Er zijn slechts driehonderd vroege vogels aanwezig om de verrichtingen van Molybaron te aanschouwen. De Franse band met de in Ierland geboren zanger Gary Kelly komt met een overtuigende set vol pakkende songs waarin elementen uit veel verschillende genres samenkomen. Men noemt het alternatieve metal, maar die verzamelnaam doet geen recht aan de interessante mix van blues, thrash, groove, southern rock en veel meer. Alter Bridge, Mastodon, Gojira en Muse; je hoort het allemaal terug in de aanstekelijke nummers. Binnen de kortste keren knikt iedereen dan ook mee. Het kwartet overtuigt vooral in de stevigere songs, maar laat over de hele linie een zeer positieve indruk achter. Voor velen een zeer geslaagd begin van de dag.

Als je nog niet wakker bent, zorgt Ghøstkid daar wel voor. Onbekend is of de bandleden Strava hebben aangezet, maar zeker is dat ze er honderden meters op hebben zitten na het zeer energieke optreden van frontman Sebastian ‘Sushi’ Biesler (ex-Eskimo Callboy) en zijn bandmakkers (waaronder ex-leden van To The Rats And Wolves). Die energie slaat over op de fans, die al snel een pit vormen en meerdere nummers meezingen. Ook is er tijdens de opener FØØL een “jump the fuck up”-moment, waaraan veel gehoor gegeven wordt. De samensmelting van metalcore, industrial, rock en (t)rap (denk aan Bring Me The Horizon, Fever 333, Linkin Park en Nine Inch Nails) doet het mede vanwege de presentatie vol overgave prima, al moet men wel vol gas blijven gaan om de aandacht vast te houden, want de rustige passages, zoals die aan het begin van This Is Not Hollywood zijn helaas niet overtuigend, vooral vocaal wat nasaal. Het positieve gevoel overheerst gelukkig. Ghøstkid wil vrienden maken en doet dat met een wisseling van agressieve metalcore met melodieuze refreinen.

Je zou zeggen dat de akoestiek van zo’n grote hal niet ideaal is voor het geluid tijdens metalconcerten, maar vandaag is het tegendeel reeds bewezen. Ook Stake (het voormalige Steak Number Eight) profiteert van een prima geluidsafstelling en zodoende heeft zowel de muur van sludgy riffs veel power als de ingetogen stukken met melodie (zoals in het psychedelische Return Of The Kolomon). Net als Molybaron combineren de zuiderburen veel verschillende stijlen (post-metal met logge breakdowns, punkrock, math, sludge en stonerrock à la Queens Of The Stone Age). Mede vanwege die afwisseling zijn de composities van Stake interessant en blijft het optreden boeien, niet in de minste plaats door de iedere keer rake breakdowns, die gaandeweg het optreden steeds zwaarder en trager worden, met Gravity Giants als toppunt. Opmerkelijk is dat de vrouw van een van de technici van de band vandaag is bevallen, maar de technicus toch aanwezig is in Den Bosch om de show met anderen te voorzien van goed geluid en contrasterende verlichting. Dat is pas hart voor de zaak hebben.

En dan Sleep Token, waarvoor behoorlijk wat fans en geïnteresseerden zijn op komen draven. De eigenzinnige combinatie van zware riffs, elektronica en soulvolle popzang heeft een ware hype gecreëerd. Het geduld van de fans wordt vandaag wel even op de proef gesteld, want de artmetalgroep rond de anonieme zanger Vessel begint later dan gepland en houdt ondanks de gereserveerde speeltijd van drie kwartier de set beperkt tot een half uur. Die is immers ingestudeerd voor de tour met Northlane en Architects. De ‘mysterieuze’, met masker getooide en in een zwart gewaad gehulde frontman imponeert met zijn emotionele zang en bewegingen, die de teksten van een unieke belevingswereld voorzien. De uitzinnige fans op de eerste rijen zingen uit volle borst mee met Hypnosis, Higher en uiteraard uitschieter The Offering, die bekend blijkt bij alle aanwezigen, want iedereen knikt mee op een van de beste breakdowns van 2019. Kippenvel van top tot teen! Jammer dat de show zo kort was, maar het tweede optreden van Sleep Token in Nederland kan toch als geslaagd de boeken in.

Het eigenzinnige Northlane lijkt op het eerste gehoor een normale metalcoreband, maar de Monuments-achtige, technische gitaarloopjes, de djentende baspartijen, de Prodigy-achtige elektronica en de industrial rock-elementen maken dat de Australische band toch een eigen geluid voortbrengt. Helaas komt de mix vandaag wat vlak over. Dat ligt niet aan de presentatie van de heren, want die staan vol overgave te spelen met de inmiddels langharige frontman Marcus Bridge voorop, maar de geluidsman vindt geen ideale mix om alles optimaal uit de boxen te laten komen. Het lukt slechts bij vlagen, zoals tijdens het uitstekende Bloodline. Bovendien zijn er wat technische problemen op het gebied van elektronica en drums, die na verloop van tijd wel zijn verholpen. De Aussies promoten vandaag vooral het vorig jaar uitgekomen album Obsidian. Van die plaat hebben vandaag vooral Carbonized, het door de fans meegezongen Clockwork, Echo Chamber en het einde van 4D impact. Van het Adrian Fitipaldes-tijdperk komt alleen Quantum Flux aan bod. Jon Deiley heeft het er maar druk mee, want de man is niet alleen verantwoordelijk voor de elektronica (drum- en samplepad) en toetsenpartijen, hij neemt ook de gitaar ter hand. Northlane is vandaag niet op zijn best, maar creëert wel een steeds groter wordende pit, met als hoogtepunt afsluiter Clockwork.

Hoewel er vandaag al meerdere artiesten zijn geweest die verschillende stijlen combineren, overheerst de vierkwartsmaat. Met TesseracT komt daar verandering in. Syncopes, polyritmiek, ghost notes en maatwisselingen komen veelvuldig terug in de set van de Engelse formatie, die inmiddels alweer twintig jaar bestaat. Zanger Daniel Tompkins is er sinds zijn herintrede ook alweer bijna tien jaar bij. Ondanks de complexe ritmiek spoort hij het publiek voorafgaand aan het nieuwe Natural Disaster aan: “When the riff drops, your head bangs!”

En zo geschiedt, al is er in zijn algemeenheid niet veel beweging bij de bezoekers. Dat doet niets af aan de kwaliteit van de mannen op het podium, die spelen zo strak dat zelfs een metronoom er jaloers op zou zijn. Of het nu het stevige materiaal is van lang geleden waarmee de set aanvangt of het mooie Juno, waarmee de set afsluit. Van de nieuwe track maakt vooral het stevige stuk een verbluffende indruk. Jammer genoeg is niet de hele track even sterk. TesseracT kan dan ook niet iedereen overtuigen met zijn vooruitstrevendheid die soms wat klinisch overkomt, maar imponeert los van smaak vooral met technische precisie en een heel strakke lichtshow.

En dan de band waarvoor de meeste bezoekers gekomen zijn, afgaande op het aantal Architects-shirts en hoodies die ze vandaag dragen. Er is maar liefst twee uur gereserveerd voor de hoofdact en hopelijk betekent het dat er naast favorieten ook verrassingen op de setlist staan en dat er wellicht qua show wat speciaals gebeurt. Dat laatste is direct al het geval als de band zeker in het begin van de set in toenemende mate gebruik maakt van verschillende stellages, waardoor er elk nummer weer iets extra’s te zien is qua lichtshow.

De setlist beslaat vooral de twee meest recente albums. Ondanks de kritiek dat de Britse groep op die platen een toegankelijkere richting is ingeslagen richting Linkin Park met meer rustige momenten is de uitvoering van de nummers prima. Ze hebben bovendien mede dankzij het krachtige livegeluid een wat rauwere en overtuigendere uitwerking dan de studioversies. Giving Blood en Impermanence krijgen de fans goed in beweging en Meteor mag dan toegankelijk zijn, het zit goed in elkaar en wordt prima gezongen door de als een heer geklede Sam Carter. De frontman scoort daarnaast met zijn oproep om vriendelijkheid te verspreiden en vrienden te maken door een vreemde aan te spreken, dat laatste tot hilariteit van het publiek.

Er zit een mooie opbouw in de set, die steeds meer toewerkt naar de favorieten. A New Moral Ground wordt meegezongen, net als Royal Beggars. Dead Butterflies is een kippenvelmoment met prachtige visuals (vlinders) en lampjes in het publiek. De breakdowns hebben veel impact, zoals die in These Colours Don’t Run en A Match Made In Heaven. Het zijn vooral de oudere songs, zoals Hereafter en Doomsday, die de meeste bijval, meezingers en de grootste moshpit genereren.

Voordat die laatste twee ingezet zijn, is er een speciaal gedeelte in de set gereserveerd voor drie akoestische nummers. Die afwisseling na vijf kwartier metalcore en schreeuwen is wel even prettig. Memento Mori, A Wasted Hymn en Burn Down My House (het eerste deel) krijgen een intieme en geslaagde vertolking, waarbij Carter breekbaar klinkt. Hoewel zijn toespraak tussendoor over mentale gezondheid aan de lange kant is, maakt hij er wel indruk mee, ingegeven doordat hij openhartig vertelt over de zware periode in zijn leven (de afgelopen vijf jaren, waarin hij drie verschillende professionals bezocht) en oproept om hulp te zoeken als je problemen hebt. Hij raakt daarmee de gevoelige snaar.

Des te harder komen de stevigere tracks na die tijd aan. Hereafter en Doomsday doen het al uitstekend, maar het feest neemt nog grotere vormen aan met de toegift, bestaande uit Nihilist, When We Were Young (met Jon van Northlane) en Animals. Architects toont zich een waardige headliner en sluit het evenement sterk af.

Pluspunten:
- ontvangst en gastvrijheid;
- comfortabele stoelen op de ruime tribune;
- geluid en licht;
- relaxte sfeer;
- bands lieten zich van hun positieve en energieke kant horen en zien;
- festival is gericht op een jong publiek, maar ook de oudere bezoekers hebben ruim voldoende genoten;
- doorstroom in de zaal was prima.

Verbeterpunten:
- temperatuur in de hal mag wat hoger. Met name tijdens de eerste bands was het fris;
- het geheel mag wat sfeervoller worden aangekleed;
- keuze van eten en drinken had ruimer gemogen;
- wachtrijen bij de catering in de pauzes verkleinen.

Het positieve gevoel overheerst en we hopen dan ook op een vervolg van Headbangers Parade.

Setlist Architects:
1. Do You Dream Of Armageddon?
2. Black Lungs
3. Modern Misery
4. Be Very Afraid
5. These Colours Don’t Run
6. Deep Fake
7. Tear Gas
8. Giving Blood
9. Impermanence
10. Meteor
11. Discourse Is Dead
12. Broken Cross
13. Little Wonder
14. A New Moral Low Ground
15. Dead Butterflies
16. Royal Beggars
17. A Match Made in Heaven
18. Memento Mori (Acoustic snippet)
19. A Wasted Hymn (Acoustic)
20. Burn Down My House (Acoustic intro)
21. Hereafter
22. Doomsday

Toegift:
23. Nihilist
24. When We Were Young
25. Animals

Setlist TesseracT:
1. Concealing Fate, Part 1: Acceptance
2. Concealing Fate, Part 2: Deception
3. Concealing Fate, Part 3: The Impossible
4. Natural Disaster
5. Dystopia
6. Of Matter – Proxy
7. Of Matter – Resist
8. King
9. Of Mind – Nocturne
10. Juno

Setlist Northlane:
1. Clarity
2. Plenty
3. Echo Chamber
4. Xen
5. 4D
6. Carbonized
7. Quantum Flux
8. Abomination
9. Details Matter
10. Cypher
11. Bloodline
12. Obsidian
13. Talking Heads
14. Clockwork

Setlist Sleep Token:
1. Chokehold
2. Alkaline
3. Hypnosis
4. The Love You Want
5. Higher
6. The Offering

Setlist Stake:
1. Love, Death And Decay
2. Catatonic Dreams
3. Doped Up Salvations
4. Return Of The Kolomon
5. Deadlock Eyes
6. Gravity Giants
7. F*ck My Anxiety
8. Careless
9. Everybody Knows

Setlist Ghøstkid:
1. Føøl
2. Start A Fight
3. Crøwn
4. Ugly
5. Drty
6. This Is Nøt Høllywøød
7. Yøu & I
8. Supernøva
9. Zerø

Setlist Molybaron:
1. Slave To The Algorithm
2. Fear Is Better Business Than Love
3. Twenty Four Hours
4. Prosperity Gospel
5. Animals
6. Something For The Pain
7. Lucifer
8. Vampires
9. Incognito