Ongeveer een week al. We zijn nu anderhalve week in Europa en we reizen van het ene land naar het andere om interviews te doen. Erg leuk.

Leuk of vermoeiend?

Beide. Vroeger kregen we hier nooit de kans voor. We hebben nog nooit een pers-toer gedaan, dus het is leuk. Ik vind het leuk om over de nieuwe plaat en over de band te praten. Het enige waar we moe van worden is het feesten. Nadat we alle interviews gedaan hebben duiken we de kroeg in tot 5 uur ’s ochtends. Als je dan om 9 uur weer interviews moet doen is dat soms een beetje lastig, haha. We hadden ook nog wat vrije dagen in Amsterdam.

Wat heb je daar uitgespookt?

Op zaterdag zijn we met de mannen van Roadrunner uiteten geweest en daarna de kroeg in. Gisteren heb ik veel geslapen, want daar zijn we de laatste tijd niet veel aan toe gekomen. Verder heb ik veel door de stad gelopen, gefilmd en naar het Anne Frank-huis geweest. Gewoon de toerist uitgehangen dus. Het was erg leuk.

Ben je blij dat je morgen weer naar huis kan?

Zeker weten. Steve vliegt naar Portland, Oregon. Ik naar Anchorage, Alaska. Daar blijf ik het komende weekend, dan kom ik ook naar Portland en begint de tour. Het is tijd om aan de slag te gaan.

Dat blijft toch het leukst, niet waar?

Absoluut.

Jullie kwamen in 1994 bij elkaar, maar pas acht jaar later kwam jullie eerste album uit. Is dat niet wat lang?

Toen kwam ons eerste album uit voor Roadrunner. Vóór Roadrunner hadden we al vier platen opgenomen. Nou ja, drie EP’s en één full-length.

Zij die nog steeds verkrijgbaar?

Als je op onze website naar ons forum gaat en je vraagt de moderator... Een meid runt ons streetteam en zij brandt die cd’s voor mensen die daar interesse in hebben. Wij hebben geen interesse voor een re-release. Als band zijn we nu wat ouder en groter... Ik bedoel, niet dat we groot zijn, maar groter dan toen. Meer mensen tonen nu interesse in het oudere werk. Via Kazaa en al dat soort spul zal het vast wel te downloaden zijn.

Spelen jullie die nummers nog live?

Nee.

Is het niks?

Sommigen zullen het goed vinden. Elke band moet ergens beginnen, maar het is zeker geen materiaal wat ik vandaag de dag zou willen spelen. Toch als ik er op terugkijk is het ook weer niet zo heel slecht. Het is ook al een hele tijd geleden. Het is dertien jaar geleden dat we onze eerste EP uitbrachten. Ik klink een stuk jonger en muzikaal... Ach, je kan het nog steeds rock noemen, denk ik. Niets om over naar huis te schrijven.

Jullie zijn met z’n allen naar Portland verhuisd. Was die stap noodzakelijk om door te groeien als band?

In onze thuishaven, Anchorage, hebben we al het mogelijke gedaan. We spelen er nu nog een keer per jaar en dat zijn werkelijk de gaafste shows, maar van daaruit konden we niet toeren. Dat is gewoon te ver. We wilden eigenlijk nooit weg uit Alaska. We zouden willen dat we daar konden blijven en oefenen en werken aan nieuw materiaal, maar vanuit Alaska kan je geen zaken doen. Het is simpelweg te ver afgelegen. Een voorbeeld: als je morgen een show hebt in Seattle, dan pak je niet de auto. Je doet er namelijk minstens vijf dagen over. Dat geeft je wel een idee hoe ver het is. Dus om op je vraag terug te komen, het was echt noodzakelijk om te verkassen. Toch ben ik nog vaak in Alaska. Mijn verloofde en ik hebben er een huis gekocht en als ik niet op tournee ben of aan een nieuw album werk in Portland, dan ben ik in Alaska.

Jullie nieuwe album, ‘Rest Inside The Flames’, komt op 12 juni uit. Wat betekent die titel voor jou?

Toen ik de teksten schreef voor dit album zat ik te denken wat relevant zou zijn voor mij. De teksten van ons vorige werk gingen vaak over Alaska, omdat we daar vandaan komen. Voor dit album wilde ik zeker over hoopvolle zaken als het achtervolgen van je droom en het bereiken van je doel blijven schrijven. De ‘flames’ symbolizeren de chaos die heerst in onze wereld. De aarde is niet bepaald veilig. Iedereen heeft te maken met tragedies, maar ik probeer elke ochtend als ik wakker word blij te zijn dat ik adem en leef en dat ik een vriendin en vrienden heb die om me geven. Daarom sta ik nog buiten alle verwarring en dat is wat ‘Rest Inside The Flames’ voor mij betekent.

In het verleden hebben jullie samengewerkt met andere artiesten en nu weer. Zo is op dit album Howard Jones van Killswitch Engage te horen. Hoe kwamen jullie bij hem terecht?

We kennen Killswitch al jaren. We zijn veel met ze op tournee geweest en het zijn gewoon een stel gave gasten. Ik had het er al over met Howard toen we onze vorige plaat opnamen, maar toen kwam het niet uit. Toen we het nieuwe album schreven bedacht ik me hoe gaaf het zou zijn als Howard mee kon doen. Dus ik belde hem op en hij zei “natuurlijk, laat me weten wanneer, dan ben ik er!”. En dat was dat. Howard kwam naar de studio en did his magic. We hadden een leuke tijd en we zijn blij dat hij op het album te horen is.

Jullie staan dus bij ze in het krijt. Ga je ze ooit 'terugbetalen'?

Zeker weten. Deze vraag wordt mij in bijna elk interview gesteld en ik kan niets anders antwoorden dan zeker weten, geen twijfel mogelijk. Killswitch is vandaag de dag één van mijn favoriete bands. Het zou een eer zijn om mee te zingen op één van hun albums.

De andere zanger waarmee jullie samenwerkten is Jonah Jenkins. Ik ken hem niet. Wie is hij?

Dat je hem niet kent zou goed kunnen. In mijn ogen is hij één van de vijf beste zangers aller tijden. Hij zat eerst in een band genaamd Only Living Witness in de jaren negentig. Dat was misschien wel de meest invloedrijke band voor 36 Crazyfists. Mid jaren negentig zijn ze uit elkaar gegaan. Het was vreemd om hem te ontmoeten en uiteindelijk met hem te zingen, want ik heb nooit mijn idolen zoals James Hetfield of Mike Patton ontmoet. Jonah is ook een idool, ook al is hij in mijn ogen erg ondergewaardeerd en kennen veel mensen hem niet eens. Het was een gekke gewaarwording om met hem om te gaan. Hij snapte er niks van dat wij zulke grote fans waren.

Ten opzichte van jullie vorige albums, wat is de progressie die jullie geboekt hebben?

Als ik er goed over nadenk… We vonden onze laatste cd geweldig en we zijn er erg trots op. We wilden een album maken dat niet te veel verschilde van onze laatste cd. Mensen zeiden altijd dat we live een stuk heavier klonken dan op plaat. Het enige wat we wilden was dat dit album even heavy zou worden als we live klinken. We probeerden de heftige stukken nog heftiger te laten klinken en de melodieuze stukken nog pakkender. Of dat gelukt is weet ik niet, maar het was wel ons doel.

Ben je tevreden met het resultaat?

Ja. Elk album is natuurlijk verschillend en dat is belangrijk voor ons. We maken niet plotseling een draai van 180 graden. We willen de fans die we hebben graag behouden. Ik ben erg blij met het nieuwe album. We hebben de nieuwe songs al een paar keer live gespeeld en dat was echt geweldig. Het is lekker heavy en tijdens onze shows gaat het ons erom dat we de menigte in beweging krijgen. Met het nieuwe materiaal is het nog makkelijker omdat er meer mosh parts inzitten. We hebben er hard voor moeten werken en we hebben nooit zo lang over een album gedaan.

Hoe lang deed je er over dan?

In totaal deden we er acht maanden over. Ongeveer zes maanden over het schrijven en twee maanden om het op te nemen. Over ‘A Snow Capped Romance’ deden we slechts drie maanden om te schrijven en drie maanden om op te nemen. In tegenstelling tot de andere jongens ben ik al snel tevreden. Vaak had ik zoiets van “ja, dit klinkt gaaf” en dan zeiden de anderen “nah, het kan beter”. Uiteindelijk ben ik blij dat we aan bepaalde dingen nog wat extra aandacht hebben geschonken. We zijn niet de grootste band terwijl, noch hebben we de meeste fans. De fans die we hebben verwachten iets van de band waar ze al gewend aan zijn geraakt. Tijdens het hele proces denken we dan ook veel aan de fans want die willen we niet verliezen.

Er staat een nummer op ‘Rest Inside The Flames’ dat nogal anders is dan de rest: ‘The City Below’.

Op de vorige albums hadden we ook al akoestische songs. Op het vorige album stond een Cat Stevens-cover. Steven en ik spelen al jaren akoestische songs. Ik weet niet of je dit is opgevallenmaar ‘The City Below’ is in werkelijkheid een akoestische versie van het nummer ‘Midnight Swim’ dat ook op ‘Rest Inside The Flames’ staat.

Het was me niet opgevallen.

Als je straks nog een keer naar het album luistert zul je het horen. Ik weet dat niet veel mensen dit weten, maar als ze er vaak naar luisteren zullen ze de teksten herkennen. Ik liep met de gedachten om een akoestische versie te doen van een van onze hardere nummers. Toen we ‘Midnight Swim’ opnieuw opnamen was ik niet zo enthousiast, maar later dacht ik dat het wel een leuke manier zou zijn om het album af te sluiten. Een leuke manier ook om een andere kant van de band te laten horen en vooral een leuke manier om veel kritiek te genereren, haha. Ik ben er trots op.

Ben je een groot filmliefhebber?

Natuurlijk!

Jullie hebben je vernoemd naar een film van Jackie Chan. Is hij een van je favorieten?

Hij is zeker een van mijn favorieten. We zijn allemaal fan van Jackie. We vinden z’n films geweldig en hopen dat hij ooit in een van onze clips wil verschijnen. Hopelijk krijgen we hem ooit zo ver.

Jullie staan ook op de soundtrack van Resident Evil: Apocalypse. Hoe kwam dat tot stand?

Geen idee. Dat hebben ons management en het label geregeld.

Heb je de film gezien?

Jazeker.

Hou je van dat soort films?

Ik hou er wel van. Veel mensen vonden de tweede film niks, maar ik vond hem goed. Het is leuk om op een soundtrack te staan van een film met zoveel aanhangers. Veel mensen vonden de videogame geweldig.

Wat is je favoriete film?

Allertijden? Dat is een beetje maf misschien, maar het zijn er drie en het zijn alledrie ijshockeyfilms. Ik ben een groot liefhebber van ijshockey. Slapshot is een van mijn favoriete films.

Ik heb alleen de tweede gezien.

Die heb ik nooit gezien. Ik hoorde zo vaak dat ie slecht is...

Ik hoef hem in ieder geval nooit meer te zien...

Heb je de eerste gezien?

Nee...

Doe jezelf een plezier en gooi de tweede in de vuilnisbak. Het draait om de eerste, dat is een klassieker. Paul Newman... Geweldige film! De andere heet Youngblood, met Rob Lowe en Patrick Swayze. Toen ik nog een klein jochie was vond ik dat altijd de leukste film. De laatste film die ik erg goed vind heet Miracle en gaat over het Amerikaanse ijshockey team van 1980 dat Rusland versloeg op de Olympische Spelen. Prachtige film.

Ik geloof dat ze op je wachten om te gaan eten. Laatste vraag. Jullie gaan binnenkort op tournee in Europa. Wat verwacht je ervan?

In Europa is het altijd tien keer beter dan in Amerika. Het is veel leuker om hier op te treden, ik kijk er erg naar uit. We hebben nog nooit op de festivals gespeeld. Alhoewel, een keer, op het Download Festival in Engeland, twee jaar geleden. Dat was geweldig. Het hoogtepunt voor de band was op die dag bereikt. We speelden voor 20.000 mensen die allemaal hun ‘metalhorns’ in de lucht staken. Dat is waar je over droomt. Nu is het nog beter want zo zal het elke dag zijn in juni.