles eigenlijk heel snel gegaan. We hebben niet eerst een reeks kleine shows gedaan om daarna met veel moeite naar grotere optredens door te groeien; het kwam allemaal vrij vlot op ons pad. We hebben daar echt geluk mee gehad en het is geweldig om mee te maken.
Jessica: We zouden het niet voor minder hebben gedaan. Dat klinkt misschien wat vreemd, maar het is wel zo. Ik had absoluut niet gedacht dat we al na één album op festivals als Bloodstock of Copenhell zouden staan, zeker niet in ons eerste jaar. Maar we hebben vanaf het begin tegen elkaar gezegd: we gaan er voor de volle honderd procent voor en mikken hoog. Dus we hebben echt bewust gekozen om groots te denken en doelen te stellen.
Er zijn ook veranderingen binnen de band geweest. Frank heeft het stokje letterlijk overgedragen aan Paul en David heeft besloten zich terug te trekken. Kunnen jullie daar wat meer over vertellen?
Jessica: Frank was er vanaf het begin bij, maar dat betekende niet dat hij meteen een vast bandlid was. Toen we met Haliphron begonnen, gingen we op zoek naar geschikte muzikanten. Destijds lukte dit ons niet meteen. We hebben verschillende drummers benaderd, maar sommige konden niet vanwege privéomstandigheden of omdat ze al in andere bands speelden. Frank was beschikbaar, maar wilde graag als sessiemuzikant aansluiten en dat hebben we een tijdlang zo gedaan. Toen kwam Paul weer in beeld. We hadden hem aan het begin ook benaderd, maar toen was hij niet beschikbaar. Later liet hij ons weten dat hij inmiddels wél kon aansluiten. We zijn toen met hem gaan oefenen en dat ging eigenlijk heel goed. Op dat moment moesten we afscheid nemen van Frank als sessiemuzikant, omdat dat de afspraak vanaf het begin was. Gelukkig verliep dat allemaal zonder problemen. Voor hetzelfde geld waren we veel langer met Frank doorgegaan en dat was ook helemaal prima geweest, want hij paste goed bij ons. Maar Paul past ook goed, dus het is eigenlijk een soort luxesituatie. Het is fijn om zo'n extra drummer op de reservebank te hebben.
Ramon: Tijdens het schrijven van de pre-productie voor dit album was eigenlijk alles al zo goed als klaar. Toen liet David weten dat hij het live spelen om verschillende redenen niet meer zo zag zitten. Samen hebben we toen besloten dat hij voorlopig niet meer mee zou gaan voor de optredens, maar dat hij wel betrokken zou blijven bij het opnemen van de plaat. Dat is gelukkig heel goed gegaan. Hij maakt nog steeds deel uit van de band en is niet gestopt; hij neemt gewoon even een pauze en heeft besloten om voorlopig niet live te spelen. Dat respecteren we volledig. Als hij weer terug wil komen, dan staan we daar zeker voor open.
Jessica: We gaan dus ook niet op zoek naar een vervanger. Ik weet zeker dat zodra we weer nieuwe muziek gaan maken en Ramon wat nieuwe ideeën opstuurt, David daar meteen mee aan de slag zal gaan. Hij is en blijft een briljante muzikant. Soms stuur je ’s avonds iets naar hem toe, en de volgende ochtend heeft Ramon al een compleet nieuw nummer in zijn inbox staan. Het is ongelooflijk hoe snel en creatief hij werkt.
Ramon: Hij is natuurlijk een ontzettend belangrijk onderdeel geweest en is dat nog steeds, in het creëren van de sound die we neerzetten. Als ik nieuwe demo's heb geschreven en die naar hem opstuur, komt er altijd een echt Haliphron-nummer terug. Elke toetsenist heeft natuurlijk een eigen stijl en ik denk dat als we met iemand anders zouden werken, de sound onvermijdelijk zou veranderen. Dat zeg ik heel voorzichtig, want dat hoeft niet per se slechter te zijn. Samen ontwikkelen we die blauwdruk en dat heeft een grote invloed op hoe we nu klinken.
Wat betreft de sound: ik had vorig jaar een interview met Jeroen en hij was daar zeer lovend over de sound van Prey. Nu is het omgeslagen naar een analoge benadering. Wat was de inspiratie om het anders aan te pakken?
Ramon: Ik denk niet dat we per se een andere weg in wilden slaan. Het heeft er vooral mee te maken dat we zijn opgericht tijdens de pandemie, dus we waren eigenlijk verplicht om thuis op te nemen. De studio’s waren dicht, we konden niet repeteren en alles was gesloten. Daardoor waren we allemaal aan huis gebonden en tegenwoordig heeft iedereen wel een thuisstudio. Toch wilden we wel weer ouderwets de studio in en ook een beetje terug naar de sound van de jaren '90 en 2000. We wilden die sfeer neerzetten. Natuurlijk niet precies hetzelfde, want dat is gewoon niet mogelijk, We wilden wel analoog opnemen, gewoon in een echte studio. En dat is gelukt. Als we met Prey in deze situatie waren geweest, hadden we waarschijnlijk ook dezelfde aanpak gekozen.
Zijn er bepaalde problemen of uitdagingen geweest die jullie hadden verwacht, of juist niet?
Jessica: Ik had er helemaal geen zin in! Ik ben altijd gewend geweest om gewoon thuis op te nemen. Ik heb wel eens in de studio opgenomen, maar dat is inmiddels alweer tien jaar geleden. Toen kwamen de thuisstudio’s op en ik vind het heerlijk om thuis op te nemen, omdat je in je eigen zone kunt zijn. Als je een keer niet in de stemming bent, is er morgen weer een nieuwe kans. In een studio ben je altijd afhankelijk van de tijd en moet je rekening houden met de kosten. Dus ik was eigenlijk de enige die twijfelde of ik het wel leuk zou vinden om het zo aan te pakken. Maar goed, mijn bandleden hebben me gelukkig overgehaald om het toch te doen. Achteraf moet ik toegeven dat ik het als echt heel prettig heb ervaren. Dat komt natuurlijk ook door de mensen met wie we samenwerkten. De producer dacht echt met ons mee, schreef mee en stelde ons op ons gemak. Ik denk dat het mijn vooroordelen en angsten grotendeels heeft weggenomen.
Het waren ook zeker geen onbelangrijke namen met wie jullie hebben samengewerkt.
Jessica: Ja, dat klopt. Als je daar van tevoren over nadenkt, dan voelt het wel als een risico. Dat maakte me behoorlijk onzeker. Maar goed, al die zorgen en twijfels waren uiteindelijk voor niets, want het ging gewoon hartstikke goed.
Ramon: Ook het technische gedeelte bracht een uitdaging met zich mee in het zoeken naar de juiste sound. De gitaarversterkers die we gebruikten zijn echt jaren negentig versterkers, met buizenpre-amps en speakerkasten. Paul heeft ook een oud drumstel. In combinatie met die apparatuur hebben we veel verschillende geluiden gezocht. We hebben ook veel samengewerkt met onze ervaren producer. Hij gebruikte oude microfoons en hij wist precies wat hij deed. Deze sound krijg je thuis ook niet voor elkaar.
De gitaren en de bas klinken prominenter op deze plaat. Ze zijn vooral zwaarder en er is meer ruimte voor solo's. Was dit een bewuste keuze?
Ramon: Ja. We hebben goed geluisterd naar zowel de positieve als de negatieve reviews van Prey en daar hebben we echt iets mee gedaan. Er moest meer gitaar in en dat vonden wij zelf ook. Prey was natuurlijk onze allereerste plaat, dus we waren nog een beetje zoekende. We hebben meer riff-georiënteerd geschreven en meer ruimte gecreëerd voor gelaagde gitaren en solo's. Jeroen vond dit ook superleuk en heeft zelfs gitaarlessen genomen. Hij is echt in zijn element, wat heel leuk is om te zien. Daarnaast lijkt het misschien alsof er minder toetsen in zitten, maar ik denk dat er evenveel toetsen in deze plaat zitten als op Prey. Het verschil zit hem vooral in de manier waarop ze zijn geplaatst. David heeft in dit geval meer ruimte gegeven aan de gitaren. Daardoor lijkt het misschien alsof er meer gitaar in de mix zit, wat deels klopt, maar het heeft ook te maken met hoe alles gemixt is en de plaatsing van zang, solo's en toetsen.
Als je bijvoorbeeld Killing Spree vergelijkt met Double Or Nothing, valt dat inderdaad op. Bij Killing Spree hoor je een soort solo van David met orkestraties, maar die zijn bij de nieuwe nummers niet verdwenen. Ze zitten er gewoon iets subtieler onder.
Ramon: Ja, inderdaad. Dat is ook een keuze geweest van de mixer, Andy Classen, in overleg met ons en vooral met David. We hebben gekeken naar waar het echt nodig is om elementen toe te voegen en waar dat niet noodzakelijk is, hebben we het ook niet opgevuld. Het is dus allemaal goed doordacht.
Jessica: Er zitten niet minder toetsen onder, maar wel minder toeters en bellen. Minder pingeltjes of onverwachte geluiden. De toetsen zijn daardoor veel sterker geworden, wat automatisch meer ruimte creëert. Hetzelfde geldt voor de bas in combinatie met de gitaren.
Ramon, je gaf aan dat je vaak de blauwdruk maakt en in een recente making-of video vertelde je dat dit bij deze plaat weer het geval was. Je zei ook dat het schrijfproces na Prey gewoon is doorgegaan. Zijn er ondanks dat doorlopende schrijfproces nog veranderingen geweest?
Ramon: Ja, ik ben gewoon door blijven schrijven na Prey, want ik zit nooit stil. Daarnaast hebben we natuurlijk ook naar de reviews geluisterd en die hebben geleid tot enkele aanpassingen. Soms zit ik echt in een flow en komt het er zo uit, terwijl het op andere momenten helemaal niet lukt. Dan schrijf ik ook gewoon niet. Ik denk dat de hele blauwdruk voor deze plaat zo’n zes tot zeven maanden na Prey al klaar lag.
Jessica: Nou, volgens mij wel eerder!
Ramon: Inclusief toetsen.
Jessica: En hoe veel blauwdrukken heb je nu al klaar voor de volgende?
Ramon: Drie, haha. Ik ben gewoon heel creatief en schrijf alles op wat in me opkomt en neem het dan ook meteen op. Ik heb mijn zolder en mijn hele thuisstudio. Zelfs als ik onder de douche sta en er komt een loopje in mijn hoofd, dan neurie ik dat snel in mijn telefoon zodat ik het kan onthouden. Soms schrijf ik twaalf of dertien nummers en dan kiezen we de beste uit. Ik laat het de rest horen, ook aan David, die er zijn sausje overheen doet. Daarna laat ik het weer aan de rest horen, en samen zetten we de puntjes op de i. We zijn geen band die elke zondag in een oefenruimte staat. Die tijd hebben we allemaal 25 jaar geleden gehad en dat willen we niet meer. Zoals het nu gaat, is iedereen denk ik wel tevreden.
Jessica: Ja, dat vind ik zeker! Dit is ons tweede album, dus we zijn nu gewend om op deze manier te werken. Ik heb ook geen zin om basriffs mee te nemen naar een oefenruimte en die daar te moeten vertalen; dat werkt gewoon niet. Ik voel wel dat er ruimte voor creatieve vrijheid is om mijn eigen ding te doen en dat geldt ook voor de andere bandleden.
Ramon: Ik denk dat Paul nu een belangrijke rol gaat spelen in het schrijven van nummers, samen met David. Paul heeft ook een volledige thuisstudio en kan alles in MIDI opnemen en hij kan precies aangeven wat hij wel en niet kan. Bij Prey lag alles al vast, en Frank kon dat vrijwel moeiteloos spelen, wat natuurlijk leuk was, maar er was toen nauwelijks sprake van een echt schrijfproces. Bij Anatomy Of Darkness was er wel een schrijfproces, maar de pre-productie was eigenlijk al afgerond toen Paul erbij kwam. We zijn dus duidelijk aan het groeien.
Op deze plaat is cleane zang te horen, wat me verraste. Op Prey hoorden we wel gesproken stukken, maar geen echte cleane zang. Kunnen we dat in de toekomst vaker verwachten?
Jessica: Wat ik van Marloes heb begrepen, is dat dit geen vast onderdeel gaat worden, ook niet bij toekomstige muziek of liveoptredens. Het is eigenlijk een grappig verhaal. Marloes is van Prey naar dit album heel erg gegroeid qua stemgebruik. Niet alleen in haar grunts en screams, maar ze experimenteert ook met hoge en lage tonen. Ze was thuis vocalen aan het opnemen en ze stoeide ze een beetje met haar stem, terwijl Jeroen beneden was. Plotseling hoorde hij haar boven zingen in de studio en vond dat eigenlijk heel goed klinken. Hij is toen naar boven gerend om het op te nemen. Dat heeft ontzettend goed uitgepakt en past perfect bij het nummer en het onderwerp. Maar we hoeven dit niet live of op andere nummers te verwachten. Misschien voor de sfeer een klein stukje, maar we gaan niet in die richting. Marloes staat daar niet achter. In dit geval paste het gewoon heel goed en we waren er allemaal erg enthousiast over.
Ramon: Het cleane gedeelte in de track Buried Truth is geïnspireerd doorThe Song Of The Bones en dat is eigenlijk wat Marloes vertolkt heeft. Het gaat over de verslaving aan seriemoorden en de tuin van die persoon is helemaal vol met lijken. Je hoort een wanhopige melodie die de stemmen van alle botten weergeeft.
Dat is ook iets waar Marloes om bekendstaat: ze zoekt altijd naar mooie teksten. Bij Prey deed ze dat ook met de poëtische elementen. Wat me hier vooral opviel, was Art Of The Blade. De teksten zijn weer stuk voor stuk diepgaand en emotioneel geladen en dat kan ze heel goed overbrengen. Heeft ze alles weer zelf geschreven?
Jessica: Marloes schrijft op een manier waardoor mensen zich kunnen inleven in de situatie van anderen, terwijl haar teksten niet eens op eigen ervaringen zijn gebaseerd. Ze heeft zo'n grote interesse in de menselijke psyche dat ze daar helemaal induikt en onderzoek naar doet. Ze is bijzonder goed in het vertalen van die emoties en de muziek en riffs versterken dat. Het mooie is dat ze alles echt zonder oordeel benadert. Ze gaat op een open manier in gesprek met mensen om onderzoek te doen, allemaal vanuit haar eigen nieuwsgierigheid. Ze kan zich zo goed inleven in iemand die ergens mee worstelt dat ze als het ware een spreker wordt om dat te kunnen uiten. Art Of The Blade is ook een nummer dat veel mensen aanspreekt en we hebben er veel reacties op gekregen.
Ramon: Zeker in dat tussenstuk, vlak voordat ze die diepe grunt inzet. Ze begint met heel rustig praten en gaat dan over in een wanhopige roep om hulp. Dat is precies hoe het klinkt. Ik weet niet hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen, maar ik krijg echt kippenvel als ik dat stuk hoor. Er zit zoveel emotie in.
Ook de titeltrack vond ik verrrassend. Hier zitten geen vocalen in en Marloes geeft alle ruimte aan de instrumentatie. Kunnen jullie daar iets meer over vertellen?
Ramon: Ik wilde altijd al een instrumentaal nummer schrijven, maar dan wel eentje die interessant genoeg blijft en niet zo langdradig is. Dat is best een uitdaging. Op een gegeven moment had ik dit nummer geschreven, hoewel het nog niet in de vorm was zoals het nu is. Toen vroeg ik me af of er wel zang bij paste, want er zijn niet echt coupletten, refreinen of bruggen. Uiteindelijk dacht ik van niet. Ik heb het aan de rest van de band voorgelegd. Iedereen vond het supertof om hierop voort te borduren, maar dan als een instrumentaal nummer. Dus ik was helemaal blij. We hebben dat toen ook gedaan, samen met David. Jeroen heeft er echt vette solo’s aan toegevoegd. Dit nummer is ook de afsluiting van de plaat. Het vertelt eigenlijk het verhaal van het hele album, zonder dat je alle nummers gehoord hebt.
Er komen inderdaad elementen terug, zoals loopjes van eerdere nummers.
Ramon: Ja, zeker! Maar dan net iets anders gespeeld of in een andere vorm. We konden ons helemaal uitleven met de gitaren omdat het instrumentaal was. Er zijn soms wel zes, zeven of acht lagen gitaren gebruikt, die allemaal verschillende dingen door elkaar spelen. Dat is echt gaaf geworden, maar ook behoorlijk uitdagend. Tot nu toe krijgen we alleen maar positieve reacties op dat nummer; het staat zelfs bij een aantal mensen op hun lijst van favorieten, waaronder Marloes en mijzelf.
Verwacht je dat je het live kunt spelen?
Ramon: Nee, dan moeten we de gitaarlagen echt versimpelen en ik weet niet of er dan nog genoeg overblijft om het nummer goed live te brengen zoals het bedoeld is. Ik denk dat het dan een te eenvoudige versie wordt en dat is niet de bedoeling van dit nummer. Bovendien zou dat betekenen dat ik met een twaalfsnarige gitaar op het podium moet staan, haha. En dan ook nog eens zes snaren en samples erbij—eigenlijk alles. Nee, dat lukt gewoon niet.
Zijn er al plannen voor de toekomst die jullie kunnen delen?
Jessica: We hebben ons tot nu toe gefocust op dit album en de samenwerking met Listenable Records. Tussendoor zijn we getekend door Doomstar Bookings en we zijn druk in onderhandeling over wat we volgend jaar gaan doen. Onze focus ligt nu voornamelijk op het festivalseizoen. We willen de krenten uit de pap halen, haha. Als we eenmaal op grote festivals zoals Bloodstock en Into The Grave hebben gestaan, willen we niet snel terug naar de kleinere festivals. We moeten daar dus een balans in zien te vinden. We willen zeker op tour, maar dan wel onder de juiste voorwaarden. We hebben allemaal ook andere verplichtingen in ons leven, dus als we ervoor kiezen om op tour te gaan, moet het gewoon passen - zowel muzikaal als qua timing. We zijn daar nog mee bezig en kunnen daar nog niet veel over zeggen, omdat het nog niet officieel bekend is. Maar we willen absoluut iets moois doen, want we willen dit album ook echt live brengen. Persoonlijk vind ik het geweldig om een album en nieuwe muziek uit te brengen, maar ik ga vooral graag los op het podium. Daar kijk ik enorm naar uit en ik denk dat dit voor de rest van de bandleden ook geldt. Dit album verdient het om met een aantal goede shows gepresenteerd te worden.
Hebben jullie nog een wensenlijstje?
Jessica: Ja, zat! Wensen zullen er altijd blijven. Er zijn zoveel geweldige bands waarbij wij zouden passen. Voor mij was het vroeger altijd een droom om een review of interview in de Aardschok te zien. En dat is ook gebeurd toen we op de cover van de Aardschok stonden. Ik zou heel graag op Hellfest willen staan. Daarnaast zou ik het fantastisch vinden om een keer met Dimmu Borgir samen te spelen.
Ramon: Jazeker. Andere bands die ook goed bij ons zouden passen zijn Cradle Of Filth of Carach Angren. Muzikaal zijn we wel totaal verschillende bands, maar het past zo goed bij elkaar. Dat geldt ook voor Dimmu Borgir en Arch Enemy. Een groot deel van ons publiek komt echt vanuit de fans van Arch Enemy. Je hoeft niet dezelfde stijl te spelen, als het maar bij elkaar past.
Willen jullie nog iets laten weten aan de lezers van Metalfan.nl?
Ramon: De opnames van onze show op Bloodstock is net online gekomen, dit is te vinden op YouTube!
Jessica: Steun niet alleen ons, maar ook de Nederlandse scene! Het is geweldig om te zien dat er zoveel jonge mensen bij shows rondlopen. We hebben een prachtige scene, dus laten we die blijven steunen en in stand houden. Ga naar de shows en koop producten rechtstreeks van de bands!
