De liefhebber van psychedelische hardrock, die nog niet gehoord heeft van het Canadese Black Mountain, lag de afgelopen vijftien jaar onder een fikse rots. De band rond zanger/gitarist Stephen McBean heeft namelijk sinds 2004 vier zeer fraaie albums op zijn naam staan. Na het debuutalbum schopte de band het tot het voorprogramma van Coldplay. Dit opende vele deuren voor deze rockers. Toch gooide de band in 2008 pas �cht hoge ogen met het fenomenale In The Future. Op deze schijf is een perfecte combinatie te horen van psychedelische synthesizerklanken en heavy gitaarpartijen die doen denken aan die van grootheden als Led Zeppelin en Deep Purple, zonder de zoveelste kloon te zijn. De song Stay Free verscheen zelfs op de Spiderman 3-soundtrack.

De stem van Amber Webber zorgde er ook voor dat de band een heel eigen smoel cre�erde. Op Wilderness Heart en IV kreeg zij een prominentere rol en op laatstgenoemde zijn ook de synthesizerpartijen stukken dominanter. Maar helaas is Amber Webber niet meer van de partij en hebben de heren voor het vijfde album gekozen voor Rachel Fannan die tevens in Sleepy Sun zit. Ook drummer Joshua Wells is niet meer van de partij, maar trommelaar Adam Bulgasem (Dommengang & Soft Kill) blijkt een prima vervanger. Zijn drumsound is namelijk lekker strak en groovy.

Opener Future Shade is een fraaie hardrocktrack waarin de zang van McBean aangenaam wordt versterkt door Fannan, maar wat direct opvalt, is dat zij loepzuiver zingt, zonder de rauwe randjes en de eigenheid van Amber Webber. Horns Arising is een parel van een doomsong met vervormde zangpartijen die een trippy effect geven. Tegen het einde van de track doemt er een prachtig folky akoestisch gitaarpartijtje op dat mij doet denken aan doomband Lord Vicar. Deze eerste twee tracks laten mij smachten naar de rest van de plaat en dat terwijl ik Webber mis.

Het album vervolgt met Closer To The Edge. Dit is een synthesizernummer met wat gesproken stukken. Deze track genereert een dromerige onderbreking, maar zal voor de liefhebber van steviger werk het tempo uit deze schijf halen. De synthpartijen hebben een jarentachtigfeel en zouden perfect in een serie als Stranger Things passen. Tijdens High Rise mag Rachel Fannan floreren en dit doet ze dan ook. Haar stem klinkt zuiver en prettig samen met die van McBean, maar toch passen haar zanglestechniekjes niet zo bij Black Mountain. Ze halen wat mij betreft het niveau van deze band wat omlaag.

Productioneel is Destroyer een pareltje. De synthesizerpartijen en de gitaarriffs zijn een belangrijk onderdeel van de sound en komen dan ook beide uitstekend en glashelder tot hun recht. Qua sound is de band wel een aantal jaartjes opgeschoven. Voorheen putten deze Canadezen met name uit de hardrocksound van de jaren zeventig, maar nu zijn er ook veel invloeden uit de jaren tachtig te bespeuren. Zo sijpelen er David Bowie-invloeden het geluid in (denk aan Low en Heroes), maar Licensed To Drive bezit dan weer veel old school heavymetalriffs die prachtig samengaan met de spacy synthesizerloopjes. Afsluiter FD '72 is een prachtig nummer dat compleet anders is dan de rest van dit album. Het doet mij denken aan Gary Numan en The Sisters Of Mercy.

Wat mij betreft doet Black Mountain nog altijd waar het goed in is en dat is de luisteraar meer bieden dan enkel simpele hardrock. Deze schijf staat boordevol met lekkere tracks voor de liefhebber van Deep Purple, Kyuss en Wolfmother. Mocht je een oud familielid hebben dat moppert dat er tegenwoordig geen goede muziek meer gemaakt wordt, schuif dan dit schijfje onder zijn/haar neus!

Tracklist:
1. Future Shade
2. Horns Arising
3. Closer To The Edge
4. High Rise
5. Pretty Little Lazies
6. Boogie Lover
7. Licensed To Drive
8. FD '72