Het voelt sowieso erg goed om weer lekker bezig te zijn. We hebben helaas ook een hele tijd stil moeten zitten, wegens het feit dat de drummervacature alsmaar openstond, en het is een heerlijk gevoel om de beuk er weer in te gooien, om het maar zo te zeggen. Eindelijk weer een nieuw album en een zeer succesvolle tour door Noord-Amerika, met Cannibal Corpse en Necrophagist. Dit jaar zal zeer enerverend worden en daar kijken wij bijzonder naar uit.

Het heeft sinds Stop At Nothing bijna vier jaar geduurd voordat de band weer met nieuw materiaal kwam. Wat hebben jullie al die tijd uitgevreten, behalve touren en nummers schrijven?

Ja, nou, dat was het wel ongeveer een beetje... En oh ja, we hebben een jaar naar een nieuwe drummer gezocht. We hebben toen wel aan de nieuwe nummers gewerkt en met behulp van een drumcomputer hebben we toch wel het een en ander kunnen doen en wat demo's in elkaar kunnen draaien. Maar je begrijpt dat de afwezigheid van een meedenkende drummer het schrijfproces aanzienlijk vertraagt.

Tegenwoordig is John Gallagher nog de enige bandlid die is overgebleven van de originele line-up. Voor Stop At Nothing trommelde hij de nodige muzikanten op en werd de plaat gemaakt. Maar hoe is het "band-gevoel" vandaag de dag? Is Dying Fetus een volwaardige band die uit vier man bestaat, of is het toch een beetje "John en de rest"?

Wij zijn als band behoorlijk sterk en de band is daar ook naar. Jonh heeft ons nooit anders behandeld dan dat hij een oudgediende binnen Dying Fetus zou behandelen. We hebben nooit het gevoel gehad dat we slechts waren ingehuurd om een klusje te klaren voor hem, of van mindere waarde waren dan een gevestigde naam in de band. John staat altijd heel erg open voor onze input en bijdragen dus aan hem zal het niet liggen. Wat een ieder individueel levert is dan op zo'n moment afhankelijk van de creatieve energie van de desbetreffende personen.

Maar mocht John op een goede dag besluiten om zelf met Dying Fetus te stoppen, zullen jullie dan nog wel doorgaan met de band?

Nou, ik vrees dat er geen Dying Fetus meer zal zijn mocht John inderdaad besluiten om met de band te stoppen. Er is namelijk een groot verschil tussen een band waarin op z'n minst één iemand van de oude garde functioneert of helemaal niemand. Mocht hij de pijp aan Maarten geven, dan zouden wij moeten verdergaan onder een andere bandnaam ofzo.

Je had het net al over een zoektocht naar een nieuwe drummer. Het blijft wel roerig in het Dying Fetus-kamp op dat vlak. Waarom is Erik eigenlijk (weer) weggegaan?

Haha, ja, technisch gezien is het inderdaad de tweede keer al dat Erik de band verlaat. Erik is weggegaan omdat hij zijn verplichtingen thuis niet meer kon combineren met ons tourschema. En wij kenden Duane (Timlin, red) nog van de tijden dat we samen getourd hebben en hij nog bij Divine Empire speelde. Hij was uiteindelijk de enige drummer, uit de VS afkomstig, die de audities doorstond en toegewijd genoeg leek om ons terzijde te staan. Ik vind dat hij het geweldig doet. Tja, natuurlijk is het veel beter voor de band om een constante line-up te hebben, maar soms gaan de dingen nou eenmaal anders dan dat je zou willen. Wij hebben er niet bewust voor gekozen om steeds nieuwe bandleden te moeten rekruteren, we worden ertoe genoodzaakt.

Toen Jason de band verliet heeft John aangegeven de vocale benadering nooit te veranderen omdat ze de band juist die karakteristieke sound meegaven. Daarvoor heeft hij toentertijd Vince Matthews aangetrokken. Maar nu Vince ook is vetrokken lijken de vocalen toch iets frisser, getuige de nieuwe cd...

Toch denk ik dat de vocale benadering altijd wel hetzelfde zal blijven. Toen onze wegen zich van die van Vince scheidden moesten we weer op zoek naar iemand die de scherpe grunts voor zijn rekening kon nemen. Op die manier kwamen wij op een hele natuurlijke manier bij Sean (Beasley, red) uit, want hij is vocaal heel bekwaam en wij voelen ons eigenlijk uitstekend met z'n vieren in de band. Dus nu Sean Vince z'n aandeel voor zijn rekening neemt hebben wij niet meer de noodzaak om er weer iemand bij te gaan zoeken.

Toen Stop At Nothing het levenslicht zag was geheid sprake van enige druk. De band was leeggelopen, opnieuw opgebouwd en moest nu bewijzen dat de kwaliteit nog altijd de boventoon voert. Hoe was het eigenlijk met War Of Attrition? Flippen met de pet op, of in alle relaxtheid aan de slag?

Ik kan je vertellen dat ik denk dat wij in feite onze ergste critici zijn. De druk die op ons van buitenaf wordt uitgeoefend is echt een eitje in vergelijking met wat wij zelf van ons en elkaar verwachten. We willen altijd alleen maar goede albums maken waar muziek op staat die we zelf goed vinden en graag zouden willen spelen. Toen ik de band kwam versterken doken we vrijwel meteen de studio in om Stop At Nothing te gaan opnemen, maar voordat het nieuw album gemaakt werd hadden we een lange aanloop. Dus nu was het op een relaxte manier heel spannend om weer te gaan werken aan een nieuw album. We voelden ons ook echt bevoorrecht dat we weer die mogelijkheid hadden.

Hoe vinden mensen het nieuwe album tot nu toe?

Zoals altijd waarderen we de positieve klanken en lachen we hard om de reacties die ons de grond in boren. Maar ik kan wel stellen dat de reacties tot dusver overwegend positief zijn dus dat is natuurlijk een compliment voor ons, voor ons werk.

Het is een oud gegeven dat John het merendeel van de muzikale creaties op zijn naam heeft staan. Ik neem aan dat dit nu niet heel veel anders is en John weer voor het merendeel van de muziek verantwoordelijk is?

Muzikaal is John inderdaad de trekker van de kar. Hij heeft inderdaad de meeste muziek geschreven. Er is één nummer dat geschreven is door Sean, één nummer is door mij aangeleverd en er is ook nog een nummer waar Duane samen met John aan heeft gewerkt. Ik heb ook de eerste belangrijke riff van Homicidal Retribution gefabriceerd. Maar wederom, dit was gewoon een natuurlijk proces zo, het was maar net wie het meeste materiaal te leveren had, op dat moment. En John waardeert onze inbreng zonder meer.

Hoe zit het eigenlijk met de teksten? Want laten we eerlijk zijn, Dying Fetus staat tekstueel met name bekend om de politieke lading ervan, maar dat was grotendeels afkomstig van Jason, en hij is uiteraard verleden tijd. En nu is de politieke lading van de teksten ook aan het wegvagen. Is daar over nagedacht of gaan dingen gewoon zoals ze gaan?

Voor Stop At Nothing heb ik het grootste deel van de teksten geschreven, hoewel anderhalve nummer toen al geschreven was door Bruce Grieg (ex-Dying Fetus). Voor het nieuwe album schreef ik alle teksten. De verwijdering van de politieke benadering ervan is een zeer bewuste keuze geweest, daar zowel John als Sean mij nadrukkelijk lieten weten dat het wellicht eens leuk is om de tekstuele thematieken wat te verbreden. Ik denk dat de "Demockery.org benadering" meer iets van Jason was dan van de band, maar hij deed het goed dus maakte de band daar gebruik van. Ik geef de voorkeur aan dingen belichten die mensen aan het denken zetten, waarna ze hun eigen conclusies kunnen trekken. Politieke onderwerpen maken daar natuurlijk ook deel van uit, maar dat is één van de vele vlakken waar ik wil spitten.

Ik heb de teksten nog niet onder de loep kunnen nemen omdat de cd op het moment nog niet uit is en ik enkel de promo van Relapse Records in mijn bezit heb. Maar ik ben wel benieuwd waar jij je zoal op hebt gefocust.

Ik heb niet echt getracht om een conceptalbum te maken, hoewel de nummers onderling wel degelijk enig verband hebben. De teksten omvatten ondermeer wetten, oorlog, rampen en de overvloedige commercie. Eigenlijk heb ik wat duistere plaatjes geschetst die bepaalde aspecten van de maatschappij bekritiseren, hypocrisie, hebzucht en corruptie illustrerend. Het idee achter de albumtitel War Of Attrition is het bombardement aan invloeden die je persoonlijke perspectieven proberen neer te slaan of je allerlei materialistische rotzooi aansmeren die je eigenlijk helemaal niet nodig hebt.

Nu is het album klaar en in de omloop en de band heeft er reeds van een afstand naar kunnen kijken. Nog altijd happy met het resultaat?

Wij lijden sowieso aan een soort artistieke perfectie die wenst dat we maar meer tijd hadden om alles nóg beter te kunnen uitvoeren, maar al met al denk ik dat de opnames goed hebben uitgepakt en we zijn dan ook zeer tevreden. We hebben veel technische vooruitgang geboekt tijdens de opnames, dankzij de ontwikkeling van de te benutten mogelijkheden. Tevens wisten we ook veel beter waar we met de toon van het album heen wilden, dus dat hielp ons natuurlijk ook wel richting de juiste koers.

Op het moment dat ik aan dit interview werkte zag ik een vriend van mij het volgende online zetten: "Ik word heel blij van het nieuwe Dying Fetus album want het doet mij weer aan Killing On Adrenaline denken."
Ik denk dat je daar wel blij van wordt, niet?

Dat is echt een enorm compliment, want we wilden het album heavier en agressiever laten klinken zonder iets wat de band in het verleden al had gedaan na te maken. We wilden de progressie van de band duidelijk in kaart brengen en tegelijkertijd de kenmerkende sound behouden en de eerdere releases van de band eren. En getuige zo'n reactie zijn wij dus goed bezig.

Maar je kan ook niet ontkennen dat het album wel degelijk heel anders klinkt dan de vorige releases...

Waar we zeker op uit zijn is het materiaal fris te houden en we hopen dat we daar ook in gaan slagen. Er zullen altijd wel wat structurele overeenkomsten blijven want we willen onze sound uniek houden en die lijn ook doortrekken naar wat er nog gaat komen. Maar buiten dat hopen we ons ook met ieder album steeds verder te ontwikkelen en we staan dan ook zeer open voor nieuwe ideeën.

De band zal snel na de release van de nieuwe cd weer in de vliegtuig en tourbus kruipen en naar Europa overkomen voor een promotietour. Dying Fetus is sowieso een band die veel on the road is. Daar maak ik uit op dat de band het tour-aspect zeer belangrijk acht.

Ik denk dat touren inderdaad heel belangrijk is, dat is DE manier waarop een band zichzelf support, en de albums promoot. Buiten dat, touren, dat is waar het allemaal om draait als je in een band speelt, in ieder geval voor mij. Je wilt altijd op de planken staan, shows spelen, mensen ontmoeten en zien hoe die mensen uit hun dak gaan op de muziek die jij hebt gemaakt en gespeeld.

Word je het nou nooit eens een klein beetje zat?

Ik denk dat we al met al een goed gedoseerde hoeveelheid aan tours afwerken. Genoeg om er tevreden mee te zijn en niet te veel, zodat het je uiteindelijk op gaat breken waardoor je met tegenzin de planken gaat beklimmen. Hetzelfde geldt voor onze fans. We willen niet dat ze moe van ons worden omdat we ze maar blijven belagen met live-shows, of dat ze juist gaan mopperen omdat we nooit komen. Overigens houd ik bijzonder veel van reizen dus het duurt meestal nooit zo lang voorat het thuiszitten mij gruwelijk gaat vervelen.

De band heeft in Nederland toch wel de nodige shows achter de kiezen, inmiddels. Is er toevallig eentje die je is bijgebleven wegens... nou ja, weet ik veel wat... een memorabel iets, ofzo?

Nederland heeft mij sowieso verrast omdat er zoveel gave clubs zijn, zoveel coole steden waar we kunnen komen spelen. Voor mij is het moeilijk om er een optreden uit te pikken die ik echt het allerbeste vond. Maar als ik écht moet kiezen, dan zou ik zeggen No Mercy 2005, in de 013. Maar wacht, ook in 2003 in Baroeg, met Hate Eternal, toen hadden we een geluid dat echt verpletterend was. Dat was ook de gig die ervoor gezorgd heeft dat ik definitief wilde switchen naar de Marshall 1960 versterker (men had deze voor ons geregeld, gedurende die tour) welke ik nu nog steeds gebruik en welke we ook gebruikt hebben voor de opnames van het nieuwe album.

Is er eigenlijk nog een plek op ons aller aardbol waar Dying Fetus nog niet heeft gespeeld maar waar je graag zou willen geraken?

Ik heb altijd gedacht dat het wel erg gaaf zou zijn om in Moskou gespeeld te hebben. En in Australië moeten we ook nog een keer zien te geraken. En in Japan, want toen de band daar voor het laatst geweest is zat ik er nog niet bij. Maar buiten dat heb ik tot dusver het genoegen gehad om overal te spelen waar ik had gedroomd, en veel verder.

In 2003 heeft de band aangegeven een DVD te willen uitbrengen. Nou jongens, hoe staat het daarmee? Ik neem aan dat er inmiddels meer dan voldoende materiaal verzameld is voor zo'n project?

Nou, we hebben inderdaad een aardig archief aan beelden opgebouwd, door de jaren heen, maar eigenlijk zijn ze nog echt niet zover dat we ze ook echt op een DVD willen zetten. Ook vormden de line-up wijzigingen een ongemak waar we mee te kampen kregen en dit bemoeilijkte de samenstelling voor een DVD waarop we toch wel een representatieve band willen neerzetten. Maar we hopen echt dat we in de nabije toekomst iets voor elkaar gaan krijgen.

Ik heb eens een interview gelezen waarin John zegt ooit een songwriter te willen worden en geschreven nummers te verkopen aan andere bands. Zijn deze plannen nog altijd actueel voor hem, of wellicht wel voor jou?

Ik weet dat John ook andere soorten muziek speelt dus het is zeker mogelijk dat hij op een dag zoiets op touw gaat zetten, als hij wat tijd vrij heeft. Wat mij betreft, ik heb daar ook wel eens op zitten broeden, in ieder gevat tot dusver dat ik ook wel eens in andere bands die andere muziek maken wil spelen. Ik heb ooit een huisgenoot gehad die altijd bezig was met het schrijven en opnemen van eigen muziek en hij heeft mij regelmatig gevraagd om wat gitaarriffs of een solo te leveren en dat heb ik altijd heel vermakelijk gevonden. Ik denk dat het heel leuk kan zijn om gewoon instrumentale muziek te maken. Ik ben in de jaren '80 opgegroeid en ik heb ook een aantal computerspelletjes gespeeld dus er zijn verschillende muziekstijlen en geluiden die ik om nostalgische of andere redenen leuk vind. We hebben allemaal ook een hoop ideeën opgedaan middels de mogelijkheid om muziek met de computer te maken en zo hebben we al flink geëxperimenteerd met opnames met een drumcomputer waar vervolgens gitaren en vocalen overheen zijn gelegd.

Ja, tot dusver het interview. Succes met de formaliteiten en veel plezier met de tour. We zien elkaar wel weer in Baroeg!

Jij bedankt voor het interview. We waarderen alle support en trouw echt enorm. We hopen dat het nieuwe album jullie kan bekoren en we zien iedereen maar al te graag tijdens de tour. Dus ik zou zeggen, tot dan.