UK Tech-Fest wordt wel eens het Engelse broertje van het Duitse Euroblast genoemd. Niet gek gezien de line-up voornamelijk bestaat uit prog-, djent- en deathbands en aanverwanten en daarmee dus ook veel bands beide festivals aandoen. Toch zijn er ook heel wat verschillen. Zo heeft UK Tech-Fest een on-site camping waarbij het dus altijd maar afwachten is, met dat Engelse weer. Het regende in aanloop naar het festival toe in ieder geval al wel afzeggingen. Maar gelukkig, zo bleek later, was daarmee de voorraad neerslag tot een minimum geslonken.

Vrijdag:

De Franse band Kadinja heeft de eer om het hoofdpodium te openen op deze editie van UK Tech-Fest. Een uitstekende keuze: de band is een perfect voorbeeld van het soort bands dat op dit festival speelt. Samen met onder andere Heavy Metal Ninjas heeft de band in de week voor het festival een Road To UK Tech-Fest-tour door Engeland gedaan. De harde techmetal, vol met het bekende djent-geluid, aangevuld met elektronische samples, warmt het nog ietwat slaperig ogende publiek goed op. Vooral het enthousiasme van de drummer is noemenswaardig, zijn chinastand valt er van om! (Constantijn)

Ook het Zuid-Engelse Belial is duidelijk geïnspireerd door de breakdowns en grooves van de djent-scene, maar het behoeft geen betoog dat er ook deathmetalbloed door de aderen van de heren stroomt. Met name zanger Jamie Harrison laat dat horen. De haat spuit hem uit de ogen als hij zijn grunts de zaal inslingert. Hier is men wel voor in, en met name de goed headbangbare stukken worden door het publiek omarmd en beantwoord. Wellicht niet de meest originele band, maar wel eentje om rekening te houden. (Wouter)

Op het moment dat The Colour Line begint te spelen, heb ik geen idee wat ik moet verwachten. Ik heb nog nooit van de band gehoord, maar gelukkig besluiten de zanger en de gitarist dit hoogst persoonlijk te komen uitleggen: de eerste noten zijn amper gespeeld of beide heren rennen het publiek in. Een extreem energieke show die perfect aansluit op de chaotische muziek. De heren hebben duidelijk goed naar The Dillinger Escape Plan gekeken. Misschien is het wat veel, zo aan het begin van het festival, want veel bezoekers verkiezen het warme zonnetje buiten boven dit verder prima te pruimen optreden, maar ik had dit toch niet willen missen. Al was het maar om een van de idiootste concertmomenten ooit. Het zal bij ons de boeken ingaan onder de noemer 'het Veterstrikincident'. Blijkbaar is de veter van zanger Sam Rudderforth door alle wilde capriolen losgeraakt. Terwijl hij tussen het publiek rent en springt, wordt hij daar zelf ook bewust van en geeft een van de bezoekers de tijd om zijn veter te strikken, terwijl hij zelf vrolijk verder blèrt alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Geweldig! (Constantijn)

Na de totale chaos van The Colour Line besluit ik ook even buiten op adem te komen. Terwijl ik een praatje sta te maken in de zon, hoor ik de eerste tonen van Sumer. Dromerige melodieën, Tool-achtige ritmesecties en even iets anders dan het geschreeuw dat we continu om ons oren krijgen. Wat is dit? Nadat ik me besef dat ik misschien wel de grootste ontdekking van het festival sta te missen, haast ik me naar binnen. Wat volgt, is een heerlijk half uurtje wegdromen en genieten van de post-rock/metal die deze Britten maken. Waar veel bands op het festival het van hun bruutheid moeten hebben, is Sumer de subtiele uitzondering. En daar is helemaal niets mis mee! (Constantijn)

Sithu Aye is een 25-jarige gitarist uit Schotland die op DIY-wijze een aantal cd’s heeft uitgebracht. Zonder enige promotie van een platenlabel hebben deze aardig wat bekendheid op het internet gekregen. Hier op UK Tech-Fest zien we het ‘worldwide exclusive debut’. Voor de gelegenheid heeft Sithu een aantal bevriende muzikanten gevraagd om zijn gitaarspel te begeleiden. Het klinkt echter alsof deze vrienden al jaren samen spelen. De vaak vrolijke gitaarleads staan centraal in dit instrumentale project. Combineer deze met het enthousiasme van de band en de duidelijk genietende Sithu en je hebt een geweldig optreden. (Constantijn)

Maar het is weer gedaan met de (relatieve) rust, want ook het uit Sunderland (GB) afkomstige Nexilva is van het kaliber alles moet stuk en ik ben boos. Gelukkig wordt de agressieve muziek aangevuld met vrolijke keys en bedient zanger Gary King (what's in a name) zich van diverse harsh vocal-stijlen. Met name deze variatie zorgt ervoor dat ik de hele show blijf kijken en geniet van hoe gaaf metal toch eigenlijk kan zijn als je originaliteit maar hoog in het vaandel hebt. (Wouter)

Gedurende de hele dag lopen mensen mij te vragen of ik ook zo’n zin heb ik het optreden van Carcer City. Wanneer ik vraag wat voor soort band dit dan is, krijg ik steevast hetzelfde antwoord: metalcore. Nou ben ik niet zo’n fan van het genre, maar ik besluit toch maar even een kijkje te nemen. Dat blijkt een uitstekende beslissing. De band smijt in een waas van agressie hun nummers tegen het publiek aan met een uitstekende podiumpresentatie. Het nog niet uitgebrachte nummer Sovereign is voor mij een hoogtepunt van dit optreden. Als dit 'metalcore done right' is (zoals het door menigeen aan mij omschreven werd) ben ik vanaf nu een fan van het genre! (Constantijn)

Nadat we ons door al deze bozemannenmetal hebben weten te worstelen, begint het zowel in het hoofd als in de zaal wat af te koelen. Tijd voor wat 'rustigers': Leprous. De Noorse band heeft natuurlijk een enorme staat van dienst en dat is te horen ook. Met naar perfectie neigende controle nemen de progressieve klanken bezit van de zaal. Ik ben helemaal geen fan van deze leprozen, maar elke keer ben ik weer onder de indruk van deze heren. De techniek, de instrumentbeheersing, de podiumpresentatie van frontman Einar Solberg, alles is tot in de puntjes verzorgd, en dat dwingt respect af. De zaal bewondert Leprous nog meer dan ik, en bestaat voornamelijk uit blije, genietende gezichten. Leprous, altijd geslaagd! (Wouter)

En dan is t gedaan met de afkoeling. Betraying The Martyrs wil de dag nog even afsluiten met een overdosis adrenaline-agressie. De uit Parijs afkomstige kneiterharde deathcore brengt de gemiddelde dronken Brit weer volledig op stoom. Ik kan echter helemaal niks met het emo-gekweel van keyboardspeler Victor Guillet. Gelukkig bezit frontman Aaron Matts over een goed verstaanbare deathstrot. Maar ondanks dat de band verder een enorm strakke show neerzet, moet ik toch afhaken. Dat maakt het plezier van de fans er echter niet minder om. Zowel gillende meisjes vooraan die maar geen genoeg kunnen krijgen van meneer Matts, als omarmde headbang-acties van de fans, het kan niet op vanavond. (Wouter)

Pagina 1: vrijdag 10 juli
Pagina 2: zaterdag 11 juli
Pagina 3: zondag 12 juli