De productie is op zn zachtst gezegd vreselijk te noemen, maar daarin schuilt juist de kracht van dit album, namelijk de pure, rauwe agressie. De agressie is n van de belangrijkste ingredinten van Seven Churches, met als gevolg een duistere en occulte sfeer. Eerlijk gezegd moet ik er ook niet aan denken om klassiekers als The Exorcist (die onvermijdelijk opent met het deuntje van de gelijknamige film) en Satans Curse met een zuiver geluid te horen.
Het tweede hoofdingredint zijn de pakkende songs die je bij je nekvel grijpen en je meesleuren naar de diepste krochten van de hel. Alsof hij de duivel in eigen persoon is brult Jeff Becerra je toe. Alle tien de nummers zijn rechttoe rechtaan. Maar hoe goed Mike Torrao ook duivelse melodien kan schrijven, een begaafde muzikant is hij echter niet. Dit gaat echter ook op voor de rest van de band. Erg storend is het niet, al laat Mike Sus drumspel soms echt te wensen over. Aan de andere kant bevat Seven Churches genoeg soleerwerk dat niet misstaan zou hebben op albums van technisch begaafde collegas
Naar het totaalplaatje gekeken valt alleen te concluderen dat Seven Churches in geen enkele thrash of death metalcollectie mag ontbreken. Nummers als Pentagram en Fallen Angel mogen dan wel simpel zijn, maar ze zijn in ieder geval doeltreffend. Hoe ze dan gemaakt of gespeeld worden, is dan ook niet aan de orde. Dit is mijn ogen de plaat die Slayer na Hell Awaits had moeten maken.
Tracklist:
1. The Exorcist
2. Pentagram
3. Burning in Hell
4. Evil Warriors
5. Seven Churches
6. Satan's Curse
7. Holy Hell
8. Twisted Minds
9. Fallen Angel
10. Death Metal
