Graspop Metal Meeting in Belgi, Hellfest in Frankijk, Wacken Open Air in Duitsland. De Nederlandse metalfan zoekt zijn vertier elke zomer over de grens. Recensent Wessel begaf zich dit keer op onbekend terrein en vloog naar het Brutal Assault-festival in Tsjechi. Enkele indrukken van dit unieke festival kun je hieronder lezen.
Hoewel de naam van het festival anders doet vermoeden, is Brutal Assault geen pure death metal-aangelegenheid. Zowel grote als minder bekende namen uit de death, black, grindcore, doom, thrash metal en de core-genres hebben een plekje op een van de twee openluchtpodia of de tent, de Obscure Stage.
Wat Brutal Assault met name zo speciaal maakt, is de bijzondere locatie. Binnen de muren van het 18e-eeuwse fort Jozefov, aan het dorpje Jaroměř, staan twee podia opgesteld, alwaar gedurende vier dagen om en om optredens plaatsvinden. In de gangen en catacomben van het bouwwerk zijn de bars en voedselstands gevestigd. Gekampeerd wordt er op de rijkelijk begroeide heuvels: mooi en erg prettig om met de hoogzomerse temperaturen eindelijk eens in de schaduw te kamperen, in plaats van op de open weides waar je meestal je tentje moet opzetten.
Hoewel de voorzieningen allemaal wat primitiever zijn dan op het gemiddelde festival, valt er over het sanitair weinig te klagen. De dixis worden zon drie keer per dag grondig gereinigd en ook douches zijn (tegen betaling) aanwezig. Het eten is voor festivalbegrippen bijzonder goed, met ook voor de vegetarir een ruim aanbod. Wegens de gunstige koers zeer goed te betalen bovendien. Omgerekend betaal je op het festivalterrein voor een halve liter bier iets meer dan een euro en ook voor het eten betaal je zelden meer dan drie of vier euro. Om over de prijs van het festivalticket zelf nog maar te zwijgen, want waar vind je vier dagen metalen vertier voor maar 70 euro?
Het Tsjechische publiek is ook een klasse apart. Niet onvriendelijk, maar vrij rustig en ingetogen: het is op Brutal Assault s nachts veel stiller op de camping dan op bijvoorbeeld Graspop. Maar gaan ze los, dan gaan ze ook goed los!
Ook op de aankomstdag treden er al enkele bands op. Zo valt er op woensdagavond al van Testament te genieten. Het wordt wel gelijk duidelijk dat dit niet Testaments beste gig ooit wordt: het geluid is te hard en Chuck Billy is erg slecht bij stem. De optredens die ik deze zomer zag op Dokkem Open Air en Graspop waren gaver, maar ook op een off-day zijn nummers als het nieuwe True American Hate, D.N.R. en 3 Days In Darkness prima te genieten. Het lijkt het publiek allemaal prima te smaken en er wordt tot drie maal toe een flinke wall of death gecreerd. Na een uiteindelijk toch wel vermakelijk optreden blijft er slechts een vraag over: waar was Over The Wall, Testament-klassieker ten voeten uit?
Donderdag
Rond twaalf uur smiddags stijgen de temperaturen ver over de dertig graden als Decrepit Birth de festivaldag voor mij opent. Onder leiding van Bill Robinson, de meest positieve grunter die er bestaat, wordt het Amerikaanse techdeathgezelschap een eerste hoogtepunt. Al werkt de afwisseling tussen de brutal death metal van debuut And Time Begins en de melodieuzere koers die de band tegenwoordig vaart live niet lekker.
De kruisbestuiving tusssen black- en death metal van het Oostenrijkse Belphegor beukt lekker, klinkt smerig en kent enkele zeer vette riffs. Het sm-gerelateerde imago doet wel wat knullig aan, zeker met 35 graden in de volle zon.
Na wat reunishows met Coal Chamber staat Dez Fafara weer op de planken met zijn eigen DevilDriver. Er worden vandaag veel nummers uit de beginperiode van de band gespeeld, zoals End Of The Line, Cry For Me Sky en These Fighting Words. Recenter werk van het laatste album Beast horen we niet, wel krijgen we een smakelijk voorproefje van het aankomende Winter Kills. De overdreven Amerikaanse praat van volksmenner Fafara irriteert mij een beetje, maar is wel effectief. Het rijkelijk toegestroomde volk gaat er goed in op en traditiegetrouw ontstaat er weer een nette circlepit op Meet The Wretched.
De volgende vijftig munten bestaat er niets anders dan de gehaktmolen Dying Fetus. Als er wordt geopend met Grotesque Impalement duikt uw reporter pardoes de pit in, om daar tijdens slotnummer One Shot One Kill bezweet en afgepeigerd weer uit te komen. Met een nieuwe drummer en een pak vette nieuwe nummers van Reign Supreme blijft er niets van Fortress Jozefov over. Wat brutaliteit betreft de absolute top van het weekend!
Het geweldig intense concert dat de vier Fransozen een paar maanden eerder in de Amsterdamse Melkweg gaven weet Gojira niet te evenaren. De ingekorte versie van die avond overtuigt ook. Rememberance klopt alle vermoeidheid uit mijn lijf.
Wat hernieuwde energie kan ik wel gebruiken, want Anthrax bouwt altijd een feestje, zeker sinds de kinderlijk enthousiaste Joey Belladonna weer aan het roer staat. Caught In A Mosh en Deathrider ontketenen de meest wilde taferelen. Met zon lange staat van dienst is het niet nodig om covers te spelen, maar er wordt dit weekend niet harder meegezongen dan tijdens hun versie van T.N.T.! Na een bloedhete dag barst de regen en het onweer los. Indrukwekkend, zeker als er met In The End een emotioneel nummer voor Dio en Dimebag Darrel gespeeld wordt.
Vervolgens vraag ik mij af hoe het kan dat Fear Factory zich nog op een podium durft te vertonen. Muzikaal valt er op een strak nummer als Shock weinig af te dingen, maar ziet geen van de muzikanten in dat de zuivere zang van Burton C. Bell echt niet door de beugel kan? Ik word gewoon voortijdig van het festivalterrein afgejaagd, zo vals is het!
Vrijdag
De vrijdag is op papier de minst interessante festivaldag. Toch bieden de twee podia vandaag enkele aangename verassingen, zoals de hemelse techdeath van Obscura, de aparte fusie van black metal en southern rock van Glorior Belli en de overrompelende power van de Tsjechische death metalband Hypnos, wie door het publiek als helden ontvangen worden. Ook hardcoreband Pro-Pain is goed voor flink wat beweging in het publiek en het Poolse Hate weet zichzelf middels vette nummers als Erebos en Alchemy Of Blood van het predikaat Behemoth-kloon te ontdoen.
Tegen het einde van de middag breekt de hemel open. Een abnormale zondvloed is wat wij te verduren krijgen. Het weerhoudt menig natgeregende headbanger er niet van zich in een glibberige moshpit te stortten, want op de Jgermeister Stage houdt Malevolent Creation huis. Zo groot als tijd- en genregenoten Cannibal Corpse en Deicide zijn ze nooit geworden en dat is onterecht. Een geweldig geluid (je voelt de basdrums tegen je borstkas dreunen!) en fantastische death metalnummers als Multiple Stab Wounds, Coronation Of Our Domain en To Die Is At Hand beuken alle aanwezigen omver. 's Avonds zullen halfgoden als Meshuggah, Carcass en Overkill hun kunsten nog vertonen, maar intenser dan deze doordouwers is niemand vandaag. No one can destroy this Malevolent Creation!
Het eerste wat ik op de zaterdag wil zien is Vomitory, maar zij blijken pech met hun busje te hebben en ruilen van plek met het Nederlandse Centurian. Niet getreurd, want onze jongens verdienen zeker een spot op een van de hoofdpodia. Soepel drumwerk van Seth van de Loo (Severe Torture) en de extreem diepe grunts van Niels Adams (Prostitute Disfigurement, ex-Nox) zijn de belangrijkste bestanddelen van de blastende death metal met Romeins thema. Het lijkt het publiek zeker te smaken, al scandeert een onwetend deel vol overgave de verkeerde bandnaam.
De laatste avond van het festival ontpopt zich vervolgens tot een extatische aaneenschakeling van hoogtepunten. Jamey Jasta en zijn Hatebreed weten als geen ander hoe je een publiek in vuur en vlam moet zetten. De lompe grooves en meezingbare refreinen van een hymne als Live For This, 100% inzet, enthousiaste fans et voila: de grootste moshpit van het festival is een feit.
Behemoth voert vanavond een tot in de puntjes verzorgde death metal-opera op. Van een optreden is bij deze Polen inderdaad nauwelijks sprake meer, met zo veel kostuums, intermezzos en steekvlammen die het muzikale vuurwerk extra kracht bijzetten. Muzikaal is er vanavond wel en ander op aan te merken. Invaldrummer Kerim Lechner zit er tijdens Conquer All lelijk naast en vanaf mijn plek in het publiek is de tweede gitaar niet te horen, waardoor de hoge accenten wegvallen en nummers soms nauwelijks te herkennen zijn. Ook wordt er sinds Nergals terugkeer naar het podium dezelfde setlist gespeeld wordt. Uiteindelijk is het totaalplaatje echter zo overweldigend dat Behemoth zich haast automatisch bij de hoogtepunten van dit festival schaart. We krijgen vanavond naast Ov Fire And The Void, Demigod en Slaves Shall Serve ook een nieuw nummer te horen. Blow Your Trumpets, Gabriel doet denken aan een episch en verhalend nummer als At The Left Hand Ov God, maar laat ook enkele onverwachte wendingen horen.
Opeth is weer metal! schreeuw ik haast uit als, na The Devils Orchard van het wisselend ontvangen Heritage, de bulderende grunts en zware gitaren van Ghost Of Perdition door Fortress Jozefov schallen. De laatste keer dat ik de band zag, in de 013 te Tilburg, werden er enkel nummers uit het minder harde deel van het repertoire gespeeld en ontbrak de spanningsboog. Opeth klinkt vanavond een stuk meeslepender en interessanter. Ook krijgen we met een akoestische versie van Demon Of The Fall een zeer geslaagde avontuurlijke verrassing en als de eigenzinnige Mikael Akerfeldt ons tot slot op het dertien minuten durende en het magistrale Blackwater Park trakteert kan ik mijn geluk al helemaal niet op!
Mijn totale gevoel van euforie wordt versterkt als ik vervolgens totaal omver geblazen word door Borknagar. Je zou ze met enige fantasie de Opeth van de black metal kunnen noemen, want zij springen even inventief met hun extreme metal-oorsprong om. Zanger Vintersorg is er vanavond niet bij, Athera (oa Susperia) vervult zijn rol met verve. Daarin bijgestaan door de heldere operazang van zanger/bassist ICS Vortex: een genoegen om zijn stem, helder als een klok, weer live te horen. Degenen die op dit late tijdstip nog op de been zijn, staan als betoverd te kijken.
Madball weet dat ze het na twaalven met een uitgedund publiek moeten doen. Een kraker als Set It Off weet elk publiek in beweging te krijgen, ook als het een stel vermoeide en murwgebeukte Tsjechen betreft. Hatebreed is vanavond echter de onbetwiste winnaar op hardcore-gebied.
De losse wijze waarop Carpathian Forest het black metalgenre benadert maakt van de Noren de perfecte feestband om het festival diep in de nacht mee af te sluiten. Hun nummers, met invloeden uit de punk, thrash en zelfs rock n roll, hebben weinig met de gewoonlijke grimmigheid van doen. Niet true, wel erg vermakelijk!
De nachtbrakers die zich na dit heftige weekend staande weten te houden gaan een laatste, heftige nacht tegemoet. Ik zeg: tot volgend jaar!
