Hahaha ja, nogal. Eigenlijk zouden we twee of drie dagen voor de eerste show moeten aankomen, dat zou het beste zijn. Gisteren kwamen we aan, vannacht hebben we in een motel geslapen, en vandaag gaan we de bühne op. Toen we met soundchecken begonnen voelde ik me echt kut, net of ik griep had. Het was net alsof ik in een droom zat maar niet wakker kon worden.

Na Enemies Of Reality waren jullie niet echt blij meer met Century Media. Wat deed jullie besluiten om toch weer met ze in zee te gaan?

Dat we niet blij meer met ze waren kwam door het contract wat we hadden. Het was dus ook onze schuld, want wij hadden dat toch echt zelf getekend. Maar we wilden dus gewoon ons contract uitdienen, en dan pas op zoek naar een nieuw platencontract, eventueel bij een ander label. Century Media wilde liever dat we nog voor dat album al bijtekenden, en omdat wij dat niet wilden hielden zij zich precies aan het afgesproken budget. Ze gaven ons niet meer geld dan dat er in het contract stond, wat ze bij vorige albums wel gedaan hadden. Het was nu nog niet half zoveel als dat we voorgaande albums gebruikt hadden. Het was dus een vuil spelletje wat ze speelden, maar ik heb begrepen dat het overal zo gespeeld wordt, voordat een contract afgelopen is. Uiteindelijk heeft het goed uitgepakt voor ons allemaal, want wij hebben toch gekregen wat we wilden. Mijn grootste zorg was de distributie, vooral voor in Amerika. De meeste bands op dit label verkopen daar maximaal zo'n 50.000 albums, en dan is de koek wel op. Wat ons echt heeft overgehaald was dat Lacuna Coil en Shadows Fall daar ineens meer dan 200.000 stuks verkocht hebben. Dat betekent dat de distributie daar nu op orde is. De Amerikaanse markt is erg belangrijk voor ons. Europa ook, maar hier is de distributie veel beter. Hier zit het wel goed.

Op This Godless Endeavor hadden jullie dus wel weer een budget waar jullie aan gewend waren, en konden jullie weer met Andy Sneap werken. Is er zo'n groot verschil tussen het werken met hem, of met Kelly Gray [de producer van het vorige album, Enemies Of Reality]?

Met Kelly ging het ook wel aardig. Hij woont ook in Seattle, dus lekker dichtbij, en hij wilde het doen voor het budget wat we hadden. Dit was de eerste keer dat hij zo'n soort album ging produceren, wat voor hem een uitdaging was. Hij produceerde altijd meer mainstream metal, zoals Candlebox en Queensrÿche. De opnames waren goed, maar bij de mix ging het niet lekker. Ik denk dat het komt omdat hij niet gewend is om zulke complexe muziek te mixen. Zoveel gitaren en ingewikkelde arrangementen. Echt, ik ben zeer tevreden over de opnames, maar ik denk dat hij nog niet klaar was om dit te mixen. We hadden in eerste instantie ook liever gehad dat Andy Sneap het ging mixen, maar dat zat er toen niet in. Hij heeft het dus later opnieuw gemixt, en toen klonk het zoals we het wilden.

Op Dead Heart In A Dead World en Enemies Of Reality waren jullie een kwartet, maar nu is Steve Smythe erbij gekomen als vast bandlid. Moesten jullie weer wennen aan een vijfde bandlid?

Zeker. We waren al meer dan tien jaar samen met z'n vieren, dus we kennen elkaar door en door. Als er dan iemand bij komt is het voor die persoon altijd lastig om er tussen te komen. Wij wilden wel altijd weer een volwaardig bandlid erbij, in plaats van een tijdelijke gitarist, en we zijn erg blij met Steve. Je kunt aan zijn nummers horen dat hij bij ons past.

Jullie gaven hem gelijk de mogelijkheid om mee te schrijven aan het album. Klikte het direct?

Ja, de nummers waar hij mee aan kwam klonken echt als Nevermore nummers.

En James Murphy maakt heel kort ook zijn opwachting... Maar waarom in zo'n kort nummer?

De reden dat hij meedoet is omdat hij ook bij Andy in de studio zat, om te werken aan het Death tribute album. Hij mocht Andy's studio gebruiken als hij hem zou helpen met wat dingen. Hij heeft dus ook geholpen bij onze opnames. En ik had een nummer liggen wat ik graag wilde opnemen, maar Steve was al weg en Jeff had even geen inspiratie. James wilde dolgraag daar op meespelen, en wij zijn erg blij dat we hem op ons album hebben. Het is kort, maar geweldig.

Warrel schrijft alle teksten, vaak vrij poëtisch en donker. Zijn jullie het allemaal eens met wat hij schrijft, of zou je zelf over andere dingen schrijven?

Ik kan daar niet echt antwoord op geven, want ik ben zelf geen schrijver. Warrel is altijd al gefascineerd geweest door science fiction en horror. Daardoor is hij erg beïnvloed, en dat heeft ook wel erg bijgedragen aan onze stijl. Dreaming Neon Black is een donker album, gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het is net als een schrijver. Als je goed bent in een genre, dan blijf je daar bij. Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat Warrel geen romantische verhalen schrijft, hahaha. Maar wij hebben toch wel enkele "romantische" nummers, zoals The Heart Collector en Sell My Heart For Stones.

Op het vorige album waren de nummers vrij kort; slechts één nummer kwam boven de vijf minuten uit. Op de nieuwe zijn de nummers weer een stuk langer. Hadden jullie meer ideeën deze keer?

Dat doen we niet met opzet. Het is gewoon net hoe het bij ons er uit komt. Misschien dat bij het vorige album wel meespeelde dat dat het laatste album was voor ons platencontract, en dat we het album gewoon achter de rug wilden hebben. Voor de nieuwe waren we geduldiger, en hebben we ook meer tijd gestoken in het schrijven van de nummers. Mijn idee was trouwens om het album te openen met This Godless Endeavor. Gelijk het langste nummer aan het begin, dus, om te laten zien dat we doen wat we willen. Labels willen liever dat je begint met een kort, pakkend nummer.

De voorkant van het album is gemaakt door Hugh Syme. Wie heeft die cover uitgekozen?

Wij allemaal, eigenlijk. We stuurden hem de teksten en wat muziek, zodat hij een passende cover erbij kon maken. Maar hij zei dat hij al wat had liggen wat er perfect bij paste, en hij liet ons deze zien. We waren het gelijk met hem eens. Het leek wel alsof het voorbestemd was.

Had hij jullie niet verteld dat hij dit concept al eens gebruikt had voor Iron Maiden?

Jawel, maar zij wilden een iets andere versie, met Eddie er op. Het meisje voorop heeft zo'n lief, onschuldig gezichtje, wat in contrast staat met wat je op de achtergrond ziet.

Toch heeft ze wel iets gemeens in haar ogen...

Ja, ze is ook iets dreigend. Wij stelden voor om een vervallen stad op de achtergrond te zetten, dus hij heeft de bomen weggehaald en er iets anders neergezet.

Toen jullie in de studio zaten, hebben jullie ook nog enkele concerten in London gedaan. Hebben jullie daar ook nieuwe nummers gespeeld, en zo ja, hebben jullie toen goed opgelet hoe het publiek reageerde op nieuwe nummers, om er eventueel nog wat aan te veranderen?

We hebben daar wat nieuwe nummers laten horen, ja. Onder andere het titelnummer, want we wisten niet goed waar dat zou passen op het album. De respons van het publiek was zo overweldigend, dat we daarna zeker wisten dat het of aan het begin, of aan het einde van het album moest komen.

Je hebt nu zes albums gemaakt met Nevermore, en daarvoor twee met Sanctuary. Op welk moment dacht je van "he, nu heb ik toch wat bereikt"?

Dat heb ik nog altijd niet, hahaha. Nee, dat hangt af van hoe je het interpreteert. Mijn vader zei me ooit dat ik m'n succes niet moet meten met andermans maten. Dat is me altijd bijgebleven. Als je het hebt over kunnen leven van de muziek, ook dat lukt nog niet echt. Maar daar staat tegenover dat we wel zoveel hebben meegemaakt, wat ik nooit zou willen missen. Dat is me meer waard dan geld, want geld kun je toch niet meenemen als je dood gaat. Herinneringen wel. Er is meer in het leven dan geld. Je kunt natuurlijk wel een album vol simpele hits gaan schrijven, maar dat nemen de fans je niet in dank af. Zij verwachten toch wel iets van je muziek. Ze zouden erg teleurgesteld zijn als we simpele nummers zouden schrijven. Dat kan iedereen. Het is veel moeilijker om gecompliceerde nummers te schrijven die toch ook goed luisterbaar zijn. Daar zit de uitdaging.

Je zei dat je nog niet kunt leven van je muziek. Heb je nog een normale baan?

Dat had ik wel, totdat we aan This Godless Endeavor begonnen. Nu zijn we op een punt gekomen dat we kunnen rondkomen van de muziek, maar het is echt niet zo dat ik me ook geen zorgen hoef te maken over m'n toekomst.

Wat deed je voor werk?

Ik was kok. Het is heel makkelijk om een baan te vinden in een keuken. Dat is bijna hetzelfde als spelen in een rockband. Je hebt daar ook veel drank, veel meiden, en iedereen houdt van harde muziek.

Jullie waren deze zomer onderdeel van de Gigantour festivals in de Verenigde Staten, met Megadeth als headliner. Op die tour stonden jullie ergens halfverwege op de bill, maar hier in Europa spelen jullie in dezelfde soort zalen als Megadeth, want ook zij speelden in 013. Hoe voelt dat?

Het was wel een eer dat Dave ons vroeg voor die tour. We kenden hem al sinds we in Sanctuary zaten. Toen zorgde hij er al voor dat alle bands niets te kort kwamen, en vijftien jaar later is hij nog precies hetzelfde. Het was een eer om met hem te touren, en het was een goede kans om ons album te presenteren aan onze fans, en aan mensen die ons niet kenden. Ik had er geen problemen mee dat we halfverwege de bill stonden hoor. Hij heeft diverse keren laten weten dat hij het te gek vond dat wij op de tour mee gingen, en dat hij ons in een volgende editie weer wilt hebben. Over enkele jaren, dan. Hij is van plan om het elk jaar te organiseren.

Aangezien jullie ook diverse keren in Europa op een festival gespeeld hebben, moet je vast ook wel de verschillen in organisatie gemerkt hebben.

Nou, erg veel verschil is er niet hoor. Het was allemaal erg goed georganiseerd. Het enige verschil is dat het meer op 1 stijl metal gericht is, terwijl een festival als Graspop wat breder is qua stijlen. Gigantour was meer gericht op mensen die van gitaarsolo's houden, en van progressieve bands houden.

Zie jij Nevermore als een progressieve band?

Jazeker. Ik hou er niet van om in een hokje geduwd te worden, maar ik zou ons zeker progressief noemen. Niet op de manier van progrock of progmetal, overigens. Wij zitten in een grijs gebied. Te melodieus voor mensen die van hard raggen houden, te hard voor mensen die van melodieus houden. Maar overal snoepen we wat fans weg.

In wat voor soort zalen spelen jullie in de VS?

Ongeveer dezelfde als hier in Europa. Ok, op die Gigantour speelden we in veel grotere zalen, maar dat was natuurlijk een festival. Maar normaal gesproken is het ongeveer hetzelfde als hier. Enkele jaren terug was het anders. Toen waren we hier ook redelijk bekend al, maar in de VS speelden we veel kleinere zalen. Toen pakten we aan wat we konden. Maar nu dat Headbanger's Ball terug is is er weer veel meer animo voor metal, en zijn grotere zalen weer geïnteresseerd in bands als Nevermore.

Terugkomend op Graspop. Het geluid bij jullie was de eerste drie nummers echt kut. Merk je dat op het podium ook?

Nee, daar is het geluid altijd kut. Vooral op festivals, want daar plug je je spul in en dan zie je wel hoe het gaat. Op een normale tour heb je veel meer tijd om het geluid goed te krijgen voor de show. Voor de geluidsman is het ook niet makkelijk op een festival, want elke band klinkt anders he.

En om nog even terug te komen op Sanctuary: die albums zijn erg moeilijk te krijgen. Is er kans dat ze nog een keer opnieuw uitgebracht worden?

Ik weet het niet. In de VS zijn ze wel eens opnieuw uitgebracht, toen Nevermore een beetje begon te lopen. Ik heb ze in Europa volgens mij ook wel eens zien liggen.