Zaterdag

Het is aan Necrotted de eer om de tweede dag van Into The Grave 2023 te openen. Het is nog niet bijster druk bij de Reaper Stage wanneer de Duitsers beginnen te spelen. Dit deert het vijftal echter niet. De band begint energiek aan zijn set. Vooral frontman Fabian Fink heeft er zin in en praat veel met het publiek. Necrotted laat een mix horen van deathcore en death metal met wat slam-elementen. Lompe gitaarriffs worden afgewisseld met melodische gitaarpartijen en er komen aardig wat blastbeats voorbij. Fink wisselt gutteral grunts af met hogere screams en kondigt de nummers met enthousiasme aan. Het publiek komt gedurende de set al aardig los en een enkeling waagt zich al aan een vroege mini-moshpit. Necrotted speelt veel tracks van het laatste album Operation: Mental Castration. Het veertig minuten durende optreden wordt afgesloten met Cynic Suicide. De Duitsers kunnen terugkijken op een prima set. (Hugo)

Kryptos zorgt weer even voor een stukje diversiteit op Into The Grave, want zoveel Indiaanse metalbands (buiten Bloodywood) komen er nu ook weer niet langs in Nederland. Ondanks dat ik de omschrijving heavy/thrash metal gebruikt zie worden om de band aan te duiden, is het toch vooral een sympathieke hardrock/heavy metal act met wat thrashy zang en enkele riffs. De band heeft er wel heel erg zin in en de solopartijen van Rohit Chaturvedi zijn echt ijzersterk. Het uiteindelijke materiaal is nog niet bijster verheffend, maar er is een stukje authenticiteit en enthousiasme waar gewoon moeilijk omheen te kijken is. Kryptos krijgt in ieder geval de handen goed op elkaar en weet zeker wat nieuwe zieltjes te winnen met een stuk ongebreideld enthousiasme. (Lennert)

Jungle Rot speelt old school death metal. Hoe weten we dat? De zanger roept heel erg veel “OLD SCHOOL!” en werkt daarmee bij mij een klein beetje op de lachspieren. Onterecht verder, want deze Amerikanen spelen eigenlijk het perfecte type zompige death metal voor deze temperaturen. Songs als A Burning Cinder en Total Extinction gaan er verder ook prima in bij het langzaamaan loskomende publiek, al merk ik voor mezelf dat dit type Obituary-achtige metal na dertig minuten ook wel weer genoeg is. Voor de liefhebbers verder wel een schot in de roos, want de band biedt absoluut genoeg enthousiasme en kwaliteit om te vermaken! (Lennert)

Cane Hill staat vast in Duitsland en daarom vervalt dat optreden. Orbit Culture is er gelukkig wel. Velen zijn speciaal voor deze Zweedse band aanwezig en worden beslist niet teleurgesteld. Integendeel, Orbit Culture beukt erop los met zijn groove metal die invloeden van Gojira, In Flames, Slipknot, Metallica (cleane zang) en Lamb Of God herbergt. Het optreden staat als een huis en behalve Saw en North Star Of Nija wordt ook het nieuwe Vultures Of North goed ontvangen. Orbit Culture komt met een van de meest overtuigende optredens van de dag. (Jeffrey)

Black metal, zon en een groot podium lijkt op voorhand geen geslaagde combinatie. Helaas blijkt die verwachting vandaag realiteit. De melodieuze blackmetalnoren van Vreid staan beslist goed te spelen, doen meerdere pogingen om het publiek mee te krijgen en komen met een setlist die een mooie diversiteit aan stijlen laat horen, maar op een klein podium in een donkere zaal heeft de muziek die raakvlakken heeft met Kampfar, Enslaved en Borknagar veel meer impact. Ook de wereldpremière van de kersverse single Flammen heeft weinig impact in de brandende zon. (Jeffrey)

Ook Haliphron, band van eigen bodem, had moeite met de hitte en brandende zon. De leden van God Dethroned, Bleeding Gods en oud-Izegrim staan alsnog razend enthousiast op de knusse Reaper-stage. Het is een energiek optreden, maar de extreme symfonische metal komt niet zo overtuigend over als op de plaat, wat onder andere aan de locatie en aan het weer te wijten is. De zware sound en donkere sfeer komt beter tot zijn recht in een zaaltje. Alsnog maakt de groep het beste ervan. Nummers zoals Human Inferno, Killing Spree, The Resistance en de titeltrack van het debuutalbum Prey laten goed horen wat de formatie in huis heeft. Naast de muziek is het ook leuk te zien dat de band zich erg thuisvoelt op dit festival. Gedurende de show maakten vooral vocaliste Marloes Voskuil en gitarist Jeroen Wechelaer veel contact met bekende gezichten. Het speelplezier is bij ieder lid overduidelijk te zien, en dit werkt aanstekelijk. (Tanya)

Het optreden van Scar Symmetry valt helaas tegen. Er zijn technische problemen, het geluid staat niet optimaal afgesteld en daardoor komt het geheel wat rommelig over. Dat terwijl er juist fases zijn dat er wél goed gespeeld wordt, met name door meestergitarist Per Nilsson. Wat een klasbak! Het publiek reageert echter wat mat op de progressieve melodeath. De Zweedse formatie had zich het optreden, dat deels in het teken staat van het langverwachte tweede deel van The Suingularity-trilogie (gisteren verschenen), toch wat positiever voorgesteld. Ook uw recensent, een liefhebber van de muziek van Scar Symmetry, is toch wel teleurgesteld na afloop en zet thuis het nieuwe album liever op. (Jeffrey)

De Belgisch/Nederlandse combinatie Psychonaut rockt erop los op het kleine podium. De drie heren staan energiek en uitstekend te spelen, net als laatst, toen we de band niet ver hiervandaan, in Vera te Groningen, zagen. De mix van post-metal, licht-progressieve elementen en stonerrock komt met veel overtuiging uit de boxen, mede dankzij het prima geluid en de strakke uitvoering van de nummers. Er is dan ook terecht veel bijval van alle belangstellenden. De bandleden worden zelfs beloond met een roeipit. Psychonaut maakt veel indruk in de schaduw van de grote namen. Het enige smetje is dat de bassist denkt dat hij op Into The Void staat. Dat was op 28 januari in Eindhoven, Thomas. (Jeffrey)

Het optreden van Bloodbath staat als een huis. De ervaren mannen (die overigens niet bebloed ten tonele verschijnen) maken er niet echt een show van, maar hebben het ondanks de brandende zon (Nick Holmes: “I’m burnt to death”) toch naar hun zin. Nu de schaduw eindelijk over het festivalterrein valt, is het ook wat drukker met headbangend volk en zien we veel crowdsurfers, waaronder kinderen. Ook zien we een fan die uitgedost is als Sneeuwwitje. Dat had Holmes nog nooit gezien en hij draagt direct een nummer op aan “the guy who is dressed as Snowwhite. You could have put on a traffic cone instead.” De smerige old school death metal doet het goed vandaag. Het geluid staat lekker vet, de zagende riffs komen goed door en de ritmesectie heeft power. Bloodbath wisselt slim af in tempo, waardoor de set van begin tot eind boeit. (Jeffrey)

Het enthousiaste Omnium Gatherum moet even op gang komen, maar maakt daarna indruk met een dansbare vorm van melodeath, waarin veel invloeden van traditionele hard rock en heavy metal in zijn verwerkt. De cleane samenzang wordt helaas niet altijd even goed uitgelicht door de geluidstechnicus, maar diezelfde technicus beloont het uitstekende soleerwerk van gitarist Markus Vanhala gelukkig wel. De extreme zang van de altijd goedgehumeurde frontman Jukka Pelkonen is een kwestie van smaak en zou wat vaker afgewisseld mogen worden met melodieuze vocalen, maar de mannen maken vandaag beslist vrienden, onder meer door te eindigen met de Michael Sembello-cover Maniac. (Jeffrey)

Allereerst de complimenten aan de organisatie om na het wegvallen van Exodus zo snel met een grote naam als vervanger te komen. Cradle Of Filth mag dan verre van thrash metal spelen, het is wel een naam van formaat. "We're gonna modernise, but not too much. We don't want that tower falling on you", grapt Dani Filth, die met zijn gilletjes op de lachspieren werkt van een aantal bezoekers. De imitaties vanuit het publiek overigens ook. De frontman laat zich er niet door afleiden en staat zelfverzekerd en getergd op het podium, Instrumentaal staat het als een huis, al is de mix niet ideaal. Met name de dubbele bas gooit roet in het eten. Nieuwkomers Donny Burbage (gitarist) en Zoe Marie Federoff (toetsen en zang) doen het prima. Maar terug naar de niet ideale mix en de gilletjes van Dani. Die zorgen ervoor dat het oordeel over het optreden uiteen loopt van slechtste act van het festival tot geweldig optreden. (Jeffrey)

Het IJslandse The Vintage Caravan stond enkele jaren geleden al op Into The Grave op een veel vroeger moment dan nu (als onderdeel van een tour met Opeth). De band kan dan zelf ook amper geloven dat ze nu een headlinepositie op het kleine podium hebben, iets wat getuige de grote hoeveelheid mensen niets meer dan terecht is. De bassist merkt op een gegeven moment nog op dat hij een circlepit voor het podium zou willen zien en als hier daarna gehoor aan wordt gegeven, is de hele band verward maar tevreden. “Ik maakte maar een grapje jongens, maar ik zal onthouden dat dit soort dingen op een metalfestival anders worden opgevat!” reageert de verwarde, doch geamuseerde man na het nummer. Het geeft wel aan hoe groot het enthousiasme voor deze sympathieke IJslanders is, want ik geloof ook niet dat ik ook ooit zo’n goed optreden op Into The Grave heb mogen meemaken. De band voelt eigenlijk aan als een iets meer psychedelische en moderne vorm van Rush, zoveel majestueus geluid komt er uit het progressieve/psychedelische trio. Songs als Innerverse en Babylon slaan echt enorm goed aan en ik ben blij dicht genoeg op de gitarist te staan dat ik kan volgen hoe die prachtige solo’s gespeeld worden. Na afloop rennen mijn vriendin en ik dan ook meteen naar de merchandise stand. Absolute hoogtepunt van het festival! (Lennert)

Op het moment dat we te horen kregen dat Exodus niet zou spelen, reageerde mijn vriendin thuis al verbaasd met een ‘spelen die twee bands niet altijd samen?’ Ze doelde daarbij op de headliner van vandaag, Testament, en ik besefte me ineens dat ik Testament altijd alleen maar heb gezien in het gezelschap van Exodus. Vanavond is ook mijn eerste keer dat ik de band ‘alleen’ zie en ook nog eens in een headlinerpositie. Als Chuck Billy een goede avond heeft, dan heeft het publiek dat ook. Vanavond is dat gelukkig het geval en kan men zichzelf warm houden met flinke moshpits op de gebruikelijke klassiekers. Van de ijzersterke nieuwe plaat Titans Of Creation komt mijn persoonlijke favoriet Night Of The Witch voorbij en natuurlijk slaan golden oldies The Preacher en Over The Wall altijd aan. En wat blijft Alex Skolnick toch ook een snarenmeester eerste klas! Wel valt het me langzaamaan op dat Chuck Billy’s praatjes ieder optreden van dezelfde strekking zijn en dat ik vanavond na Vintage Caravan wel een beetje klaar ben met de iets meer standaard beukende thrash van Testament. Goed, Into The Pit en Disciples Of The Watch nog even uitzitten is ook weer geen echte straf, waardoor ik uiteindelijk alsnog moe maar voldaan weer richting het hotel loop. (Lennert)