Met de melodieuze deathmetalgroep Soilwork krijgt het publiek een opener van formaat gepresenteerd. Wat heet, de Zweedse veteranen rondom de kale frontman Björn "Speed" Strid zouden in menig andere situatie een rechtmatige status als headliner mogen claimen. Nu zal deze band de Mainstage van Brabanthallen niet gevuld krijgen, maar desondanks is Soilwork veel meer dan de obligate opwarmer. In de veertig minuten speeltijd die de mannen krijgen, wordt er weinig geluld, maar vooral flink doorgeknald om op die manier toch nog enigszins een duik in het rijke oeuvre van de band te maken. Of, nou ja, laten we het voorzichtig badderen noemen, want Soilwork heeft simpelweg te veel goede nummers om uit te kiezen. De heren zijn immers al bijna drie decennia begenadigd componisten, die niet alleen enkele deathmetalklassiekers op hun naam hebben, maar in het eerste decennium van deze eeuw zichzelf opnieuw uitvinden met een melodieuzere sound en veel clean gezongen refreinen. En ook in het laatste decennium staat Soilwork garant voor kwaliteit.

Voor vanavond kiest het zestal voor een ‘voor elk wat wils’-aanpak, waarin van meerdere albums nummers voorbij komen. Met Stabbing The Drama opent de groep met een relatief oudere track, die zich door zijn logge ritme goed voor een livevertolking leent. De sound staat evenwel nog niet goed afgesteld, waar met name het gitaarwerk wat onder te lijden heeft. Gelukkig wordt het euvel relatief snel verholpen, waardoor het fijne soleerwerk van Sylvain Coudret en Simon Johansson goed te horen is. Het is vooral vermakelijk om beiden naast elkaar te zien, omdat Coudret behoorlijk ‘gestyled’ is, terwijl Johansson juist een nogal verwilderde ‘look’ heeft. Het is ook wel tekenend voor de sound van Soilwork, die soms heel gelikt klinkt, maar toch ook stevig uit de hoek kan komen. Naast het gitaarwerk maakt Strid live indruk door de soepele wijze waarop hij wisselt tussen grunts, screams en krachtige, cleane zang, die hij van een lekker rauw randje voorziet. Daardoor komen vooral The Ride Majestic en Stålfågel – beide gekenmerkt door hun geweldige meezingrefreinen - uitstekend tot hun recht. Bij laatstgenoemde track zien we de eerste crowdsurfers voorbij komen. Met twaalf albums in de catalogus valt er natuurlijk altijd te debatteren over ontbrekende nummers. Zo vind ik het persoonlijk spijtig dat de absolute topplaten Natural Born Chaos (2002) en The Living Infinite (2013) helemaal worden overgeslagen. Maar dat is nu eenmaal het lot van een groep met zo’n historie. Een prima optreden van deze ervaren band.

Wat geldt voor Soilwork qua ervaring en qua hoeveelheid geweldige nummers, geldt nog wel meer voor In Flames. Het blijft enorm knap hoe deze band zichzelf meerdere malen opnieuw heeft uitgevonden en daardoor steeds relevant en actueel is gebleven. Het is de formatie rondom zanger Anders Fridén vaak op kritiek komen te staan van de oude garde – en tegelijkertijd heeft In Flames steeds een jong publiek weten aan te trekken. En eerlijk is eerlijk, ik vind zeker niet alle recente albums van de mannen van begin tot eind overtuigend, maar er staat altijd wel een handvol fantastische tracks op. Bovendien leert de ervaring dat In Flames bij uitstek een liveband is. Sterker nog: ik durf de stelling wel aan dat er weinig groepen zijn die live beter uit de verf komen. Door de logge riffs, het fijne soleerwerk, de ijzersterke zang en de herkenbare refreinen weet In Flames op het podium altijd een verpletterende indruk te maken.

Vanavond is dat niet anders en wordt al vanaf het moment dat het grote doek naar beneden gaat tijdens opener Cloud Connected duidelijk dat deze band enorm veel fans heeft. Het is niet alleen proppen geblazen voorin, maar vanaf de eerste seconden is het ook een hele uitdaging om mijn positie te behouden. Het lijkt er wel op alsof er op allerlei plekken tegelijkertijd moshpits ontstaan. In de tussentijd surft er regelmatig een fan over de hoofden van het publiek, dus ook van boven is het af en toe oppassen geblazen. “Let’s keep those bodies coming”, roept Fridén enkele malen goedkeurend. Dat is niet aan dovemansoren besteed. In rap tempo jaagt het zestal er de ene na de andere kraker door. Daarbij valt op dat sommige nummers die op plaat wat minder bijzonder lijken, live echt tot leven komen. Goede voorbeelden zijn Paralyzed en Alias, die met name door de ijzersterke zang van Fridén live echt tot leven komen. Daarbij wordt de sympathieke frontman overigens geholpen door een strakke ritmesectie en een uitstekende livesound.

Met in totaal vijf nummers van de twee laatste albums stralen de Zweden vertrouwen uit in hun meest recente werk. En dat is zeker terecht, want nummers als Voices, Meet Your Maker, State Of Slow Decay en I Am Above leveren minstens zo’n energieke publieksreactie op als het oudere werk. Gek genoeg is het juist bij een klassieker als Food For The Gods (afkomstig van Whoracle) dat de response vanuit de zaal ietwat minder wordt, hoewel de moshpits gewoon doorgaan. Trigger en Only For The Weak, die inmiddels toch ook tot de klassiekers behoren, leveren dan weer wel uitbundige reacties op. Fridén moedigt het publiek vooral verder aan. Zo prijst hij de beveiligers die de crowdsurfers veilig opvangen én geeft hij te kennen dat ze nog nauwelijks iets te doen hebben gehad. Zo vliegen de vijf kwartier speeltijd voorbij en weet de band de energie van de zaal goed vast te houden. In de categorie ‘je moet toch iets te zeuren houden’ is het enige minpuntje wat mij betreft de wat futloze afsluiter My Sweet Shadow, dat mijns inziens niet de beste keuze is. Verder maakt In Flames op alle manieren zijn status als geweldige liveband waar.

Dat betekent ook dat headliner Arch Enemy van hele goeden huize moet komen om er vanavond met de eer vandoor te gaan. Ook voor deze Zweedse groep geldt dat deze zich in de afgelopen decennia meerdere malen heeft doorontwikkeld en daarmee nieuw en jonger publiek aan zich heeft weten te binden, zeker sinds de komst van vocaliste Alissa White-Gluz sinds 2014. Ik moet eerlijk bekennen dat de laatste platen mij minder weten te bekoren, omdat ik te vaak het gevoel heb dat de band op de automatische piloot opereert. Het gevoel van urgentie en rebellie dat de groep uitstraalt onder voormalig zangeres Angela Gossow ten tijde van platen als Wages Of Sin (2001), Anthems Of Rebellion (2003), Doomsday Machine (2005) en Rise Of The Tyrant (2007), waarbij die dadendrang ook nog eens gecombineerd wordt met soepele composities en uitmuntend gitaarwerk, heeft Arch Enemy mijns inziens niet meer kunnen evenaren. Met de meest recente langspeler Deceivers (2022) zet de groep zich echter toch weer op de kaart middels betere, meer gedreven nummers en (relatief) meer ruimte voor spetterend soleerwerk.

Het is al tien uur geweest als het intro wordt ingezet in de vorm van de Motörhead-klassieker Ace Of Spades, die op Lemmy-waardig volume door de zaal wordt gedreund, volledig in lijn met het enorme doek waarop “Pure Fucking Metal” te lezen staat. De besnorde grootvader van ons allen zou stellen dat de band alleen rock-‘n-roll speelt, maar wij weten wel beter: ondanks alles is Motörhead net zo goed metal – en inderdaad met een “fucking” hoofdletter ‘M’. De band trapt af met het gepeperde Deceiver, Deceiver, afkomstig van de meest recente langspeler en ook een van de hoogtepunten van die plaat. De nadruk ligt vanavond op het materiaal van het laatste decennium, waardoor ouder werk beperkt blijft tot enkele tracks. Daarvan vormt het trage en doomy My Apocalypse een fijn relatief rustpunt, dat uitnodigt tot met gebalde vuisten meebrullen.

Het geluid is hard – een stuk harder dan bij In Flames – maar wel goed afgesteld, waardoor het gitaarwerk goed te horen is. Bovendien blijft White-Gluz een indrukwekkende verschijning door haar stoere strot, de energie die ze uitstraalt en de imposant wapperende, blauwe haren als ze tijdens de instrumentale passages staat te headbangen. Hoewel haar vocale prestatie bij vlagen indrukwekkend is, valt wel op dat ze toch af en toe wat moeite heeft tijdens de snellere zanglijnen. Desondanks is Arch Enemy op de meeste momenten toch als een goed geoliede machine, die op volle kracht doordendert. Met Dream Stealer en Liars & Thieves krijgen we twee fonkelnieuwe nummers te horen, die terug te vinden zijn op het volgend jaar te verschijnen nieuwe album Blood Dynasty. Beide tracks smaken naar meer en doen vermoeden dat Arch Enemy wel eens een stuk steviger voor de dag kan komen op die nieuweling. Met name Liars & Thieves lijkt wel wat Motörhead-invloeden te bevatten in de stoere riffs.

Het is jammer dat de band iets later dan gepland begint, waardoor het optreden relatief laat is afgelopen. Tegen het einde begint de zaal toch opvallend leeg te stromen in verband met bezoekers die nog met het openbaar vervoer naar huis moeten. Maar van de andere kant krijgt het publiek absoluut waar voor zijn geld. Zoals Strid het zelf al tijdens het openingsoptreden verwoordde: we krijgen het beste van Zweedse metal vanavond. Dat blijkt geen hoogmoed, want deze drie bands bewijzen stuk voor stuk dat ze hun eersteklas status niet voor niets hebben weten te bemachtigen. En hoewel In Flames er met een lichte voorsprong met de publieksprijs vandoor gaat, is de kwaliteit vanavond van begin tot eind hoog. Een memorabele avond dus, met bands die precies weten hoe een goede metalshow in elkaar hoort te zitten.

Setlist Arch Enemy:
1. Deceiver, Deceiver
2. The World Is Yours
3. House Of Mirrors
4. My Apocalypse
5. Dream Stealer
6. War Eternal
7. Liars & Thieves
8. The Eagle Flies Alone
9. First Day In Hell
10. Saturnine (backing track)
11. As The Pages Burn
12. Sunset Over the Empire
13. No Gods, No Masters
14. Nemesis
15. Fields Of Desolation

Setlist In Flames:
1. Cloud Connected
2. Take This Life
3. Deliver Us
4. Paralyzed
5. In The Dark
6. Voices
7. Food For The Gods
8. Coerced Coexistence
9. Trigger
10. Only For The Weak
11. Meet Your Maker
12. State Of Slow Decay
13. Alias
14. The Mirror's Truth
15. I Am Above
16. My Sweet Shadow

Setlist Soilwork:
1. Stabbing The Drama
2. Arrival
3. Exile
4. Distortion Sleep
5. Spirit Of No Return
6. Övergivenheten
7. Death Diviner
8. The Ride Majestic
9. Stålfågel