Wat is de reden om een band te starten? Aan een hobby willen beginnen? Frustraties afreageren? Een boodschap willen vertellen? De mogelijkheden zijn eindeloos. Wie zette je aan tot het spelen van metal? Dat zijn hoofdzakelijk grote bands uit de jaren tachtig wiens invloeden tot het heden doordreunen. Zij hebben hier op hun beurt ooit mee te maken gehad en besloten niet zomaar hun helden te kopiëren. Wie die helden zijn, is niet lastig te achterhalen, maar het betreffen artiesten wiens namen niet vaak meer genoemd worden. En dat terwijl ook zij ooit tot de rebelse jeugd behoorden en muziek maakten die de oren van hun ouders tergden.

Met de nieuwe rubriek De Stenen Wortels van Heavy Metal duiken we in de veelal vergeten jaren zestig en zeventig. Tijden waarvan velen onder ons slechts The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin en Black Sabbath kunnen noemen. We werpen een licht op bekende én obscure platen die onze metalhelden ooit hebben bewogen om een instrument te bespelen of achter de microfoon te kruipen. Iedere maand kiezen we een album en laten we vervlogen tijden weer even herleven.

Eind jaren zestig is rockmuziek zo populair, dat het een komen en gaan van bands is. Het zijn de jaren waarin menig jong bandje zich tot halfgod opwerkt, maar waar je veel winnaars hebt, heb je nog veel meer verliezers. Het Engelse Gun kwam, zag en ging ten onder. Waarschijnlijk heb je nog nooit van de band gehoord (of denk je aan een recentere, Schotse Gun) en heel gek is dat eigenlijk niet. Dit powertrio opereerde slechts drie jaren en bracht in die tijd twee platen uit. Het naamloze debuut geniet enige bekendheid en is tegenwoordig een leuk verzamelobject voor vinylfanaten, maar diens opvolger, Gun Sight, is ten onrechte regelrecht de vergetelheid ingedoken. Gun is voortgekomen uit de beatband The Knack. Niet te verwarren dus met de Amerikaanse The Knack, die we allemaal kennen van de hit My Sharona. De eerste line up houdt niet lang stand en dus bundelt de Joodse Paul Gurvitz de krachten met zijn broer Adrian Gurvitz en drummer Louis Farrell. Blijkbaar schamen de twee zich voor hun afkomst, want op de achterkant van de elpeehoes is de familienaam veranderd in Curtis.

Geïnspireerd door de muziek van The Beatles besluit dit trio een hardere koers te varen. Ze willen niet langer rock-‘n’-roll zijn, maar hardrock. Het is de nieuwe rage in 1968 en de muzikanten schuwen de termen ‘luidruchtig’ en ‘gewelddadig’ niet om hun muziek te omschrijven. Serious business in die dagen, maar vandaag de dag klinkt het vooral schattig. Het heeft overigens niet voor de bekendheid gezorgd die de heren wilden hebben. Datzelfde jaar verschijnt het debuut, waarvan de opener de top tien van de Britse hitparade haalt. Gun tourt door Europa en Noord-Amerika, maar na de release van hun tweede plaat gaat het ergens mis. De broertjes Gurvitz lijken moeite te hebben met drummers, want in de jaren die volgen, verslijten ze er nogal wat. Gun gaat in 1970 uit elkaar en een jaar later wordt Three Man Army opgericht. Ook nu vormen de drummers de onstabiele factor en dit sprookje eindigt in 1974. Dat hierna een samenwerkingsverband volgt met Ginger Baker (Cream), nota bene het grootste heethoofd uit de drumwereld, dat ook nog eens twee jaar stand houdt, mag een wonder genoemd worden. Daarna wordt er nog maar weinig vernomen van de gebroeders Gurvitz.

Luidruchtig en gewelddadig dus. Wie de muziek hoort, heeft ongetwijfeld iets anders verwacht dan dat ze op deze plaat aantreffen. Toch behoorde Gun in zijn tijd wel degelijk tot de hardere bands en dat komt met name door de openingstrack. Race With The Devil is een iconische track die de aanwezigheid van Gun in deze rubriek alleen al rechtvaardigt. De intro is episch, maar maakt al vrij snel plaats voor een heerlijk bluesriedeltje. De opname is net ruw genoeg om het een metalen klank te geven. Door het gitaarwerk doet het nummer erg NWOBHM-achtig aan en dat mag ruim tien jaar voor diens aanvang best bijzonder worden genoemd. Ook het thema past perfect. Het zingen over de duivel is anno 1968 niets nieuws, maar wel iets wat metal zich eigen gemaakt heeft. Bands als Judas Priest en Girlschool hebben deze song gecoverd, al lieten zij de trompetten (jawel) achterwege.

Het begin is erg sterk, maar het heftige werk is eenmalig. The Sad Saga Of The Boy And The Bee is een vreselijke titel, al valt het nummer inhoudelijk best mee. De trompetten eisen nog meer aandacht op en afgezien van de opener is de plaat best braafjes. Je kunt goed horen dat The Beatles de voornaamste inspiratiebron van Gun was. De rustigere tracks zijn helaas nauwelijks de moeite waard, maar wanneer de fellere bluesklanken uit de gitaar van Adrian Gurvitz getoverd worden, is Gun een best genietbare plaat. Yellow Cab Man (weer zo’n sullige titel) is een leuk nummer. Niet memorabel, maar een fijn, bluesy tussendoortje. Er zijn twee nummers die een speciale vermelding verdienen en het zelfs de moeite waard maken om dit album in huis te halen. Om te beginnen, is er It Won’t Be Long (Heartbeat), dat de A-kant afsluit. In dit lied leeft drummer Lious Farrell zich helemaal uit. Het is een vrij progressieve track waar verder de jolige, maar vrij sinistere zangpartijen de aandacht trekken. Het geheel voelt ongewoon aan en dat maakt het juist interessant. Take Off was de favoriet van de band. Elf minuten lang freakt dit drietal erop los in deze jam en schikt het zich naar de betere hippietradities. Vermoedelijk leverde deze track de uitnodiging op van Woodstock, maar Gun lukte het niet om naar de Verenigde Staten te reizen.

Gun behoorde dus tot de bands die eind jaren zestig erg vernieuwend bezig waren. Dit drietal schuwde het experimenteren niet, maar deed het simpelweg te weinig om echt potten te breken. Tijdens Race With The Devil wordt er wel geschreeuwd en gekrijst en tegen het einde van de plaat verschijnen de psychedelische tracks, waar met name religieuze ouders een bloedhekel aan hadden, maar Gun wil net iets teveel een popband zijn. De intentie is er. Alleen een duidelijke koers ontbreekt. Er zijn natuurlijk genoeg positieve zaken te melden. Gun was de eerste band die Roger Dean over de streep trok om zijn schilderkunsten te gebruiken voor albumhoezen. Hoewel Dean nooit werkte met metalbands, is de hoes van Gun erg metal-verantwoord. Liefhebbers van Yes, Asia en Uriah Heep wrijven zich nog altijd in hun handjes met de kunstsmaak van hun favoriete bands. Gun was een stipje op de radar, maar ook stipjes dragen hun steentje bij.

Tracklist:
1. Race With The Devil
2. The Sad Saga Of The Boy And The Bee
3. Rupert's Travels
4. Yellow Cab Man
5. It Won't Be Long (Heartbeat)
6. Sunshine
7. Rat Race
8. Take Off

Vorige Stenen Wortels:

[ Terug naar de Artikelen ]

Reactie op De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Gun - Gun
Door Een Metalfan op 02-11-2015 om 13:40u

Reactie op De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Gun - Gun
Door Harry op 02-11-2015 om 17:10u

Reactie op De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Gun - Gun
Door Andre Smoor op 02-11-2015 om 21:23u

Reactie op De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Gun - Gun
Door Old Mhb op 03-11-2015 om 18:20u

Reactie op De Stenen Wortels Van Heavy Metal: Gun - Gun
Door nobody op 03-11-2015 om 19:15u