Zondag 21 juni

De weersvoorspellingen voor zondag beloofden niet veel goeds. Er viel inderdaad regen, maar dat was in de ochtenduren toen de meeste festivalgangers nog in hun tent lagen te ronken. De rest van de dag was het boven verwachting mooi weer met wel wat meer wind dan de afgelopen dagen. Perfect om na een ontbijt met knakworstjes en bier de festivalweide weer eens te betreden.

Grimmige, nachtelijke tonen vroeg in de middag? De ex-‘supergroep’ Den Saakaldte zorgt ervoor dat het werkt voor een select gezelschap. De Noren creëren een ijskoude sfeer met scherpe, melancholische riffs en rauwe, in reverb doordrenkte zang. Het geluid staat prima afgesteld en de beperkte hoeveelheid blackmetalfans die al wakker zijn, zien het goedkeurend aan, ondanks dat het showelement achterwege blijft. De zondag begint goed met Den Saakaldte. (Jeffrey)

Het Amerikaanse Pop Evil is de eerste act op Mainstage 1. Het collectief rond zanger Leigh Kakaty doet het vandaag aardig voor een nog uitgedund publiek. Nummers als Deal With The Devil en met name Torn To Pieces liggen lekker in het gehoor, maar er mist wat overtuiging in de zang. Muzikaal zit het goed in elkaar en vooral de actieve drummer valt in positieve zin op. Pop Evil maakt echter geen onuitwisbare indruk met hun typische Amerikaanse stoere show en past beter op Rock Werchter. (Jeffrey)

Was ik in plaats van Pop Evil maar naar Battle Beast gaan kijken. Daarvan krijg ik slechts het laatste nummer mee. Te weinig om een gedegen review over te schrijven, maar het is een dermate goed optreden, dat het niet onvermeld mag blijven. Een volle Metaldome gaat uit zijn dak op de Finse heavy metal, waarbij vooral het definieerbare geluid opvalt. Hierdoor komen de solo’s goed uit de verf en heeft de muziek veel power, wat onder andere te danken is aan de krachtige en overtuigende zang van Noora Louhimo. (Jeffrey)

Het gaat goed met de uit Amsterdam afkomstige metalcoreformatie The Charm The Fury. Eind 2013 is het goed ontvangen debuutalbum A Shade Of My Former Self uitgekomen en dat bracht de band inmiddels al op vele festivals. Vandaag openen ze de Jupiler Stage en er is op dit vrij vroege tijdstip al aardig wat belangstelling. Het is duidelijk te zien dat de band gegroeid is in zijn performance en de nummers komen live beter uit de verf. Vooral Virtue Of Leadership overtuigt met een uitgerekte gitaarsolo. Zangeres Caroline Westendorp is een charmante verschijning met een dijk van een strot en als ze het publiek induikt, zijn er genoeg mannen die haar wel eens van dichtbij willen zien. De groep speelt met veel plezier en geeft een zeer vermakelijk optreden weg. Het enige minpuntje is dat het geluid af en toe slecht staat en dat de backing vocals van de gitarist niet lekker klinken. Voor de rest is het wachten tot het moment is aangebroken dat de band populair genoeg is om op latere tijdstippen aan te treden. (Marcel)

In de Marquee leidt een klassiek muziekje het optreden van Winterfylleth in. Daarna neemt de atmosferische black metal het over. Wat opvalt, is het uiterlijk van de heren. Je zou vanwege de petjes niet zeggen dat ze van plan waren black metal te spelen. Qua show is er verder niet veel te beleven, maar nummers als The Swart Raven en het nieuwe, nooit eerder gespeelde Forsaken In Stone hebben dat ook niet nodig. Die zijn al sfeervol en mooi genoeg op zich. De Mancunians spelen aardig, maar niet heel strak en de sfeer van de albums klinkt niet terug in de tent. Van het optreden van Winterfylleth had ik meer verwacht. (Jeffrey)

Het Belgische Evil Invaders speelt een thuiswedstrijd. Een van de bandleden is zelfs met de fiets naar het festival gekomen. In korte tijd hebben de zuiderburen in eigen land naam gemaakt en ze maken het live ook waar. Een uitgepuild en benauwd warm Metaldome is getuige van een goed optreden van de formatie die lekker energieke speed, heavy en thrash metal combineert. Het tempo ligt live nog hoger op de plaat, maar dat leidt geenszins tot problemen in de technische uitvoering. Weliswaar staat het geluid niet optimaal, de oldschoolmetal klinkt gewoon zoals het moet. De publieksparticipatie is al goed en wordt alleen maar beter met de aardige cover van Fabulous Disaster van Exodus. Als aan het eind ex-gitarist Sam Lemmens tijdens Master Of Illusion komt meespelen en de Exciter-cover Violent & Force daarop volgt, is het feest compleet. Evil Invaders is klaar voor de volgende stap in hun carrière. (Jeffrey)

Vorige maand gaf Sylosis al een weergaloos optreden in Het Patronaat in Haarlem en ook op Fortarock was het indrukwekkend wat de heren lieten horen. In de Marquee moet het gezelschap even op gang komen, maar vanaf het thrashende Teras vormt zich een flinke pit op verzoek van frontman Josh Middleton. Als hij even de handen vrij heeft, betrekt hij de toeschouwers bij de show, maar veelal glijden zijn vingers met het grootste gemak over zijn gitaar om daar vette riffs en snelle solo’s uit te toveren. Sylosis speelt ongelooflijk strak en zodra het geluid eindelijk goed staat halverwege de set, krijgen de mannen uit Reading steeds meer bijval. Een nagenoeg foutloos Sylosis zorgt in toenemende mate voor tevreden festivalgangers. (Jeffrey)

Als Parkway Drive begint te spelen, verdwijnen de wolken en breekt de zon door. De metalcoreformatie uit Australië mag zich tot een van de populairste van zijn soort rekenen en dat is ook af te zien aan het publiek dat zich heeft verzameld. Zodra de eerste tonen van Wild Eyes te horen zijn, breekt het ‘wooowohwohh-meezingfeest’ los. Het geluid staat goed, de band is op dreef en zanger Winston McCall staat met zijn gebruikelijke grijns op zijn gezicht te schreeuwen. Als tweede track wordt Carrion ingezet en dan breekt het voorin los. Echter nog niet genoeg volgens de sympathieke zanger, die het concert even stillegt tijdens Karma, omdat hij nog meer beweging wil. Dat gebeurt en zeker als de machtige cover Bulls On Parade van Rage Against The Machine gespeeld wordt. Aan dit optreden valt niets aan te merken. Parkway Drive kwam, zag en overwon. (Marcel)

Devilment is een band rond Dani Filth (Cradle Of Filth) en heeft afgelopen jaar het debuutalbum The Great And Secret Show uitgebracht. De setlist bestaat voornamelijk uit materiaal van deze plaat en het is meteen te merken dat de muziek live veel krachtiger overkomt. Het is even raar om te zien dat gitarist Daniel Finch niet aanwezig is, maar het blijkt dat deze kort geleden de groep heeft verlaten. Dani’s vocalen zijn tijdens het optreden goed hoorbaar en de ervaren showman ondervindt geen problemen met het entertainen van het publiek. Met het geluid van de anderen worden wel wat problemen ervaren. De gitaristen zijn af en toe minder goed te horen (en maken ook nogal eens wat fouten) en het geluid van toetseniste/zangeres Lauren Francis staat zo zacht dat haar rol eigenlijk compleet wegvalt. Toch gaat Devilment ongetwijfeld naar huis met meer fans dan dat ze gekomen zijn. (Marcel)

Er zijn niet veel mensen die bij Black Stone Cherry staan te kijken. De rockers uit Edmonton, Kentucky zien vast meer volk staan als ze op een festival als Rock Werchter spelen. Toch siert het ze dat ze er alles aan doen om het publiek te vermaken. Met name gitarist Ben Wells stuitert over het podium en zoekt veel contact met het publiek en drummer John Fred Young kan ook moeilijk stil blijven zitten. De Amerikanen rocken er flink op los en het klinkt ook erg lekker wat ze het publiek voorschotelen. Rain Wizard, Blind Man, Maybe Someday, White Trash Millionaire zorgen voor steeds meer bijval, ook van metalliefhebbers. Danko Jones had wat dat betreft gelijk toen hei gisteren zei: “I have always believed in uniting the two forces together. Rock and roll and heavy metal join hands”. Het enige wat niet goed verzorgd is, zijn de achtergrondvocalen die vaak niet zuiver zijn. Dan hoor ik liever de rauwe zang van frontman Chris Robertson zonder toevoegingen. Black Stone Cherry vermaakt en verbindt. (Jeffrey)

Folk metal doet het altijd goed op festivals. Op vrijdag bewees Heidevolk dat al en Korpiklaani maakte er op zaterdag een feest van. Ensiferum doet dat nog eens over. Met een prima nieuw album op zak (One Man Army) vermaken de Finnen de volle tent van de eerste tot de laatste toon. Er komt vooral veel recent materiaal aan bod, maar het zijn toch oudjes als Lai Lai Hei en From Afar die het bij de uitzinnige fans het beste doen. Toch vind ik het jammer dat de folkmelodieën van band afkomen en niet door iemand op het podium gespeeld worden. Daarnaast kan een uitgebreide liveversie van Two Of Spades voor nog meer vreugde zorgen. Er zit dus nog altijd rek in, maar ook zonder deze extra’s zorgt Ensiferum voor een positieve stemming. Na afloop is er nog een huwelijksaanzoek en gelukkig is het antwoord ja. Veel geluk samen. (Jeffrey)

Counterparts maakt metalcore zoals al zoveel te zien is op het festival. Op de een of andere manier melden zich er dan ook niet zo heel veel fans bij de Jupiler Stage als de groep begint met spelen. Aan de groep ligt het niet per se. Ze brengen hun muziek gepassioneerd en bevlogen. Het geluid staat goed en ook met de tracks is er weinig mis. Als het optreden vordert, komen er langzaam aan meer mensen kijken, maar echt los loopt het niet. Het klinkt allemaal net wat te standaard en zonder eigen gezicht. Uiteindelijk laat de show daardoor weinig impressie achter, maar valt er ook weinig slechts over te melden. (Marcel)

Relevant is Papa Roach al jaren niet meer, maar toch blijft er altijd interesse genoeg voor de voormalige nu-metal-icoon. Onlangs bracht de formatie het zwakke album F.E.A.R. uit en de daarop aansluitende promotietour brengt de mannen ook naar Dessel. Er worden veel oudjes gespeeld en er komt ook veel nieuw werk voorbij, aangevuld met de belangrijkste singles. Jacoby Shaddix laat zich weer gaan voorin en stuitert rond als een hyperactieve stuiterbal. Het geluid staat goed en ook op de performance is weinig aan te merken. Het is jammer dat de groep halverwege de vaart compleet uit het optreden haalt door met allemaal zoetsappige tracks op de proppen te komen. De band weet de festivalweide echter weer wakker te schudden met de grote kraker Last Resort en de energieke afsluiter To Be Loved. (Marcel)

Net als bij Ensiferum is het aan de overkant bij Equilibrium volle bak. De Duitsers maken er een vermakelijke show van. Vooral de frontman is daarvoor verantwoordelijk met zijn enthousiasme en leuke opmerkingen (na anderhalf nummer zegt hij al: “Bedankt en tot de volgende keer.”) tijdens en tussen de nummers door. Ook de anderen dragen hun steentje bij middels een actieve presentatie. Ze vinden een mooie balans tussen feestnummers en wat tragere epische tracks. Zo zit er voldoende afwisseling in en verveelt het optreden nergens. Alle folkbands hebben dit weekend bewezen dat ze de volgende keer naar een groter podium ge-upgrade mogen worden. (Jeffrey)

Septicflesh gooit de afgelopen jaren hoge ogen met hun symfonische death metal. Vandaag wordt er echter niet zoveel indruk gemaakt als op de bombastische cd’s. Alle orkestraties en een deel van de vocalen komen van een tape, waardoor ik nauwelijks het gevoel heb dat ik naar een live-optreden sta te luisteren. Het gebodene klinkt allemaal wel erg vet, zeker met de van Decapitated bekende Kerim Lechner op drums, maar absoluut overdonderend wordt het nergens. (Wessel)

AC/DC speelt misschien elders in België, maar met Airbourne staat er een goed alternatief op Graspop. Zoals iedereen waarschijnlijk wel weet, maakt het viertal namelijk oerdegelijke rock 'n roll met AC/DC als hoofdingrediënt. De Aussies geven altijd honderd procent tijdens hun optredens en ook vandaag is dat niet minder. Het is vooral zanger en gitarist Joel O' Kleffe die er tussenuit springt. Hij rent en vliegt over het podium en speelt een gitaarsolo op iemand zijn rug, terwijl hij door het publiek heen begeleid wordt tijdens Girls In Black. Qua materiaal wordt er een ‘best-of setlist’ gepresenteerd, met materiaal van alle drie albums en mogen Live It Up en Running Wild het feestje tot een goed einde brengen. Fijn optreden en kom maar op met dat nieuwe album! (Marcel)

Het publiek moet even op gang komen bij Lamb Of God, maar gelukkig stookt Randy Blythe het vuurtje goed op. “Move it, motherfuckers!”, “Fuck this place up” en “Louder goddamnit” zijn de woorden waarmee hij de mensenmassa voor zich motiveert. De frontman uit Richmond ‘motherfucking’ Virginia stampt opgefokt over het podium heen en weer, maar krijgt het wel naar zijn zin. Het publiek scandeert de bandnaam meermaals en er komt veel beweging in bij de voorste regionen. Zoveel zelfs dat Randy het verzoek indient om als er iemand in de pit valt, hem of haar overeind te helpen. “We’re all here to have a good time together”. Vanaf Walk With Me In Hell is het een aaneenrijging van hoogtepunten. Ook een nieuwe track als Still Echoes, dat een voorproefje is van de nieuwe plaat die over een maand verschijnt, volstaat tussen dit geweld. Aan het einde komen de klappers op de vuurpijl Redneck en Black Label, getuige de gigantische circle pit en de wall of death. Lamb Of God overtuigt en krijgt terecht veel bijval. (Jeffrey)

Net als Korn en The Ocean (op een nummer na), speelt Amorphis een album in zijn geheel. Tales From The Thousand Lakes is namelijk (ruim) twintig jaar oud. Erg gaaf om deze nummers integraal gespeeld te zien worden, vooral The Castaway, Black Winter Day en In The Beginning). Na afloop is er ook nog eens tijd voor de Abhorrence-cover Vulgar Necrolatry (van de Amorphis-single), Folk Of The North van de Black Winter Day-ep en My Kantele van de gelijknamige ep. Ondanks dat de show wat statisch is, was het wel genieten geblazen van al die oude tracks. (Jeffrey)

Bij Motörhead ligt het tempo vanwege de gezondheidsproblemen van Lemmy laag. De levende legende klinkt vermoeid en laat het toespreken van de fans tussen de nummers door dan ook over aan Phil Campbell. Hij verdwijnt zelf na een twee- of drietal nummers achter de schermen (om een fles ‘pure’ alcohol burgemeester te maken?). Er zit dus geen vaart in het optreden en het klinkt allerminst energiek. Toch zie je mensen her en der dansen en zingt iedereen lekker mee bij Ace Of Spades en Overkill, maar hoeveel respect deze man ook verdient, wordt het niet eens tijd om te stoppen? Nee, hij gaat door tot het bittere einde en zal misschien wel sterven op het podium. (Jeffrey)

Het is even schrikken als bij Terror niet Scott Vogel staat te zingen, maar bassist David Wood. Het blijkt dat Scott een rugblessure heeft en zodoende niet kan optreden. Dat is zonde want hierdoor valt het optreden tegen. Het mag dan best bijzonder zijn om een Terror-concert mee te maken zonder het boegbeeld, echt boeiend is het gebeuren op het podium daardoor niet. Wood doet zijn uiterste best om een goede performance te geven, maar hij mist het charisma en de overtuiging van Scott bij deze nummers. Tracks als You're Caught, Always The Hard Way, Live By The Code en Keepers Of The Faith hebben het in zich om elk publiek te laten ontvlammen, maar de vonk slaat vandaag niet over. Volgende keer beter en dan is Scott hopelijk weer hersteld en kan er weer geknald worden als vanouds. (Marcel)

In de Marquee mag Children Of Bodom het publiek vermaken met een geweldige show, met een setlist vol oud materiaal. Het is voorin vooral zweten en niet stilstaan, want Alexi Laiho en zijn kornuiten zijn op dreef. Over het vertrek van gitarist Roope Latvala wordt geen woord vuil gemaakt en zo is er ook zeer weinig aandacht voor zijn live-vervanger Antti Wirman. Tracks die voorbij komen, zijn onder andere Are You Dead Yet?, Sixpounder, Angels Don't Kill, Hate Crew Deathroll en afsluiter In Your Face. Ook Needled 24/7 blijft altijd fijn om te horen. De mannen zelf spelen hard, snel en bijna foutloos en Alexi is goed gehumeurd. Het zijn de ingrediënten voor een van de hoogtepunten van de zondag, want dat is het optreden van Children Of Bodom toch echt wel. (Marcel)

Voor Within Temptation is het al de zevende keer dat ze op Graspop staan. De Nederlandse symfonische rock/metalformatie voelt zich thuis op het podium en levert een solide prestatie met een mooie, vernieuwde lichtshow. Het is alleen wat jammer dat de clips van de diverse hits op het scherm niet goed te zien zijn en ik blijf het jammer vinden dat Sharon (die vandaag prima bij stem is) niet de partijen zingt van Tarja Turunen tijdens Paradise (What About Us?). Ook zou het wel leuk geweest zijn als Mina Caputo mee had gezongen tijdens What Have You Done?, maar Life Of Agony stond op dat moment op Hellfest, dus dat was onmogelijk. Aan het einde van de set komen nog wel de publieksfavorieten Mother Earth en Ice Queen langs, dat de festivalweide tot meezingen aanzet. Een perfect slot van een degelijk optreden. (Jeffrey)

Vooraf dacht ik mij er enkel aan te gaan ergeren, maar Dragonforce blijkt op onverwachtse wijze de grote verassing en een van de leukere bands van het weekend te zijn. De hyperactieve en razendsnelle power metal is namelijk zo ontzettend over the top dat het automatisch weer leuk wordt! Met daarin uiteraard een glansrol voor meestergitarist Herman Li. De Metaldome is tot de nok toe gevuld en tot ver buiten de tent staat het vol en zingt men mee met het Guitar Hero-hitje Through The Fire And Flames. Had Dragonforce niet gewoon op een van de twee hoofdpodia moeten staan? (Wessel)

Wat ben ik blij dat Scorpions er niet mee gestopt is, en velen met mij. Randy Blythe van Lamb Of God zag het al aankomen: “They will rock you like a hurricane!” Inderdaad, wat een sterk optreden van deze ervaren rockers die dit jaar het vijftigjarig jubileum vieren. Muzikaal is het zo solide als een Duitse PKW en de 67-jarige Klaus Meine is goed bij stem. Het geluid staat goed afgesteld en de licht- en videoshow is flitsend, maar niet alles gaat goed, getuige de Franse vlag die op het scherm verschijnt (in plaats van de Belgische) tijdens Make It Real, net als The Zoo een nummer uit begin jaren tachtig.

De setlist bevat zowel songs uit het verre verleden (zo is er een seventiesmedley Top Of The Bill, Steamrock Fever, Speedy’s Coming en Catch Your Train) als recente tracks, waaronder die van het eerder dit jaar verschenen achttiende album Return To Forever, zoals Going Out With A Bang en Rock ‘N’ Roll Band. Er is ook ruimte voor solo’s van gitarist Matthias Jabs en een solo van de energiekste van het kwintet, drummer James Kottak, die op een verhoging speelt, waar ook de anderen hem sporadisch vergezellen. Deze intermezzo’s zijn een welkome afwisseling tussen de andere tracks, waarom het echt draait. Erg fraai is de akoestische medley met Always Somewhere, Eye Of The Storm en Send Me An Angel. Het is uiteraard laatstgenoemde die het meeste bijval krijgt, samen met Wind Of Change, waarbij de security zelfs nog even een dansje doet. De oosterburen maken een gemotiveerde indruk en sluiten sterk af met een toegift, bestaande uit Still Loving You en Rock You Like A Hurricane. (Jeffrey)

Cradle Of Filth brengt het er vandaag niet onbehoorlijk vanaf. Goed, de vocalen van enfant terrible Dani Filth hebben hun beste tijd wel gehad en in deze vrij standaard festivalsetlist zijn niet de meest interessante nummers uit de inmiddels zeer omvangrijke discografie opgenomen, maar een degelijk optreden is het zeker. Drummer Martin Skaroupka is bijzonder rap en evenaart zijn –toch niet misselijke- voorgangers als Nicholas Barker en Adrian Erlandsson moeiteloos. Ook aan toetseniste en zangeres Lindsay Schoolcraft heeft de Wieg der Vuiligheid een goede: waar Sarah Jezebel Deva in het verleden meer dan eens tenenkrommend vals zong, heeft deze bevallige dame een prettig en loepzuiver stemgeluid. Dankzij haar wordt de ballad Nymphetamine zelfs een van de hoogtepunten van het optreden. En als Cruelty Brought Thee Orchids van magnum opus Cruelty And The Beast (1998) gespeeld wordt, kan het voor mij al helemaal niet meer stuk. (Wessel)

Een naam die zowel vooraf, maar zeker achteraf veel stof deed opwaaien, was Faith No More. De Amerikanen zien tijdens hun show veel festivalgangers de Stenehei verlaten en vertrekken richting tentenkamp, maar vermaken de voorste regionen opperbest met een mix van nieuwe nummers (Motherfucker, Black Friday, Seperation Anxiety, Matador, Superhero en Sol Invictus) die afkomstig zijn van het kersverse nieuwe album en oudere tracks. Wat opvalt, is dat Epic de enige track is op de setlist van vóór Angeldust, dus we krijgen vanavond geen We Care A Lot of War Pigs, maar gelukkig wel Easy, dat volop meegezongen wordt en datzelfde gebeurt bij Midlife Crisis, met halverwege een lounge-versie van het origineel. Bijzonder, net als de aankleding van de show. Mike Patton en co verschijnen geheel in het wit en ook het decor is grotendeels wit. Om het geheel toch wat kleur te geven, staan er overal grote bossen bloemen. Het opmerkelijke karakter van de podiumpresentatie past prima bij de muziek. Eigenwijs en onmogelijk om in een hokje te plaatsen. Faith No More sluit dan ook in stijl af (dwars) met het zelden gespeelde Just A Man en liet daarmee de fans verlangen naar meer. (Jeffrey)

Velen keerden daarna weer terug naar de tent. De die-hards bleven nog even hangen in het Classic Rock Cafe of in de Metaldome voor de Final Countdown Party. Na de laatste hoofdact op zaterdag was er nog vuurwerk, maar dat was zondag blijkbaar op, net als de energie. Zeer vermoeid, maar net zo voldaan gingen we de nachtrust tegemoet en we genoten nog lang na van een fantastisch festival met veel gezelligheid (Classic Rock Cafe was een uitkomst), een enorme hoeveelheid goede bands (zeer gevarieerde line-up, voor iedere liefhebber van stevige gitaarmuziek wel wat wils) en een doorgaans goede organisatie.

Het weer zat mee (je kon lekker in het gras liggen genieten van de zon), er was een relaxte sfeer, de keuze qua eten (er waren zelfs oesters, ook de ontbijttent was een succes) en drinken (Belgian Beer Bar was top!) was goed en je werd heel snel geholpen door vriendelijke mensen. Vanuit het reuzenrad had je een mooi overzicht over het festivalterrein en daarnaast werd er veel gebruik gemaakt van de botsauto's en het eendjes vissen. De festivalmarkt zat wat in een hoekje, maar bood ruime keuze in cd's. Alleen jammer dat je een muntje moest betalen om bij de cd's te mogen kijken.

Het festival was goed bereikbaar, je kon gratis parkeren en er reden shuttlebussen naar en van het centrum van Dessel. Minder geslaagd waren de grafgang van het parkeerterrein naar de ingang, het feit dat de camping niet afgesloten was, dat de keuze voor veganisten beperkt was (falafel, patat…). Er is vast behoefte aan een aparte stand daarvoor gezien de vele straight-edgers. Het muntjessysteem werkt snel en makkelijk, maar het eten was wel aan de dure kant. Verder zijn er de gebruikelijke opmerkingen over de toiletten, al viel het dit jaar mee (je kon er alleen je kont amper keren) en pluspunt was het drinkbare water bij de wc's. Alleen bij de camping stond je voor de toiletgebouwen soms lang in de rij. Ook stonden er veel mensen bij de oplaadpunten voor mobiele telefoons. Nadelig was dat het netwerk vaak bezet was, waardoor berichten met vertraging werden ontvangen.

En ja, het geluid in de Marquee en bij Mainstage 2 (overheersende bas en drums) zat niet altijd mee en ook de programmering pakte niet altijd even goed uit. Bij sommige bands die in een van de tenten speelden, was bijna niet binnen te komen, terwijl het bij de Main Stages soms erg rustig was, maar veel acts waren prima te volgen. Over Mainstage gesproken: sommigen misten de afterparty bij de Mainstage zoals die vorig jaar plaatsvond, maar de opzet van twee mainstages naast elkaar bevalt prima en ook de verplaatsing van de Jupilerstage naar de linkerkant zorgde voor een betere doorstroom.

Het festival verliep zonder noemenswaardige incidenten dankzij vele behulpzame en vriendelijke vrijwilligers en ook de verplaatsing naar een eerder weekend had niet de gevreesde terugloop in aantal bezoekers onder de studenten als gevolg. Wel zou het mooi zijn als Graspop volgend jaar weer in een ander weekend valt, zodat de luxekeuze beperkt wordt tot twee festivals. Wij hebben ons in ieder geval prima vermaakt op deze jubileumeditie. Tot volgend jaar!

Pagina 1: vrijdag 19 juni
Pagina 2: zaterdag 20 juni
Pagina 3: zondag 21 juni