Gingerpig werd in 2009 gevormd onder het motto: �Het begon allemaal met een hammond-orgel. En wat is een hammond-orgel zonder band?� Met die woorden gaf Boudewijn Bonebakker het startsein voor de band die zijn definitieve onderkomen zou worden na de tweede split van Gorefest. Het is dan ook ironisch dat de toetsenist, Jarno van Es, verleden jaar de band verliet. Gingerpig besloot echter geen vervanger te zoeken en is sindsdien als trio verder gegaan. De band gaf zichzelf nog steeds bestaansrecht en daarom zal deze maand Hidden From View verschijnen.

Het gekke is dat, ondanks het vertrek van de toetsenist, na exact dertien seconden de vertrouwde toetsen uit de boxen galmen. Niet alleen in het lekker rockende Run, maar ook op andere tracks horen we het orgel weer terug. Wat dan opvalt is dat Hidden From View een heerlijk veelzijdige plaat geworden is. Net als op het debuut heeft de band zich door verschillende klassieke rockstijlen laten be�nvloeden: van de heftigere variant tot de progressieve rock met uitgesponnen stukken. Voor de fans van het eerste uur niets nieuws.

Bij nader inzien heb ik The Ways Of The Gingerpig een te hoog cijfer gegeven. Eigenlijk niets ten nadele van het debuut, want het is gewoon een erg leuke plaat, maar Hidden From View troeft deze op alle fronten af. Ik ben graag kritisch en probeer altijd de zaken aan te wijzen waar verbeteringen mogelijk zijn. Natuurlijk kan Gingerpig nog groeien, maar het is erg mooi om te horen hoe de band gegroeid is sinds het debuut. De muziek klinkt veel vloeiender. Het mag gezegd worden dat de songwriting beter geworden is, maar ook gaan de complimenten naar Boudewijn die zich van een �bij gebrek aan beter�zanger heeft ontwikkeld tot een volwaardig frontman. Niet alleen is hij veelzijdiger gaan zingen, maar ook klinken zijn partijen aangenamer. Op The Ways Of The Gingerpig hakkelde de muziek nogal eens. Dat euvel is hier compleet verholpen en de muziek luistert moeiteloos weg.

Laat het in ieder geval duidelijk zijn dat Hidden From View een erg sterke rockplaat geworden is. Ieder zichzelf respecterend klassieke rockfan kan eigenlijk niet echt om Gingerpig heen, tenzij progressieve rock je niet ligt. Tussen negen nieuwe songs zit geen enkele slechte. Allemaal nummers met kop en staart en stuk voor stuk getuigen van vakmanschap. Het is misschien niet moeilijk om favorieten aan te wijzen. Voor mij is dat Smile, maar kwalitatief zit het materiaal dicht tegen elkaar aan. Ken je Gingerpig nog niet, maar kan je wel overweg met retro rockacts als DeWolff en Birth Of Joy? Dan is de kans groot dat je dit ook leuk gaat vinden.

Tracklist:
1. Run
2. Dangling Man
3. Backlash
4. A Touch
5. Nothing
6. Oceans
7. Smile
8. Pride
9. Ugly Heart