Bijna vier jaar na de release van Stop At Nothing komt Dying Fetus met de opvolger waar halsreikend naar uitgekeken werd, want Dying Fetus heeft door de jaren heen veel stof doen opwaaien. Een band die zich tot een uniek exemplaar in de Amerikaanse deathmetalscne wist op te werken is de laatste jaren ook veelvuldig het mikpunt van kritiek geweest. En nu rijst de vraag of het nieuwe wapenfeit War Of Attrition de critici voor eens en voor altijd de mond kan snoeren en de metalheads kan bedwelmen met ongekend gewelddadige en doeltreffende nummers.
In mijn opinie is het anwoord zowel "ja" als "nee". War Of Attrition zal de kritieken niet ontlopen maar tegelijkertijd ook heel geschikt zijn voor wellicht een breder metalpubliek dan voorheen. Nee, Dying Fetus is niet zozeer toegankelijker geworden, want van toegankelijkheid is er bij deze bijtende band nog altijd geen sprake. Het is de aanpak van het ontoegankelijke doe 't 'm doet. Dying Fetus klonk voorheen nog wel eens als een razende doch logge hond die zich door een diepe moedderpoel een weg naar de kluif stormde. Van dit geluid is nu geen sprake. War Of Attrition klinkt op alle vlakken stukken opener en cleaner. Nog wel lomp, maar niet z lomp als voorheen. Ook de vocalen klinken minder blafferig (hoewel dat element niet geheel gelimineerd is, waardoor Dying Fetus dat vertrouwde ingredint nog altijd toepast om de stempel nog eens aan te drukken), de solo's scherper en de riffs stuiteren minder en zijn venijniger van aard.
Daar tegenin kan worden gebracht dat Dying Fetus, hoewel War Of Attrition zeker geen haastklus is geweest, het zich wel wat gemakkelijk heeft gemaakt. War Of Attrition is een lekker, goed wegluisterend en technisch prima album, maar geen unicum of bijstere bijzonderheid. Van een band als Dying Fetus zou men meer verwacht kunnen hebben. De band heeft reeds bewezen capabel te zijn tot hoogstandjes als Killing On Adrenaline en Destroy The Opposition en War Of Attrition is als "persoonlijkheid" niet zo excentriek. Hoewel er voldoende "Dying Fetus-elementen" in zitten, de snelheid en de riffs prima in orde zijn, is deze cd wat gewoner van aard. Een beetje voorspelbaar ook (zeker als je 'm vaker draait), de moordende grilligheid van Killing On Adrenaline is behoorlijk afgezwakt.
Hoe goed u tegen deze uitputtingsoorlog bent bestand zal spoedig blijken.
Tracklist:
1. Homicidal Retribution
2. Fate Of The Condemned
3. Raping The System
4. Insidious Repression
5. Unadulterated Hatred
6. Ancient Rivalry
7. Parasites Of Catastrophe
8. Obsolete Deterrence
