De Azerbeidzjaan Emin Guliyev timmert de laatste jaren aardig aan de weg met zijn eenmansproject Violet Cold. In zijn eentje en zonder enige hulp van grote platenlabels of producers heeft hij inmiddels al meer dan 25.000 ‘likes’ op zijn Facebook-pagina. Er zijn dus blijkbaar heel wat mensen geïnteresseerd in zijn werk. Wie enigszins bekend is met de fantastische muziek van Violet Cold, zal die interesse niet vreemd vinden. Sinds het debuut Desperate Dreams (2015) valt dit project op in de grauwe massa met zijn enerverende vorm van ‘euphoric black metal', waarin ruizige blackgaze-riffs worden doorspekt met dance-achtig toetsenwerk à la VNV Nation.
Opvolger Magic Night (2016) was minder uitbundig, doordat het sprankelende toetsenwerk wat meer naar de achtergrond verdween en de felle screams achterwege bleven, maar bevatte voor liefhebbers van Germ, Alcest en Hypomanie nog steeds enorm veel kwaliteit. Inmiddels ligt met Anomie alweer een nieuw album in de (digitale) schappen. Gedeeltelijk laat het nieuwe album een terugkeer naar het geluid van het debuut horen. De liefhebbers van die plaat zullen blij zijn dat Anomie weer vocalen bevat en dat de keyboards weer wat nadrukkelijker aanwezig zijn.
Tegelijkertijd is op Anomie de compositorische ontwikkeling van Guliyev goed te horen. De nummers zijn niet alleen langer en diverser, maar zitten ook beter in elkaar. Neem alleen al het tien minuten durende titelnummer, dat als opener fungeert. Na een weldadig begin vol gruizige tremoloriffs schakelt Violet Cold halverwege naar een verrassend, oriëntaals intermezzo, om beide invloeden vervolgens in de rest van de track op fraaie wijze te integreren. Ook het nog iets langere She Spoke Of Her Devastation zal menig luisteraar kippenvel bezorgen. Het nummer begint op breekbare wijze met een melancholische melodielijn die nog dagen in je hoofd blijft spoken.
Violet Cold bevindt zich op een merkwaardig snijvlak. De muziek kent, zeker door de screams, veel raakvlakken met DSBM-bands. Maar door de verheffende keyboardklanken weet de band net zo makkelijk voor een positieve noot te zorgen. Daarbij wordt de muziek overigens nooit gekunsteld of overdreven blij. Het is juist een soort naïef en daardoor ontwapenend optimisme dat ook een band als Explosions In The Sky kenmerkt. Wie luistert naar het prachtige Lovegaze zal begrijpen wat ik bedoel. De titel van dat nummer dekt dan ook perfect de lading van de muziek.
Saillant detail is dat op Anomie alle teksten in het Turks worden gezongen, ook al doen de Engelse titels anders vermoeden. Ook de samples zijn in het Turks. Hoewel er geen woord van te verstaan is, spat de emotionele intensiteit van de tracks af. Violet Girl is bijvoorbeeld het meest trieste nummer dat ik tot nu toe van Violet Cold heb gehoord. De uitvoering is prachtig, met een intens treurige pianomelodie en heel subtiele ambient-effecten op het eind. Zo blijkt maar weer dat de taal van de muziek universeel is.
Anomie is een excellent album geworden dat ongetwijfeld hoog in mijn jaarlijst gaat eindigen. De verrassing van het sprankelende debuut is er wel een beetje af, maar daarvoor zijn consistentie en volwassenheid in de plaats gekomen. Wie in zijn leven slechts één blackgaze-plaat wil luisteren, raad ik dit album aan. Wie dan nog niet overtuigd is van de mogelijkheden van deze kruisbestuiving, zal dat nooit meer worden.
Tracklist:
1. Anomie
2. She Spoke Of Her Devastation
3. Lovegaze
4. My Journey To Your Space
5. Violet Girl
6. No Escape From Dreamland
