Het werd een gezellig feest met veel goede bands. In eerste instantie wilden we een sfeerimpressie maken, maar dat is een beetje uit de hand gelopen en het lijkt nu meer op een scriptie. Lees verder om te lezen hoe wij de optredens van meer dan vijfenzeventig bands hebben ervaren. Daarbij hebben we gekozen voor een chronologische volgorde. Aan het einde van het verslag vind je nog wat zaken die ons in positieve zin opvielen en een aantal verbeterpunten. Veel leesplezier!

Vrijdag 19 juni:

In Hearts Wake opent op vrijdag de Jupiler Stage en dat doen ze gelijk goed. Keihard en energiek vuren de vijf heren vernietigende metalcore op het publiek af. Vooral het begin weet te imponeren, maar daarna treedt toch een beetje eentonigheid op. Fans van de band maakt dat echter niet uit en voorin is een heftige pit te bespeuren. Op het podium is er tussen de artiesten veel samenspel te zien, waarbij de gitaristen ook een aardig partijtje meezingen. Een minpunt is dat de cleane zang van de zanger niet helemaal zuiver klinkt, maar verder is het een prima begin van de dag. (Marcel)

Het gaat goed met de Amerikaanse formatie Butcher Babies. In 2013 kwam het succesvolle debuutalbum Goliath uit en een nieuw album ligt op de loer. Het eerste voorproefje daarvan is al op het internet te vinden, maar Graspop krijgt ook nieuw werk te horen in de vorm van Monsterball. De twee knappe frontvrouwen laten op de festivalweide horen dat hun populariteit niet alleen aan hun schoonheid te danken is, want met hun verwoestende screams weten ze meer dan genoeg te overtuigen. Met I Smell A Massacre en Magnolia Blvd wordt er afgesloten en de band kan terug kijken op een geslaagde eerste kennismaking met Graspop. (Marcel)

De Metaldome is gehuld in een sfeervolle ambiance tijdens het optreden van Blues Pills. De retro aankleding met typerende seventieskleuren, aangevuld met Orange-versterkers en de onmiskenbare seventiesklanken, zorgen ervoor dat je met gemak veertig jaar terug in de tijd wordt gegooid. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de jointjes massaal aangestoken worden. Op het podium staat de Janis Joplin-achtige Elin Larsson swingend haar nummers te vertolken en neemt hierbij vaak een instrument (tamboerijn/sambaballen) ter hand. Met haar actieve podiumpresentatie en een dijk van een stem weet ze alle ogen op haar te richten. Dit komt mede doordat de gitarist en bassist er totaal vreugdeloos bij staan en er weinig speelplezier bij hen valt te ontdekken. Het gebrek aan performance wordt echter gecompenseerd met hun uitstekende spel. De langgerekte jamsessies zijn een genot om aan te horen en kunnen niet lang genoeg duren. Het is dan zelfs jammer dat Elin deze sessies onderbreekt om haar zangpartijen weer te hervatten. (Marcel)

In de Marquee is het aan Sigh om het publiek te vermaken en dat lukt aardig. De kracht van deze van oorsprong Japanse metalgroep (een van de eerste blackmetalbands in eigen land) zit in de show van zanger Mirai Kawashima en zijn schaarsgeklede vrouw c.q. saxofoonspelende zangeres, Dr. (ze is doctor in de natuurkunde) Mikannibal. Soms is het wat gekunsteld, maar het schouwspel met brandende bijbels, de zangeres die een brandende beker met bloed over zichzelf heen giet en later kaarsvet, maakt dat de aanwezigen zich deze show nog lang herinneren. De op plaat interessante mix van black, thrash, doom en avantgardistische muziek komt live een stuk minder tot zijn recht. Dat zal zelfs de jongste bezoeker van het festival, de zeven maanden oude baby van het zingende echtpaar, moeten toegeven. Het ontbreken van een toetsenist helpt daar ook niet bij. Het tweede deel van de setlist (met onder andere At My Funeral, The Soul Grave en Inked In Blood) is sterker dan het eerste, maar buiten de ‘vermakelijke’ show heeft Sigh weinig indruk gemaakt. (Jeffrey)

Het optreden van Asking Alexandria staat in het teken van de promotie van nieuw materiaal en de introductie van de nieuwe zanger Denis Stoff (die de opgestapte Danny Worsnop vervangt). Het blijkt al gauw dat de band niet in staat is geweest om een capabele opvolger voor Danny te vinden, want Denis mist helaas de kracht, uitstraling en overtuiging in zijn performance. Qua cleane zang kan hij het goed bijhouden, maar bij de screams zijn de tekortkomingen duidelijk te horen. Het geluid staat ook nog eens slecht afgesteld, waardoor de vocalen niet helemaal goed te horen zijn en de bas en drum de boventoon voeren. Het oude werk van de band en de nieuwe single I Won’t Give gaan er echter in als zoete koek bij de fans. Die zingen alles woord voor woord mee. Ondanks dat de groep geen overtuigende indruk achterlaat, wordt al wel de eerste wall of death van de dag geregistreerd. (Marcel)

Voor het eerst is Ne Obliviscaris in Europa. Een unieke gelegenheid om de progressieve deathmetalband aan het werk te zien. Er zijn desondanks niet veel mensen die bij aanvang van het concert aanwezig zijn. De Australiërs zijn zichtbaar blij met degenen die er wél zijn en verzorgen een indrukwekkend en enthousiast optreden. Er komt gaandeweg de show steeds meer volk kijken. Het is alleen jammer (vooral omdat de heren zelf heel strak spelen) dat de geluidsman zich geen raad weet hoe de gitaarpartijen in het geheel te mixen. Het vereist een gedegen finetuning die hij vandaag vooral tijdens de snelle passages maar niet vindt. Als het tempo naar beneden gaat, valt er veel meer te genieten en zijn de technische baspartijen, het fraaie vioolspel en de overtuigende cleane zang van de goedgehumeurde frontman prachtig. De Aussies spelen vooral nieuw materiaal, te weten Devour Me, Colossus, Pyrrhic en Painters Of The Tempest (Part II): Triptych Lux van Citadel, een van de betere albums uit 2014, en sluiten af met And Plague Flowers The Kaleidoscope van Portal Of I (2012). Ne Obliviscaris geeft een prima visitekaartje af en verdient volgende keer nog meer publiek. (Jeffrey)

Een Nederlandse trots op het hoofdpodium: Epica. Later dit jaar organiseert de symfonische metalformatie het eigen Epic Metal Fest in Eindhoven (en eind 2016 verschijnt een nieuw album), maar voor het zover is, treden de Limburgers op andere festivals op, waaronder dus Graspop. Dankzij het wolkendek komt de vuurshow ondanks het vroege tijdstip aardig goed tot zijn recht en ook muzikaal en qua beweging op het podium zit het goed in elkaar, ook al lenen de relatief complexe composities zich beter voor in de zaal. Desondanks valt op dat de nummers van The Quantum Enigma (2014) zich uitstekend lenen voor live-uitvoeringen (zoals The Essence Of Silence, Victims Of Contingency en Unchain Utopia). Epica houdt de Nederlandse trots hoog met een mooie show en een mooie setlist. (Jeffrey)

Zakelijke geschillen en persoonlijke conflicten die via juridische weg uitgevochten worden, zijn de metalwereld helaas niet vreemd. Ook de Noorse blackmetalband Gorgoroth viel hier enkele jaren geleden aan ten prooi, met als resultaat dat bassist King Ov Hell en de bekende én beruchte frontman Gaahl (“Satan.”) uit de band stapten en hun eigen weg gingen met hun nieuwe project God Seed. Naast materiaal van hun debuut I Begin (2012) wordt er echter ook nog Gorgoroth-materiaal gespeeld. Het zijn dan ook Carving A Giant en het magistrale Prosperity And Beauty van Ad Majorem Sathanas Gloriam (2006) die bij mij het meeste enthousiasme losmaken. Het eigen materiaal mag er ook zeker zijn en komt, ondanks het verre van optimale geluid, prima uit de pikzwarte verf, waarbij met name de jonge en zeer getalenteerde drummer Baard Kolstad (o.a. Borknagar, Leprous en sinds kort ook lid van de nieuwe band van Immortal-frontman Abbath) opvalt. Dit optreden wekt in elk geval nieuwsgierigheid op naar mogelijk toekomstig werk van God Seed. (Wessel)

De hoogtijdagen van Life Of Agony mogen dan in de jaren negentig liggen, de alternatieve metalband rond Mina Caputo is gemotiveerd als vanouds. De transgender die voorheen bekend stond als Keith (wie herinnert zich de video bij What Have You Done? van Within Temptation uit 2007 nog?) springt van hot naar her over het podium en zorgt voor een van de meest memorabele momenten van het festival. Zodra ze ziet dat een crowdsurfende fan in een rolstoel netjes vooraan het podium afgeleverd wordt, spoedt ze zich erheen om hem toe te zingen en hem te omhelzen. Een aandoenlijk tafereel dat nog lang op ieders netvlies zal blijven staan. Ze blijft daarna nog even bij de fans hangen. Naast Mina is het gitarist Joey Z. die flink actief is, maar zijn gitaarpartijen verzuipen een beetje in de totaalsound. Dat is erg jammer, maar toch is het erg fijn om toppers als River Runs Red, This Time, My Eyes, Lost At 22 en Underground voorbij te horen komen. Life Of Agony speelt met veel plezier en herboren energie. (Jeffrey)

Sarke zonder frontman Nocturno Culto (die van de dokter niet mag optreden) is als patat zonder mayo. Het smaakt wel, maar er mist iets. Toch smaakt 'de patat' van deze Noorse blackmetalformatie lekkerder dan de te kort in de frituur gelegen frieten die ik voorafgaand aan het optreden nuttig. Muzikaal zit het vandaag namelijk uitstekend in elkaar. Vooral de prima riffs komen erg sterk uit de verf. Christian Broholt (Infant Death) kan het niveau van de Darkthrone-frontman echter niet evenaren. Bovendien is de Metaldome te groot voor de Vikingen en komt deze old school black metal beter tot zijn recht in een kleinere zaal. (Jeffrey)

Vanaf kwart voor zes is er geen plaats voor subtiliteiten en tere zieltjes in de Marquee. Daar houdt Cannibal Corpse namelijk huis en van deze muzikale beulen weet je wat je verwachten kan: een set vol alles verpulverende, hondsbrutale death metal die met retestrak vakmanschap gebracht wordt (wat een akelig goede bassist is Alex Webster toch!) en elke zaal, tent of festivalweide waar opgetreden wordt, volledig met de grond gelijk maakt. Klassiekers (I Cum Blood, Stripped Raped And Strangled), heel oud werk (A Skull Full Of Maggots) of recenter materiaal (Scourge Of Iron, Kill Or Become) bewijst dat de formule van het kannibalenlijk nog altijd geen slijtage vertoont; alles klinkt als een loodzwaar tikkende klok en rost en groovet als een tiet met cupmaat g. Het wild headbangende publiek lust er wel pap van, stort zich massaal in de kolkende pit en creëert zelfs uit eigen beweging een monsterlijke wall of death. Het onvermijdelijke Hammer Smashed Face en Devoured By Vermin leveren de genadeslag en omschrijven precies hoe je je hoort te voelen na drie kwartier Cannibal Corpse. Kortom: Cannibal Corpse is vandaag even vet als de nek van frontman George ‘Corpsegrinder’ Fisher! (Wessel)

Vervolgens is het tijd voor Cavalera Conspiracy om chaos en vernietiging te brengen op de Mainstage. Voor de Sepultura-fans is het vandaag extra genieten, want de groep gooit de halve setlist vol met krakers van deze band. Refuse/Resist, Beneath The Remains, We Who Are Not As Others, Attitude en Roots Bloody Roots worden gespeeld, naast eigen materiaal. Maar ook van Nailbomb komt er materiaal voorbij (Sum Of Your Achievements) alsmede een cover van Motörhead (Orgasmatron). Het geluid staat in het begin dramatisch afgesteld. Erg zacht en er is vooral veel bas en drum hoorbaar en dat neemt veel van het plezier weg. De bandleden zelf spelen ook maar op halve intensiteit, maar weten desondanks een goede impressie achter te laten. Igor drumt weer als een malle en slaat zo hard dat zijn stokjes kapot gaan en Max is goed bij stem. Halverwege het optreden wordt het geluid hersteld en zo kan iedereen alsnog maximaal genieten van de blast from the past. (Marcel)

Een van de vier Nederlandse bands op Graspop is Heidevolk. De Gelderse paganfolkformatie staat volop in de belangstelling en maakt er een volksfeest van grootse proporties van. Er ontstaat al snel een perfecte chemie tussen band en publiek. Het hele veld schreeuwt “Donar!” tijdens Dondergod en ook Saksenland en de Normaal-cover Vulgaris Magistralis worden uit volle borst meegezongen. Heidevolk blijkt te groot voor de Jupilerstage en verdient de volgende keer een plek in de Marquee of Metaldome. (Jeffrey)

Na Life Of Agony is het de beurt aan een andere band die de jaren negentig wist te kleuren met eigenzinnige muziek, namelijk Body Count. De band heeft onlangs een nieuwe album uitgebracht (Manslaughter) en is naar België gekomen om dat aan de man te brengen. Toch zijn het vandaag vooral veel oude krakers die ten gehore gebracht worden. Frontman Ice-T is live een baas en zo loopt hij ook over het podium heen. Zijn raps zijn snel en krachtig en worden vaak luidkeels meegezongen door het levendige publiek. Tussen de tracks door komt hij met scherpe anekdotes. Het is te zien dat de formatie plezier heeft en dan vooral gitarist Ernie C. Tijdens afsluiter Cop Killer geeft pa zijn zoonlief Little Ice nog wat wijselijk advies mee en zo staan vader en zoon gebroederlijk naast elkaar met hun middelvinger omhoog “Fuck the police!” te schreeuwen. Het feest kan niet op en zo is Body Count zeker een van de hoogtepunten van de dag. (Marcel)

Terwijl Ice T. op het hoofdpodium over het neerschieten van agenten rapt, wandel ik de Marquee binnen onder begeleiding van de zoete tonen van Slay The Nazarene. Als ik niet thuis was in de in de praktijk zeer gemoedelijke metalwereld, zou ik er haast bang van worden! Deze overpeinzing terzijde: het recent verschenen Frontschwein is een prima aanleiding voor Marduk om Graspop aan te doen. We krijgen vandaag echter verrassend weinig nieuw materiaal, maar vooral heel veel sterke nummers uit de rest van de discografie. Daarin valt op hoe de Zweedse blackmetalband, ondanks lichte stijlwisselingen, zeer consistent kwaliteit is af blijven leveren. Het met Funeral Mist-invloeden behepte The Levelling Dust van Rom: 5.12 (2007), 502 van het wat snelheid en pure sonische vernietiging betreft onovertroffen Panzer Division Marduk (1999) en oudje Burn My Coffin (Those Of The Unlight, 1993) veroorzaken euforie onder de fans. Afsluiten wordt gedaan met The Black… van debuut Dark Endless (1992). Op dat album speelde Marduk nog op Zweedse leest geschoeide death metal, maar het misstaat niet als slotstuk van een klein uurtje klasse black metal. Eigenlijk is Marduk gewoon het blackmetalequivalent van het eerder spelende Cannibal Corpse: je kan er altijd van op aan voor een vet concert! (Wessel)

Van het ene fantastische optreden naar het andere. Van Heidevolk naar Evergrey. De melodische darkmetalband is gezegend met een goed geluid waardoor de redelijk goed gevulde zaal optimaal kan genieten. Men zingt en klapt mee op zowel de nummers van het meest recente album Hymns Of The Broken (2014) als de oudere tracks. Als klap op de vuurpijl komt favoriet A Touch Of Blessing ook nog eens langs. Evergrey is een van de hoogtepunten van de vrijdag. (Jeffrey)

Slash heeft onlangs alweer zijn derde solo-album uitgebracht (World On Fire) en daarmee zijn dat er evenveel als in zijn tijd bij Guns 'N Roses. Zo populair als met die band is hij solo echter niet. Toch staan er erg veel mensen te wachten als hij samen met Myles Kennedy en zijn begeleidingsband The Conspirators opkomt. Er wordt afgetrapt met You're A Lie, dat vervolgens overgaat in een keigoede versie van Nighttrain. De zang van Myles is subliem en doet niet onder aan die van Axl Rose. De gitaaricoon zelf lijkt er vandaag veel zin in te hebben. Hij rent en springt als een bezetene rond en maakt een uiterst gemotiveerde indruk. Guns 'N Roses-fans kunnen hun pret niet op als er naast Nighttrain ook nog You Could Be Mine, Sweet Child O' Mine en Paradise City gespeeld worden. Zelfs van Velvet Revolver komt er materiaal voorbij (Slither) en daarmee blijft er weinig ruimte over voor solonummers. De tracks die dan voorbij komen (o.a. Anastacia en World On Fire) krijgen begrijpelijk, maar onterecht (want overtuigen doen ze evengoed) niet zoveel bijval als de klassiekers. (Marcel)

Recordhouder van meeste optredens op Graspop is My Dying Bride. Het is de negende maal dat de Engelse doomformatie naar Dessel afreist. Het collectief rond frontman Aaron Stainthorpe draait dan ook al vijfentwintig jaar mee en ter ere daarvan komt Turn Loose The Swans aan bod. Het is een van de vele tracks die vandaag indruk maakt op het publiek dat ademloos staat te kijken naar de nagenoeg perfecte show. Alleen al de groeven in het voorhoofd vertalen de droefenis die de muziek en teksten teweegbrengen. Het door Stainthorpe prachtig uitgebeelde lijden is een lust voor het oog en om kippenvel van te krijgen. Zijn intense show, in combinatie met het perfecte geluid, maken het optreden van My Dying Bride een van de hoogtepunten van het festival. (Jeffrey)

Met een nieuw album op zak (Siren Charm) zijn de Zweedse rockers van In Flames weer teruggekeerd naar Dessel. De laatste keer dat de groep op Graspop stond, kreeg de security een stormvloed aan crowdsurfers te verduren en waren dat er zoveel dat er bijna een record neergezet werd. Logischerwijs probeert In Flames ditmaal dat record te halen en wie vooraan denkt te staan en tegelijkertijd van de show te kunnen genieten, heeft het mis en moet zwaar aan het werk. Dit levert fantastische taferelen van saamhorigheid op en de bandleden vermaken zich zichtbaar. Zeker als er massale circlepits uitbreken en er zelfs iemand het waagt om in een pit zijn vriendin ten huwelijk te vragen. Muzikaal gezien valt het optreden in het begin tegen, grotendeels omdat het geluid slecht staat afgesteld, maar later herstelt de geluidsman dit en valt er optimaal te genieten. De band wisselt veel tussen oud en nieuw materiaal, maar de nieuwe tracks moeten het qua bijval toch afleggen tegen de oudjes. (Marcel)

Begin jaren negentig bracht Samael een ander geluid de blackmetalwereld in dan we gewend waren. De Zwitsers stonden met hun mix van black metal, gothic rock en industrial op Ceremony Of Opposites (1994) aan de wieg van de post-black. Vandaag speelt de formatie rond Vorphalack dit album in zijn geheel. De oude nummers behouden hun kracht, ook al zal niet iedereen gecharmeerd zijn van de elektronische drums. Aangezien de plaat niet veel langer dan een half uur duurt, is er nog tijd voor The Truth Is Marching On van Lex Mundi uit 2011 en de topper My Saviour van Passage (1996). Samael doet oude tijden herleven en vermaakt de fans uitstekend. (Jeffrey)

Ihsahn heeft het moeilijk vandaag. Nu is tegelijkertijd met publiekstrekker Kiss spelen al een ondankbare taak, maar als de P.A. het tot twee keer toe begeeft, lijkt er weinig meer te redden te zijn. Ook zijn progressieve solowerk is, zo laat op de avond, moeilijk verteerbare kost. Een medley van Emperor-nummers (An Elegy Of Icaros, I Am The Black Wizards en Thus Spake The Nightspirit) maakt echter veel goed en doet bij de aanwezigen de vermoeidheid en dronkenschap vergeten. Daarnaast is drummer Kenneth Kapstad (o.a. Motorpsycho) een genot voor oog en oor. Hopelijk vindt een volgend weerzien met Ihsahn in gunstiger omstandigheden plaats. En dan nu naar het veld om Rock And Roll All Nite mee te blèren en daarna de daad bij het woord te voegen in de Metaldome! (Wessel)

Het is dus tijd voor de grote headliner van de vrijdag, oftewel ‘The Hottest Band In The World’........... KISS! Meteen bij opkomst knallen de rockveteranen Dessel wakker met luid vuurwerk als tegelijkertijd de geweldige gitaarriff van Detroit Rock City ingezet wordt. De heren mogen dan inmiddels hun veertigjarige jubileum gevierd hebben, rocken doen ze nog steeds als vanouds. Paul Stanley zingt vanavond bijzonder goed en is samen met Gene Simmons de positieve blikvanger van de show. De twee mannen treden veel op de voorgrond en zoeken veel contact met het publiek. Maar het is niet alleen qua interactie dat de mannen het goed doen, het is vooral qua show dat er uitgeblonken wordt. Zo zal iedereen de fantastische en sfeervolle bloedspuw-act van Gene herinneren terwijl hij daarna door de lucht vliegt om vanaf een podium in de lucht God Of Thunder te zingen. Ook zijn vuurspuw-act blijft leuk om te zien, alsmede het vliegavontuur van Paul. Staande op een kabelbaan vliegt hij over het publiek heen (wat hem een doelwit maakt voor biergooiers) naar een hoog podium te midden van het publiek om vanaf daar Love Gun te zingen.

Uiteraard zijn vanavond de vocalen niet alleen weggelegd voor Paul en Gene. Ook drummer Eric Singer krijgt zijn moment in de spotlights als hij Black Diamond mag vertolken, iets wat hij krachtig en enthousiast doet. Qua hits wordt er een duik door het hele oeuvre van de band genomen. Zo zijn er natuurlijk gouden oudjes zoals Deuce, Psycho Circus, Calling Dr. Love en Cold Gin die voorbijkomen, maar is er ook plaats voor recentere werk als Hell Or Hallelujah. Tijdens de toegift barst het feest helemaal los. Shout It Out Loud weet dat al een beetje te bewerkstelligen, maar het is uiteraard I Was Made For Lovin’ You dat het hele festivalterrein laat meezingen. Tijdens afsluiter Rock And Roll All Nite schiet een confettikanon abnormaal veel confetti af, wat voor een prachtig visueel effect zorgt en zo beëindigt KISS de show op een sublieme en feestelijke wijze. Veertig jaar KISS, dat is lang en het is te zien dat de leden ouder worden. Vooral bij Gene Simmons is dat duidelijk te merken. Toch laten de heren zien dat ze live nog steeds tot de absolute top behoren en geven ze vele jonkies met gemak het nakijken. (Marcel)

Marilyn Manson leverde begin dit jaar leverde een sterke plaat af (The Pale Emperor) en ook live ziet hij er hedendaags weer een stuk gemotiveerder uit. Het optreden van vandaag bewijst dat. Met Deep Six wordt er geopend en Manson zet gelijk een sterke performance neer. Vocaal klinkt hij goed en het geluid staat helder. Het podium is verkleind en daardoor staan de sfeervolle decorstukken dichter bij elkaar en is het optreden intiemer. De setlist kent vandaag veel klassiekers, aangevuld met nieuw materiaal. Ook zijn er een paar leuke verrassingen te horen waaronder Angel With The Scabbed Wings. Aan het showelement is goed gedacht. Zo loopt de excentrieke frontman rond met een mes en een boksbeugel aan zijn microfoon en wordt er door middel van beeldmontage en belichting een goede sfeer gecreëerd. Uiteraard is een show van Manson niets zonder controverse. Als een duivelse priester maakt Manson obscene bewegingen op een altaar en snijdt hij even later zijn arm open met glas om vervolgens het bloed op zijn hoofd te smeren. Muzikaal gezien valt Third Day Of A Seven Day Binge erg positief op, alsmede hits als Sweet Dreams, Tourniquette en Lunchbox (welke heerlijk uitgerekt wordt met een jamsessie, waarin zelfs The End van The Doors voorbijkomt). Met Personal Jesus en Beautiful People sluit de band af en zo kan men spreken van een zeer sterk optreden. Het is goed om te zien dat Marilyn Manson zichzelf weer heeft weten te herpakken. (Marcel)

Pagina 1: vrijdag 19 juni
Pagina 2: zaterdag 20 juni
Pagina 3: zondag 21 juni