Al meer dan twintig jaar timmert het Poolse deathmetalgezelschap Hate aan de weg. Ondanks een reeks krachtige platen werd deze band toch vooral gezien als �het kleine broertje van Behemoth�. Het is een etiket waarvan Hate zich eigenlijk pas met het vorige album, het uitstekende Solarflesh: A Gospel Of Radiant Divinity (2013), van begon los te rukken. Niet dat die plaat de Behemoth-invloeden achterwege liet (integendeel: het album stond er bol van), maar gezien het hoge niveau kon Hate moeilijk nog als een soort tweederangs kopie gezien worden. Sterker nog: Solarflesh kon zich meten met het betere materiaal van Behemoth en voegde daar en passant nog even een aantal verfrissende darkambientinvloeden aan toe.

Er is echter veel gebeurd in de aanloop naar Crusade: Zero. Het was zelfs lang onduidelijk of er wel een nieuw album zou komen en of Hate nog wel zou blijven bestaan. De reden daarvan lag in de tragische dood van bassist Mortifer, die tijdens een tour in 2013 in zijn slaap overleed aan de gevolgen van een hartritmestoornis. Uiteindelijk koos de band toch ervoor om � ditmaal als trio - de studio in te gaan, waarbij vocalist/gitarist Adam The First Sinner ditmaal ook de baspartijen voor zijn rekening nam. Het zal voor de bandleden ongetwijfeld even wennen zijn geweest, maar de luisteraar zal weinig verschil merken. Ook op Crusade: Zero etaleert Hate op imponerende en krachtige wijze zijn kwaliteiten zonder veel af te wijken van het stramien.

Het enige verschil is dat het darkambientsausje, dat op het vorige album nog voor een wat rijkere sound zorgde, hier achterwege is gelaten (op het bombastische intro Vox Dei (A Call From Beyond) na). De productie is echter zo moddervet en loodzwaar dat het gemis eigenlijk minimaal is. Luister maar eens naar het machtige, slepende Death Liberator, dat een schoolvoorbeeld is van hoe gedisciplineerde, retestrak klinkende death metal gebracht moet worden. Ook wat snellere beukers als Hate Is The Law (vet soleerwerk!) en het titelnummer zijn gewoon eremetaal binnen dit genre.

Het vetste nummer is echter het fenomenale Leviathan, dat met zijn doordenderende midtempo-drumritmes, statige riffs en als mantra�s gebulderde teksten bij vlagen zelfs een beetje doet denken aan een deathmetalversie van Secrets Of The Moon. Hate kiest regelmatig voor zo�n meer slepende aanpak, die heel goed slaagt, want de muziek klinkt er alleen maar massiever en meer overdonderend door (zo is ook Valley Of Darkness een enorm vette track). Bovendien zorgt de afwisseling ervoor dat de snelle blastbeatpassages ook �cht het stof uit je oorschelpen weten te knallen. Op Rise Omega The Consequence! worden beide kanten van Hate perfect gecombineerd.

Met Crusade: Zero bewijst Hate wederom dat de band eigenlijk gewoon totaal niet onderdoet voor landgenoten als Behemoth en Vader. Sterker nog, ik durf de stelling wel aan dat deze plaat zich zonder moeite kan meten met het toch ook zeker niet misselijke The Satanist, het alom bewierookte laatste werkstuk van de Poolse landgenoten. Dit album is gewoon verplichte kost voor iedereen die death metal een warm hart toedraagt.

Tracklist:
1. Vox Dei (A Call From Beyond)
2. Lord, Make Me An Instrument Of Thy Wrath!
3. Death Liberator
4. Leviathan
5. Doomsday Celebrities
6. Hate Is The Law
7. Valley Of Darkness
8. Crusade:Zero
9. The Omnipresence
10. Rise Omega The Consequence!
11. Dawn Of War
12. Black Aura Debris
13. The Reaping