De laatste jaren is de populariteit van Violet Cold – een eenmansproject van de uit Azerbeidzjan afkomstige Emin Guliyev – in hoog tempo aan het toenemen. Volledig terecht, want de beste man produceert onder de noemer ‘euphoric black metal’ een zinnenprikkelende cocktail van sprankelende trance, glooiende blackgaze en meanderend postrockgetokkel. Desperate Dreams (2015), Magic Night (2016) en Anomie (2017) zijn stuk voor stuk fantastische platen, die ondanks de release in eigen beheer hun weg hebben gevonden naar een relatief groot publiek. Guliyev zit ondertussen niet stil. Nadat vorig jaar zijn ambitieuze Sommermorgen-trilogie verscheen (een niet helemaal geslaagd experiment), ligt sinds begin dit jaar de nieuwe plaat kOsmik in de digitale schappen.
In vele opzichten is kOsmik een vertrouwd album. De stijl van Violet Cold is namelijk volstrekt uniek. Natuurlijk horen we raakvlakken met uiteenlopende bands als Alcest, Mesarthim, Germ, Deafheaven, Mono en Explosions In The Sky, maar Guliyev weet er een distinctief en warmbloedig geheel van te maken. De combinatie van melancholische black metal, betoverende, hoopgevende keyboardklanken, stemmige post-rockritmes en introverte shoegaze vormt een magisch, haast surreëel totaalgeluid. Op kOsmik vult Guliyev die sublieme smeltkroes aan met samples van satelliet-transmissies, dromerige vrouwenvocalen en traditionele Azerbeidjaanse muziek (de fluit).
Ondanks de korte speelduur van zesendertig minuten maakt deze plaat een wervelwind aan emoties los. kOsmik raakt de luisteraar in alle opzichten. Het grootste deel van het album staat het kippenvel me op de armen en de tranen in de ogen. De muziek is namelijk van een adembenemende schoonheid door de subtiele manier waarop Violet Cold met verschillende gevoelens en sfeerpaletten weet te spelen. Gevoelens van hoop en melancholie strijden om voorrang, terwijl de reflectieve, bijna filosofische diepgang in de muziek tegelijkertijd een gevoel van euforie en volledige sereniteit weet op te wekken.
De songtitel Mamihlapinatapai spreekt wat dat betreft boekdelen. Het woord stamt af van het Yahgan-volk en staat bekend als een van de moeilijkst te vertalen woorden. De betekenis wordt samengevat als “de blik die wordt uitgewisseld door twee mensen die geen initiatief willen of durven nemen om iets aan te bieden, maar wel hopen dat de ander dat doet”. In het geval van Violet Cold kan deze titel geïnterpreteerd worden als het streven naar dergelijke gevoelens van gedeelde betekenis door de collectieve menselijke herkenning van de magie van muziek en de gevoelens van zingeving en verheffing die dat kan opleveren. De subtiele variant op Bach’s Orchestral Suite No. 3 In D Major, waarmee het album wordt afgesloten middels Ai(R), lijkt een dergelijke lezing te bevestigen.
Wanneer je als recensent ondanks alle metaforen en hyperbolen niet meer bij machte bent om de diepe manier waarop dit album op een emotioneel niveau resoneert met je eigen gevoelens te beschrijven, dan is het beter om te zwijgen. Ik zou iedereen toewensen om te zwelgen in de hemelse ruis van Violet Cold. kOsmik is in ieder geval een uitstekende plek om te beginnen!
Tracklist:
1. Contact
2. Black Sun
3. Mamihlapinatapai
4. Space Funeral
5. Ultraviolet
6. Kosmik
7. Ai(R)
