Vrijdag

Doom metal om een festival mee te openen in temperaturen die de 26 graden al passeren? Ja, er blijkt een last minute switch te zijn tussen de twee openingsacts, waardoor de Britten van Famyne nu het openingsakkoord mogen geven. Voor mij een enorme verrassing, want ik kende deze band nog niet en dat terwijl epische stoner/doom metal echt helemaal in mijn straatje ligt. Ik geniet dan niet geheel verrassend ook echt enorm van het psychedelisch aandoende Slave Ship en het dramatische Wearthless. Vooral de galmende, theatrale zang van Tom Vane is heel sfeervol en al meteen een mooi contrast met het type zang dat we voor de rest van het weekend zullen meekrijgen. Het publiek zelf blijft nog wat afwachtend, want in vergelijking met de meer thrashy openers van afgelopen jaren is het nu toch wel duidelijk dat dit genre niet direct het meest direct aanzet tot bewegen. De band laat zich er niet door afleiden en zet gelukkig een ijzersterk optreden neer. Hier moet ik meer van opzoeken! (Lennert)

Cobra The Impaler was de oorspronkelijke opener van het hoofdpodium, maar kwam vanwege verkeersproblemen net te laat om dit te laten plaatsvinden. Op het kleinere podium komt deze band vandaag gelukkig ook goed voor de dag. De intrigerende omschrijving progressive metalcore had ik al eerder horen vallen en dit blijkt in de praktijk ook prima te kloppen. Ik hoor een intrigerende combinatie van Alice In Chains-achtige zangpartijen met vreemde breaks en ritmes en beukende riffs die soms aan Mastodon doen denken. Het geheel klinkt fantastisch, helemaal als er de breaks worden afgewisseld met snerpende doch melodieuze gitaarleads. Dat de zanger halverwege de show zijn gulp opent en de broek wat laat zakken is dan weer een merkwaardige keuze. Muzikaal staat de show echter wel als een huis. (Lennert)

Ik ben een enorme powermetalliefhebber, maar de populariteit van ironische acts als Alestorm, Gloryhammer - en nu ook de van laatstgenoemde band ex-zanger Angus McSix - ergert me licht. Ja, ik weet dat zingen over fantasy-gerelateerde zaken er automatisch voor zorgt dat je niet heel serieus genomen wordt als genre, maar er is een grens tussen zingen over epische verhalen en het op het podium (met een iets te grote knipoog) uitbeelden. Het ergert me daarom nog meer dat ik stiekem best genoten heb van het optreden, al heeft het ook echt te maken met het feit dat Angus gewoon een top-performer van formaat is. Hij is niet de enige aandachtstrekker, want gitariste ThaÌìa Bellazecca gooit zeker ook hoge ogen met haar strakke spel (en opvallende verschijning). Muzikaal is het verder allemaal vooral vermakelijk, maar weinig verheffend. De band speelt immers muziek die compleet in het verlengde ligt van ex-broodwinner Gloryhammer. Het valt hier gelukkig wel op dat het allemaal net iets wat meer echte power metal is en wat minder popmuziek. Ook vandaag stuurt Angus iemand al crowdsurfend op pad om bier te halen (dit gebeurt op een opblaaseenhoorn en de beste man vergeet ook gewoon om bier mee terug te nemen) en vanzelfsprekend is er ergens nog een gevecht op het podium met een verklede figurant. Ik word waarschijnlijk gewoon te oud voor dit soort ongein, maar het moet gezegd worden dat de band verder wel goed voor de dag komt in al haar vakkundige enthousiasme. (Lennert)

Het Assense Blackbriar heeft in de afgelopen paar jaren een sterke opmars gemaakt. De symfonische metalband met de onderscheidende sprookjesachtige zang van zangeres Zora Cock staat sinds kort onder contract bij Nuclear Blast Records. De plek op Into The Grave is dan ook welverdiend. Recentelijk viel tijdens een clubshow in de Friese hoofdstad al op dat de formatie flinke stappen heeft gemaakt wat podiumpresentatie betreft. Dat zien we vandaag ook weer terug. Hier staat een zelfverzekerde band waarop we beslist trots mogen zijn. Verrassend is de gastbijdrage van Charlotte Wessels. Zij zingt samen met Zora namelijk niet de Ghost-cover Mary On A Cross, zoals tijdens de clubshow nog wel gebeurde, maar Arms Of The Ocean. Het is een van de sterkste visitekaartjes van het zestal, waarover Zora aangeeft dat het oorspronkelijk als duet bedoeld was. Blackbriar geeft een verrassend en sterk optreden. (Jeffrey)

Evergrey is een band die het niet hoeft te hebben van gimmicks en ongein. Nee, bandleider Tom S. Englund en zijn kompanen maken gewoon mooie en melancholische progressieve power metal waar verder geen uiterlijk vertoon bij komt kijken. Liefhebbers van het oude werk komen er vandaag wat bekaaid af, want buiten het van The Inner Circle afkomstige A Touch Of Blessing is er weinig klassiek Evergrey-materiaal te bekennen. Op zich geen ramp, want Call Out The Dark en Save Us zijn ook hartverscheurend mooie songs. Vooral het soleerwerk van Englund en Henrik Danhage komt heel goed uit de verf en gelukkig reageert het publiek ook goed op deze Zweedse geweldenaren. Men sluit het sterke, doch ietwat statische optreden af met het machtige King Of Errors, waarmee voor mij ook in een klap de melige ongein van eerdere bands is weggespoeld. Volgende keer toch wel graag nog iets van Recreation Day misschien? (Lennert)

Het gemaskerde gezelschap dat door het leven gaat als Warkings komt met een vermakelijk optreden dat qua show headliner-achtige vormen aanneemt. Zo is gastzangeres Morgana Le Fay present, verschijnt Hephaistos ten tonele met een hamer en is het podium fraai aangekleed. Hoewel de groep niet eens opzienbare power metal speelt, zijn meerdere songs catchy. Ze komen vandaag, mede vanwege de vermakelijke en overtuigende presentatie, uitstekend uit de verf en er ontstaat al snel een leuke sfeer. Hephaistos deelt nog even in de vreugde door aan de pit deel te nemen. Warkings wint vandaag nieuwe zieltjes met een strak geregisseerd optreden. (Jeffrey)

DragonForce nu pas voor het eerst zien voelt aan de ene kant als iets dat al lang had moeten gebeuren en aan de andere kant als iets waar ik zeventien jaar te laat mee ben. Ja, ik ben van de Guitar Hero-generatie en Through The Fire And Flames is zodoende een track die ik heb gespeeld tot mijn vingers bloedden. In vergelijking met een Angus McSix voelt de band wel minder geforceerd jolig aan, al is er met Arcade-kasten waar de bandleden meerdere malen bovenop staan tijdens solo’s, alsnog een hoop joligheid qua show. Toch is het allemaal wel erg kwalitatief in orde, al valt het me wel op dat een nieuwere track als The Last Dragonborn toch net wat minder spectaculair is dan een klassieker als Black Fire. Het is tevens jammer dat het geluid meerdere malen wegvalt tijdens de spectaculaire solo’s. Gelukkig is de band in goeden doen, speelt men verder erg strak en wordt er gewoon topvermaak geboden, waarbij vooral ook Céline Dion’s My Heart Will Go On vakkundig aangepakt wordt. Angus McSix komt nog even meezingen tijdens het onvermijdelijke Through The Fire And Flames en zorgt zodoende voor nog wat extra applaus. Deze extreme power metal slaat vandaag goed aan! (Lennert)

Gimmicks doen het goed. Warkings bewees dat eerder vandaag en Trollfest doet ook een duit in het zakje. Vijf volwassen Noren hebben zichzelf daarvoor in roze tutu’s gehesen. Geen gezicht natuurlijk, maar wat maakt het uit? Het is feest, het bier vliegt in de rondte en er wordt gedanst en gepit. “No work tomorrow, everybody happy”, aldus de vrolijke frontman, wiens extreme vocalen niet overtuigen, maar de vrolijke muziek en de samenzang doet dat gelukkig wel. Trollfest weet bovendien de aandacht vast te houden met steeds weer een ander genre (van punk tot reggae, van folk tot rap) en een vermakelijke show. Zo moet al wisselend een deel van het publiek stil zijn en een ander deel chaotisch. De band die meedeed met de Noorse voorronden van het Eurovisie Songfestival krijgt de voetjes van de vloer en zorgt voor een uitgelaten stemming. Ideale festivalband! (Jeffrey)

Ergens vorig jaar kwam ik erachter dat Amorphis een van mijn favoriete metalbands ooit is. Zodoende was ik dan ook enorm blij toen ik vernam dat deze sympathieke Finnen de vrijdag zouden afsluiten. Vanaf het begin is het al duidelijk dat de band een gewonnen wedstrijd speelt. Het geluid is prima in orde, Esa Holopainen’s majestueuze gitaarmelodieën snijden dwars door de ziel en Tomi Joutsen is in absolute topvorm. Amorphis biedt als band dan ook voor ieder wat wils qua stijl, aangezien de band nog steeds wat van die oude deathmetalmystiek heeft, maar ook voor de prog/powermetalliefhebbers genoeg melodie en fantastische cleane zang heeft om te behagen. En met krakers als Bad Blood, Silver Bride en nieuwe parels Northwards en The Moon is het onmogelijk om stil te blijven staan. Amorphis maakt al snel duidelijk dat de headlinerpositie terecht is met een combinatie van aanstekelijk en toch ook mysterieus materiaal. Er zijn wat mij betreft dan ook weinig bands die op het moment zo veelzijdig klinken zonder ook maar een moment die authentieke sound te verloochenen. Met House Of Sleep en The Bee sluit de band een ijzersterk optreden af, al laten de bandleden me toch weer achter met een grote honger naar meer! (Lennert)