Vrijdag

Op vrijdag gaan de festivalpoorten om 14.30 uur open. Terwijl de eerste Arch Enemy-fans naar de signeersessiestand rennen, doen anderen het liever rustig aan. Ze verkennen het overzichtelijk opgezette terrein onder het genot van een eerste biertje. Het is vandaag relatief rustig qua aantal bezoekers. De schattingen lopen uiteen. Er zijn zo'n vijf- tot zesduizend metalheads aanwezig. Nergens ontstaan lange wachtrijen en ondanks dat het bewolkt is, is de sfeer prima.

De openingsact is Betraying The Martyrs. De Parijse formatie die in 2008 is opgericht, maakt een gemotiveerde indruk in de tent. Ze doen hun best Dat terwijl er nog niet veel festivalgangers de moeite nemen om vroeg aan te treden voor de deathcoreformatie. De mannen combineren groovy riffs, agressieve passages, breakdowns en clean gezongen, soms aan Linkin Park herinnerende refreinen. Onderscheidend zijn de toetsenpartijen van Victor Guillet, de man die ook nog een prima bijdrage levert met zijn vocalen, al moet eraan toegevoegd worden dat de cleane zangpartijen ook nog van backingtrack klinken. De composities zijn soms wat aan de drukke kant, waardoor ze niet over de hele lengte overtuigen. Daar valt dus nog wel winst te behalen, maar de refreinen bieden houvast en de breakdowns zetten de bezoekers in toenemende mate in beweging. Lost For Words en The Great Disillusion stemmen tot tevredenheid. De eerste wall of death en moshpit van het festival zijn een feit en ondanks dat de deathcore niet aan velen bestemd is, weet een selecte groep het optreden van de festivalopeningsact wel te waarderen. (Jeffrey)

Meer belangstelling is er voor het in 1982 opgerichte Death Angel, dat al vroeg in het programma aantreedt. De sympathieke Amerikanen, die nadien ook veel belangstelling tonen voor de fans tijdens de signeersessie, zijn goedgehumeurd en hebben er zin in. De ene track komt vandaag evenwel beter tot zijn recht dan de andere. Zo maakt Lost veel indruk op het album, maar komt het rustige nummer van de meest recente full-length The Evil Divide (2016) niet tot zijn recht op de festivalweide. Het zijn de snelle thrash/speedtracks die het goed doen, waaronder The Dream Calls For Blood, Voracious Souls, de combinatie The Ultra-Violence / Thrown To The Wolves en het afsluitende The Moth. Frontman Mark Osegueda praat veel tussen de nummers door. Hij verzoekt iedereen om zichzelf te zijn, om de energie te absorberen en "to celebrate metal". Dat gebeurt dan ook. Niet alle songs hebben de gewenste impact, maar het goed spelende Death Angel blijft evenwel een graag geziene gast. (Jeffrey)

Eind dit jaar wil Frank Mullen nog een keer op tour met Suffocation om afscheid te nemen van de band waar hij sinds 1990 deel van uitmaakt. De bewierookte vocalist, die een voorbeeld is voor velen, wordt momenteel vervangen door Ricky Myers (Martyred, Sarcolytic, Disgorge). Ricky is wat aan de schorre kant vandaag en dat is jammer, want qua zang is het niet zo bruut als je verwacht. Instrumentaal is het juist een indrukwekkende demonstratie. Vooral drummer Eric Morotti maakt diepe indruk met zijn technische spel. De Amerikanen hakken en razen erop los met hun brute en technische death metal uit de school van onder meer Cannibal Corpse, Death en Morbid Angel. Er is veel in- en uitloop bij het optreden. De liefhebbers van dit soort extreme metal weten er echter wel raad mee en staat op aanmoediging van Ricky ("I wanna see you motherfuckers kill eachother!") flink te moshen en te headbangen op Liege Of Inveracity (de technische problemen kunnen het luisterplezier niet drukken), Catatonia ("the first song we ever wrote"), Infecting The Crypts en Pierced From Within. Het instituut laat hiermee de old school metal herleven en ook de nieuwere tracks (Clarity Through Deprivation en Return To The Abyss) stemmen mede dankzij het definieerbare geluid tot tevredenheid. (Jeffrey)

Het optreden van Body Count is vermakelijk, met name vanwege de woorden van "Ice Motherfucking T Bitch", zoals Ice-T zich tegenwoordig noemt, tussen de rauwe nummers door. De rapper/acteur/producer/auteur, die een paar keer verduidelijkt dat hij tegen racisme is, praat de nummers op een typisch Amerikaanse manier aan elkaar en krijgt daarmee behoorlijk wat volk op de been en enthousiast bij het hoofdpodium. De set is stevig met een mix van rap, metal, hardcore en punk. Verrassend is het openingsduo Raining Blood / Postmortem, dat enerzijds een pit in gang zet en de harten van de metalfans sneller doet kloppen, anderzijds niet helemaal uit de verf komt vanwege het geluid dat nog niet goed staat afgesteld. Daarin komt vervolgens overigens wel verbetering, zodat de zelfverzekerde frontman zijn woorden ("Ik kom hier al twintig jaar en ik heb nog nooit een slecht concert gegeven") toch nog waarmaakt. Het is zeker niet altijd even strak, foutloos of overtuigend (de extreme vocalen van de bassist werken op de lachspieren), maar Bodycount, There Goes The Neighbourhood en het afsluitende Cop Killer krijgen veel bijval, net als Talk Shit, Get Shot, dat wordt ingeleid met het toespreken van een twaalfjarige festivalbezoeker. Als hij ooit gepest zou worden, weet hij wat hij moet doen. Ice-T haalt ook nog even zijn tweejarige dochter naar voren, die duidelijk geen podiumvrees heeft. Het kleurrijke gezelschap (met onder meer de zoon van de frontman in de gelederen, evenals "high school home boy" Ernie C en drummer 'Ill Will') maakt er een gezellige boel van. (Jeffrey)

Een van de hoogtepunten op de eerste dag dient zich aan met Watain. Het optreden is zeer overtuigend en intens met de hoofdletter I. Erik Danielsson spant de kroon door zijn arm en hand in het vuur te steken, vloeistof over zichzelf heen te gieten en vreemd genoeg een fakkel richting publiek te gooien. Er gebeuren gelukkig geen ongelukken. De fakkel belandt in de fotopit. Zo intens de presentatie is, zo is ook de muziek. Sacred Damnation raast erop los en komt in deze setting goed tot leven, evenals Devil�s Blood en Towards The Sanctuary. Eigenlijk geldt dat voor alle nummers, want het geluid staat uitstekend afgesteld zodat ook de details in bijvoorbeeld Malfeitor goed naar voren komen. De sfeervolle lichtshow (veelal in rood) en de karaktervolle aankleding van het podium (omgekeerde kruizen en andere attributen) zijn elementen die het karakter van de show nog eens versterken. Drummer Emil �E. Forcas� Svensson verdient een compliment voor zijn technische performance. Net als zijn bandmaten, die ook prima presteren, gaat hij op in de songs. Watain heerst met een mix van oude en nieuwe tracks en ziet het aantal "disciples" van de Watain Dutch Division ongetwijfeld groeien en de gezamenlijke band verstevigen. (Jeffrey)

Pechvogel van de dag is Arch Enemy, dat twee pogingen doet om The Race uit te voeren, maar de p.a. tot twee keer toe uit hoort vallen, al duurt dat even voordat de bandleden dat doorhebben. Het levert hilarische beelden op van bandleden die aan het headbangen zijn terwijl je alleen het geluid van de drums hoort. Het probleem van het uitvallen zit volgens de organisatie van het festival in de lichttechniek van de band. Het licht doet het overigens nog gewoon. Frontdame Alissa White-Gluz excuseert zich richting het publiek: �The p.a. can�t just handle all the metal in this crowd right here.� De topfitte zangeres werkt hard, zoekt en vindt contact met het publiek, zet de pitmaster aan het werk voor een "bonified fucking pit" terwijl de barbecuerook langsvliegt, maar haar zang is live toch minder overtuigend dan op de albums. Soms valt haar zang zelfs weg, zoals tijdens The Eagle Flies Alone. Afgezien van de problemen, de regen (poncho's vinden gretig aftrek) en kritiek maakt de internationale metalformatie een degelijke en professionele indruk. Je weet wat je krijgt: een geregisseerde show van een machine die wat spontaniteit mist, zeker van de kant van de heren. Wie zich daar niet aan stoort, staat te genieten en klapt mee tijdens Bloodstained Cross, schreeuwt en zingt mee met My Apocalypse (terwijl Alissa met de vlag staat te zwaaien) en springt mee met Nemesis. De fans moeten evenwel toegeven dat het nieuwe materiaal het toch duidelijk aflegt tegen het oudere werk, niet alleen tegen de klassiekers, maar ook tegen songs van War Eternal. Wellicht is dat de reden dat er vandaag, tijdens het eerste optreden van de Will To Power European Tour 2018, zo weinig nieuwe nummers op de setlist staan. (Jeffrey)

De tent heeft vandaag nog niet zo vol gestaan zoals bij Kreator het geval is. De volgepakte tent (stage) staat vanaf de eerste seconde te genieten van de ervaren thrashers, die nog altijd hongerig ogen. Alsof ze kwaad zijn dat ze vandaag geen headliner zijn. Het optreden van de formatie rond Mille Petrozza is headlinerwaardig. Niet alleen vanwege de sterke setlist, waaruit blijkt dat de oosterburen nog altijd sterke songs schrijven, maar ook vanwege de fantastische projecties tijdens de show. Albumhoezen en clips worden op een levendige wijze getoond. Daar blijft het niet bij. Alles wordt uit de kast gehaald om de festivalgangers een mooie ervaring mee te geven: van twee mannen met fakkels aan begin en einde van het optreden en de rook- en vuurkanonnen (onder andere tijdens Phobia) maken overuren.

Het is de derde keer dat Kreator op FortaRock acte de pr�sence geeft. Wat Mille zich herinnert van optredens in Nederland is de moshpit en die is er vandaag natuurlijk ook. Enemy Of God knalt los met een wall of death en confetti en tijdens Satan Is Real, een van de weinige matige songs op de setlist, is er een sfeervolle lichtshow in het rood en werken de videobeelden versterkend. Civilization Collapse doet het goed en daarna is het tijd "to raise the Flag Of Hate". De gedreven muzikanten krijgen het festivalpubliek moeiteloos mee. Stil staan is geen optie en Mille betrekt iedereen bij de show. Hij laat de achterste helft het opnemen tegen de voorste; wie kan het meeste aantal decibel produceren? Handig gedaan. Het levert een grote betrokkenheid op bij de show waarin veel gebeurt. Zo worden er foto's getoond tijdens Fallen Brothers (een ode aan gevallen helden zoals Cliff Burton, Lemmy, Jeff Hanneman en David Bowie) en schieten de slierten de tent door (met behulp van een serpentinekanon) tijdens Hordes Of Chaos. Het concert eindigt met een toegift bestaande uit Violent Revolution (met vuurshow) en het razende Pleasure To Kill. Kreator kwam, zag, overwon en "will return". (Jeffrey)

Het is lastig om dat nog te overtreffen voor Parkway Drive, maar ook de Australische formatie pakt al direct aan het begin uit met knallend vuurwerk, nog voordat de eerste noot van Wishing Wells klinkt, een nummer van het kersverse album Reverence, dat voor verdere verdeeldheid onder de fanbase heeft gezorgd. Een deel van de metalcorefans van het eerste uur moet namelijk weinig tot niets weten van de toegankelijkere richting die al op voorganger Ire werd ingezet, maar vandaag krijgen de nieuwe tracks zoals Prey juist veel bijval. Ook Vice Grip is een vroeg hoogtepunt op de setlist.

Qua show is er wat minder te beleven dan bij Kreator, al is een compliment op zijn plaats voor de lichtshow die het karakter van de nummers versterkt. Zo is er in Wishing Wells nauwelijks tot niet sprake van kleur in de lichtvoering (zoals ook in de videoclip bij het nummer) en Prey is juist kleurrijk. Dedicated gaat gepaard met veel vuur en het emotionele Cemetery Bloom, waarbij velen op de grond zitten, is juist heel ingetogen, met alleen Winston McCall in het licht. De actieve frontman bedankt het publiek: "This is beautiful. I love this vibe. This is a very nice start of the tour." en moedigt aan: "Get your singing voices going, get the crowd surfing going!" Tijdens The Void springen de fans mee en ze zingen de gitaarmelodie van Idols And Anchors uiteraard mee.

Het einde van de set is zeer overtuigend. Hoogtepunten zijn er vele. Neem Destroyer, dat veel bijval oplevert. Het groovende Absolute Power, dat met een baslijn en een knal begint, behoort ook beslist tot de highlights en Wild Eyes is uiteraard een kwestie van meezingen. De toegift begint met een grote vuurshow. Zowel de voorkant van het podium als de kooi waarin de drummer zitten, staan in brand. Alsof dat nog niet genoeg is, draait de kooi waarin drummer Ben 'Gaz' Gordon plaats heeft genomen rondjes, en dat terwijl hij ondertussen gewoon doorspeelt tijdens Crushed. Bottom Feeder eindigt de eerste festivaldag. Nog een keer springen de fans mee en na afloop is er ook nog vuurwerk te zien boven het podium. Een fraai einde van dag 1, waarop de hoeveelheid regen uiteindelijk meeviel. (Jeffrey)

Dit jaar organiseerden wij de signeersessies op FortaRock. Op vrijdag kregen we Arch Enemy, Betraying The Martyrs en Death Angel over de vloer, terwijl op zaterdag Nightwish, Avatar, Alestorm, VUUR, T�r, Thy Art Is Murder en Mantar langskwamen. De rij voor Nightwish begon al vroeg in de middag en helaas kon niet iedereen de band ontmoeten, in verband met het toch al drukke schema van de band op deze dag, maar verder waren er veel blije gezichten, van zowel bandleden als fans. Sommigen konden hun geluk niet op en waren zo blij dat ze in huilen uitbarstten. Om maar aan te geven hoeveel bepaalde bands voor metalfans betekenen.