De reacties op het debuut Serpent & Spirit zijn zeer positief en 2022 was het eerste festivalseizoen voor jullie. In juni opende Urne de derde dag van Into The Grave en ik zag jullie in augustus dag twee van Dynamo Metalfest openen. Je hebt gespeeld op Alcatraz, Summer Breeze, Brutal Assault en Copenhell om er maar een paar te noemen. Welk festival of welk land vond je het leukst?

Nederland is erg leuk. We hebben er een aantal goede vrienden en die hebben voor ons een paar goede shows geregeld. Ik was in Kopenhagen voor Copenhell en was daar nog nooit geweest. Ik hou echt van die plek. Niet alleen het festival, maar ook de stad. Het voelde goed daar te zijn. Er heerst gewoon een leuke sfeer. We hebben geluk gehad sinds we dit doen en we zijn op geweldige plekken geweest. Het is leuk om steden te zien en de volgende keer dat je daar bent, heb je er vrienden. De volgende keer dat je daar bent sturen die een berichtje om samen een biertje te drinken en wanneer je er weer komt, zijn er meer vrienden. Dat hadden we vorige maand ook in Amsterdam. Onze gastenlijst in Nederland wordt langer en iedere keer dat we er zijn, voegen we weer meer vrienden toe. Het voelt altijd goed om naar plaatsen te gaan waar je mensen hebt die je kunt ontmoeten en waarmee je op stap kunt gaan. Er zijn meerdere landen waar we dat nu hebben.

Na het festivalseizoen vorig jaar hebben jullie het schrijven voor A Feast Of Sorrow afgerond. Je speelde op Dynamo met een nieuwe drummer. Heeft James Cook iets kunnen bijdragen aan dat proces?

Ja, ik denk dat we toen vijf of zes nummers hadden geschreven. James heeft aan twee daarvan nog wat bijgedragen. Ik bedoel, Angus Neyra en ik schrijven alle riffs, want James speelt geen gitaar. We hebben hem wel bij het proces betrokken. Hij was met ons in dezelfde ruimte. Onze vorige drummer (Richard Harris) was erg goed in het structureren van nummers. Hij schreef ook een paar riffs. Niet echt op gitaar, maar wel gericht op hoe we het moesten laten klinken. James is een drumleraar en drummen is zijn ding. Hij schrijft geen liedjes, maar wel slagwerk zegt hij altijd. Het werkt voor ons dus iets anders, maar deze manier van schrijven is ook goed. James is zeer bedreven, dus we hebben nieuwe dingen kunnen proberen. We kunnen dat nu net een beetje verder pushen dan voorheen. Voor Dynamo had James drie dagen om zich voor te bereiden op de show. James heeft geweldig werk geleverd en zorgt ervoor dat de band live beter klinkt. Voor een volgend album kunnen we hem meer tijd te geven voor al zijn ideeën en het schrijven van zijn drumpartijen. Nu moest hij onder stress onze set te leren, binnen zeven weken een nieuw album onder de knie krijgen en dan mee naar Amerika voor de opnames. Dat was heftig voor James.

De opnames waren met Joe Duplantier (Gojira) in zijn Silver Cord Studios, New York. Naast Joe droegen ook Johann Meyer (opnamen en mix) en Ted Jensen (mastering) bij aan het resultaat. Wat heb je van deze mannen geleerd?

Om eerlijk te zijn heb ik vooral van Joe echt veel geleerd, vooral wat de zang betreft. Hij heeft echt iets bijgedragen aan Becoming The Ocean: de passages vocaal pittiger maken. Niet zo veel naar binnen hoeven te krampen, maar ook niet alles zo interessant mogelijk te laten klinken. Hij wilde het nummer echt aanvallend en pittig maken. Joe wilde voor dit album de juiste sound creëren en niet zozeer de songs aanpassen. Die zijn ook niet echt veranderd. Zijn inbreng was het verbreden van het opnamegeluid. Doordat het opnemen ons uit handen is genomen, denk ik dat we onze sound groter konden maken. Doordat we met Joe hebben samengewerkt, beginnen we beter voorbereid aan het volgende album. Johann is meer een mentor. Zijn motto is “geloof me, voor iedereen is het gewoon oefenen, oefenen, oefenen”. Wat je moet doen, is voor iedereen goed. Je neemt één riff en oefent die tien uur lang. Langzaam, langzaam, langzaam, doorgaan en dan opbouwen tot zo snel als nodig is. Johann is vooral daarmee bezig. We hebben Ted Jensen helaas niet ontmoet. Hij heeft aan zoveel albums gewerkt en daar zijn er driehondmiljoen van verkocht. Ted heeft gewerkt aan Hotel California (Eagles), met Bob Marley, Adele en met wie dan ook. Het zou geweldig zijn geweest om hem te ontmoeten.

A Feast Of Sorrow is een sterk album. Bij de eerste luisterbeurt had ik de promo nog niet gelezen. Bij de tweede keer viel mij de tekst op en pas daarna heb ik de promo gelezen. Dit vertel ik jou, omdat ik echt onder de indruk ben van het album als geheel. Ruim drie jaar geleden werd bij mijn vader een hersentumor vastgesteld. Een glioblastoom, onbehandelbaar. Zijn lichamelijke achteruitgang duurde vier maanden. Vlak na zijn zeventigste verjaardag is hij gestorven. De plaat kwam daardoor nogal hard binnen, omdat jouw verhaal voor mij heel herkenbaar is.

Bedankt. Het spijt me dat te horen. Weet je, het is echt klote. Zeventig is een jonge leeftijd. Mijn oudtante heeft een leeftijd van 109 bereikt. Je wilt dat mensen hun leven kunnen leven. Het is afschuwelijk om te zien dat het leven ernstig wordt belemmerd of weggenomen op een echt, gewoon afschuwelijke manier. Mijn tante is op dezelfde manier overleden. Haar sterfbed was erg kort en ik heb mijzelf talloze keren afgevraagd welke manier beter is. Om snel te gaan, minder tijd met hen te hebben met minder stress en minder pijn, of om zoveel mogelijk tijd met iemand te hebben, ook al zie je dagelijks, wekelijks of maandelijks dat het moeilijker wordt. Dat is een doorlopend proces waarmee ik nog moet omgaan en nog moet verwerken. Het is moeilijk om tekstueel een album over dit thema te schrijven en daar zo op te leunen. We hebben dit proces beiden op een verschillende manier doorgemaakt, maar we moesten er beiden toch doorheen. We stelden onszelf dezelfde vragen en hebben ervaren dat het pijn doet. Vanaf het moment dat je het te horen krijgt, tot het moment van overlijden. En natuurlijk, voor mij is dat het punt waar ik nog een keer naartoe moet. Met dit album ben ik mezelf daar min of meer op aan het voorbereiden. Er zullen waarschijnlijk veel mensen zoals jij en ik zijn die hiermee te maken hebben gehad, het nu misschien doormaken, of er over tien jaar mee zullen worstelen. Veel mensen zullen met dit thema geconfronteerd worden in hun leven. Zo niet, dan heb je geluk. Enorm veel geluk.

De muziek en teksten vullen elkaar volledig aan. Was het schrijfproces voor deze plaat anders dan voor Serpent & Spirit?

Ja, we hadden voor Serpent & Spirit meer tijd. We hadden nog geen platenlabel en er waren dus geen frames voor wat ze wilden horen. We staan nu onder contract, we hebben minder tijd, er zijn deadlines en dus moesten we vanaf het begin de focus hebben op hoe we wilden dat het album zou zijn. We begonnen als eerste met het schrijven van To Die Twice. Al heel vroeg in die cyclus deed zich de mogelijkheid voor om met Joe Duplantier en zijn team te werken. Dat inspireerde ons om een zeer intens album te schrijven. Toen we eenmaal de eerste paar nummers op een bepaalde manier hadden opgenomen, waren die zwaarder en directer dan voorheen. Ik wilde daar echt op doorborduren. Er staan twee lange, epische nummers op de plaat van elf minuten. Met die tracks kunnen we uitpakken. Je meenemen op een reis, die ene kant op gaan en dan naar in andere richting bewegen. We kunnen vertragen, versnellen en noem maar op. Angus en ik wilden twee van dat soort nummers. Op het vorige album stonden drie van dat soort nummers. We wilden minder uitgesponnen songs, maar daarin dan wel het beste geven van wat we kunnen. Wat mij betreft is Stumble Of Words het beste nummer dat we ooit hebben geschreven. We kunnen niet wachten tot mensen dat horen, maar afgezien daarvan staat de rest van het album echt vol met pure heavy metal.

Mijn favoriete nummer is de titeltrack. Aan de ene kant is het demonisch, maar tegelijkertijd is het heel mooi en indrukwekkend.

Dank je wel. Tekstueel gezien gaat het ook over jouw vader; de dood die op zijn schouder tikt. Jij bent degene die is uitgekozen. Jij bent degene die het leven heeft geleefd. Het is heel sterk bezien vanuit de kant van de dood. Mijn beide dierbaren hadden een eerlijk leven. Ze waren niet hebzuchtig en zijn nooit in problemen gekomen. Dan vertrekken ze uit Londen om een rustig leven aan zee op te bouwen en dan valt het oordeel. Nee, jij zal niet van de goede rust in je leven genieten. De ene persoon zal een snelle dood tegemoet gaan, de ander zal langzaam sterven. Daar is dit nummer op gebaseerd.

In de teksten wordt de oceaan als metafoor gebruikt. Het kunstwerk is een foto van Rachael Talibart. Wat betekent de oceaan voor jou?

Het was altijd de droom van mijn ouders om aan zee te wonen als ze met pensioen zouden gaan. Ze zijn jong gestopt met werken. Mijn moeder jaren geleden vanwege medische redenen en mijn vader is vervroegd met pensioen gegaan. Mijn ouders wilden dat we aan de kust met de hele familie een geweldig leven zouden hebben. We verhuizen allemaal naar de zee. Mijn zus, mijn nichtjes, we vertrokken allemaal om dat nieuwe leven te beginnen en de rest van ons leven daar door te brengen. Daarvoor zijn we naar de kust verhuisd. Helaas is het voor twee van hen anders gelopen. Vandaag was het mooi en zonnig. Ik zat vanmorgen heerlijk op het strand te kijken naar de golven. Het is macht. Hoeveel schoonheid er ook is, er is het vermogen om te verpletteren, te vernietigen en dingen weg te nemen en die nooit meer gezien zullen worden. Ik heb daar altijd een fascinatie voor gehad, maar kon het niet eerder op die manier in ons verhaal verwerken. Rachael Talibart heeft altijd op deze manier geleefd. De foto is genomen op slechts zes kilometer van waar wij wonen. Ik werk in Bosham, zij werkte vroeger in Bosham, al dat soort kleine dingen. Dit kunstwerk had ik al langer in gedachten. Het heet Behemoth. Ik wilde het graag gebruiken voor het volgende album, maar worstelde met wat ik visueel wilde voor deze plaat. Ik sprak erover met onze manager en hij stelde voor een mockup te maken. Daarna zouden we contact opnemen met Rachael. Het voelde goed om ernaar te kijken. Het beeld is erg koud en dit is een zeer intens, zwaar album. Dus ik schreef Rachael een mail waarin ik heb uitgelegd waarom ik dat stuk wilde gebruiken en wat het voor mij betekent. Ik stuurde die mockup ook naar Joe van Gojira. Hij vond het mooi en krachtig. Dat is het ook. Rachael wordt beschouwd als de beste kustlijn- en oceanische fotografe ter wereld. In haar wereld is zij de elite. Ze had nog nooit iets voor een band gedaan. Om haar werk te hebben voor ons album is geweldig. Ik voel me bevoorrecht.

In juni waren jullie op tournee met Gojira. Hebben jullie nieuwe nummers gespeeld en hoe waren de reacties?

We hebben Becoming The Ocean gespeeld, omdat dit nummer goed is opgepikt door onze eigen fans en de Gojira-aanhang. Het was toen we de single uitbrachten bekend dat Joe aan ons album heeft meegewerkt. We hebben drie shows gedaan met To Die Twice, omdat dit goed werkt in die setting. Het is een heel open, zwaar nummer en ik zie het als de meest Gojira-achtige song die we hebben. Het heeft diepgang en het komt echt hard aan. Grappig genoeg leent meneer Duplantier ons op de albumversie van dit nummer enkele van zijn talenten. The Burden hebben we ook voor het eerst gespeeld. Die zal het live geweldig gaan doen.

De steun van Gojira is een kickstart voor het nieuwe album. Is de samenwerking uitgegroeid tot een langdurige relatie?

Dingen kunnen veranderen, maar ik denk dat het zeker mogelijk is dat we meer samen gaan doen. De crew van Gojira lijkt van ons te houden. Het is echt een goede match. We hebben wel die sound, maar we proberen niet te klinken als Gojira. Wat we doen is heel organisch. Gewoon een eerlijke poging om heavy metal te spelen. Dat is wat zij doen en wat wij doen. Het lijkt hand in hand te gaan en het werkt heel goed. We zijn nu goede vrienden met die jongens. Hopelijk zal het nog wel een paar keer gebeuren.

Na de zomerfestivals vergezellen jullie Paradise Lost tijdens hun optredens in Ierland.

Ja, we hebben eerst Portugal en Metal Days in Slovenië nog. Daarna gaan we twee shows doen met Paradise Lost. Ik vroeg onze agent om drie shows te regelen. Dat is helaas niet gelukt, maar wel het proberen waard. In Ierland is het moeilijk om goede shows te plannen en het kost veel geld, al is het alleen de prijs van een beetje water. Dus als je daarheen gaat, doe het dan in ieder geval samen met een legendarische band. De eerste show in Dublin is al uitverkocht. Perfect. Het is een plek waar we eerder hebben gespeeld en mijn familiegeschiedenis ligt in Dublin. Ik kan alle toeristische dingen aanwijzen, vertellen waar we een winkel hadden en goede vrienden terugzien. Het is goed om een stabiele basis te hebben in de landen waar je komt. En wat ik eerder al vertelde, de cirkel van vrienden groeit bij ieder volgend bezoek.

Als ik de gebeurtenissen van de afgelopen maanden op een rijtje zet: opnemen in de Silver Cord Studio, Joe Duplantier die zichzelf aanbiedt als producer, de tour als support voor Gojira en nu als speciale gast van Paradise Lost. Je vraagt het niet, maar je wordt uitgenodigd. Wat is jouw geheim?

Nou, ik moet zeggen dat ik voor het Paradise Lost-ding wel heb aangedrongen. We hebben de band ontmoet in Tsjechië, op Basinfire Fest. We hadden vooraf hun management de nieuwe nummers gestuurd en hoopten dat ze enthousiast zouden zijn. Toen we ze ontmoetten, was de reactie geweldig en ze keken ernaar uit om samen te werken. De gitarist, Greg Mackintosh, was op dat moment net aan het luisteren en dat is een geweldig gevoel. Het is een eer om uitgenodigd te worden door Gojira. Dat is een grote sprong voorwaarts voor een band. We hebben goede festivals gedaan, we hebben goede tours gedaan, maar op tournee met Gojira is een ander niveau. Ik ben een realist en begrijp natuurlijk wel dat het niet altijd zo zal zijn. We krijgen niet altijd hun shows en moeten ons eigen pad effenen. We hebben veel geluk gehad. We zijn erin geslaagd om mensen te lokken en aan ons te binden, waaronder bands als Killswitch Engage, Trivium en Whitechapel. Dat is goed voor ons en we gaan graag op tournee met die bands, wanneer dan ook.

Serpent & Spirit bevat een mix van stijlen en is beïnvloed door bands die jij en Angus leuk vinden. Voor dit nieuwe album hadden jullie het doel de eigen stijl verder te ontwikkelen. Is dit voor Angus en jou gelukt zoals je het voor ogen had?

Op Seperpent & Spirit staan drie nummers met de sound die we nastreven. Desolate Heart heeft echt de Urne-sound. Op sommige vlakken hebben we de invloeden van andere bands een beetje te veel vermengd, maar ik hou van metal. Ik wil laten horen wat mij inspireert. En ja, alles is al gedaan. Het is lastig echt iets nieuws te brengen. Voor dit album hebben we ons laten inspireren door de goede nummers van Seperpents & Spirit. Ik heb er vaak naar geluisterd om te bepalen hoe we konden verbeteren. Het goede behouden en weglaten wat we niet nodig hebben. Niet meer de focus op wat we willen horen, maar op datgene wat we willen bereiken. Ik luister naar uiteenlopende muziek, dus niet noodzakelijkerwijs naar heel veel metal. Angus probeert dat koste wat kost te vermijden als hij aan het schrijven is, omdat het de slechte gewoonte met zich meebrengt. Queensrÿche heeft mij wel geïnspireerd en er zijn stukken waarbij ik naar Cinderella zat te luisteren. Daar zijn wat Tom Keifer-riffs uit ontstaan, maar aangepast naar onze stijl. Ik denk dat Angus en ik precies weten hoe we willen dat Unre klinkt. We proberen dus ook in de Urne-stijl te schrijven.

Ik wens je het allerbeste voor de komende maanden. Wil je nog iets kwijt aan de lezers van Metalfan.nl?

Ik weet zeker dat we volgend jaar vaker in Nederland zijn. Onze promotors hebben wat festivals voor volgend jaar geregeld. En ik ga naar Dynamo Metalfest. Ik heb mijn beste vriend twintig jaar geleden ontmoet bij een show van Killswitch Engage. We hebben dus iets te vieren en besloten dat we dat gaan doen met bier drinken en naar metal kijken. Op Dynamo Metalfest dus.