In het kielzog van hun landgenoten Cân Bardd mag het Zwitserse Morgarten vanavond de aftrap verzorgen. De groep laveert tussen folk en black metal en past dus qua thematiek goed bij de overige bands van vanavond. De mannen komen met veel bravoure het podium op, maar al tijdens het eerste nummer gaat er het nodige mis. Blijkbaar krijgt de toetsenist geen enkel geluid uit zijn apparaat. De manier waarmee de band met dit technische euvel omgaat (door midden in de track op de noodrem te trappen), is overigens wel wat knullig. Een pijnlijke stilte en enkele minuten gepruts volgen. De muziek van Morgarten herinnert vooral aan het oudere werk van Ensiferum, Equilibrium en Thyrfing, maar dan met iets meer blackmetalinvloeden (en minder spectaculair qua uitvoering). De uitvoering is degelijk, hoewel de cleane zang van gitarist en frontman Pierric Weber niet altijd even toonvast is. Met zijn raspende screams maakt hij meer indruk. Ondanks de valse start weet Morgarten zich te herpakken. Met het afsluitende Tales Of My Lands, waarin de folkinvloeden het meest aan de oppervlakte komen, sluiten de heren sterk af. Zo krijgt Morgarten het publiek al met al nog aardig mee.

De zaal is vrijwel vol en het is dringen vooraan als Cân Bardd aan zijn optreden begint. De drukte is logisch, want optredens van deze atmosferische blackmetalgroep uit Genève zijn relatief zeldzaam. Ik kan me niet heugen dat de band eerder in Nederland op de planken stond. Met Nature Stays Silent (2018), The Last Rain (2019) en vooral het zeer sterke Devoured By The Oak (2021) heeft de groep rond multi-instrumentalist en zanger Malo Civelli en drummer Dylan Watson in de underground behoorlijk wat naam gemaakt. De combinatie van dromerige, subtiele natuurklanken, romantische folkinvloeden en goed gedoseerde blackmetalpassages zorgt ervoor dat Cân Bardd een bijna meditatief effect heeft.

Het is altijd maar de vraag of die betoverende sfeer ook live uit de verf komt, maar het antwoord blijkt al snel een volmondig 'ja' te zijn. We worden in de sublieme opener Une Couronne De Branches verwelkomd met geluiden van kwetterende vogels en diepe, meditatieve klanken, voordat een dromerige passage met akoestisch gitaarwerk en fluit uitmondt in epische black metal. Het geluid staat gelukkig uitstekend afgesteld, waardoor de machtige riffs en de grootse sfeer goed tot hun recht komen. Frontman Civelli maakt bovendien een uitstekende indruk met zijn langgerekte screams. De setlist is mooi gebalanceerd, met ruimte voor ouder werk, maar ook veel nadruk op de meest recente langspeler Devoured By The Oak. Zo eindigt het viertal met het tweedelige titelnummer, dat in totaal meer dan zestien minuten klokt. Ook mooi: fluitist en zangeres Ella Zlotos (Saor) maakt ook nog even haar opwachting om een nummer mee te doen. Het tekent de goede relatie tussen de bands. De wederzijdse herkenning van kwaliteit zal daarbij ook een rol spelen. Cân Bardd transporteert het publiek in Willemeen middels dit zeer sfeervolle optreden richting een betoverende, bosachtige setting en mag terecht een daverend applaus in ontvangst nemen.

Het uit Glasgow afkomstige Saor hoeft inmiddels eigenlijk geen introductie meer. Het epische folk/blackmetalproject van Andy Marshall vormt al sinds de klassieker Roots (2013) de perfecte muzikale vertolking van de rauwe en grootse natuurschoonheid van het Schotse landschap. Met meanderende, maar tegelijkertijd woeste en epische tracks, die makkelijk de tienminutengrens passeren, klinkt de muziek van Saor groots, enerverend en heroïsch. Door de folkinstrumenten (fluit, viool en met name doedelzak) krijgen de nummers een emotionele lading mee. Met het magistrale nieuwe album Amidst The Ruins vers op zak heeft de band nu al een van de hoogtepunten van 2025 op zijn naam staan. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de shirts bij de merchandise als warme broodjes over de toonbank gaan.

Dat Saor ook zelf veel vertrouwen heeft in deze nieuwe telg, blijkt wel uit het feit dat de nieuwste plaat vanavond integraal wordt gespeeld. Tekenend voor de unaniem lovende ontvangst is wel dat het publiek er geen seconde om lijkt te malen, terwijl veel al wat langer meedraaiende groepen toch ook wel op ouder werk moeten teren. Het is dan ook moeilijk om géén kippenvel te krijgen bij het machtige titelnummer, dat vol majestueuze melodielijnen staat en waarin de ontroerende fluitpartij van Zlotos als een zonnestraal door het wolkendek breekt. Ook het vlammende Echoes Of The Ancient Land en het dynamische Glen Of Sorrow (met wederom zo'n wonderschone passage op de fluit) komen vanavond uitstekend uit de verf.

Met het ingetogen, aan Agalloch herinnerende The Sylvan Embrace horen we een nieuwe kant van de band. De samenzang tussen Marshall en Zlotos zorgt voor een extra verrijking. En met het bijna een kwartier durende Rebirth, dat eindigt met een hemelse passage die rechtstreeks geïnspireerd is door Alcest, komt er een groots einde aan de reguliere set. De ontlading is groot als Saor nogmaals terugkeert op de planken om de klassieker Aura in te zetten en ons nog één keer een klein kwartier mee te voeren middels woeste drumroffels, verweerde riffs en een hemelse melodie op de fluit. Het epos vormt het perfecte einde van een optreden dat als een van de hoogtepunten van het jaar de boeken in zal gaan.

Setlist Saor:
1. Amidst The Ruins
2. Echoes Of The Ancient Land
3. Glen Of Sorrow
4. The Sylvan Embrace
5. Rebirth

Toegift:
6. Aura

Setlist Cân Bardd:
1. Une Couronne De Branches
2. Shadow Of The Wyvern
3. A Gift For Nature
4. Celestial Horizon
5. Devoured By The Oak Pt.I
6. Devoured By The Oak Pt.II