De avond wordt geopend door het Britse Grace And Fire, een relatief jonge groep die naar eigen zeggen "klassieke hardrock en traditionele heavymetalriffs mengt met progressieve rockpassages in een melodieus, songgericht en toegankelijk format". Nou, dat is een behoorlijk specifieke samenvatting - en een die ook behoorlijk accuraat blijkt. Het vijftal weet zijn nogal brave progressieve rockinvloeden op te luisteren met toegankelijke melodielijnen en refreinen. Vooral het gitaarwerk van Aaron Gidney is erg smakelijk - en zijn soleerwerk lijkt met speels gemak uit de vingers te vloeien - terwijl ook de toetsenist zich lekker uitleeft. Drummer Graham Brown, die overigens af en toe op verdienstelijke wijze de achtergrondzang voor zijn rekening neemt, blijkt vandaag jarig en wordt getrakteerd op een verjaardagsliedje uit de zaal. Zanger André Saint doet qua stemgeluid af en toe aan Matt Page (Dream The Electric Sleep) denken, terwijl ik qua muzikale stijl aan DGM moet denken door de combinatie van toegankelijke nummers en in dienst van het nummer staande, progressieve passages. Grace And Fire haalt het niveau van deze bands niet, maar weet het publiek toch redelijk te boeien. Het helpt dat het geluid goed staat afgesteld, waardoor het melodieuze gitaar- en toetsenwerk goed te horen zijn.
De vreemde eend in de bijt is Godsnake. De formatie uit Hamburg houdt het midden tussen een thrashmetalband en Amerikaanse stadionrockact. De muziek is dan ook niet bijster origineel - zeg maar gerust clichématig met een hoofdletter 'C' - waardoor de publieksresponse in eerste instantie behoorlijk lauwtjes is. Dat frontman Torger Neuhaus op het eerste gezicht wat hooghartig lijkt over te komen, helpt ook niet mee. Het optreden voor de redelijk gevulde zaal lijkt op een fiasco uit te draaien als technische problemen er ook nog voor zorgen dat het geluid en het licht minutenlang uitvallen, maar gek genoeg zorgt dat juist voor een betere sfeer en interactie tussen band en publiek. De tweede helft van de setlist bestaat ook uit sterkere nummers. Qua riffs heeft Godsnake bij vlagen een lichte Metallica-vibe (hoewel de openingsriffs van Poison Thorn wel érg leentjebuur spelen bij Slayer), waardoor de band de zaal na hard werken toch redelijk meekrijgt. Een passend voorprogramma is het echter zeker niet - en de gemiddelde progressieve rockliefhebber zal niet warm of koud worden van logge riffs in een monotoon ploegritme.
Het is echter duidelijk dat het publiek in De Cacaofabriek vanavond maar voor één band naar Helmond is gekomen - en dat is natuurlijk voor de zeer ervaren progressieve metalgroep Threshold. Deze mannen draaien al zesendertig jaar mee en hebben in die tijd twaalf langspelers uitgebracht (de akoestische plaat Wireless uit 2003 niet meegerekend). Het knappe aan de muziek van het vijftal is dat deze van een consistent zeer hoog niveau is. Bovendien zijn de nummers en stijl van de band direct herkenbaar. Threshold stelt namelijk niet de techniek, maar de compositie centraal. Daardoor blinkt de band uit in heerlijke, pakkende refreinen en meeslepende melodielijnen, die nog weken in het hoofd blijven spoken.
Het optreden van vanavond is om meerdere redenen speciaal. Ten eerste is dat vanwege de bijzondere setlist. Onder de noemer 'Threshold Through Times' kiest de groep ervoor om van ieder uitgebracht album één nummer te spelen. Het gevolg is dat er tracks voorbij komen die de mannen zelden tot nooit live spelen. Een goed voorbeeld is Virtual Isolation, afkomstig van het derde album Extinct Instinct (1997), dat voor de eerste keer sinds eenentwintig (!) jaar in een liveset voorbijkomt. Mother Earth is ook zo'n oudje dat uit de mottenballen is getrokken. Het nummer stamt zelfs uit de tijd van de tweede demotape van de band. Het mooie is echter dat zowel het oudere als nieuwere werk erg sterk uit de verf komt: de oudere nummers klinken nog steeds fris en actueel, terwijl het recentere materiaal minstens zo goed is. Ook leuk om te zien is dat iedereen in de zaal een andere plaat tot zijn favoriet rekent, waardoor sommige mensen juist heel positief reageren op het oudere werk, terwijl anderen juist bij de nieuwe tracks luidkeels meezingen.
De tweede reden dat het optreden speciaal is, heeft te maken met een onfortuinlijke gebeurtenis. Zo moet zanger Glynn Morgan helaas verstek laten gaan bij de laatste optredens van deze tournee omdat hij herstellende is van een keelaandoening. Hij wordt vervangen door de relatief onbekende Alessio Garavello (A New Tomorrow, ex-Power Quest). Een moedige keuze, want hij dient grote schoenen te vullen. Morgan - de zanger van het eerste uur die met Legends Of The Shires (2017) een zeer verrassende en breed gewaardeerde comeback maakte - beschikt namelijk over een erg fijn en warm stemgeluid, dat uitstekend past bij de subtiele en melodierijke composities van de band. Tijdens de lekkere opener Slipstream is Garavello duidelijk nog even zoekende, waarbij hij overigens niet wordt geholpen door het ronduit matige geluid, waardoor deze prima compositie niet volledig uit de verf komt.
Gelukkig groeit Garavello snel in zijn rol en gaat hij per nummer zelfverzekerder klinken. Door zijn andere stemgeluid - wat hoger en krachtiger, maar wel minder warm - krijgen bekende nummers toch een andere invulling. Met name Falling Away (prachtige zanglijnen) en het subliem uitgevoerde epos The Man Who Saw Through Time ontpoppen zich tot vakkundig uitgevoerde meesterwerkjes. De rest van de band musiceert zoals altijd ijzersterk. Gitarist Karl Groom schudt op haast stoïcijnse wijze de ene na de andere uitmuntende riff uit zijn mouw, terwijl drummer (en publiekslieveling) Johanne James niet alleen voor vermaak zorgt door zijn expressieve gezichtsuitdrukkingen, maar ook zo enthousiast tekeer gaat dat hij een deel van zijn drumstel sloopt.
Na een zeer fraaie liveset - met als absolute hoogtepunt de luidkeels meegezongen klassieker Mission Profile - kan een toegift niet uitblijven. Die komt er in de vorm van nog twee nummers van Legends Of The Shires, waarvan vooral de melodieuze meezinger Small Dark Lines indruk maakt. Threshold bewijst zijn vakmanschap en voortdurende relevantie in een stiekem toch vrij unieke avond.
Setlist Threshold:
1. Slipstream
2. Devoted
3. Virtual Isolation
4. Freaks
5. The Mystery Show
6. Falling Away
7. Mother Earth
8. The Man Who Saw Through Time
9. Ashes
10. The Ravages Of Time
11. Silenced
12. Mission Profile
Toegift:
13. Snowblind
14. Small Dark Lines
Setlist Godsnake:
1. The Sickening
2. Apocalypse For Free
3. Poison Thorn
4. Blood Brotherhood
5. Urge To Kill
6. Stone Dead Pony
7. Stone The Crow
Setlist Grace And Fire:
1. Into The Cosmos
2. Elysium
3. Chains Of Sanity
4. A Warrior's Tale
5. Paradise Lost
6. Eyes Of The Seer
