Toch heeft de band helaas weinig ruimte overgelaten voor verrassingen op dit album. Met alle respect: metalcorebands kunnen dat bij tijd en wijle wel gebruiken om zo hun platen interessant te houden. Toch blijft 36 Crazyfists zich voorzien van de bekende formule: een mengeling van metalcore en emo dat gepaard gaat met dikke riffs en breaks. Het is natuurlijk niet zo vreemd dat ze hier niet van afwijken, aangezien ze juist hierdoor zo groot zijn geworden, maar een beetje meer variatie zou wenselijk zijn.
Collisions And Castaways kent een behoorlijk valse start met de eerste drie tracks, die erg rommelig aanvoelen en simpelweg een duidelijke structuur missen. Dit is erg storend, aangezien het begin van de plaat de ware uitnodiging is voor de rest. Gelukkig herpakt de band zich hierna met het uitstekende en furieuze Death Renames The Light. Het is een punt waarna het album uiteindelijk toch in niveau toeneemt en waar de mannen van 36 Crazyfists toch weer laat horen wat ze allemaal in hun mars hebben. En dat is toch gewoon goede metalcore.
Ondanks het slechte begin van het album, is het eindproduct op zijn minst redelijk. Het grote probleem is dat het toch iets te voorspelbaar blijft en daarom bij verre geen hoog cijfer verdient. De automatische piloot zal voor het volgende album toch even uitgezet moeten worden, anders komt er zand in de machine. En dat zal zeer spijtig zijn. Zeker voor n van de toppers van metalcore.
Tracklist:
1. In The Midnights
2. Whitewater
3. Mercy And Grace
4. Death Renames The Light
5. Anchors
6. Long Road To Late Nights
7. Trenches
8. Reviver
9. Caving In Spirals
10. The Deserter
11. Waterhaul II
