Nu heb ik mijn voorliefde voor Violet Cold al eerder niet onder stoelen of banken gestoken. De eerste keer dat ik Desperate Dreams (2015) hoorde, was een bijna transcendentale ervaring. Zelden hoorde ik zon opwindende genrepotpourri. De zinnenprikkelende combinatie van gruizige blackgaze en euforische synthwave blijkt een schot in de roos. Vrijwel alles wat Guliyev daarna creert, is bijzonder, maar twee jaar geleden raakt Violet Cold me wederom diep met het fenomenale kOsmik, een album dat wat mij betreft een van die zeldzame platen is die je doen beseffen hoezeer muziek betekenis kan geven en ons kan verheffen boven het alledaagse.
Empire Of Love is full-length nummer tien van Violet Cold. Vrijwel iedere band zou bij zijn tiende album een wat uitgerangeerde indruk maken, maar niets is minder waar in het geval van Guliyev. De bijzondere cover een regenbooguitvoering van de gestreepte vlag van Azerbeidzjan maakt al duidelijk dat Empire Of Love een album met een boodschap is. Die boodschap werkt vooral als de muziek ook tot de verbeelding spreekt en dat is op Empire Of Love absoluut het geval. Nu was Violet Cold altijd al een band die lak heeft aan hokjesdenken, maar op dit album gooit Guliyev alle grenzen overboord. Naast black metal, synthwave, shoegaze, post-rock, popmuziek en dance wordt op Empire Of Love zelfs nog een vleugje rap en country aan de bonte mix toegevoegd.
Zo is dit album ondanks de relatief korte speelduur van amper veertig minuten een hele reis. Openingstrack Cradle begint folky en frivool, totdat de mooie melodielijn halverwege wordt bedolven onder een warmbloedige laag distortion, die het geheel liefdevol verpakt. Pride is misschien wel het mooiste nummer dat Violet Cold ooit heeft gecreerd. Zalige lagen distortion overspoelen de luisteraar, terwijl de combinatie met hoopgevende tremoloriffs en etherische, majestueuze synthlijnen de muziek een euforische vibe meegeeft, die keer op keer voor kippenvel zorgt. De manier waarop de band hier vlammende blackgaze en hemelse synthpartjien combineert met een prachtig gezongen, Hindoestisch mantra, is onbeschrijfelijk mooi.
Het knotsgekke Working Class is het meest experimentele nummer van het album. Het is een track die eigenlijk helemaal niet kn werken, maar dat toch doet. Een wild tokkelende banjo op een bed van futuristische, golvende synths, een op hol geslagen drumcomputer en natuurlijk dat zalige bad aan gruizig gitaarwerk: de kwalificatie surrealistisch komt niet eens in de buurt van een adequate beschrijving. Het rapgedeelte in Be Like Magic had niet gehoeven, maar de combinatie met inspirerend pianospel geeft het geheel wel een originele en kunstzinnige sfeer, waardoor het toch weer werkt. Maar ook wanneer Violet Cold minder excentriek te werk gaat, zoals in het mijmerende, melancholische Togetherness, zijn de kwaliteit en emotionele diepgang van de muziek onmiskenbaar.
Empire Of Love is niets minder dan wederom een meesterwerk. Het knappe aan de muziek van Violet Cold is dat het experimenteel en eigenzinnig is zonder pretentieus te zijn en zonder dat het een puur intellectuele exercitie wordt. Sterker nog: de muziek van Violet Cold is onder de dikke lagen distortion misschien wel puurder dan veel metal durft te zijn. Dat verklaart wellicht ook de emotionele reacties die Guliyev keer op keer weet op te roepen bij zijn luisteraars. In het geval van Violet Cold is de crux echter vooral om al deze analyses los te laten. Neem diep adem en dompel jezelf onder in de hemelse ruis van deze band! Ik beloof je dat het een louterende ervaring zal zijn.
Tracklist:
1. Cradle
2. Pride
3. Be Like Magic
4. We Met During The Revolution
5. Shegnificant
6. Working Class
7. Togetherness
8. Life Dimensions
.jpeg){kind=small}
