Oprichter Nikita Kamprad weet niet wat hem overkomt. De gitarist/zanger was in eerste instantie helemaal niet van plan om een band op te richten. Hij schreef slechts muziek voor zichzelf. De bandnaam staat dan ook voor de betekenis die het voor hem heeft: een manier om zichzelf vrij te voelen. Omdat anderen zijn muziek zo mooi vonden, is hij een groep muzikanten gaan benaderen om mee samen te werken. Dit collectief uit Wrzburg besloot van het project een band te maken en hoopt de fans met hun second wave black metal van de Duitse school ook even aan alle ellende te laten ontsnappen, en dat lukt goed. Stellar (dat betekent: samenhangend met de sterren) haalt je even uit de dagelijkse sleur van beperkingen. De epische muziek vertaalt een onbestemd verlangen, een zoektocht naar de onbereikbare sterren.
De Duitsers weten dit gevoel om te zetten in overtuigende tracks, waardoor een indrukwekkend werkstuk is ontstaan. Het album is consistenter, warmer en emotioneler dan Unstille en de muzikale contrasten zijn wat groter. Dat uit zich in de overgang van snellere blastbeatpassages naar prachtige, rustigere atmosferische passages. Zo bouwt een van de hoogtepunten, Repulsion, de spanning goed op met een dreigend clean gedeelte, waarna deze track ontlaadt in een muur van epische gitaarriffs en een vol, bombastisch geluid van de ritmesectie om te eindigen met een pianopartij.
Elk nummer heeft zijn eigen karakter (Verbund is agressief, Einkehr melodisch en Requiem en het mooie Eiswanderer melancholisch), al is zwaarmoedigheid de gemeenschappelijke deler. Wat dat betreft had de titel van de laatste track Letzte Sonne ook de titel van het album kunnen zijn. De droefenis druipt van de zware ondertoon van de bas en de melancholische tremeloriffs af, maar juist daarin zit een donkere schoonheid. In vergelijking met het vorige werk komt er wat minder melodie terug en is er gekozen voor veel reverb op de gitaarpartijen en zijn ze gelaagd, wat veel diepte en een kosmische beleving bewerkstelligt.
Ondanks deze lofzang zijn er toch wel punten van kritiek. Zo is het jammer dat vocalist Tobias Jaschinsky is vertrokken. Het gevolg daarvan is dat Nikita Kamprad naast componist en gitarist nu ook zanger is. Hij heeft een schelle manier van krijsen en is bijna onverstaanbaar, terwijl je bij Tobias het verhaal beter kon volgen. Bovendien vind ik het jammer dat Nikita zijn cleane vocalen slechts in het begin van Repulsion aanwendt. Ook is het jammer dat de opbouw die de opener sterk maakt, in andere tracks weinig terugkomt. Een ander punt van kritiek is het drumgeluid. Dat had wat zachter in de mix mogen staan, met name tijdens de blastpassages, die wat te vaak terugkeren. Op Unstille was er wat dat betreft meer afwisseling.
Stellar is desondanks een indrukwekkend, ruimtelijk plaatwerk. Een agressief, episch werkstuk vol verdriet, uitzichtloosheid, woede en verlangen. Ondanks dat er veel elementen van Unstille aanwezig zijn, heeft het nieuwe album een heel ander karakter meegekregen: bombastisch, dramatisch, kosmisch en minder melodieus. Juist dat karakter maakt deze release groots. Deze derde full-length van de Duitsers zal menig jaarlijstje bereiken en de ster van Der Weg Der Freiheit verder doen reizen.
Tracklist:
1. Repulsion
2. Requiem
3. Einkehr
4. Verbund
5. Eiswanderer
6. Letzte Sonne
7. Idyll (bonus track)
8. Unendlich (bonus track)
