De band die deze editie van Graspop mag openen, is Black Peaks. De heren maken een combinatie van hardrock en metalcore. Ze komen een kwartier te laat het podium op, maar dat deert het publiek niet. Al snel ontstaat er een moshpit en een aantal fans zingt mee. De zanger klinkt, zeker als hij zuiver zingt, als Serj Tankian van System Of A Down, maar hij heeft vaak moeite om de hoge noten zuiver te zingen. De band is niet erg actief, maar focust zich op de muziek. De zanger zoekt zo nu en dan contact met het publiek en krijgt dit ook. Al met al een degelijke openingsact. (Sam)

De tent naast de Jupiler Stage is dit jaar omgedoopt tot de Red Bull Metal Dome. Graspop heeft duidelijk een nieuwe sponsor gevonden. De eerste band die hier optreedt, is het instrumentale doomcollectief Hemelbestormer. De muziek is erg sfeervol, maar ook erg hard. Het gedreun van de bas trilt lekker door de tent. Op de schermen achter het podium zijn beelden van het heelal en satellietbeelden van de aarde te zien, die extra bijdragen aan de sfeer. De band krijgt het voor elkaar de voorste helft van het publiek in trance te brengen. De nummers duren lang en hebben redelijk wat tempowisselingen, waar de lichtshow en de beelden op de schermen goed op inspelen. Aan het einde van het optreden leggen de gitaristen en bassist ��n voor ��n hun instrumenten weg, om op trommels naast het drumstel te slaan. De sfeer en intensiteit die de groep weet te brengen, zijn bijzonder en Hemelbestormer heeft zichzelf daardoor neergezet als ��n van de hoogtepunten van de donderdag. (Sam)

Voor totaal iets anders moet je bij Nasty zijn. De hardcore van deze Belgen is hard en focust zich erg op de core-kant van hardcore. De zang lijkt soms meer op blaffen dan op grunten en de tempowisselingen zijn bijna niet bij te houden. Vooraan doet een groepje fans enthousiast mee, maar voor veel mensen is het blijkbaar niet helemaal hun ding. Dat de band rond etenstijd speelt, helpt vast ook niet. Als de zanger het publiek toespreekt, zegt hij vooral dat iedereen moet bewegen. Voorin is dan ook continu een circlepit. Voor de fans is dit waarschijnlijk een erg geslaagd optreden en voor de mensen die deze hardcore minder ligt een goed eetmoment. (Sam)

Concealed Reality staat garant voor een potje snelle en moderne hardcore. De bandleden spelen erg energiek en springen, dansen en beuken erop los. Het enthousiasme is duidelijk aanstekelijk en er ontstaat snel een moshpit. De zanger gaat op een gegeven moment het publiek in en wordt daar met gejuich onthaald. Een leuk element van de show is dat de achtergrond op de schermen van kleur meeverandert met de lichtshow. Er wordt een nieuw nummer gespeeld, dat over depressie gaat. Het laatste nummer gaat duidelijk over een ander thema, namelijk Dragonball Z. De fans van de band zijn tevreden gesteld met een geslaagd optreden en Concealed Reality heeft waarschijnlijk wat zieltjes voor zich weten te winnen. (Sam)

De eerste band die in de Marquee speelt, is Raven. De band speelt klassieke heavy metal en doet dit al jaren met enorm veel enthousiasme. Zo ook nu weer. Het speelplezier straalt onmiddellijk van de band af. De gebroeders Gallagher, van Raven dus, niet van Oasis, rennen over het podium. Gitarist Mark doet de lagere vocalen, maar bassist John neemt het merendeel van de zang voor zijn rekening. Zijn zang is hoger en doet een beetje aan Rob Halford van Judas Priest denken. Hij zit soms een beetje naast de hoge noten, maar compenseert dit goed met zijn enthousiasme. De band krijgt veel bijval van het publiek, dat energiek meeklapt en zingt. Vooral de hits Don�t Need Your Money en Rock Until You Drop vinden veel bijval. Ook wordt er een nieuw nummer gespeeld: On Top Of The Mountain. Raven laat zien en horen dat de leden duidelijk naar het motto 'You�re never too old to rock' leven. (Sam)

Het gaat Off The Cross redelijk voor de wind. De opmars die de band doormaakt, gaat gestaag en nu staat de groep voor de tweede keer op Graspop. De metalcore die de Belgen maken, is van hoge kwaliteit. In de Metal Dome gaat deze kwaliteit gepaard met erg aanstekelijke energie. Hoewel de bandleden niet per se actief staan te spelen, krijgen ze het publiek erg goed mee. De zanger springt veel op de boxen vooraan op het podium en het speelplezier straalt van de band af. De toeschouwers zijn enthousiast en er zijn crowdsurfers. Op de achtergrond zijn vooral bewegende beelden van vuur of psychedelische patronen te zien. Nadat de zanger de band heeft voorgesteld, gaat hij ook nog even het publiek in. Het zou me niks verbazen als Off The Cross de volgende keer dat het naar Graspop komt op een offici�le festivaldag speelt. (Sam)

Hierna is het tijd voor The Amity Affliction. Dit is een Australische post-hardcoreband die het nieuwe album Misery voor komt stellen aan het Graspoppubliek. Vooral de gitaristen staan erg actief op het podium. De zanger neemt de screams voor zijn rekening, terwijl de bassist verantwoordelijk is voor de zuivere stem. Aangezien veel bezoekers weglopen, is dit voor velen duidelijk niet het soort muziek waar ze op zitten te wachten. Voorin staat echter een groep enthousiaste fans. Daar is veel beweging en wordt meegezongen en ook hier zijn er wat crowdsurfers. De typische band heeft voor de fans een erg goed optreden neergezet, maar het ziet er niet naar uit dat de band met dit optreden nieuwe zieltjes voor zich heeft gewonnen. (Sam)

Sonata Arctica is ��n van de grotere namen in de symfonische power metal. De Marquee staat dan ook aardig vol wanneer het optreden begint. Wat misschien ook meespeelt, is dat de Finnen op dit moment als enige spelen. Dit laatste zal zeker voor een groot deel van de toeschouwers de reden zijn geweest om te komen kijken, want een groot deel loopt na een paar nummers alweer weg. Het optreden is in het begin dan ook inactief en de zang van Tony Kakko is bij vlagen zelfs vals. Voorin de tent gaan echter continu handen de lucht in en het is duidelijk dat de band voor een grote groep fans aan het spelen is. De zanger wordt wat actiever en loopt nu een beetje rond over het podium. Het slechte geluid en ogenschijnlijke gebrek aan enthousiasme maakt dit ��n van de mindere optredens van de dag, maar de fans voorin zullen het hier vast mee oneens zijn. (Sam)

Als afsluiter van de dag staat Philip H. Anselmo And The Illegals: Perform A Vulgair Display Of 101 Proof geprogrammeerd. Het belooft een opmerkelijke set te worden om twee redenen. De set markeert de terugkeer van Anselmo op het grote podium in Dessel, nadat hij zowat de hele metalcommunity over zich heen kreeg vanwege misplaatste uitingen. Daarnaast staat de show van vandaag volledig in het teken van Pantera. Het publiek is er vandaag in ieder geval niet om de brede frontman te veroordelen of de rug toe te keren. Zodra hij zijn gezicht laat zien en de eerste tonen van Mouth For War gespeeld worden, verandert de Marquee in een slagveld en gaat het los. Niet geheel onlogisch. De kans op een re�nie van Pantera zat er na flinke ruzies en de dood van Dimebag Darrell al niet meer in, maar met het heengaan van Vinnie Paul Abbott afgelopen jaar is Pantera definitief een gesloten boek. De show van vandaag komt dus het dichtste in de buurt van de legendarische groovemetalband van wat je kunt krijgen.

Het is vervolgens zonde dat de geluidsman er een potje van maakt. De muziek is in eerste instantie een brei van harde drums en bastonen en het geluid van de gitaren en de zang valt weg naar de achtergrond. Dit wordt later wel iets bijgetrokken, maar het blijft een drama. Ondertussen is op het podium voldoende te beleven. Anselmo is goed bij stem en weet de krakers nog steeds krachtig en overtuigend te brengen. Hij doet het wel rustig aan en loopt, al schreeuwend, heen en weer op het podium. Tussen de tracks door neemt hij regelmatig het woord. Hij vertelt dat vanavond volledig een ode is aan Dimebag, Vinnie en aan de muziek. Vanuit Phil alleen maar respect en geen wrok. Het is nu de juiste tijd om deze set te spelen, al vraagt het wel veel van de andere bandleden. De groep is vooral voor het maken van plezier ontstaan en de sessieleden maken normaliter grindcore en death metal. Toch spelen de heren naar behoren en hebben ze de muziek goed onder de knie. Toegegeven, geen van de sessieleden raakt het niveau van de oorspronkelijke bandleden van Pantera of heeft enigszins hetzelfde charisma, maar slecht is het absoluut niet.

Op de setlist staan de welbekende tracks van de band. Uiteraard is het Walk dat voor het grootste feest zorgt, maar ook I'm Broken, This Love en Fucking Hostile worden subliem gebracht. Het is laatstgenoemde die ook nog voor een uitbundig moment zorgt, wanneer Phil zijn befaamde kreet uitschreeuwt. Vervolgens gaat Domination over in Hollow, waarbij alleen de harde partijen gespeeld worden. In het geval van Hollow is het bijzonder spijtig, maar volkomen begrijpelijk, dat deze ingekort wordt, aangezien dit de vaart uit de show zou halen. Met A New Level neemt de band uiteindelijk afscheid. Ondanks het beroerde geluid is het een fijn optreden. Toch maken Anselmo & co ��n cruciale en onvergetelijke fout en dat is het achterwege laten van Cowboys From Hell. (Marcel)