Als vrijdagmiddag om klokslag 13.00 uur de spreekwoordelijke poorten van het progwalhalla openen, heeft een handjevol bezoekers de weg naar Essigfabrik intussen gevonden. De rij is wel eens langer geweest, maar het weer is ook wel eens beter geweest! Hoewel er gisteravond in Club Volta (Keulen) een preparty met vier bands was, begint het festival nu pas echt.
Het loopt nog niet echt storm als Valis Ablaze na een half uur aftrapt. Hoewel de band in de scene toch aardig bekend is, staan de Britten verrassend genoeg als festivalopener op het programma. Hun poppy benadering van progressieve metal zou toch wel een hogere plek op de bill verdienen. Ze trekken zich er niets van aan en steken enthousiast van wal. De superieure kwaliteit van het Euroblast-geluid wordt maar weer eens benadrukt en daar profiteert een band als Valis Ablaze overduidelijk van. Maar goed geluid heeft ook een nadeel. Zo'n set is verschrikkelijk eerlijk. Elke gemiste noot is te horen. Het kan dan ook niet verbloemen dat de zanger af en toe een nootje mist. Helaas zijn daar slechts ongeveer vijftig bezoekers getuige van.
Kin Beneath Chorus staat als winnaar van de bandstemwedstrijd op de bill en mag de benedenzaal (die te boek staat als Sidestage, maar in werkelijkheid een kelderzaaltje betreft) ontmaagden. Dat doen de Grieken met een veel te lang intro. Met zo weinig speeltijd hadden ze beter gelijk kunnen gaan spelen. Maar goed, al doende leert men. Als het overbodige intro eenmaal voorbij is, is het bal. Aan overtuigingskracht ontbreekt het de heren niet. Ondanks dat ze zich bedienen van generieke metalcore, is het een vermakelijke pot herrie en gaan ze flink tekeer. De obligatoire grunts vliegen ons om de oren. Daar had de zanger het overigens beter bij kunnen houden. Het niveau van zijn cleane kunsten laat ietwat te wensen over. Positief is de lichtshow. Het is er flink op vooruit gegaan ten opzichte van vorige jaren. Ook is er meer aandacht besteed aan de geluidskwaliteit. Alle ingredinten voor top-optredens zijn dit weekend dus aanwezig. Het staat echter veel te hard en helaas zal dit een terugkerend thema blijken.
Dan is het weer tijd voor het grote podium. Sinds jaar en dag zorgt Euroblast ervoor dat er geen overlap tussen bands is. Wie er fysiek toe in staat is, kan dus alle vijftig bands zien. De Denen van Siamese hebben intussen het podium bestreken. Met vier albums op zak timmeren ze al best een tijdje aan de weg. Je zou toch verwachten dat de noorderburen (ten opzichte van Duitsland) eerder acte de prsence zouden hebben gegeven in Keulen. Niets is echter minder waar, dit is het debuut. Wellicht omdat de band zo ontzettend poppy en catchy is. Het is veelzeggend dat de heren zo nu en dan de Deense hitlijsten bestormen. Dat soort muziek is hier relatief zeldzaam. Maar nu dan dus toch het eerste optreden. Zanger Mirza Radonjica maakt goed verbinding met het publiek, al vragen we ons af of hij weet waar hij zich bevindt als hij Duits tegen ons begint te praten. Hij trakteert ons echter al gauw weer op poppy oorwurmen en sterke meezinghooks. Het is jammer dat de drums zo hard staan en dat de viool(!) mede daardoor nauwelijks te horen is. Het is wel een genot om naar te kijken en popmuziek met een viool is natuurlijk ook niet alledaags. Dat kan het publiek duidelijk waarderen en het is na afloop dan ook druk bij de merchandisestand. Alleen n tip, heren: Die backingtrack tussen de nummers door? Niet doen! Dat slaat echt nergens op.
Terug naar beneden. Het uit Marseille afkomstige Sunbeam Overdrive lijkt het over een andere boeg te gooien. De muzikale benadering is veel meer gestoeld op moderne prog dan Siamese. Als zanger Tom Abrigan echter door zijn (zelf meegebrachte) microfoon begint te zingen, slaat ook hier het pop-virus toe. Nou ja, je kunt er natuurlijk van houden, maar het overschaduwt de muzikaliteit van zijn bandleden. Met name het werk van drummer Laurent Duclouet is indrukwekkend. Helemaal als hij de ruimte van zijn bandleden krijgt om zijn pannenset ervan langs te geven. De band staat erg actief op het podium en dat slaat aan bij het inmiddels aardig toegestroomde publiek in de kelder. Dat zorgt er helaas ook voor dat er vanaf rij drie niets meer te zien is van wat er op het podium gebeurt. Tenzij je twee meter lang bent. Het blijft een moeilijk podium.
Wie eerder dit jaar op Complexity Fest was, heeft het Franse Klone al eens kunnen zien en weet dus al wat 'ie zo ongeveer kan verwachten: Trage muziek met uitspattingen. Dat werkt niet altijd even goed. Het helpt ook niet dat het geluid een rommeltje van lage tonen is. Dit wordt gaandeweg het optreden gelukkig wel beter, maar het blijft aanmodderen. Het is duidelijk wat Klone wil bereiken, maar het komt er vandaag helaas niet echt uit. Om te concurreren met de besten in het genre zouden de Fransozen wellicht eens een vacature zanger uit kunnen zetten. Ook compositioneel valt er nog wel wat winst te behalen. Maar dit klinkt allemaal wel erg negatief en is eigenlijk slechts mierenneukerij. Het collectief zet een degelijk optreden neer waar veel potentie in zit.
Het Franse Uneven Structure is (net als veel andere bands dit weekend) een oude bekende van Euroblast. Als ik me niet vergis, is dit maar liefst de achtste keer Euroblast voor deze post-djenters. Dat is meer dan n op twee! Na het epische La Partition uit 2017 zijn de heren aan de slag gegaan met een nieuw album: Paragon. Daarvan krijgen we alvast een voorproefje middels het nieuwe nummer Everyman, dat ook de nieuwe single wordt. De band heeft in ieder geval extra ingezet op dit optreden. De heren hebben eigen lichten meegenomen en ze moedigen het publiek enthousiast aan. Voor wie de band niet kent, is het wellicht even wennen aan de muzikale richting van de band. Het is zeker geen alledaagse kost. Maar daar komen we op Euroblast voor, toch? Zanger Matthieu Romarin leeft in zijn eigen wereld en zet een epische show neer. Het is goed om te zien dat de band weer op volle oorlogssterkte is. Hopelijk zien we de band snel met Paragon op tour.
De oplettende lezer heeft ook de naam Anima Tempo eerder voorbij zien komen. De Mexicanen speelden al eens op Euroblast, eerder dit jaar op Radar Festival (Engeland) en deden dit jaar zelfs ons eigen ProgPower Europe 2019 aan. De progressieve death metal komt wellicht wat generiek over, maar door het enthousiasme waarmee het kwintet dit ten gehore brengt, is het geen straf om deze show bij te wonen. Eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat ze qua professionaliteit nog niet echt kunnen tippen aan wat wij hier gewend zijn. Maar we zijn gewoon ook wel erg verwend. Ik zei het al: hoge verwachtingen. Dit is het beste wat Mexico momenteel toe te voegen heeft aan de scene. En toevoegingen van minder voor de hand liggende landen zijn natuurlijk alleen maar toe te juichen. De heren kunnen dan ook rekenen op een enthousiast applaus. Ga zo door!
Sinds jaar en dag is Frankrijk een van de hofleveranciers voor bands op Euroblast. Zo ook Kadinja, dat hier toch ook al een handjevol keren op het podium stond. Met de vaardige bruller Philippe Charny Dewandre achter het gilstokje en de succesvolle eerdere optredens nog vers in het achterhoofd weten ze aardig wat volk op de been te krijgen. Waar echter niet iedereen van op de hoogte is, is dat de heren een coveralbum in de schappen hebben gebracht. Dat houdt de gemoederen bezig. Moet je je als progmetalband wel wagen aan hits van Korn, Limp Bizkit en Marilyn Manson? Kun je dat niet beter onder een andere bandnaam doen? De een vindt het een geniale zet, de ander een aanfluiting. Hoe het ook zij, de Fransozen hebben er zin in en wie de coverdiscussie even laat voor wat 'ie is, ziet een genspireerde band een sterk optreden afgeven.
Het is moeilijk om een originele bandnaam te verzinnen. De losse woorden van Dead Letter Circus kwamen al vaker voor op de bill, maar nog nooit gecombineerd in n bandnaam. De originaliteitsprijs verdienen ze er niet mee, maar slagvaardig gaan ze van start, terwijl er tot grote hilariteit van het publiek bellenblaasbellen opstijgen boven de eerste rijen. Of dit door de band genitieerd is of niet, het geeft het begin van het optreden een vrolijke aanblik. Maar al gauw is het menens. Met name bassist Stewart Hill gaat los. De andere bandleden doen daar echter weinig voor onder en kwijten zich eveneens enthousiast van hun taak. Hoewel de cleane zang soms wat iel is, is het slechts een kniesoor die daarover zeurt. Het geluid is gebalanceerd en de fans hebben het naar hun zin. Niet in de laatste plaats omdat de Australische heren een strakke en zeer professionele show neerzetten. Het enige smetje op het optreden zijn de ietwat vreemde dubbele vocals van de backingtrack.
Wheel is duidelijk populair want de kelder staat bomvol. Het is dan ook erg benauwd, wat eigenlijk gek is. Waar de hoge temperaturen voorgaande jaren nog simpelweg aan het warme weer geweten konden worden, is dat dit jaar onmogelijk. Het is misschien wel een van de koudste en natste edities. Hoe het ook zij, de Finnen laten zich er niet door van de wijs brengen. De in capuchons gehulde heren zetten een fantastische show neer, waarbij vooral de nummers van het eerder dit jaar verschenen Moving Backwards opvallen. De band vestigt zich daarmee definitief tussen de proggrootheden als Voyager en Karnivool. Dit is misschien wel een van de beste optredens in de kelder. De vraag waarom zij op het kleine podium staan, wordt nog maar eens extra legitimiteit gegeven. Toegegeven dat het gewoon een makke is van de festivallocatie waar de organisatie verder weinig aan kan doen, maar het is toch wel erg jammer dat we niet volop kunnen genieten van deze professionele show.
Ook het Duitse The Hirsch Effekt stond al meerdere keren op Euroblast. Het is mooi om te zien hoe bands zich in de jaren ontwikkelen. Zo hebben deze Duitsers zich intussen opgewerkt tot headliner van de vrijdagavond. Een groter compliment kun je als band niet krijgen natuurlijk. Na het eerbetoon aan Simon & Garfunkel (Like A Bridge Over Troubled Water is de intro), knalt het trio er vol op met Lifnej, de opener van het alweer uit 2017 stammende Eskapist. Hoewel de band al gauw doet denken aan The Dillinger Escape Plan, weten we intussen natuurlijk wel beter. Vol energie en met een uitermate strakke lichtshow ondersteunen de oosterburen de chaotische akkoordprogressies en dito maatwisselingen. De zaal is echter opvallend matig gevuld. Vindt men dit nou echt zo belabberd of valt de kaartenverkoop gewoon tegen? De mannen laten zich er niet door afleiden en tonen aan dat je prima in je moerstaal kunt zingen als dat niet Engels is. En dat dat helemaal niet ten koste van je succes hoeft te gaan. Het moet toch een fantastische ervaring zijn om ook niet-Duitssprekenden je teksten te zien meezingen. Of in ieder geval daar een poging toe te zien wagen. Vriend en vijand zijn het erover eens, of je nou wel of niet fan van The Hirsch Effekt bent, het verdient deze plek op de bill.
