Zondag

Heavy metal om de dag mee te starten! Het is nog niet heel druk als Spirit Adrift de openingsakkoorden inzet, maar de band speelt een dermate goeie set dat het publiek dat aanwezig is met gemak gewonnen wordt. Het bandlid dat het meest in het oog springt, is de fors getatoeëerde zanger Nate Garrett die een bepaalde ontwapende, Amerikaanse charme tentoon spreidt. De old school metal klinkt lekker zompig en episch tegelijk en de gitaarriffs stampen flink. Dat het on-Nederlandse temperaturen zijn is de band verder ook wel duidelijk zoals Garrett al verbaasd aangeeft. Het nieuwe album zal deze maand uitkomen en op basis van dit optreden kijk ik er zeker al naar uit. (Lennert)

Eerder dit jaar veranderde Xenos zijn naam in Xenos A.D.. Waarom het drietal uit Italië dat heeft gedaan, is niet duidelijk. Verzoek van de winkelketen? Wel is al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met een matige thrashmetalband. De bassende frontman Ignazio Nicastro werpt zich al snel op als leider van het trio, maar kan ondanks zijn gedrevenheid weinig potten breken tijdens het eerste optreden in Nederland. De thrash met voornamelijk invloeden van Venom is niet memorabel, wordt niet goed uitgevoerd en maakt derhalve geen positieve indruk. (Jeffrey)

Het is zeven jaar geleden dat Born Of Osiris in Nederland optrad. Vandaag start de Europese tour voor de progressieve metalcoreformatie die nog even op gang moet komen, maar gaandeweg het optreden wat meer bijval genereert. De mix van Monuments, In Flames, Linkin Park en metalcore krijgt de handen wel op elkaar, maar blijkt toch te complex voor velen. De Amerikaanse groep speelt goed, maar het songmateriaal mist de sprankeling en finesses van het studiowerk. Desondanks hebben Poster Child, Threat Of Your Presence en Machine overtuigingskracht, mede door het enthousiasme van de twee zangers. (Jeffrey)

Het is net of we zo’n dertig jaar terug in de tijd gaan met Chemicide. De groep die in 2006 werd opgericht als Conqueror staat vandaag voor het eerst in Nederland en laat de gloriedagen van de thrash herleven. Hier en daar hoor je wat invloeden van Sodom, Kreator, Sepultura, Slayer, Vilator en Havok. De originaliteitsprijs winnen de mannen uit Costa Rica dan ook niet, maar ze staan gepassioneerd te spelen en dat levert ze veel bijval op. Zoveel zelfs dat de heren onder de indruk zijn. Dat levert wel wat kippenvel op, zelfs met deze temperaturen. Thrash Will Conquer! (Jeffrey)

Municipal Waste kende ik alleen qua reputatie, maar na afloop kan ik niet anders dan concluderen dat dit een betere en strakkere Nuclear Assault is. De band heeft een heerlijk punky/crossover-attitude, zinderende gitaarsolo’s en een flinke portie humor getuige introducties als ‘THE NEXT SONG IS ABOUT RIPPING OFF YOUR FACE AND THROWING IT ON STAGE!”. Ik heb geen idee hoeveel songs gespeeld zijn, maar de tijd vliegt voorbij en ondanks de op dit moment al flink oplopende temperaturen, is er al een flinke moshpit gaande en vliegen de crowdsurfers al alle kanten op. Voor een volgende keer beloof ik al het materiaal uit mijn hoofd te kennen, want deze energieke show smaakt echt naar meer! (Lennert)

Hoewel Undeath nog niet zo lang bestaat, oogt de Amerikaanse deathmetalband als een doorgewinterd gezelschap. De heren komen met een vermakelijke show, waarbij vooral frontman Alexander Jones voor opmerkelijk veel interactie zorgt. Het levert een intiem optreden op waaruit de waarde van de knusse setting bij de Reaper Stage blijkt. Ondertussen rolt de old school death metal met raakvlakken met Cannibal Corpse, Incantation, Morbid Angel en Carcass lekker uit de boxen, zonder echt memorabel te zijn. Mede vanwege het speelplezier nodigt het echter uit tot meeknikken en headbangen.(Jeffrey)

Bij Monster Magnet is het inmiddels al zo warm geworden dat ik de momenten waarop ik kan headbangen heel voorzichtig pak om daarna snel weer een pet op te kunnen zetten. Want verdomd nog aan toe, wat is het op het moment tropisch qua temperatuur. De band laat zich er niet door uit het veld slaan en speelt een set die vooral in het teken staat van het 25-jarig jubileum van Powertrip. Mooi, want buiten het feit dat dit ook mijn favoriete album van deze stonermetalgiganten is, zorgen de in dat geval gegarandeerde krakers als Powertrip, Tractor en natuurlijk Spacelord ervoor dat het ook nog een energiek concert blijft. Dave Wyndorf haalt nog even aan hoe fijn het is om ‘motherfucker’ te roepen, zodat Spacelord daarna ook een lekker succes op het veld is als het album-refrein ‘spacelord mother, mother-‘ gewoon lekker ongecensureerd als ‘spacelord motherfucker!’ gezongen kan worden. De band speelt Negasonic Teenage Warhead ook nog even en hiermee is mijn innerlijke Monster Magnet-fan weer helemaal tevreden. (Lennert)

Earthless is bedwelmend en hypnotiserend, maar door het gemis aan zang merk ik toch dat het me allemaal niet zo veel doet als het zou moeten doen. In deze tropische temperaturen is de neiging om in het gras te gaan zitten en het geheel van een afstandje te bekijken dan ook erg groot. Maar toch, als je de ogen sluit en erbij fantaseert dat het later op de avond is, klinkt het allemaal niet verkeerd en zijn vooral de snerpende gitaarsolo’s een lust voor het oor. Maar nu op dit specifieke moment van de dag zorgt deze psychedelische band er uiteindelijk toch voor dat mijn aandacht meer verslapt dan dat ik heel erg aandachtig luister. (Lennert)

Wat een eerlijke pot rock staan de heren van Clutch toch garant voor. De mix van stoner, blues, punk en rock swingt en dat is niet in de laatste plaats te danken aan de uitstekende ritmesectie. Het is vrijwel onmogelijk om stil te staan tijdens tracks als X-Ray Visions, Earthrocker, Electric Worry en D.C. Sound Attack. Tijdens laatstgenoemde pakt zanger Neil Fallon zelfs de cowbell erbij. Helaas is er traditioneel qua show niet veel te beleven. Alleen Fallon maakt contact met het publiek. Verder is het vooral stevig rocken, met uitzondering van het kalme The Regulator. Voor een deel van de festivalgangers liggen Earthless en Clutch te ver buiten hun straatje, maar gelukkig weten de Amerikanen, die al ruim dertig jaar een vast team vormen, met een solide optreden velen te interesseren. (Jeffrey)

Onder de hoogtepunten van de zondag bevindt zich het optreden van Angelus Apatrida. Dit is een van die bands die je live moet ervaren. Vanaf het meezingrefrein Indoctrinate is het feest en wordt de pit steeds groter. De Spanjaarden verstaan de kunst om een opgebouwd momentum door middel van slimme tempowisselingen en een strakke uitvoering te behouden. Zelfs na een uur sta je te verlangen naar meer. Wat een energie, wat een heerlijke grooves. Buitengewoon geslaagd! (Jeffrey)

Kun je je nog herinneren dat mensen in de hekken hingen om maar een glimp op te vangen van Jinjer, dat in 2019 op het kleine podium stond? De échte hype rond de Oekraïense formatie is inmiddels wel voorbij. Zeker nadat de laatste plaat wat uitschieters van het formaat Perennial en Pisces mist. Toch zijn er heel wat fans aanwezig om de verrichtingen van Tatiana Shmayluk en haar mannen te volgen. Vanwege logistieke problemen komen ze pas laat in Leeuwarden aan en kan de geplande signeersessie geen doorgang vinden, maar gelukkig staat de moderne metalband een paar uur later wel op het podium. De show draait volledig om de frontvrouw, die zich veelvuldig laat zien, ook aan de zijkanten van het podium. Met gemak windt ze de fans om haar vinger met haar bewegingen en ze is erg goed bij stem. Even staat de 36-jarige stil bij de oorlog en komen de Oekraïense vlaggen tevoorschijn. Op een enkel, plichtmatig dankwoord na is het verder vooral een kwestie van de set erdoorheen rammen, in de bus stappen naar de volgende show. Wat dat betreft is Jinjer een machine geworden. Een goed geoliede machine, want de uitvoering is nagenoeg perfect. Het zijn uiteraard de grote hits die de meeste bijval genereren. Headlinerwaardig is het optreden misschien niet, maar velen blijven wel staan na Sit Stay Roll Over in de hoop op een toegift. Die komt er niet. Geen Who Is Gonna Be The One of Pisces helaas, maar het is mooi geweest. Na drie dagen in de hitte is het tijd om uit te rusten en begint het nagenieten. (Jeffrey)