In september vorig jaar kwamen fans en geïnteresseerden van over de hele wereld samen in AFAS Live te Amsterdam om van The Symphonic Synergy te genieten. “Symfonische metal zoals het eigenlijk bedoeld is”, zei Simone Simons destijds, dus niet alleen de band zelf stond op het podium, maar ook een koor en een orkest waren te bewonderen. Tijdens die show van epische proporties werden vier nieuwe nummers ten gehore gebracht. Daarna was het even wachten op de singles, maar die kwamen er met Arcana, Cross The Divide en T.I.M.E..

Die singles geven een goed beeld van wat je kunt verwachten van het negende reguliere studio-album. Cross The Divide is een vrolijke en krachtig rockende catchy stamper die meteen lekker in het gehoor ligt. Het van een fantastisch refrein voorziene Arcana is enerzijds toegankelijk, maar bevat anderzijds voldoende diepgang met onder meer bijdragen van het koor en een kinderkoor en een verrassend element in de vorm van een metalcore-breakdown. T.I.M.E. gaat nog verder in de experimenteerdrang. Het is een groots en theatraal nummer met blasts, progressieve momenten en de extreme vocalen van Mark Jansen, die we op deze plaat niet heel vaak horen.

Wie de tracklist bekijkt, ziet dat er een vervolg is gekomen op de serie A New Age Dawns, die in 2005 begon en in 2009 een vervolg kreeg. Dit keer betreft het drie delen. Darkness Dies In Light – A New Age Dawns Part VII is daarvan het meest progressieve werk, maar daar blijft het niet bij, want tussen de vele relatief toegankelijke nummers op de nieuwe plaat bevatten ook Metanoia – A New Age Dawns Part VIII en The Grand Saga Of Existence – A New Age Dawns Part IX de nodige muzikale diepgang. Dat komt heel welgelegen, want met name het onopvallende Apparition valt licht tegen. Het nummer bevat nog wel een fijne, Devin Townsend-achtige groove, maar verder is er weinig dat je op het puntje van je stoel brengt.

Ondanks de progressiviteit en gelaagdheid klinkt Aspiral heel toegankelijk. Dat heeft niet alleen met de songwriting te maken – luister maar eens naar het doomy Obsidian Heart, dat vette, djenty riffs bevat – maar ook met de productie. Wat dat laatste betreft, heeft Joost van den Broek uitstekend werk geleverd. Alle bijdragen krijgen de ruimte die ze verdienen en worden uitgelicht op de juiste momenten. Simons is daarbij vaak de grootste smaakmaker met haar exceptionele zangkwaliteiten. Niet alleen is haar magische stem een genot om naar te luisteren, ook verrast ze met haar diversiteit en verfrissende zanglijnen. Ze raakt de luisteraar op specifieke momenten, zoals in het afsluitende titelnummer, een orkestrale ballad met een belangrijke boodschap over jezelf durven zijn.

Aspiral is een veelzijdig, toegankelijk, modern en uitstekend geproduceerd album, waarop Epica met de tijd meegaat zonder zichzelf te verliezen. Zo komen er karakteristieke riffs, zangmelodieën en orkestraties voorbij die herinneren aan de vroege discografie, maar past het epische gezelschap ook elementen uit de moderne metal, zoals breakdowns, toe in zijn composities. De djenty bijdragen en breakdowns zullen niet iedereen kunnen bekoren, maar gaan tegelijkertijd nieuwe fans opleveren van een band die zichzelf nog maar weer eens bewijst.

Tracklist:
1. Cross The Divide
2. Arcana
3. Darkness Dies In Light – A New Age Dawns Part VII
4. Obsidian Heart
5. Fight To Survive – The Overview Effect
6. Metanoia – A New Age Dawns Part VIII
7. T.I.M.E.
8. Apparition
9. Eye Of The Storm
10. The Grand Saga Of Existence – A New Age Dawns Part IX
11. Aspiral