Donderdag 'A Night To Remember':
Donderdag krijgen we traditioneel vier bands aan het werk te zien. Het weer is momenteel nog goed maar opener Tristania zorgt echter dat ons uitstekende humeur direct een deuk krijgt. Wat is deze Noorse topband toch slecht geworden. Morten Veland heeft een groot gat achtergelaten met zijn Sirenia-avontuur en de twee (!) vervangzangers bakken er na drie jaar nog niets van. Het is een trieste ervaring om nogmaals te bemerken dat een schreeuwaap en een vals zingende mediageile nietsnut deze band te gronde heeft gericht. (Kristof)
'Ich bin ein doomkopf!'.We hebben eindelijk de kans om de doomgoden van Candlemass nog eens aan het werk te zien. Nieuw materiaal (waarbij 'Seven Silver Keys' het best scoort) wordt afgewisseld met de gekende klassiekers. Messiah is ondanks zijn omvang altijd in topvorm en muzikaal staat de band onder leiding van Leif Edling als een onneembare burcht. Door tijdsgebrek ontbreken wel ultieme krakers als 'Mirror Mirror' en 'Solitude' maar dit optreden behoort tot het beste wat Wacken dit jaar had te bieden. (Kristof)
Oomph! schieten we graag over om op het befaamde Jim Beam podium te gaan kijken naar plaatselijke legende Mambo Kurt. Deze orgelman/slagerzanger/rapper doet het nog steeds alleen. Op geschifte wijze covert hij Slayer, Iron Maiden, Guns and Roses, Kiss en vele anderen zodat ze zelf geschikt en meezingbaar zijn voor je overgrootouders. Wie hem gemist heeft, volgend jaar staat hij op het zelfde podium aan de biertuin te spelen. (Kristof)
Afsluiter vanavond is Nightwish die ook in Duitsland razend populair zijn. Een professioneel optreden en Tarja blijft de beste zangeres van het hele genre. 'Once' is ongetwijfeld de beste cd sinds hun klassieker 'Oceanborn' en daar citeren ze dus ook lustig uit. Alleen jammer dat ze van dat geniale doorbraak album de laatste jaren niet veel meer spelen. (Kristof)
Vrijdag:
Mercenary speelde naar eigen zeggen hun beste set ooit. En ik kan dat alleen maar beamen. Ik heb nog nooit een band zo enthousiast zien spelen. De kater (ze begonnen om elf uur, 's morgens welteverstaan!) is direct over met geweldige liederen als 'World Hate Center' en 'Sharpen The Edges'. Origineel, afwisselend, beukend en virtuoos zijn de sleutelwoorden voor het geluid dat deze Denen optrekken. (Kristof)
Illdisposed, 'Schwlen aus Danmark'. Na een interessante intro waarin een leger schapen een kakofonie van geblaat vertolkt laten de Deense deathmetalveteranen merken dat de pret nog niet ophoudt. Vooral zanger Summer kan het niet laten om zijn eigen bandje door het slijk te halen. Zo kondigt hij de (inderdaad matige) nummers van Kokaiinum aan met de opmerking dat dat toch wel het slechtste is wat ze tot nog toe gedaan hebben. Zijn grappen kunnen echter niet verhullen dat n enkele gitarist net iets te mager is voor deze muziekstijl. De samples van onder andere 'Now We're History' (eine Ballade mit Sahne) vallen weg, maar dat is niet direct storend. Erg gezellig (ondanks het kloteweer), maar draai de knop volgende keer toch maar weer naar standje 'serieus'. (Bob)
Over Marky Ramone en zijn meegenomen coverband kan je kort zijn. Op zielige wijze zit deze oude punker achter zijn drumstel en zelfs de supereenvoudige meezingliedjes bevatten muzikaal nog vele fouten. Dat ze deze junkie volgende keer maar thuislaten. (Kristof)
Geen 'Wodka song' bij Sonata Arctica ditmaal. Was wel toepasselijk geweest op een concert waarvan de zanger om twee uur 's middags vraagt of iedereen een 'great night' heeft. Desondanks gaf de band een niet onaardige show weg. Onder andere 'Misplaced', 'Blinded No More' en 'The Cage'. Meer verrassend is 'Dream Thieves', een nummer dat het daglicht zag als b-kantje van een single. (Bob)
Metal Church heeft een nieuwe impuls gekregen door de geweldige nieuwe zanger. Vooral de oude klassiekers worden perfect neergezet en heel wat oude lullen oefenen hun nekspieren nog maar eens. Niets op aan te merken. (Kristof)
Bloodbath speelde zijn eerste show ooit. Niet met Peter van Hypocrisy maar met Opeth-zanger Mikael Akerfeldt. Tevens zijn laatste show ooit. De heren, mooi onder het bloed, zetten een dijk van een concert neer. De eerste EP 'Breeding Death' wordt zelfs volledig gespeeld en van 'Resurrection Through Carnage' en 'Nightmares Made Flesh' werd het beste materiaal geselecteerd. Old school deathmetal van een hoog niveau. Uiteraard werd er ook hartig gelachen met de droge humor van Mikael en waagde het publiek zich onder zijn supervisie meermaals aan een Dani Filth-imitatie. De verwachtingen werden dus waargemaakt. (Kristof).
Edguy was laat. Daarom konden we de band zien aankomen in een helikopter, waarna men zonder pauze meteen overging op het optreden. Edguy op Wacken 2006 verdient geen schoonheidsprijs, maar was wel een van de amusantere shows die we dit jaar konden meemaken. Zo klom frontman Tobi Sammet tot tweemaal toe tot in de nok van de stage (n val en band kon opdoeken) en sprong hij van het podium af om tot de ontdekking te komen dat het niet zo eenvoudig was om daar weer op te komen. Ondertussen neemt hij de zanglijnen van onder andere 'The Piper Never Dies', 'Tears Of A Mandrake' en 'Land Of The Miracles' niet zo nauw. Who cares, we zitten hier niet in het Concertgebouw. (Bob)
Sharon en Robert van Within Temptation leken in de aankondigingen wel een slecht kindertelevsie presentatieduo. Waar Sharon haar speeches eenvoudig en soms haast betuttelend hield, was het Nederlandse accent van gitarist Robert haast tenenkrommend. Het spelen ging beter gelukkig, met veel werk van The Silent Force, de hits Ice Queen en Mother Earth, en als aangename verrassing het oudje 'Enter' (ik dacht dat ze die niet meer speelden?). Toll ja! (Bob)
'Hahaha, Machine Head op Wacken' klonk het voor het concert op de camping. Na het super optreden hadden de Duitsers minder noten op hun zang. Ik heb Machine Head nooit bruter, gemotiveerder en sterker gezien als vandaag. 'Burn My Eyes' blijft een wereldklassieker en het covergedeelte (onder andere Iron Maiden, Black Sabbath, Sepultura en Pantera) wist zelf de meest conservatieve Machine Head-tegentander te overtuigen. (Kristof)
Nadat Stratovarius als special act drie liedjes mocht komen spelen, trad het strijkkwartet Apocalyptica aan. Uiteraard worden de Metallica-covers nog steeds op het grootste applaus onthaald. (Kristof)
Al kijkende naar Gorefest kun je heel wat irritante dingen tegenkomen. Naast Nederlanders die er wel bijzonder fier op zijn dat een vaderlandse band op een internationaal podium staat en metalmodepolitie die het niet kan nalaten om ons elke 10 minuten te verzekeren dat zanger Jan-Chris de Koeijer 'stom haar' heeft, onderga je ook Duitsers die het merkbaar niet zo op Nederlanders hebben. Zo af en toe een scheldwoord, maar ook plaggen hooi en een halfvol blik bier (!) vliegen richting podium. De band wordt erdoor afgeleid, maar niet lang. In een uur tijd rost een berstrak death metal oeuvre voorbij dat begint met 'The Glorious Dead' en afgerond wordt met de Kraftwerk-cover 'Autobahn'. Sterk optreden dat verder alleen nog onderbroken wordt door een licht hilarische schuiver van Boudewijn Bonebakker. Kan gebeuren, als je je zo uitslooft op een solo. (Bob)
Daarna tovert Corvus Corax met 75 muzikanten de Carmina Burana uit de hoge hoed. Carl Orff draait zich om in zijn graf met deze wanprestatie. Zuipen en vergeten is de boodschap en zodoende missen we jammer genoeg het zeer late nachtconcert van Samael. (Kristof)
Zaterdag:
Zyklon beukt ons allen wakker met een toch wel wat voorspelbare act. Minder voorspelbaar is de aanwezigheid van doomlegende Count Raven op dit festival. Het oude lullen trio beweegt niet op het podium maar concentreert zich om de klassiekers zo goed mogelijk neer te zetten. En dat lukt! True Doom! (Kristof)
Een tapijt van flyers leert ons dat Mob Rules n van Duitsland's beste livebands is en daarom ook een dvd heeft uitgebracht. Dat klinkt spannend genoeg om mee te maken, dus staan we de slaap uit onze ogen te wrijven voor de Partystage terwijl de blijde Duitse powermetal een bizar duet vormt met de zucht naar ontbijt die mijn maag slaakt. Mob Rules is gek op innovatieve imitaties. Zoetig als Freedom Call, maar tegelijkertijd zo vol en mysterieus als Masterplan kan zijn. De flyer heeft in ieder geval niet gelogen. Dat gaat niet op voor de lovende teksten die ik menigmaal gelezen heb over het eveneens powermetallige Dragonforce. Waar de formule, bestaande uit hypervlugge powermetal met kenmerkende hoge zang, op cd best goed uitpakt kan een liveshow garant staan voor een domper. De drums klinken behalve snel voornamelijk chaotisch, voor subtiliteit is geen plaats en de typische poses die de bandleden aannemen zijn zo a-spontaan als maar kan. Gedesillusioneerd pis ik tegen een verrijdbare schutting, waarachter een ambulance staat te wachten tot ik opzij duik. Shit. (Bob)
Overkill is zoals altijd goed. Beginnend met 'Overkill' en eindigend met 'Fuck You'. Daar tussen pasten alle klassiekers en het nieuwe punky 'Old School'. Daarna is het tijd voor Dissection. Deze legende maakte vorig jaar veel indruk op de 'Out Of Prison'-tour die halt hield in Rotterdam. Jammer genoeg viel het geluid enorm tegen vandaag en kon je niet echt genieten van de oude klassieke deuntjes. (Kristof)
Axel Rudi Pell is live als op zijn platen, puur en degelijk. Daarom zal niemand cht ontevreden zijn geweest over zijn show op de True Metal Stage. Wederom valt op dat zanger Johnny Gioeli een van de betere in zijn soort is, en dat Pell uitstekend raad weet met een acoustische versie van 'Forever Angel' en Rainbow's 'Temple Of The King'. (Bob)
Vliegende lichamen, vuisten, modder, hooi, voeten, schoenen, meer modder, een douche van zweet. Je mag stellen dat het druk was bij Finntroll. Een overvolle pit, waardoor moshen meer weg had van een grote groep tegen elkaar oprijdende mannen. Crowdsurfen was gekkenwerk, maar het gebeurde. De band die dit alles gadesloeg was mogelijk zo onder de indruk dat spontaan vergeten werd dat er gespeeld moest worden. Voor de toeschouwers vanaf een afstand (en voor zij die in bomen en op wc's geklommen waren) was Finntroll @ Wacken 2005 dus een soepzooi. Baggergeluid, weinig enthousiasme, en veel ouder werk werd vergeten. (Bob)
Ook Hammerfall viel een mager en wisselvallig geluid ten deel. Niet dat het overwegend Duitse (dat op Wacken haast een zeldzaamheid aan het worden is) daar moeite mee had. Die gingen toch wel uit hun bol op 'Hammerfall', 'Renegade', en veel nummers van de latere (mindere) albums. Desondanks een optreden waar weinig eer aan te behalen viel. Hopelijk gaat dat in november beter als de band samen met Stratovarius de Europese zalen aandoet. (Bob)
Kreator is in bloedvorm. Dit concert is zowaar nog beter als de prestatie eerder dit jaar in 013 en misschien wel het beste wat we dit jaar op Wacken zagen. Wie had dat zeven jaar geleden kunnen denken, toen de band vreselijke shows weggaf? Strakker spelen als tijdens 'Betrayer' is onmogelijk! Direct hierna barst Accept los. Deze renie was al eerder in de Benelux te aanschouwen, maar die concerten verbleken totaal met de geweldige presentatie van Udo en co deze avond. Alle klassiekers passeerden de revue, de lichtshow was schitterend, vuurwerk langs alle kanten en een sympathieke presentatie van de gehele band. Een prachtig ouderwets hardrockconcert. (Kristof)
Sentenced stopt ermee en dit afscheidsconcert behoort toch tot hun betere shows. Gelukkig weinig van de nieuwe matige cd maar wel veel van 'The Cold White Light'. Waarom de heren een speeltijd niet uitdoen, is me overigens een raadsel. Als afsluitact kon je kiezen tussen Onkel Tom en Goddess Of Desire. Ik koos voor onze Nederlandse vrienden die de tent vol afgeleefde metalheads met alcoholintoxicaties zowaar nog liet dansen. Ik zou graag wat meer zinnigs zeggen over dit concert, maar weet er maar weinig meer van. Wacken Open Air eindigde in een coma, net zoals het hoort. Tot volgend jaar! (Kristof)
+ putenkeule, 750 gram vreetmadness
+ literpullen bier
+ opvallend goede programmering met exclusieve optredens
+ gratis randactiviteiten zoals strippers, zwembadmogelijkheid en voetbalwedstrijden
+ de befaamde beergarten
+ Mambo Kurt
+ beste sfeer die je maar kan wensen
+ auto mag naast je tent staan
+ iedereen kan zichzelf zijn, zelfs travestieten en mannen enkel gekleed in een (vieze!) luier vallen niet op
- modder waar je tot je enkels in wegzakt.
- geen eten voor vegetarirs
- vervelende veiligheidsmannetjes
