In alle release-drukte zien we op de virtuele burelen van Metalfan.nl ook wel eens een plaat over het hoofd. De nieuwe van Betraying The Martyrs bijvoorbeeld. En dat is zonde, want Rapture is allesbehalve een generiek niemendalletje. Er gebeurt namelijk van alles.
En dat is knap. Knap voor een band die duidelijk in de metalcore geworteld is. Gelukkig hebben de Fransozen zich ontworsteld aan de genre-clichs. Ze hebben er een geheel eigen draai aan gegeven. Hoewel de roots zeker niet verloochend worden en metalcore nog steeds de grootste gemene deler is, is men erin geslaagd om elk nummer een eigen gezicht te geven. Daar waar de gemiddelde metalcore-band niet veel verder komt dan het aloude punk/hardcore-adagium 'vier keer aftikken en gaan, we zien wel waar het schip strandt', schrijft Betraying The Martyrs echte songs met een body. Heuse composities met kop en staart.
Voor de kenners is dat geen verrassing. De band experimenteert vanaf het begin af aan al met genrevreemde elementen. Leentjebuur is de heren nooit vreemd geweest, maar ze sloegen de plank nog wel eens mis. Met name op compositioneel vlak. Daar hebben de heren anno 2019 geen last meer van. De spreekwoordelijke puzzelstukjes vallen op hun plek.
Zoals gezegd zit het album vol variatie. Typische, hoekige beukriffs worden afgewisseld met meer toegankelijke, melodieuze metalcore. Of vanuit publieksperspectief: twosteps en windmills worden afgewisseld met lekkere meeblrstukken. De kracht zit hem in de soepele overgangen. Daar waar menig genregenoot plichtmatig en geforceerd van beuk naar breakdown en weer terug springt, staan de composities op deze schijf strak overeind. Vette shit!
Naast de strakke songs onderscheidt Betraying The Martyrs zich van het kaf door het toetsenwerk. Victor Guillet's voorliefde voor dramatische, bombastische, gothic synthesizersounds steekt hij niet onder stoelen of banken. En met succes. In de titeltrack lijkt hij heel even uit de bocht te vliegen. Dit lijkt wel black metal! Afgezien van de cleane zang zou een dergelijke compositie niet misstaan op de nieuwe van Dimmu of Cradle. Gelukkig is dat de enige sidestep en herpakt de band zich sterk.
Opvallend is ook de diversiteit aan vocalen. Zo waagt zanger Aaron Matts zich bijvoorbeeld zowaar aan cleane vocals. Dat was eigenlijk altijd voorbehouden aan Victor, maar Aaron laat horen dat hij ook over een prima strotje beschikt. Daarnaast vinden we gangshouts, harmonieuze samenzang en de vanzelfsprekende, brute grunts. Hoewel de plichtmatige clichs geheel schaamteloos in de composities gentegreerd zijn, wordt er dus ook op vocaal gebied verder gekeken dan die vermaledijde hokjesgeest van genregenoten.
Wie zijn metalcore graag met wat opsmuk fourageert, weet wat hem te doen staat. Kopen, achetez en kaufen die handel!
Tracklist:
1. Ignite
2. Eternal Machine
3. Down
4. The Iron Gates
5. Parasite
6. The Sound Of Letting You Go
7. The Swarm
8. Monster
9. Imagine
10. Incarcerated
11. Rapture
