De afgelopen jaren heb ik mijn bewondering voor de uit Azerbeidzjan afkomstige Emin Guliyev niet onder stoelen of banken gestoken. Onder de naam Violet Cold is de beste man immers in zijn eentje verantwoordelijk voor enkele van de meest unieke en adembenemende platen die ik het afgelopen decennium heb mogen horen. Vorig jaar nog stak ik de loftrompet over het briljante kOsmik, een plaat die het tot in de top drie van mijn jaarlijst schopte.
De impact van die plaat is nog niet eens helemaal verwerkt of dit productieve gezelschap heeft alweer een nieuwe full-length klaar. Noir Kid is de wat flauwe titel van dit op 1 maart (wederom in eigen beheer) verschenen werkstuk. De albumtitel is niet het enige dat mijn wenkbrauwen doet fronsen. Met tracktitels als Battle Unicorn en de onbegrijpelijk in het Nederlands getitelde afsluiter Gezellig vraag ik me af of Violet Cold is veranderd in een kopie van Rhapsody Of Fire, of dat Guliyev zich ineens een Volendamse palingsound heeft aangemeten.
Gelukkig blijkt mijn vrees ongegrond. In de basis is de muziek nog steeds hetzelfde: alsof Alcest, Germ, Explosions In The Sky en VNV Nation een perfecte synergie weten te bereiken. Oorspronkelijk profileerde Violet Cold zich als ‘euphoric black metal’ - een label dat de zinnenprikkelende, sprankelende muziek van de band perfect wist samen te vatten – maar op Noir Kid zijn de muzikale invloeden breder dan ooit. Naast black metal, EBM/synthwave, shoegaze en post-rock horen we ook invloeden uit de reguliere dance en zelfs uit de popmuziek. Ondanks deze diversiteit is ook Noir Kid weer tot een naadloos, vloeiend geheel gesmeed.
Alleen al het titelnummer is genoeg om iedere genrepurist en liefhebber van structuur en regels tot waanzin te drijven. De track begint met ingetogen, akoestisch gitaarwerk op een bedje van vederlichte ambient, alvorens hoopgevende synthlijnen hun intrede maken om te contrasteren met de verwrongen screams van Guliyev. Halverwege zorgt een ineens opduikende, dikke gabberbeat voor een serieus ‘what-the-fuck-moment’, totdat de dromerige (anonieme?) female vocals de luisteraar wegleiden van de raveparty’s uit de jaren negentig en terugbrengen in het heden. Synergy is eveneens zo’n track die volgens alle regels van de logica helemaal niet kán werken, maar dat toch doet. Het nummer begint als hipsterpop met rare samples en vervormde stemmetjes en mondt uit in een combinatie van dance, shoegaze en (een heel lichte basis van) black metal. Zullen we het maar dancegaze noemen?
Hoewel er ontzettend veel te genieten valt, is de emotionele impact van Noir Kid iets minder groot dan die van de meesterwerken Desperate Dreams (2015) en kOsmik (2019). Die platen zijn haast pure magie en bezorgen me nog steeds kippenvel. Noir Kid steekt daar in eerste instantie wat bleekjes bij af. Dat komt deels door de wel erg volgepropte productie, waardoor de muziek aan ademruimte en dynamiek inboet. Daarnaast gebeurt er soms té veel, waardoor de heerlijke ‘flow’ van de eerdere albums soms een beetje ontbreekt. Het zijn echter details die meer zeggen over het inmiddels extreem hoge verwachtingspatroon dat ik van Violet Cold heb dan dat het iets zegt over de kwaliteit van de muziek. Die is namelijk nog steeds uitstekend.
Want naarmate ik Noir Kid vaker draai, merk ik dat ik toch weer regelmatig kippenvel krijg op het moment dat je laat bezinken waar je eigenlijk in godsnaam naar zit te luisteren. Eclectisch dekt de lading niet om deze bizarre maar ‘oorstrelende’ cocktail te beschrijven. En hoewel Noir Kid iets achterblijft bij zijn voorgangers, maakt het ook benieuwd naar de wonderlijke wegen die Guliyev in de toekomst zal verkennen.
Tracklist:
1. Noir Kid
2. All Heroes Are Dead
3. Synergy
4. Battle Unicorn
5. Euphoria
6. Goodnight Sun
7. Synced To Darkness
8. Gezellig
