Dat platenlabels zo af en toe hun doel voorbijschieten bij het �beschermen� van hun artiesten was me inmiddels wel duidelijk. Maar zo extreem als bij de nieuwe Cult of Luna plaat had ik het nog niet meegemaakt. Oke, de opdeling in 99 nummers waardoor sommige programma�s op je pc moeite hebben met afspelen is simpel op te lossen door het schijfje in je stereo te stoppen. Dat je dan regelmatig goed moet zoeken bij welk nummer je nu in godsnaam zit is tot daar aan toe. En dat men af en toe een irritante voice over inschakelt die om de zoveel tijd mompelt dat je naar het nieuwe album van die en die band luistert is ook bekend. Maar Earache heeft het op deze plaat gepresteerd om beide �technieken� toe te passen. Het resultaat is dan ook een promo waar eigenlijk niet naar te luisteren valt doordat de sfeer die Cult of Luna zeer geduldig opbouwt finaal de grond wordt ingetrapt als die voice over weer voorbij komt met zijn "you are listening to the new Cult of Luna record blabla.."

Erg jammer dus, en je wordt op deze manier bijna gedwongen om de normale mp3�s ergens illegaal van het net te plukken..bijna..want je kan natuurlijk ook gewoon zelf de cd of lp aanschaffen en daar je recensie vanaf doen. Iets wat in dit geval dan ook gebeurd is.

Maargoed, genoeg gezeurd, tijd voor waar het natuurlijk echt om draait namelijk de nieuwe Cult of Luna plaat. De afgelopen jaren, vooral na het uitkomen van Salvation in 2004, is de ster van deze sympathieke Zweden erg snel gerezen. Salvation betekende een verdere uitbouwing van de stijl waar men met het debuut Cult of Luna en de opvolger The Beyond mee begonnen was en velen waren dan ook benieuwd hoe de band zich verder zou ontwikkelen na zo�n mijlpaal in het genre. Een genre waarin de laatste jaren erg veel geweldige albums uitgekomen zijn van bands als Isis, Neurosis, Amen Ra, The Ocean en bijvoorbeeld Red Sparowes. De vraag is dus of Cult of Luna hier nog iets aan toe kon voegen. Het antwoord is bevestigend.

Verwacht echter geen wereldschokkende dingen want op Somewhere Along the Highway is Cult of Luna vooral bezig om hun eerder ontwikkelde stijl nog verder uit te diepen. De rustige �post-core� passages zijn nog langer uitgesponnen waardoor de uitbarstingen nog meer indruk maken dan voorheen. Hierbij doet men mij regelmatig meer denken aan een band als Mogwai of Explosions in the Sky dan aan de eerdergenoemde bands, vooral die laatste band komt vaak bovendrijven omdat ook zij op de een of andere manier een soort van hoop uitstralen in hun over het algemeen vrij treurige en melancholieke muziek. Iets wat Cult of Luna, ondanks het logge, trage en doomy karakter van Somewhere Along the Highway, ook voor elkaar krijgt en wat vooral in het laatste nummer Dark City Dead Man tot uiting komt. Vreemde eend in de bijt is het vierde nummer And With Her Came The Birds dat compleet met cleane stem gezongen wordt en bovendien gedragen wordt door een country-achtig gitaartje. Mensen die dit lezen en vrezen dat Cult of Luna met dit album hun bruutheid en �metal vibe' kwijt zijn geraakt hoeven absoluut niet te vrezen. Want juist deze meer postrock-achtige benadering zorgt er voor dat de hardere stukken nog harder klinken. Bovendien wordt het door de bulderende hardcore-strot van zanger Klas nergens soft.

Of Cult of Luna met dit album de voorganger overtreft durf ik nu nog niet te zeggen. Dat dit een essentiele release is voor liefhebbers van de eerder in deze review genoemde bands staat echter buiten kijf.

Tracklist:
1. Marching to the Heartbeats
2. Finland
3. Back to Chapel Town
4. And With Her Came the Birds
5. Thirtyfour
6. Dim
7. Dark City, Dead Man