Vergeef me dat ik deze review zo laat schrijf. Dit album heb ik al een tijd geleden aangeschaft en uiteraard heeft het al de nodige spins gemaakt. Lange tijd wist ik gewoon niet wat ik ervan moest vinden. Misschien heb ik me te veel laten afleiden door de eerste helft van de plaat. Black Mountain is namelijk vrij onherkenbaar tijdens de opener The Hair Song. Dat is niet direct slecht, maar de band klinkt ineens wel heel licht. Dat komt voornamelijk door de zangpartijen die ineens helemaal op de voorgrond staan. De psychedelische stoner en acid rock hebben een behoorlijke stap naar achteren moeten maken.
Eerlijk is eerlijk. Het geheel rockt wel degelijk, maar aan de andere kant ervaar ik Wilderness Heart alsof ik een light biertje drink. Het is bier, maar niet het echte werk. Naar mijn idee gaat Black Mountain in muzikaal opzicht teveel richting de jaren 60. Het is erg lastig om een objectief oordeel te geven. Ik wil helemaal niet teleurgesteld overkomen, maar ergens ben ik dat wel. Toch gek, want songs als Radiant Hearts, Rollercoaster en Sadie zijn gewoon goed. Let Spirits Ride behoort tot het snelste werk dat Black Mountain ooit gespeeld heeft en samen met The Way To Gone zijn deze uitgegroeid tot de betere songs van Black Mountain.
Ik hou het er maar op dat het een stap is in de evolutie van deze band. In ieder geval hebben ze dat psychedelische geluid behouden. Liefhebbers van bands als Pink Floyd, Jefferson Airplane en The Doors kunnen hun slag slaan als zij dat nog niet gedaan hebben.
Tracklist:
1. The Hair Song
2. Old Fangs
3. Radiant Hearts
4. Rollercoaster
5. Let Spirits Ride
6. Buried By The Blues
7. The Way To Gone
8. Wilderness Heart
9. The Space Of Your Mind
10. Sadie
