Alles is in orde. Het was wel een beetje wennen. In een nieuwe zaal spelen is natuurlijk hartstikke leuk, alleen alles is van beton. Dus als er niemand staat is het een grote galmbak. Maar straks als er mensen staan klinkt het een stuk beter.

Hoe vind je het om weer in kleine zalen te spelen, in plaats van grote festivals?

Heel leuk. Ik vind vooral de afwisseling te gek. Op festivals heb je geen soundcheck. Het is aankomen, inpluggen en spelen. Dat vind ik wel heel gaaf. Verder kan je een beetje rondhangen en met oude bekenden kletsen. Een zaal is weer leuk omdat je dan meer met het licht kan doen en je kan er meer een show van maken. Het geluid is er natuurlijk ook beter, dus spelen we vaak wat rustigere nummers die dan meer de ruimte krijgen. Met het licht en het projectiescherm dat we hebben kunnen we veel meer sfeer creëren. Toch blijft het een rockshow. We gaan dus van megafestivals naar piepkleine zalen. We hebben hiervoor gekozen omdat we gewoon dolgraag op willen treden. We zullen ook niet in elke plaats waar we spelen een volle zaal trekken, omdat we echt in uithoeken van Nederland terecht komen.

Hebben jullie niet, net als bijvoorbeeld Within Temptation, een groep trouwe fans die jullie overal volgen?

We hebben wel fans die ons volgen, maar die maken niet het verschil tussen een lege of een volle zaal.

Jullie stonden dit jaar voor het eerst sinds lange tijd weer eens op Graspop. Hoe heb je dat ervaren?

Het is een echt metalfestival natuurlijk. We hebben ook op M’era Luna gespeeld dit jaar, maar dat is meer op gothic gericht. Hoewel we echte metalroots hebben, kun je ons op verschillende festivals plaatsen. Toch zie je dat het metalvolk nog steeds geen genoeg heeft van The Gathering. Uiteraard zijn er ook een aantal mensen afgehaakt, maar die komen dan gewoon niet kijken. Ik sta er altijd van te kijken hoeveel metalheads ons nog steeds te gek vinden.

Elf jaar geleden brachten jullie Mandylion uit, twee jaar later gevolgd door Nighttime Birds. Die twee platen worden toch wel gezien als mijlpalen in de Nederlandse metalgeschiedenis. Denk je niet dat het daarmee te maken heeft?

Ik vind het te gek dat mensen er zo tegenaan kijken. We hebben toentertijd met het nummer Strange Machines een klein hitje gescoord in sommige landen, waaronder Nederland. Mensen vinden het nog steeds gaaf als we die spelen en laatst hadden we gewoon weer een moshpit, terwijl de rest van de set een stukje rustiger is.

Vond je de periode tussen 1995 en 1997 jullie gouden periode?

Dat kun je wel zeggen. The Gathering was voor die tijd al wel een bekende naam in scene, vooral dankzij Always. Door dat album, en ook door de demo die daarvóór uitkwam, ontstond er wereldwijd toch een klein olievlekje, dat zich langzaam begon uit te breiden. Die demo was al best wel een big deal. Toen ik erbij kwam werd de muziek wat toegankelijker en vonden de vriendinnetjes van de metalheads ons ineens ook gaaf. Grof gesteld hebben we daar ons publiek een beetje mee verdubbeld. Nadat Henk Westbroek ons een keer op de radio had gedraaid is het heel snel gegaan en konden we overal spelen. Toen stonden we ineens op Pinkpop en Dynamo. Wat aandacht betreft was dat zeker onze succesperiode.

In Zuid- en Midden-Amerika is The Gathering ongekend populair. Daar komen echt veel mensen naar jullie concerten, hè?

Als je kijkt naar hoeveel mensen er naar onze optredens komen zijn we daar het grootst. Daar vullen we ook geen stadions, maar in Chili bijvoorbeeld komen gerust vier-, vijfduizend mensen. Het vreemde is dat we het populairst zijn in de landen die het verst weg liggen van Nederland.

Jullie nemen Home op in Maurik en duizenden kilometers verderop worden ze helemaal gek...

Haha, in fucking Maurik inderdaad. Dat is wel heel maf. We zijn een band die daar helemaal niet over nadenkt. We maken gewoon muziek en als we het mooi vinden nemen we het op en brengen we het uit. Vaak hebben we helemaal niet in de gaten hoe mainstream we zijn in dat soort landen. René, onze gitarist is in Chili op vakantie geweest en werd daar gewoon herkend op straat. Dat is echt bizar!

Home is opgenomen in een oude kerk. Hoe zijn jullie daar eigenlijk terecht gekomen?

Attie Bauw, onze producer waar we weer mee samen wilden werken voor dit album, zei dat als we weer gingen samenwerken dat we iets speciaals moesten doen. We wilden niet hetzelfde doen als toen we How To Measure A Planet? opnamen. We wilden in een hele bijzondere setting het album opnemen. Dan ga je opzoek naar een geschikte locatie en we dachten aan een huis in de bossen of ergens op een eiland. Iets afgelegens. Op internet vonden we toen die kerk in Maurik. Het is eigenlijk gewoon een lege ruimte en dat kan je afhuren. De kerk is leeg, maar je hebt ook een keuken aan slaapruimtes.

Dus jullie sliepen er ook echt?

Ja, een maand lang leefden en werkten we daar.

Jullie zijn ook een keer ingesneeuwd. Hoe was dat?

Dat hoorde er helemaal bij! We konden absoluut niet weg, maar dat waren we ook niet van plan. Attie deed alles voor ons. Hij vond het te gek om weer eens met ons te werken.

Hoe zijn jullie weer bij hem terecht gekomen, want jullie laatste twee platen zijn door iemand anders geproduceerd?

We hebben altijd contact gehouden, maar hij heeft het vaak erg druk. Hij doet heel veel verschillende dingen, zoals film- en wereldmuziek en daarom vinden we hem zo gaaf. Sowieso is het proces met hem altijd heel bijzonder omdat hij erg bevlogen is. Hij weet als geen ander het beste uit ons naar boven te halen. Hij kan alle inspiratie en ideeën die je bezit uit je halen. Het is gewoon een hele bijzondere man.

Kan je eens uitleggen waar de titel opslaat?

Van de kerk hadden we een beetje onze living gemaakt. Het voelde echt als ons huisje. En als band zijn we ook heel vaak samen, we doen altijd alles samen. En om daar te zitten voelde heel erg huiselijk. Dat sfeertje hing daar al. Toen moesten we nog een titel bedenken. Meestal komt de titel pas op de laatste dag voor de deadline. Of beter gezegd een week daarna. We hadden het sleutelnummer van de plaat, Home, nog niet af. Het duurde heel lang voordat ik met een goede tekst kwam. Het was telkens niet goed genoeg. Dat soort dingen komen pas op het laatst. Dan valt alles samen. Het thema van de plaat gaat ook een beetje over wat ze in het Engels home is where the heart is noemen. Dat kan betekenen dat je je bij je familie op je gemak voelt of bij een groep vrienden. Bij alles wat je dierbaar is kan je je thuis voelen.

Je kan de titel ook anders interpreteren. Als je op een bepaald moment het gevoel krijgt dat je je leven een beetje op de rails hebt, of dat je jezelf begint te snappen en dat je rugzak met problemen leeg begint te raken, voelt dat ook een beetje als thuiskomen. Thuiskomen is het ultieme gevoel dat een mens kan hebben in zijn leven.

Wat is de gedachte achter al de buitenlandse teksten in het nummer Solace?

Het nummer begon met een heel mooi thema, maar het totaalplaatje was niet echt speciaal. Attie zei ‘ik hoor stemmen’. René’s vriendin komt uit Chili, dus die heeft de Spaanse teksten ingesproken. Een vriendin van me uit Noorwegen heeft wat ingesproken. Verder hoor je nog wat Frans, dat was ook René’s vriendin want die heeft in Frankrijk gewoond. Frank, onze toetsenist, telt in het Nederlands; ‘één, twee, drie...’. Dat is het leuke van dat nummer, er zitten heel veel kleine dingetjes in.

Een hoop mensen snappen het niet en zeggen ‘The Gathering doet altijd wat anders’. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Eigenlijk is The Gathering zo log als wat. We hebben altijd een bepaalde stijl, een bepaalde sfeer. Alleen daar wordt wel eens wat in geklooid, want je wil op elke plaat andere nummers horen. Wat we met dat nummer hebben gedaan is men niet gewend. Tuurlijk heb je altijd zeikerds die op forums zeggen dat ze er niks van snappen en zich afvragen waarom dat nummer op het album staat. Mensen vinden het tof of ze snappen er helemaal niks van en maken zich daar ook druk over.

Trek je je dat soort kritiek aan?

Nee.

Misschien had je daar in het verleden vaker last van, omdat het na Nighttime Birds allemaal iets softer werd. Waarschijnlijk zijn er een hoop metalfans afgehaakt. Heb je je de kritiek toentertijd aangetrokken?

Nee. Het is simpelweg een kwestie van smaak. Als mensen zeggen dat ze heel graag naar heavy muziek luisteren, prima. En The Gathering is inderdaad wat softer geworden. Nu zitten er meer pop- en progelementen in onze muziek en daardoor krijgen we er weer een hoop nieuwe fans bij. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen die alleen naar Slayer luisteren The Gathering niks vinden. Dat is gewoon een kwestie van smaak. Ik vind dat oké. Mensen komen en gaan. Ik ben blij dat er nog steeds een hoop mensen zijn die snappen wat we doen en uitkijken naar de volgende plaat. En dan heb je de mensen die zeiken om wat te zeiken te hebben. Dat soort onzin lees ik niet, net zoals ik positieve kritiek niet wil horen.

Tot slot. Denk je dat er nog een echt metalalbum voor The Gathering in het verschiet ligt, of is dat een gepasseerd station?

We neigen toch wel weer naar de rock. Ook op deze tour. We spelen wat pittiger en we spelen de oude nummers ook weer wat vaker. Dat doet ons allemaal heel goed, om weer eens lekker te hakken. Metal is toch wel onze oerdrift. Ik denk dat we wel weer een echte rockplaat zullen maken. Metal zal er altijd in blijven, ook al is het maar een klein beetje.