De cd wordt gepresenteerd als je van het. Waar Aeon ophield, gaat Disintegrate verder. Verder gaat de band prat op precisie en techniek van de bovenste plank.
Mooi! Dat denkt althans de reikhalzend naar de nieuwe cd uitkijkende liefhebber van Zyklon en ook degenen die niet zozeer op Zyklon zitten te wachten als wel op een partij uitstekend metaal. We weten allemaal dat Zyklon niet wordt gevormd door een stel biggen dat net komt kijken en het gaaf en vet cool vindt om in een band te zitten. Nee, Zyklon is door de wol geverfd en je moet echt een ridicule hoeveelheid oorsmeer in je gehoorgang hebben zitten, wil je dat niet horen. De band laat er op Disintegrate werkelijk geen misverstand over bestaan.
Wat valt er dan nog te zeuren? Alles klopt dan toch?
Neen.
Disintegrate begint behoorlijk sterk, en inderdaad, je zou kunnen zeggen dat het album de draad van Aeon oppikt. Je zou ook kunnen vinden dat dat jammer is, omdat je meer wil, je wil wellicht een harder album, misschien een andere vorm van diversiteit, meer spanning.
Wat dat betreft gaan de zaken naar wens, want als je nummer drie, Ways of the World, gehad hebt, komt Subversive Faith en Zyklon haalt er ineens alles uit wat erin zit. Dit nummer heeft alles wat er in de context van een cd als Disintegrate met alle uiterst moderne geluiden vandien mogelijk lijkt.
Het nummer is als compositie ijzersterk, van begin tot eind. Elke noot is precies op zijn plaats. Elke wending, elke break is een manifestatie van muzikaal kunnen. Wat een ontzagwekkende arrogantie! Wat een meesters!
En kennelijk is het Emperordeel van Zyklon al bezig met de komende optredens van de uit de dood opgestane keizers van de black metal, want ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ik meer Emperor geluiden hoor dan op de eerdere albums van Zyklon, met name door de manier waarop er wordt omgegaan met keyboards, op spaarzame wijze, aanzwellend om een komende wending of een einde van een passage aan te geven.
Maar wat mij betreft: kom maar op met die geluiden, gecombineerd met de precisiebombardementendeath en de afwisselende nummers van Zyklon. Kom maar op met de rest van de cd!
En wat doet de rest van de cd?
Me irriteren, me teleurstellen. Zo krachtig en zo inventief als de eerste vier, vijf nummers klinken, zo fantasieloos klinkt de rest. En wel hierom: de boel wordt langdradig, de overige nummers missen wat de eerste vijf nummers wel hebben: de nodige variatie en verrassing om als nummer interessant te klinken, wat zeer essentiel is gezien de bovengemiddelde productie. Wie met zon fantastisch geluid komt, moet er ook iets mee doen; hoe beter het geluid, hoe minder er te verbloemen valt. Als de boel lekker kraakt en klinkt als een haard met dennentakken erin, kan je je nog verschuilen achter de sfeer. Maar als er geen sprake is van wat voor kraakje of stofzuigertje of laagje dit, laagje dat dan ook, is de compositie en een fantasierijk musiceren hetgene dat een nummer maakt. De naakte waarheid, zogezegd.
Helaas faalt Zyklon enigszins na de eerder genoemde eerste helft van Disintegrate. Misschien had een andere volgorde van de nummers de boel kunnen verzachten, maar nu is de cd wat mij betreft klaar na A Cold Grave, want Disintegrate gaat vervolgens knock-out. En wie knock-out gaat, moet lekker stoppen. Zyklon niet. Er volgen nog vijf nummers die zwak zijn door eenzijdigheid in alles: van zang tot en met compositie, maar met name doordat er een soort death metal wordt gemaakt die heden ten dage moeilijk stand houdt in de stroom van releases: te simpel, niet doordacht. Je wordt niet meer van je luie reet getrapt, je wordt in slaap gesust.
Erg jammer, want de band kan het wel. Men houdt het alleen geen hele cd vol.
Tracklist:
1. In Hindsight
2. Disintegrate
3. Ways of the World
4. Subversive Faith
5. A Cold Grave
6. Vile Ritual
7. Underdog
8. Wrenched
9. Vulture
10. Skinned and Endangered
