Parkway Drive merkte het een aantal jaren geleden al: met metalcore kun je ver komen en een trouwe fanbase opbouwen, maar de grote zalen en headlinersposities�op festivals bereik je er niet mee. Daar is de doelgroep toch te klein voor en zodoende schakelde die formatie over op een algemener geluid. Bij Architects viel dat kwartje iets later, maar deze band heeft inmiddels ook een koerswijziging doorgevoerd. Met het vorig jaar uitgebrachte For Those Who Wish To Exist lanceerde de Britse formatie Architects 2.0 en met The Classic Symptoms Of A Broken Spirit vervolgt de band dit pad.

Fans van het eerste uur reageerden (zoals gebruikelijk) niet al te vrolijk op de stijlwisseling. Het typerende Architects-geluid was dan ook vooral absent en lang niet al het songmateriaal wist te overtuigen. De combinatie van agressie en melodie maakte grotendeels plaats voor bombast en een zware groove. Dat is op het nieuwe plaatwerk ook het geval, maar op The Classic Symptoms Of A Broken Spirit vindt de groep wel een betere balans.

Opener Deep Fake trakteert de luisteraar op een zware groove, melodieuze zang en een groots refrein met daartussenin zo nu en dan een scream. Het is de ietwat vreemde en tevens zware breakdown die vervolgens opvalt. Deze overtuigt op zich, maar valt wat uit de toon met de rest van het nummer en klinkt alsof deze erin is geplakt om beide muzikale kanten van de groep te belichten.

De volgende tracks laten horen dat het gaspedaal maar half ingetrapt wordt. De band houdt een beetje een midtempo aan. De screams van vocalist Sam Carter hebben grotendeels plaatsgemaakt voor melodieuze en agressieve zang. De songs beklijven allemaal wat minder en vooral bij de eerste luisterbeurten heb je het idee naar veel van hetzelfde te luisteren. Pas bij When We Were Young lijkt de boel door agressieve�gitaarriffs en snelle zang wat op te bloeien, maar helaas haalt het kitscherige refrein het geheel vakkundig onderuit.

De tweede helft van het album wil ook niet echt overtuigen. Het blijft allemaal een beetje hetzelfde stramien aanhouden. Desondanks staan aan het einde van de plaat wel de twee sterkste nummers. A New Moral Low Ground laat de gemiste agressie en snelheid horen en ook Be Very Afraid is een felle kraker.

Voor de metalfan die zich goed kan vinden in melodieuze refreinen, afgewisseld met bombast en agressieve�zang is The Classic Symptons�Of A Broken Spirit prima behapbaar. Met zijn nieuwe stijl kan Architects zomaar een heel nieuwe doelgroep bereiken. Desondanks is de muziek er niet beter op geworden. Vooral de fans van het eerste uur zullen niet enthousiast zijn over de toegankelijkere koers. Uiteindelijk heeft de groep dan ook een aardige metamorfose doorgemaakt. Het materiaal op het album klinkt technisch allemaal goed en doordacht, maar na verloop van tijd ook veelal hetzelfde. Meer afwisseling en experiment zou het geheel dan wellicht ook beter hebben gemaakt. Slecht is het nergens te noemen, maar een klassieker in wording is dit album ook niet.

Tracklist:
1. Deep Fake
2. Tear Gas
3. Spit The Bone
4. Burn Down My Eyes
5. Living Is Killing Us
6. When We Were Young
7. Doomscrolling�
8. Borg Again Pessimist
9. A New Moral Low Ground
10. All The Love In The World
11. Be Very Afraid