Al het moois dat de dagen dit jaar te bieden hebben zien, blijkt helaas (en niet geheel onlogisch) onmogelijk, een krappe helft was voor mij het hoogst haalbare. Een volledig verslag zal dus ook uitblijven, hieronder treft u enkel mijn blik op de twee dagen, die ondanks enkele worstelingen met de bandkeuzes meer dan geslaagd zijn.

Vrijdag

Vanaf de Relapse Stage geven de Italianen van Hour Of Penance stipt half vijf het startschot voor de tweedaagse orenslachtig. Sinds de kennismaking met het vorige album Pageantry For Martyrs heeft de band mijn hart gesloten en het kersverse wapenfeit The Vile Conception wakkert de honger alleen maar aan. Zaak dus om niets te missen, in de hoop op een verpletterende podiumprestatie.
De verplettering blijft helaas uit omdat de geluidsman nog ligt te pitten, voordelig komt de band in ieder geval niet uit de verf. Gelukkig weten de Italianen zich buiten dit gegeven om redelijk door de show te rammen en spelen ze naast de eerste vijf nummers van het nieuwe album ook Shreds Of Martyr en Far Beyond Humiliation van de voorganger en Rise And Oppress van het debuut. De net een paar maanden oude The Vile Conception krijgt alle prioriteit en dat is ook meer dan terecht. Tot dusver is dit ��n van de beste deathmetalrelases van dit jaar, een plaat die u zeker niet mag missen. Hour Of Penance gemist of afgeschrikt door het matige geluid? Leun gerust op mijn woord en zet uw tanden alsnog in dit stuk metaal. Bon appetit!

Op de Neurotic Stage is Exmortem inmiddels bezig, een band die samen met Iniquity (R.I.P.) en Thorium al een geruime tijd de leiding voert over de Deense deathmetal. De eerste nummers worden gemist, maar vanaf Black Walls Of Misery van het geweldige Nihilistic Contentment is het genieten. Hier is het geluid overigens wel meteen goed, is de zaal al behoorlijk gevuld en hoewel Exmortem voor het eerst sinds een hele lange tijd �n met een ververste line-up weer op het podium staat, klinkt de band strak en intimiderend. Kwaliteit slaapt vandaag niet op de luie bank.
Naast het succesvolle weerzien met "een oude vriend" zijn er inzake Exmortem meer heugelijke zaken te melden die vandaag worden onderstreept. Een nieuw album is onderweg en Exmortem strooit ook rijkelijk met nieuwe nummers (waarvan enkele titels Funeral Phantom en Fixed In Slime zijn) die het wachten op de nieuwe cd zo te horen beslist de moeite waard maken. Exmortem voert wederom een furieus bombardement, dus laat die plaat maar komen.
Mijn persoonlijk hoogtepunt wordt vervolgens Berzerker Legions. Tot bijna voor op het laatst bewaard en vlekkeloos uitgevoerd.

Terug in de Relapse zaal tref ik de Polen van Hate aan zet. Hate is een band die ik lang links heb laten liggen wegens de redelijk saaie albums, sinds de laatste twee platen heeft de band echter een grote stap vooruit gemaakt, waardoor zo'n concert dan opeens ook de moeite waard wordt. Hate is vandaag gereduceerd tot slechts drie man op de planken (de gitarist had wat letsel opgelopen), desondanks zetten de geschminkte Polen een redelijke set neer. Het geluid is nog steeds niet optimaal en ook de band zou wellicht nog een paar tandjes harder kunnen rammen, toch kan Hate rekenen op goed respons, met name als de nummers van de laatste cd Morphosis de revue passeren. Na een kort optreden houdt men het voor gezien en wordt het voor ondergetekende tijd om de hard zeurende inwendige mens de mond te snoeren.

Na een vreetbreak is het de beurt aan Coldworker om de Relapse Stage te molesteren. Deze nieuwe band van Anders Jakobson draait alweer twee albums mee, waarvan de laatste dit jaar ook aardige kans maakt om hoog in de prio-lijsten te eindigen. Rotting Paradise is intens as fuck en beukt het kalk onder alle omstandigheden moeiteloos van de muren. Live wordt deze intensiteit niet helemaal gehaald, toch ervaar ik de show als geslaagd, daar de band enthousiast en energiek het ene sterke nummer na het andere de zaal in slingert. Het wordt vooraan behoorlijk broeierig en de pit is ook alweer in volle gang als na twee nieuwe nummers An Unforgiving Season van het debuut wordt gespeeld. Ook Coldworker legt vandaag uiteraard de klemtoon op het nieuwe album, waarvan onder meer The Last Bitter Twist, Symptoms of Sickness en The Machine worden gespeeld, waarbij zanger Joel Fornbrant zijn beide longen uit zijn lijf brult.
Uiteraard zijn er altijd grappenmakers die het niet kunnen laten om om Nasum te schreeuwen en als Fornbrant aankondigt dat het laatste nummer een verrassing gaat worden, stijgt de spanning, want je weet immers maar nooit... Toch blijft Nasum onaangeroerd, Sepultura's Necromancer is tenslotte de hekkensluiter van een wervelend half uurtje Coldworker.

De veteranen van Asphyx katapulteren inmiddels vanaf de Neurotic Stage de rauwe nummers het publiek in. Voor het eerst deze avond hapert het geluid van de grote zaal waardoor Asphyx aanvankelijk niet de ambiance heeft die deze band live juist zo karakteristiek maakt. Lang is deze hinder echter niet, op den duur wordt het geluid beter en daarmee stijgt ook het optreden naar een hoger niveau.
Het publiek lijkt het allemaal overigens niet te deren. Massaal is men toegestroomd om Asphyx warm te onthalen, live staat deze band inmiddels bekend om de intense shows en ook vanavond lijkt het er uiteindelijk op dat Asphyx deze reputatie in geen geval af zal staan. De band grijpt met name terug naar oude nummers, Van Drunen is goed bij stem en de chemie knettert op het laatst werkelijk langs alle hoeken van de zaal. Met diepe toewijding worden The Rack, The Sickening Dwell, Wasteland Of Terror, Pages In Blood, The Krusher en de andere nummers aan de man gebracht. Voor het oog van eigen publiek speelt Asphyx wederom een prima show.

De onbetwiste heersers van de Relapse Stage (en wellicht wel van de hele vrijdag) zijn vandaag de mannen van Severe Torture. Onze deathmetalmachine is vandaag niet alleen goed geolied maar ook nog eens flink opgevoerd. De zaal puilt uit en eet uit de hand van de band die vanavond iedere aanwezige zonder pardon met de grond gelijk maakt. Zoals reeds was aangekondigd speelt de band vanavond een speciale, �berbrute set die alleen uit de nummers van de eerste twee albums bestaat. Zodra de eerste noten beginnen te rollen is de zaal plotsklaps veranderd in een kolkende massa van woest timmerende ledematen, rondzwiepende haren, rondvliegend bier en een ongekende energiegolf die tussen band en publiek veert. Vele optredens van Severe Torture heb ik inmiddels gezien en vrijwel altijd wist de band diepe indruk te maken, vandaag is het echter de kers op de taart en zowel de band als het publiek zijn niet te sluiten. Het geluid is eindelijk wat het moet zijn bij zo'n band, de muur van geweld walst over iedereen heen en frontman Dennis deelt de ene verbale zweepslag na de andere uit. Feces For Jesus, Decomposing Bitch, Meant To Suffer, Misanthropic Carnage, Carnivorous Force, Baptized In Virginal Liquid Pray For Nothing alle oude krakers komen voorbijgestormd tijdens de monsterlijke set. Fantastisch!

Nauwelijks bekomen van Severe Torture is het doorrollen naar de volgende brute deathmetalstoomwals, want Suffocation is inmiddels aan het spelen en wat weten we inmiddels van Suffocation? Ik hoef het niet eens meer te melden, Suffocation rost de pannen van het dak. Na al die jaren, al die shows, al die albums, vindt de band keer op keer de energie om de zaal te ru�neren. Kleine zaal, grote zaal, zwijnenstal, festival, Suffocation doet het overal goed en ook vandaag is dat niet anders. Voorin de zaal is het weer meppen geblazen, vanaf het podium jut Frank Mullen de menigte op en haalt hij het beest in je boven.
Inmiddels heb ik de shows van Suffocation tot in den treure gereviewed, voor een uitgebreide impressie en setlist verwijs ik deze keer naar de review van het concert van Suffocation in Bibelot, begin mei. Er is ��n ding dat de band namelijk niet doet en dat is verrassen. Nu kan je ze dat met zoveel shows niet kwalijk nemen ook, maar werkelijk alles is routine geworden. Van de aankondigingen ("dit is het eerste nummer dat we ooit geschreven hebben", "deze is voor de dames", etc ) tot de nummers (Entrails Of You, Pierced From Within, Catatonia, Infecting the Crypts, etc), een enkele uitzondering daargelaten. Toch vliegt zo'n uur Suffocation zo voorbij en met de beste indrukken is het weer tijd voor (vandaag) de laatste keer Relapse Stage.

Want Blood Red Throne heeft daar zojuist Arterial Lust ingezet. Sinds de release van het matige Come Death heb ik Blood Red Throne niet meer gezien dus ik ben ontzettend benieuwd wat de band vandaag op het menu heeft. Verrassend genoeg speelt men vanavond weinig van het laatste album en zijn het vooral de nummers van de voorganger Altered Genesis die het woord doen. Geen slechte keuze, al helemaal niet wat mij betreft, daar ik Altered Genesis tot het beste van Blood Red Throne reken. Naast de opener trakteert de band op Smite, Mephitication en Incarnadine Mangler. Van Come Death herken ik enkel Taste Of God, toevallig het enige nummer dat mij van dat hele album oprecht kan bekoren. Affiliated With The Suffering slaat Blood Red Throne vandaag overigens maar helemaal over en van het debuut wordt maar ��n nummer gespeeld.
Wat ik vanavond wel mis is de karakteristieke, lompe, galmende bass, die met name Altered Genesis zo organisch maakt. Ook tijdens de nummers van dat album is die sfeer niet waarneembaar. Die afwezigheid stoort niet, echter mist het optreden een extraatje dat het n�g gaver zou maken.

Zaterdag

De dag begint meteen goed want op de Relapse Stage staat Brutus na jaren van afwezigheid weer op de planken, wat goed is voor een goed gevulde zaal en hooggespannen verwachtingen bij de aanwezigen. Na de intro trapt Brutus af met Verbolgen en mag het duidelijk zijn dat deze terugkeer de band geen windeieren gaat leggen. Het geluid is meteen goed, het publiek enthousiast (hoewel het blijkbaar nog te vroeg is voor een douwpartijtje) en de synchrone haarwindmolens zwiepen men vanaf het podium als vanouds toe. Van het aankomend album speelde Brutus de nieuwe creatie Vervolgen, een wrevel en donker nummer, een mooi vooruitzicht voor de nieuwe plaat.
Van het oude hakwerk komen onder meer Slachtbeest, Grafzerk en Ontrouw voorbijgeraasd en na een krappe twintig minuten wordt het publiek verzekerd dat Decrepit Birth niet gemist hoeft te worden, wat het einde van the return of Brutus van vandaag markeert. Echter maakt de korte doch strakke set een sterke statement en worden alle verwachtingen zodoende ingelost.

Nu Brutus plots zo op tijd de boel weer in gaat ruimen is er alle tijd om op het gemakje naar de Neurotic Stage te verkassen waar Decrepit Birth de eerste band van vandaag is. Wederom is het raak want ook Decrepit Birth mept het publiek niet zachtzinnig om de oren met een behoorlijk vette show. Persoonlijk was ik erg benieuwd hoe de nieuwe nummers live zouden uitpakken en vandaag ben ik getuige van een uitstekende live-uitvoering ervan, waarin techniek en grof geschut samensmelten tot een zwaar en agressief eindresultaat. Zowel oude als nieuwe nummers knallen de pan uit en wordt er ongeveer evenveel tijd aan beide cd's besteed. Na de opener Of Genocide speelt de band nog ...And Time Begins, Diminishing Between Worlds en Condemned To Nothingness. Het is geweldig om te horen hoe een band, die op het laatste album de melodie niet schuwt, live een complete zaal weet neer te sabelen. Als Prelude To The Apocalypse de uiteindelijke hekkensluiter A Gathering Of Imaginations inleidt is een blijk van teleurstelling niet meer dan terecht. Decrepit Birth had nog wel wat nummers mogen doorspelen.

Het diner komt vandaag vroeg en groot is de verbazing als ik bij terugkeer in de Relapse zaal geen Sickening Horror on stage tref, maar Cephalotripsy, die de avond ervoor ook al in de Little Devil de afterparty heeft verzorgd. Hoewel ik de meeste slam deathmetalbands (waaronder dus ook Cephalotripsy) grotendeels mijd door de rioolgore, monotone nummers, valt het optreden van Cephalotripsy mij, in vergelijking met hetzelfde materiaal op cd, redelijk mee. Het blijft een kwestie van smaak, maar de band is duidelijk content om weer op het podium te mogen staan en klinkt de show, mede dankzij een meewerkende geluidsman en vooral vooraan goed publiek, nog vrij vermakelijk.

Een interview met Erik Rutan (Hate Eternal) gaat vervolgens helaas ten koste van Unmerciful en pas tijdens Cryptopsy ben ik weer publiek. Nu de legendarische "Lord Worm" plaats gemaakt heeft voor Matt McGachy en de laatste cd The Unspoken King de zwart schaap van de Cryptopsy-reeks lijkt te worden is er voor Cryptopsy reden genoeg om in Tilburg wat as te laten regenen.
En deze show stelt niet teleur, de strot van McGrachy is simpelweg ziek, waardoor Cryptopsy niet alleen heel technisch maar ook enorm opgfokt voor de dag komt. Hoewel Cryptopsy genoeg puike shows achter de kiezen heeft ben ik niet eerder geconfronteerd met zo'n massieve muur van knuppelende noten. Vandaag de dag is Cryptopsy blijkbaar vooral een stormram op de planken die rake klappen in de maag uitdeelt.
Opvallend genoeg speelt de band maar weinig nieuw materiaal. Worship Your Demons van de laatste cd en Carrionshine van Once was Not vallen mij als enige recente nummers op, voor de rest grabbelt de band diep in de muzikale ton voor een shitload aan oude krakers, waarvan met name de gruwelijke Cold Hate, Warm Blood voor een totale chaos in de grote zaal zorgt.

Impaled is vanavond vastberaden om een deathmetalfeestje te bouwen en reken maar van yes dat dat gaat lukken ook. Met een vette knipoog naar de dood scheuren de Impalers door een half uur aan speeltijd heen zonder ook maar ��n overbodige keer naar adem te happen. De energie giert door de zaal als Impaled na een korte intro met G.O.R.E. de figuurlijke champagnekurken laat knallen en de zaal behoorlijk opwarmt door de enthousiastelingen vooraan. Met name het laatste album The Last Gasp en Mondo Medicale zijn vanavond onderwerp van het spel, van Death After Life speelt men niks en van het debuut alleen Raise The Stakes. Op zo'n dag vol zwaar metaal zijn de haast jolige nummers een leuke afwisseling en Impaled weet deze dan ook met het bijbehorend plezier en visualisatie aan de man te brengen. Net als de opener van The Last Gasp de show opent, is de sluiter van dit album vanavond de hekkensluiter van de show. Nog ��n keer flink stuiteren op het titelnummer van dit album en exit is Impaled. Voorlopig, tenminste.

Dat Behemoth de ononttroonbare koning van de planken is, is ook vandaag maar weer eens een keihard feit. Wat een performance! Hoewel spontaniteit ver te zoeken is, imponeert Behemoth al jaren door de strakke (over the top) shows die keer op keer het doel niet missen. Behemoth kan die poespas allemaal prima hebben, want de muziek sluit daar niet alleen naadloos op aan, maar maakt ook vrijwel alles wat de band verder ook zou willen doen helemaal goed. Het is bijna ongelooflijk hoe makkelijk Nergal en de zijnen de grote zaal in hun greep hebben en met ieder nummer wordt het publiek enthousiaster. Het militante geluid dondert voort, Behemoth is wederom uitstekend bezig.
Weinig oude nummers komen vanavond aan bod, gelukkig vergeet de band niet om de sfeervolle Chant for Eschaton 2000 w�l te spelen, dus mijn zegen hebben ze. Voor de rest komen de grotendeels gebruikelijke nummers voorbij, zoals Slaves Shall Serve, Antichristian Phenomenon, As Above So Below en alvorens Christgrinding Avenue in te zetten rukt vriend Nergal ook nog even een bijbeltje aan stukken, de resten waarvan vervolgens door het publiek in de hens worden gezet.

Het einde van het programma op de Relapse Stage nadert en welke band kan vanavond beter als afsluiter fungeren dat de geflipte vertegenwoordigers van Origin? Dat Origin waanzinnig live is, is oud nieuws, vandaag gaat de band een stapje verder en kookt men de frontlinies van de zaal levend in eigen zweet en het eens koele bier. Wat Severe Torture de dag ervoor al voor elkaar kreeg, flikt Origin vandaag. Een woeste golf walst van links naar rechts en van voor naar achter door de zaal, alles simpelweg wegvagend, drukkend en verpletterend. Op het podium jaagt de band inmiddels de ene riff achter de andere aan, het ene nummer voor het andere uit. Onvoorstelbaar, hoe de technische en drukke nummers hun massieve structuur ook live behouden. Weer eens chapeau voor de band die een lust voor het oor is, het oor dat in de drukte onder meer Implosion Of Eternity, The Aftermath en Staring From The Abyss van elkaar weet te scheiden. De veertig minuten speeltijd vliegen letterlijk voorbij, na Origin is de zaal dan ook volledig afgebroken.

De eer is dit jaar aan Hate Eternal om het Neurotic Deathfest af te sluiten en Erik Rutan en zijn band staan voor een haast onmogelijke opgave om de twee waanzinnige deathmetaldagen nog eens flink te overrulen. Overrulen doet men dan ook niet en dat kun je ze haast niet kwalijk nemen ook. Toch is Hate Eternal wel degelijk een waardige afsluiter van de twee overenerverende dagen, na alle fysieke, mentale en consumptieve inspanningen is het bijna een verademing om deze statige band een uur lang gade te slaan. Een symbolische cirkel wordt tevens gesloten, daar de eerste en laatste band van vandaag beide in het teken staan van een verloren bandlid en vriend.
Hate Eternal geniet niet het beste geluid van de dag waardoor de band soms monotoon klinkt. Toch dreunt de band, mede dankzij de emotionele input, behoorlijk door merg en been. Uit het diepst van zijn ziel brult Rutan zijn meest speciale nummer Tombeau (Le Tombeau De La Fureur et Des Flames) met de woorden "blessed be my brother, blessed be my friend" naar het eind en ook de opener van Fury And Flames, Hell Envenom en Bringer Of Storms zorgen voor kippenvelmomenten, waarin deathmetal zich zowel crushing als intens ontpopt. De muzikale kracht laat ook Hate Eternal vandaag niet in de steek.

En zo komt er een einde aan het tweedaagse deathmetalparadijs met in ieder geval voor uw ondergetekende enkel overwegend puike optredens en een tas vol hoogtepunten. Helaas geen verslagen van de Terrorizer Stage, om n�g meer gependel en halve shows te voorkomen heb ik bewust besloten om deze over te slaan. Thumbs up voor de organisatie, op naar de Little Devil voor de laatste slokken en de nabeschouwing.

Met dank aan Bert en Mira van Metalshots voor de foto's.
Klik op de foto's voor grotere versies.