In onze laatste review over de Nederlandse symfonische deathmetalband Haliphron werd opgemerkt dat het mooi zou zijn als er meer nadruk zou liggen op de gitaren. Die wens komt uit op het nieuwe album Anatomy Of Darkness. Deze relatief jonge band, bestaande uit doorgewinterde muzikanten, heeft deze plaat verrassend kort na de vorige uitgebracht. In veel opzichten is het een compleet ander werk, maar het bouwt voort op de lijn die werd ingezet met het debuutalbum Prey (2023).
Opvallend is dat er binnen korte tijd veel is gebeurd voor deze band. Nog vóór de release van het debuutalbum werd de formatie al geboekt voor verschillende festivals en stond deze bijvoorbeeld al op CopenHell en Bloodstock. Inmiddels hebben de leden meerdere shows gespeeld als supportact voor Arch Enemy. Een indrukwekkend snel succes voor een debuutband. Gezien de achtergrond van de leden – afkomstig uit bands als Izegrim, Bleeding Gods en God Dethroned – is dit niet verrassend. Naast hun enorme enthousiasme brengen ze ook een schat aan ervaring en vakkennis mee.
Naast deze snelle groei zijn er al enkele wijzigingen in de line-up geweest. Drummer Frank Schilperoort is vervangen door Paul Beltman (Weapons To Hunt, Inkarnation) en toetsenist David Gutierrez Rojas (Bleeding Gods) heeft zich moeten terugtrekken. Zijn orkestraties en composities zijn gelukkig voor zijn vertrek opgenomen en zijn derhalve te horen op het nieuwe album.
De aanpak voor dit album is compleet anders. Dit keer is alles analoog opgenomen, waardoor de volle, heldere productie van voorganger Prey heeft plaatsgemaakt voor een meer old-school geluid. Toch doet dit niets af aan de bombastische, krachtige en energieke stijl van de band. Voor deze nieuwe sound werkte deze samen met Hans Pieters (After Forever, Severe Torture, Epica) en Andy Classen (Belphegor, Rotting Christ, Legion Of The Damned). Het album bevat kortere nummers met meer focus op leadgitaarpartijen en riffs, ondersteund door prachtige orkestraties en toetsenarrangementen. Het toetsenwerk is iets minder prominent dan op Prey en het valt vooral op dat de gitaren zwaarder klinken. De algehele toon is minder mysterieus en juist agressiever. Centraal staat de vocale veelzijdigheid van frontvrouw Marloes Voskuil (ex-Izegrim), die met een mix van grunts, screams, growls, fluisterpassages en cleane zang indruk weet te maken.
Anatomy Of Darkness is, net als zijn voorganger, een duister en verhalend album waarin de teksten een rode draad vormen. De negen nummers op deze plaat verkennen verschillende vormen van verslaving. Dit varieert van drugsverslaving en seriemoorden tot gokken, kannibalisme, zelfverminking en brandstichting.
De aandacht voor muzikale details en tekstuele elementen zorgen voor een samenhangend geheel. Zo heeft Silent Escape een strakke gitaarsolo en een prachtige oosterse melodielijn die doet denken aan Schizophrenia van het vorige album. In Feasting On Flesh creëren de gelaagde vocalen een gevoel van duistere, verleidende stemmen die je proberen te overtuigen om toe te geven aan de donkere gedachten van verslaving. De zware riffs, het slagwerk en de baslijn komen uitstekend naar voren, ondersteund door de fraaie orkestraties van David en een opzwepende gitaarsolo. Deze zware riffs keren ook terug in Double Or Nothing, waar opnieuw ruimte is voor toetsenwerk dat soms doet denken aan de orkestraties en composities van Carach Angren.
Black Star en Buried Truth introduceren een tot nu toe minder gebruikt element: cleane zang. Deze wordt subtiel op de achtergrond ingezet. Met name het pakkende Art Of The Blade en de titeltrack houden de aandacht vast. Art Of The Blade is een gevarieerde track die gebruik maakt van verschillende muzikale elementen die eerder voorbij zijn gekomen, en doet denken aan White Walls van Izegrim (The Ferryman's End, 2016). Een gesproken passage die vloeiend overgaat in screams versterkt het gevoel van pijn en wanhoop dat gepaard gaat met verslaving.
De aandacht die in veel nummers naar de vocalen gaat, wordt tijdens de titeltrack volledig overgenomen door de instrumentatie. En terecht. De titeltrack dient als een prachtige outro waarin slagwerk, bas, gitaren en toetsen de ruimte krijgen voor een harmonieus samenspel, eindigend in een mooi en bijna vredig akoestisch stuk.
Anatomy Of Darkness is wederom een sterke plaat van deze band van eigen bodem. Er zijn geen zwakke nummers te vinden op dit album. Hoewel het nieuwe er misschien vanaf is en er veel is veranderd, blijft het album vergelijkbaar met het debuut. Dit is echter geen nadeel, aangezien de band heeft bewezen dat deze sound goed werkt. Dat betekent natuurlijk niet dat deze nooit mag afwijken van zijn kenmerkende stijl; tot nu toe hebben de leden juist laten zien dat ze openstaan voor experiment en groei in hun werk. Voor nu is het een verslaving waar ik nog even niet van af wil.
Tracklist:
1. Opus Addicere
2. Silent Escape
3. Feasting On Flesh
4. Black Star
5. Buried Truth
6. Double Or Nothing
7. Epitome Of Perfection
8. Art Of The Blade
9. Anatomy Of Darkness
