Het is nog lang niet vol als Thy Art Is Murder het podium betreedt. Toch zit de sfeer er direct in en ontstaat vanaf het openingsnummer Absolute Genocide een pit. Verder naar achteren blijft het een stuk rustiger, ook nadat Nick Arthur de toeschouwers heeft aangemoedigd om mee te zingen en de actievelingen in de pit heeft aangespoord met: �Keep that motherfucker spinning!� De frontman van de Amerikaanse deathcoreband Molotov Solution is tijdens de Ire European-tour de vervanger van de eind vorig jaar vertrokken Chris �CJ� McMahon. Met zijn imposante voorkomen en brute stem doet Nick trouwens niets onder voor CJ. De anderen staan jammer genoeg wat plichtmatig te spelen, al verdient het technische drumwerk van Lee Stanton (op wat foutjes met de triggers na) een compliment.

De snel in populariteit stijgende Australische formatie beleefde met Holy War vorig jaar het meest succesvolle jaar uit zijn carri�re. Op de setlist staan dan ook vier tracks die afkomstig zijn van dit derde album. Daarnaast zijn het de favorieten The Purest Strain Of Hate, Shadow Of Eternal Sin en Reign Of Darkness die aan bod komen. Het zijn vandaag vooral de vette breakdowns die imponeren. De atmosferische leads en melodielijnen komen pas later in de set tot hun recht. Dat zorgt dan ook voor wat gemengde gevoelens met betrekking tot de prestaties van Thy Art Is Murder. Een aangename openingsact waar zowel qua show als geluid toch meer in had gezeten.

Het Engelse Architects, inmiddels toch ook een populaire publiekstrekker, vergaat het beter. Een groot verschil met de openingsact is dat naast de frontman ook zijn bandmaten enthousiast zijn. Meteen vanaf Gravedigger staan ze te bewegen, vormt zich een pit, schreeuwt het publiek mee (�Bitter and end some� en �He doesn�t fucking love us�) en is er zelfs een �jump the fuck up�-moment tijdens The Devil Is Near. Op drie nummers na komt het zesde album Lost Forever //Lost Together in zijn geheel aan bod, aangevuld met Alpha Omega en het afsluitende These Colours Don�t Run, ��n van de publieksfavorieten, waarbij ook de lichtshow met vier schermen in positieve zin opvalt.

Tussen de nummers door spreekt Sam Carter de fans toe en bedankt hij ze voor hun komst en steun. Ook vraagt hij tot twee maal toe (met een tussenpoos van ongeveer tien minuten) wie er voor het eerst bij een show van Architects aanwezig is. Bijzonder, net als het moment dat hij tijdens het relatieve rustpunt Colony Collapse en Alpha Omega even clean zingt. Jammer is dat op die momenten het volume van de microfoon wat zacht staat, want Sam laat horen dat hij over een goede stem beschikt. Het zijn echter zijn screams die het meest overtuigen (al staat er iets teveel galm op), samen met de vette riffs in bijvoorbeeld Broken Cross, Alpha Omega en Dead Man Talking. Architects laat een zeer positieve indruk achter en krijgt terecht veel bijval.

De pauzemuziek van vandaag is een verhaal apart. Enerzijds sluiten de Top 2000-klassiekers als Ik Zat Alleen In Een Vuile Kameel (voor de niet-Mama Appelsap-kenners bekend onder de naam Down Under van Men At Work) totaal niet aan bij de metal, anderzijds maalt het publiek er allerminst om. Vooraan zingen steeds meer bezoekers mee en tijdens The Final Countdown ontstaat er al een aardig feestje, dat met Bohemian Rhapsody flink veel groter wordt. Aanstekers gaan de lucht in, de hele zaal schreeuwt mee en later ontstaat zelfs een pit. Als de laatste toon is uitgeklonken en het doek met het logo van Ire valt (dat de hele pauze voor het podium heeft gehangen), is Parkway Drive net begonnen met spelen, vergezeld van slingers, confetti en vuur. Een sterk staaltje regie en een prachtig begin van de show.

Vanaf dat moment is er geen houden meer aan. Vijf kwartier lang zingen de fans hun kelen schor, gaan de handen (en condoombalonnen en een opblaasbijl) de lucht in en vormt zich een vrij chaotische, drukke pit (�Absolute chaos�, volgens de frontman), die aanvankelijk steeds groter wordt. Wat direct opvalt, is dat Jia �Pie� O�Connor niet bast, maar Thy Art Is Murder-gitarist Andy Marsh. Dat schijnt te maken te hebben met de gezondheid van de vrouw van Pie. Wat nog meer opvalt, zijn de grijstinten in het haar van Winston McCall en het plezier waarmee hij op het podium staat. De frontman lacht zelfs om het even uitvallen van zijn microfoon tijdens Vice Grip. De bassist deelt in de vreugde middels een dansje en als hij zich even aan de zijkant van het podium meldt samen met de anderen (behalve de frontman), vraagt Winston zich af: �What are you doing there?� Op dat moment draaien de muzikanten om met een biertje in de hand.

Het plezier en de energie op het podium stralen af naar de fans die hun geluk niet op kunnen en Bier En Tieten zingen. Sommige favorieten komen al vroeg voorbij, zoals Carrion en Deliver Me. Andere volgen later, maar er is eigenlijk nauwelijks een zwak moment te noteren (al valt het tijdens de solo�s even wat stil). De enige domper is het geluid van de double bass, maar zelfs die kan geen roet in het eten gooien. Inmiddels stijgt de temperatuur in de zaal tot een kookpunt als er ook nog eens een vuurshow (tijdens Karma, Vice Grip, Dedicated, Bottom Feeder en Swing) bij komt kijken, die naast de muziek voor het broodnodige schouwspel zorgt.

Van bovenaf is mooi te zien hoe iedereen springt tijdens Bottom Feeder en op verzoek van McCall iemand van achteren naar voren crowdsurft tijdens Romance Is Dead. Dat gaat met vallen en opstaan. Gaaf is ook dat zich tijdens Swing een circlepit vormt rond iemand die een ander op de schouders neemt. Na een korte pauze komt er nog een toegift met twee nummers. Het zijn Crushed, dat in het donker begint, met de frontman die een Romeinse kaars laat branden en vuur op het podium, en Home Is For The Heartless, met spetterend vuurwerk van boven. Inmiddels ruikt het flink naar vuurwerk en kun je van bepaalde plekken beneden het balkon boven zowat niet meer zien.

De grote zaal in 013 was vandaag het perfecte toneel voor een fantastisch optreden van Parkway Drive. Thy Art Is Murder en Architects warmden de boel lekker op voor de hoofdact die vandaag voor onaflatende energie, een sterke setlist en een mooie vuurshow zorgde. Ook al doen de botten pijn van het moshen, hebben we last van de nekspieren van het headbangen en geen stem meer over, we left happier than we came in!

Met dank aan Erik Luyten Photography voor de foto's.

Setlist Parkway Drive:
1. Destroyer
2. Dying To Believe
3. Carrion
4. Karma
5. Dark Days
6. Deliver Me
7. Vice Grip
8. Idols And Anchors
9. Dedicated
10. Wild Eyes
11. Bottom Feeder
12. Romance Is Dead
13. Swing

Toegift:
14. Crushed
15. Home Is For The Heartless

Setlist Architects:
1. Gravedigger
2. Broken Cross
3. The Devil Is Near
4. Dead Man Talking
5. Colony Collapse
6. Alpha Omega
7. C.A.N.C.E.R.
8. Naysayer
9. These Colours Don't Run

Setlist Thy Art Is Murder:
1. Absolute Genocide
2. Coffin Dragger
3. The Purest Strain Of Hate
4. Shadow Of Eternal Sin
5. Reign Of Darkness
6. Light Bearer
7. Holy War