Ergens vorig jaar speelden we in een kleine zaal in Bakersfield, Californië. We wilden wat intieme shows doen om het speciaal te maken, maar de zaal zat met 1500 mensen stampvol, wat zorgde voor een gebrek aan frisse lucht. Op een gegeven moment kreeg ik last van mijn linker stemband en daar heb ik de rest van die tour problemen mee gehad.

Na de tour in de Verenigde Staten deden we twee back-to-back shows in Europa, eerst twee in Londen en daarna twee in Dublin, met een paar flinke feesten erachteraan. Ik nam dus gewoon mijn medicijnen, maar die hielpen niet langer. Na de show in Dublin werd ik de volgende ochtend in Glasgow wakker zonder stem. Er kwam niks uit. Het begon dus in Bakersfield, maar elke keer dat ik daarna optrad werd het erger en erger.

De tweede keer dat het optreden verplaatst moest worden was na de Jägermeister-tour in de VS. Met ongeveer vijf shows per week was dat een hele zware tour. Omdat we zo vaak optraden kreeg ik weer last van mijn stemband. In maart, vlak voordat we naar Europa zouden komen, vertelde de dokter me dat ik minimaal een maand rust moest houden, omdat het anders een chronisch probleem zou worden.

Ik heb begrepen dat je nu volledig hersteld bent.

Het gaat in ieder geval stukken beter. Anderhalve maand geleden, vlak na Ozzfest, ben ik aan mijn neus geopereerd. Ik heb drie keer mijn neus gebroken en het kraakbeen is daardoor kapot gegaan en ik had veel moeite om te ademen, vooral als ik sliep. Vaak sliepen we in de tourbus, en ik weet niet of je wel eens in een bus hebt geslapen, maar de lucht is altijd vrij droog. Omdat ik niet door mijn neus kon ademen, deed ik het door mijn mond. ’s Ochtends werd ik dan wakker en moest ik de boel hydrateren. Sinds de operatie gaat het gelukkig stukken beter.

Hoe voelt het tijdens het zingen?

Erg goed gelukkig. We hebben er nu een aantal shows op zitten en het gaat prima.

Disturbed heeft niet heel vaak opgetreden in Nederland, slechts drie of vier keer. Mogen jullie ons niet of zo?

Nee, we vinden het hier geweldig! Misschien wel een beetje té!

Waarom komen jullie niet elk jaar, of om het jaar?

Dat heeft voornamelijk met de platenmaatschappij te maken. Als je net een plaat uit hebt, heb je een periode van 1 tot 2 jaar waarin alles moet gebeuren met betrekking tot dat album. Dat is erg kort, dus je moet het strategisch aanpakken. Van sommige gebieden weet je dat je daar meer albums zal verkopen dan in andere delen van de wereld.

Kortom, de Verenigde Staten is een belangrijkere markt voor jullie dan Europa, Azië en Zuid-Amerika?

Nu wel, maar qua potentieel zijn Europa en Azië heel belangrijk. Punt is dat je de plaatsen waar je succes hebt wilt behouden. Het volgende voorbeeld maakt alles duidelijk. We hebben acht miljoen platen verkocht, waarvan zeven miljoen in de Verenigde Staten en een miljoen daarbuiten. We zouden graag overal evenveel platen verkopen, maar dat gaat nu eenmaal niet. Helaas heeft het verplaatsen van de shows in Europa daar ook aan meegeholpen. Wat dat betreft hebben we het geluk niet aan onze zijde gehad.

Welke Europese tour is je het best bevallen?

Deze tour! Dit is met afstand de beste Europese tour tot op heden.

Ik kan me jullie optreden in 2003 op Rock Am Ring in Duitsland nog goed voor de geest halen...

Dat was geweldig. Het goot werkelijk. En dan voor tachtig-, negentigduizend man spelen. Dat was ongetwijfeld de grootste mensenmassa waarvoor wij ooit hebben opgetreden.

Vanavond zijn er iets minder mensen, ik geloof iets van 1500. Het zal een gemixt publiek zijn. Ik schat zo’n 25% Nevermore-fans en 75% Disturbed-fans. Hebben jullie ooit voor een vijandelijk publiek opgetreden?

Absoluut. In het voorprogramma van Manson.

Wat gebeurde er?

In Parijs stonden ze naar ons te spugen. Het héle publiek stond naar ons te spugen!

Is dat mogelijk?

Iedereen in het publiek stond te roggelen! Het regende werkelijk spuug, en dat drie nummers lang!

En wat deden jullie toen?

Gewoon doorspelen, wat kan je anders? Net doen of het je niks doet en blijven spelen. Iedereen stond te schreeuwen ‘Manson, Manson’. Na drie nummers hadden we ze enigszins overtuigd van ons kunnen en stopten ze. Soms moet je een muur doorbreken en ze dwingen te luisteren. Het is net of je een wild beest in de ogen kijken: je mag niet laten zien dat je bang bent.

Ten Thousand Fists is het eerste album met John Moyer op basgitaar. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen?

Hij heeft auditie gedaan. We hebben audities gehouden in Chicago waar enorm veel mensen op af kwamen.

Over hoeveel mensen praten we dan? 100? 150? 250?

Veel meer nog! Ik schat ergens tussen de 1000 en 1500 mensen, als je alle tapes en cd’s meetelt.

Waarom viel de keuze op hem?

Hij is een geweldige bassist. We kenden hem al van Union Underground. Het is een toffe gast, hij is accuraat, hij voldeed gewoon aan alle criteria.

Hebben jullie het hem moeilijk gemaakt toen hij net bij de band kwam?

Haha, niet zo moeilijk als Jason bij Metallica. Hij heeft het vrij makkelijk gehad, haha.

Kwam hij ook met ideeën en teksten voor Ten Thousand Fists?

Nee. Hij heeft niet meegeschreven.

Denk je dat dat in de toekomst wel het geval zal zijn?

Ik betwijfel het.

Jullie hebben je eigen tour in de VS, de Music As A Weapon tour. Kan je dat omschrijven als een kleine versie van bijvoorbeeld Ozzfest of Sounds Of The Underground?

Natuurlijk niet zo groot als Ozzfest. We spelen in zalen, niet in stadions of op terreinen. Meestal komen er tussen de vijf- en tienduizend mensen.

Heeft een promotor jullie gevraagd om die tours te doen?

We doen dit al sinds The Sickness. Elke keer als er een nieuw album komt willen we minimaal één tour doen met alle toeters en bellen. Daar is Music As A Weapon uit ontstaan.

Dit jaar nemen jullie Stone Sour mee.

Stone Sour en Flyleaf hebben tot nu toe ingestemd. Daar zullen nog een paar bands bijkomen.

Eerder dit jaar stonden jullie wederom op Ozzfest. De hoeveelste keer was dit?

Dit jaar was alweer de vierde keer.

Hoe is het je bevallen?

Wel goed eigenlijk. Het publiek was fantastisch, alleen zorgt de splitsing tussen main stagebands en second stageband voor een wat vreemde situatie. Toch hebben we veel vrienden gemaakt en vonden we het heel leuk om met andere bands te praten en rond te hangen.

Welke band was muzikaal gezien je favoriet?

Met afstand Dragonforce. De mensen van Lacuna Coil waren heel aardig en we zijn goede vrienden van System Of A Down. Eigenlijk konden we met iedereen goed opschieten. Muzikaal gezien stak Dragonforce er ver bovenuit.

Het is bekend dat een aantal bands moeten betalen om op Ozzfest te spelen. Wat vind je daarvan?

Het ligt eraan. Sommige bands moeten inderdaad betalen om deel van de tour uit te maken. Je moet dat zien als een toewijding van de platenmaatschappij aan Ozzfest. Het is niet zo dat er cheques uit worden geschreven en gelijk bij Sharon Osbourne op haar bureau belanden. Zo werkt het niet.

Zou het niet beter zijn als getalenteerde bands niet hoeven te betalen, maar een kans krijgen om te bewijzen dat ze echt iets kunnen?

Natuurlijk. Maar er zijn honderden bands die op een plekje op Ozzfest azen. De organisatie wil er zeker van zijn dat de labels van de bands er alles aan doen om hun band te steunen en meehelpen om er een geslaagde tour van de maken. Het komt er in het kort op neer dat ze willen dat de platenmaatschappij geld in de promotie van hun band steekt. Het is smart business. Als je in een onbekende band zit moet je betalen. Heb je al iets bereikt dan hoeft dat niet. Zo gaat het. Ozzfest is overigens niet de enige tour die dit doet. We moesten al betalen toen we jaren terug met Danzig op tournee waren. Je moet je wel bedenken dat je er veel voor terugkrijgt, zeker als je op Ozzfest speelt. Als jij de potentie hebt om door te breken lukt dat op zeker tijdens Ozzfest. De bekendheid die je ermee vergaart is onbetaalbaar. En wat te denken van wat je er allemaal van opsteekt. Doordat je met zoveel goede bands optreedt word je zelf beter.

Uiteraard wil ik het ook nog even over de ‘nieuwe’ cd hebben. Ten Thousand Fists is ongeveer een jaar uit. Nog altijd tevreden over het resultaat?

Absoluut. Ik kijk vol trots terug op dat album. Het is zondermeer ons beste werk. Als je naar The Sickness en Believe luistert, hoor je de evolutie die we hebben doorgemaakt.

In jouw ogen was het dus een grote stap voorwaarts?

Zeker weten. Maar eigenlijk maak je met elk nieuw album een stap voorwaarts.

Dan de onoverkomelijke vraag: waarom nu pas gitaarsolo’s?

We zaten Dan al zo lang te zieken waar die solo’s bleven. Toen we begonnen waren solo’s eigenlijk heel erg cliché. Men vond dat gedateerd, het was passé. Dan hield altijd van Soundgarden en maakte zich meer zorgen om de riffs. Mike, onze vorige bassist Fuzz en ik hoorden toch graag gitaarsolo’s en wilden ze al ten tijde van The Sickness. We begonnen hem te pushen tijdens de opnames van Believe en uiteindelijk kon hij niet meer weigeren. We zijn erg blij en trots met wat hij gedaan heeft voor Ten Thousand Fists.

Dus meer gitaarsolo’s in de toekomst?

Haha, ik zou verbaasd zijn als er op het volgende album een nummer staat waarin geen solo voorkomt!

Mijn favoriete nummer van Ten Thousand Fists is Sons Of Plunder. Vertel eens waar dat nummer over gaat.

Het gaat over de muziekindustrie. Dat mensen snel geneigd zijn om een trend te volgen en dat er honderden bands zijn die hetzelfde klinken. De Sons Of Plunder zijn de A&R gasten die de boel maar promoten terwijl het eigenlijk shit is. Met as the countless number hunger for worldwide renown bedoel ik de bands die niet de muziek spelen die ze twee jaar terug speelden, maar een trend volgen om zodoende meer platen aan de man te brengen. All the pimping sons of plunder will roll up their sleeves; de mensen van de platenmaatschappij die naar hun werk gaan. Searching for answers they don’t even care to know; ze geven geen reet om de muziek, het is gewoon een product. Het is een verbale aanval op de mentaliteit in deze branche.

Op jullie eerdere albums waren de teksten soms behoorlijk grof en sadistisch. Dat viel ditmaal wel mee, toch?

We hebben nog steeds vrij grove teksten. Wat je waarschijnlijk bedoelt is dat er minder gevloekt wordt. Dat klopt. Het moet in een nummer passen. Het kleine stukje in Down With The Sickness heeft niks te maken met kindermisbruik of iets dergelijks. Het is bedoeld als een weerspiegeling van hoe ieder individu wordt behandeld in deze maatschappij. Zoals een misbruikt kind. Omdat het op deze manier in je hoofd blijft hangen is het effectief. Vloeken werkt geweldig als je het in de juiste context gebruikt, maar als je om de vijf seconden ‘fuck’ zingt, draagt dat geen enkele kracht uit. Je verliest je geloofwaardigheid.