Is de productie goed verlopen en ben je tevreden met het resultaat?

Ja, het ging echt goed. We hebben alles binnen onze kleine familie gedaan, in onze eigen studio. Iedereen in de band heeft zijn eigen partijen ingespeeld. Het was goed omdat het saai was. Er ging eigenlijk niets mis.

Eerder deed je de mastering en productie helemaal zelf. Nu heb je besloten om ook je live-bandleden bij het hele proces te betrekken. Heeft dit het proces veranderd?

Ik was er in eerste instantie banger voor dan nodig was. Ik dacht dat mijn ego gekwetst zou worden omdat ik niet alle controle had, maar toen realiseerde ik me dat ze echt goed zijn. Ik ben waarschijnlijk niet de beste bassist in mijn band, en dat is prima. Het heeft uiteindelijk geleid tot een beter product, in veel aspecten.

Het album is geïnspireerd door een traditie in Basel, Zwitserland, waarbij de figuren Vogel Gryff, Wild Maa en Leu door de stad lopen en dansen voor de kinderen. Het symboliseert ook de mensen van Kleinbasel die werden onderdrukt door de elite aan de andere kant van de Rijn. Kun je uitleggen waarom dit het album heeft geïnspireerd?

Als kind in Basel ga je met school naar deze traditie. Het is achthonderd jaar oud en een beetje vreemd. Er is een griezelige man in een kostuum en het is een enorme gebeurtenis. En het is op een vreemde manier een klassenstrijd. Nu heeft iedereen die aan dit album werkte dit allemaal als kind gezien. Het is een beetje als een Stephen King-oorsprongsverhaal; we delen allemaal die jeugdherinnering die ons verbindt. Dat vond ik wel leuk. En eerlijk gezegd ziet het kostuum er ook heel cool uit, en dat kan ook een grote factor zijn geweest.

Muzikaal gezien is het album erg divers. Er zijn enkele nummers die doen denken aan jullie eerdere werk, maar over het algemeen bevat het wat minder agressieve metal. Was dit een bewuste keuze?

Niet echt. Ik maakte een soundtrack voor een film waarin een blackmetalband voorkwam, en ik schreef nummers voor die band. Dus toen het tijd was om nieuw materiaal te schrijven, was ik een beetje ‘black metaled out’. In veel opzichten is dit meer een rockalbum dan een metalalbum, maar dat is eigenlijk wel goed. Wat we eerder deden was heel zwaar, en het zou gemakkelijk zijn om dat opnieuw te doen. Dan zouden we voor altijd die band zijn. Dit album voelt echter meer als onszelf. Misschien zullen sommige mensen het niet leuk vinden, maar wij wel, en dat is wat ik belangrijk vind.

Is het bekend voor welke film je werkte?

Dat mag ik niet zeggen, maar het is in ieder geval niet Jurrassic Park.

Prima. Ik dacht dat ik Queens Of The Stone Age en Muse hoorde, vooral met de synthesizers. Waren dit inspiratiebronnen?

Haha, ik heb nog nooit van deze bands gehoord! Zoals Hemmingway ooit zei: “Je hebt altijd je idolen op je schouders.” Ik luisterde naar deze bands toen ik tiener was. Ik deed geen bewuste poging om ze te kopiëren, maar ik hou echt van die muziekstijl. Wat we doen is eigenlijk gewoon interpreteren van iets dat al bestaat. Nu nemen we gewoon nieuwe kleuren aan, denk ik.

Kun je iets meer vertellen over je schrijfproces? Je combineert vaak verschillende genres of subgenres. Hoe bepaal je welke elementen je in specifieke nummers opneemt?

Het is als een stroom van bewustzijn. Heel intuïtief en gebaseerd op wat goed voelt. En hoewel het simpel klinkt, is dat eigenlijk de grootste factor in muziek: voelt het goed, of roept het emotie op? Dus zelfs als een concept misschien vreemd is of schokkend, als het een reactie oproept, is dat voor mij valide. Voor mij draait het om volume. Ik sta om negen uur op, ga naar mijn kamer, en om middernacht ben ik klaar. En ik hoop dat ik misschien een goed nummer heb geschreven, misschien tien slechte. Maar in ieder geval heb ik iets geschreven.

Dus is het een spontaan proces waarin je gewoon kijkt wat werkt en wat niet, samen met de bandleden?

Ja. Ik denk dat ik heel onromantisch moet zijn over het romantische idee van creatief zijn. Het moment dat ik tegen mezelf zeg: ‘Nu moet je creatief zijn’, is het moment dat ik het niet ben. Ik moet mijn hersenen gewoon voor de gek houden om het te doen. En niet verliefd worden op ideeën en mezelf niet herhalen.

Heb je favoriete nummers op het album?

Ik hou echt van Solace. Het is een heel droevig nummer. Ik weet niet of we dat live kunnen spelen, want ik zou waarschijnlijk huilen. En ik kan niet goed zingen als ik huil. Ik hou ook erg van Kilonova.

Kilonova is best funky.

Ja, precies! Iedereen zegt dat het klinkt als Tool. En ja, dat klopt. Maar het begon als een funknummer en toen ik de gitaren toevoegde, kreeg het die Tool-sound. Dat was niet expres, maar het gebeurde gewoon.

Er zitten inderdaad wat funky nummers tussen, zoals Sugarcoat en Thrill. Ik vind Une Ville Vide ook leuk. Het deed me denken aan Sacrilegium en aan oude videogametracks, zoals van de oude Nintendo.

Het is eigenlijk een Gameboy-synthesizeremulator. En ik denk dat dat het leuke eraan is. Omdat je deze spellen speelde als kind, roept het horen van die synthesizer meteen iets op. Het is eigenlijk een soort valsspelen, omdat ik een achterdeur heb naar een emotionele laag van jou. En dat vind ik geweldig, het doet hetzelfde met mij. Ik zie het medium van het spel eigenlijk als de koningsdiscipline. Je hebt het esthetische, het auditieve, het narratieve en het interactieve. Niets anders kan dat bieden. Er zijn ervaringen die je eigenlijk alleen in een spel kunt hebben.

Werkt muziek niet op dezelfe manier? Zoals bij Solace, met de emotionele nummers, de manier van zingen, of zelfs bij To My Ilk, waarin de woorden heel duidelijk worden uitgesproken. Dat triggert iets.

Ja, ik denk dat er drie lagen in muziek zitten. Eén is de directe emotionaliteit. De tweede is misschien iets dat je ergens aan herinnert. En de derde is het tijdmachine-effect. Bijvoorbeeld, ik weet zeker dat je je favoriete nummer kent. Je weet wanneer je het voor het eerst hoorde. Het transporteert je een beetje terug in de tijd. Als dat niet magisch is, weet ik niet wat het wel is.

Zijn dat de nummers waar je misschien nerveus over bent om live te spelen?

Klopt, want met de andere albums was er altijd een abstractie. Het was een concept en niet echt ik. Bij dit album is het veel directer.

Bijna precies een jaar geleden zag ik jullie optreden in Gelsenkirchen waar jullie Heilung ondersteunden. Heilung staat bekend om zijn diverse fanbase en experimentele geluid. Helpt dit jullie bij het vinden van de juiste doelgroep?

Dat zou mooi zijn, hopelijk gaat het goed. Sowieso is het een privilege om ze ook gewoon elke dag te mogen zien. Wij doen normaal gesproken ongeveer drie concerten achter elkaar en dan pauze, en zij doen één concert en dan een dag pauze, want ze geven alles.

Hebben jullie al een plan hoe jullie muziek zich verder zal ontwikkelen? Zijn er bepaalde genres die jullie misschien nog willen gebruiken?

Het gebeurt niet met zoveel calculatie. Wat er gebeurt, gebeurt. Misschien wordt het grappig, misschien wordt het spooky. Maar ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat we reggae willen toevoegen. Het is gewoon een beetje uitproberen en spelen. Maar reggae doen we niet, dat is duidelijk.

Houden jullie niet van reggae?

Ik kan het gewoon niet. Het is zo agressief vrolijk. Hetzelfde geldt voor salsa. Het is genadeloos opgewekt. Op de een of andere manier kan ik dat niet aan. Het is eigenlijk ook altijd een vorm van escapisme. Dat je op zoek bent naar contrast, en ik woon nu eenmaal in Zwitserland, een van de rijkste landen ter wereld. Natuurlijk maak ik dan droevige muziek. Als je ergens woont waar dat niet zo is, heb je een andere fantasie, dus misschien verdienen we het niet.

Wil je de lezers van Metalfan.nl nog iets zeggen?

Je kunt de plaat twee keer kopen en van de ene versie een frisbee maken, haha.