Eenieder die zich in de geschiedenis van de extreme metal verdiept heeft, zal Possessed als een van de meest invloedrijke bands noemen. Van alle thrashmetalbands die in de jaren tachtig in de Californische Bay Area opereerden, was Possessed de snelste en de ruigste. In 1985 bracht de band Seven Churches uit. Vanwege de zware riffs, a-melodieuze gitaarsolos, chaotische drums en met name de tot dan toe ongehoord ruige vocalen van Jeff Becerra, is het tezamen met Deaths Scream Bloody Gore (1987) en Necrophagias Seasons Of The Dead (1987) kanshebber voor de titel eerste deathmetalalbum aller tijden. Ook op black metal was Seven Churches van grote invloed vanwege het blasfemische imago. Na die klassieker volgden Beyond The Gates (1986) en de ep The Eyes Of Horror (1987), die een sneller en meer gelikt thrashgeluid lieten horen.
In 1987 hield Possessed het vanwege spanningen in de band voor gezien. Becerra raakte in 1989 invalide na een gewapende overval. Gitarist Mike Torrao bracht begin jaren negentig nog demos uit onder de naam Possessed, maar die kregen geen gevolg. De aan een rolstoel gebonden Becerra is sinds 2007 weer veelvuldig aan het optreden onder de naam Possessed. Na al enkele jaren nieuwe nummers te hebben gespeeld tijdens de vette liveshows, is er nu zowaar een nieuw album. Revelations Of Oblivion, het eerste studiowerk van Possessed in 32 jaar tijd.
Becerra is het enige originele lid dat op Revelations Of Oblivion te horen is. In combinatie met de drie decennia die verstreken zijn sinds Possesseds laatste studiomateriaal, rijst vooraf de vraag in hoeverre dit nieuwe materiaal authentiek aan zal voelen. Beccerra schreef het album samen met gitarist Daniel Gonzalez, die ook in de Death-tributeband Gruesome speelt. Daar bewijst hij zeer goed muziek te kunnen schrijven in de stijl van een andere band. Ook dit keer is dat goed gelukt, want vanaf de eerste tonen van No More Room In Hell is dit duidelijk herkenbaar als Possessed. De muzikanten hebben duidelijk een grote liefde voor old school metal. Er wordt overigens vooral teruggegrepen op de meer thrashgerichte stijl van Beyond The Gates, dan op de proto-death van Seven Churches. Het tempo ligt hoog en elke riff nodigt uit tot headbangen. Drummer Emilio Marquez valt op met zijn vette spel en speelt vele male strakker dan Mike Sus op het klassieke materiaal deed. Becerras stem is niet meer wat het geweest is, maar zijn gesnauw zit nog steeds tussen thrash en death in, zoals het hoort. Bij zijn pogingen tot melodieuzer zingen, doet hij denken aan de stem van Ron Rinehart (Dark Angel). Deze passages, zoals in Dominion en Demon, zijn niet per s erg geslaagd, maar misstaan ook niet. Vele zanglijnen en refreinen zijn extreem pakkend.
Tegelijkertijd klinkt het album fris en allesbehalve gedateerd. Dominion en Graven kennen pure deathmetalriffs, die meer doen denken aan latere bands die door Possessed genspireerd zijn dan aan Possessed zelf. Ritual is deels zelfs als black metal te omschrijven. Revelations Of Oblivion is daarom geen opzichtige herhalingsoefening of een album dat in de jaren tachtig had kunnen verschijnen. Daardoor voelt dit album, ondanks de lange radiostilte, als het resultaat van een natuurlijke progressie. Een grote angst voor veel fans zal een gepolijste productie geweest zijn. Het album klinkt zonder meer helder, maar niet zo netjes als veel van de releases die op Nuclear Blast verschijnen. De productie en mix van Peter Tgtren zijn passend. Daarnaast is er geluidstechnisch ook een vette knipoog naar de jaren tachtig, in de vorm van het typerende tomgeluid dat het klassieke werk van Possessed, maar ook Kreator, Sodom en Sepultura kenmerkte.
Er is ook het een en ander aan te merken op het album. De bombastische intro Chant Of Oblivion zet een sfeer neer die slecht aansluit bij de rest van het, grotendeels doorrazende, album. Tevens is dit het langste Possessed-album ooit en dat is te merken. Nummers hadden korter mogen zijn, of er had een track of twee weggelaten mogen worden. Eer het hoofd geschud wordt op nummers als Abandoned en Shadowcult, die behoren tot het beste wat er onder de naam van Possessed verschenen is, wordt zulk euvel echter door de vingers gezien. Revelations Of Oblivion is beter geworden dan ik had verwacht of had durven hopen. Het album markeert een geslaagde comeback, met houdbaarheidsdatum en zelfstandige kwaliteit. Jaarlijstmateriaal? Wellicht. Possessed heeft voor drie albums getekend bij Nuclear Blast. Laten we hopen dat we op een volgend album minder lang hoeven te wachten.
Tracklist:1. Chant Of Oblivion
2. No More Room In Hell
3. Dominion
4. Damned
5. Demon
6. Abandoned
7. Shadowcult
8. Omen
9. Ritual
10. The Word
11. Graven
12. Temple Of Samael
