Er zijn eigenlijk veel verschillen. Het belangrijkste is dat we nu een toetsenist hebben. Hij heeft een groot verschil gemaakt. Nu hebben we vijf instrumenten in plaats van vier. Ook zijn we van studio veranderd. Eén dichterbij Stockholm die bovendien een stuk professioneler is. En we zitten bij een nieuw platenlabel. Niet dat dat een verschil maakte tijdens de opnames, maar tijdens de toer zal dat wel zo zijn.

Kun je zeggen dat ‘Ghost Reveries’ een mix is van het ingetogen ‘Damnation’ en het heavy ‘Deliverance’?

Ik denk het wel. ‘Damnation’ was een experiment en daarvan hebben we wat elementen meegenomen naar ‘Ghost Reveries’. Dus ik denk wel dat het een mix van die twee platen is. Ook is het album wat progressiever.

Jullie klonken in het verleden toch ook best progressief…

Dat wel, maar ik bedoel dat we nu een keyboard en mellotrons erbij hebben. De sfeer, het klinkt iets meer jaren zeventig.

Waar gaan de teksten op het nieuwe album over?

Het zou eerst een conceptalbum worden, maar toen Mikael eenmaal wat nummers had geschreven bleek dat het niet echt allemaal bij elkaar paste. Omdat hij het toch goede nummers vond, werd besloten om ze te behouden. Over het algemeen zijn de teksten behoorlijk duister en occult. Ik weet dat hij daar boeken over las. Niet dat we nu Satanisten zijn of iets dergelijks, het is gewoon een interessant onderwerp om over te schrijven.

Je had het al over jullie nieuwste aanwinst, Per Wiberg. Op welke manier is hij van extra waarde voor Opeth?

Om te beginnen is het een geweldige muzikant. Het is erg leuk om met iemand muziek te maken die erg goed is en het beste uit je naar boven haalt. In het verleden speelden we wel met het idee om keyboards toe te voegen, maar we kunnen het zelf niet bespelen. Nu hebben we iemand die dat wel kan en die precies dat beetje extra kan brengen dat we willen. Dat is een groot verschil. Bovendien is hij al bijna twintig jaar lang professioneel muzikant en is hij nog steeds erg gedreven. Hij vind het geweldig om live te spelen. Dankzij hem is het nóg leuker om muziek te maken. Toen we de ‘Damnation-tour deden wisten we dat we iemand nodig hadden om live te brengen wat op cd te horen was. Later wilden we ‘Damnation’-nummers aan de set toevoegen en om hem niet slechts voor drie nummers per avond te laten opdraven besloten we om de oude nummers hier en daar wat aan te passen.

Vond je dat er iets miste op de voorgaande albums?

Niet echt. We wilden ons gewoon verder ontwikkelen en een nieuwe sound creëren. Met een toetsenist erbij was dat mogelijk. Toen we oefenden voor ons eerste album lieten we een vriend van ons, ook een goede keyboardspeler, meedoen om te kijken of het wat voor ons was om een keyboard erbij te hebben.

Een bekend iemand?

Nee, dat niet. Hij speelt in coverbands in Zweden. We lieten hem dus meespelen, maar we vonden dat het een beetje rommelig klonk allemaal dus besloten we om het zonder te doen. Nu een aantal jaren later hebben we een toetsenist dus zal die andere gast wel kwaad zijn dat we hem toen niet nodig hadden, haha.

Mikael heeft altijd een grote inbreng tijdens het maken van een Opeth-album. Ben je tevreden over jouw inbreng?

Eerst schreven we alles samen, maar al snel realiseerde ik me dat hij een veel betere songwriter is dan ik. Als ik nu iets heb bedacht dan geef ik dat aan hem en vervolgens brengt hij alles samen. Sommige bands kennen een situatie waarin een persoon een aantal nummers schrijft en een ander de rest van de nummers. Ik denk dat Mikael goed is in wat hij doet dus laat ik dat aan hem over. Als ik iets heb dan geef ik het wel aan hem, daar heb ik geen problemen mee.

Kan iedereen binnen de band zijn ideeën kwijt?

Zo lang de rest van de band er tevreden over is. We hebben daar geen regels voor. Niemand van ons houdt van rap dus dat zul je nooit in onze muziek terug horen. Hetzelfde geldt voor reggae. We houden wel allemaal van Stevie Wonder. Nu-metal vinden we ook niks. We kiezen eerder voor Stevie Wonder dan Korn. Over het algemeen houden we wel allemaal van dezelfde muziek.

Wat hoor je liever: Mikael’s grunts of z’n cleane zang?

Ik vind ze allebei erg sterk. Het is moeilijk een keuze te maken. Tijdens de ‘Damnation’-nummers kun je moeilijk een brute grunt gebruiken. Ik vind ze allebei geweldig klinken. Op het nieuwe album hebben we distorted riffs met cleane vocalen, ook een mix van wat we vroeger deden.

Raak je het nooit beu om elke dag gitaar te spelen?

Zeker als we op tournee zijn voelt het soms als werk voor ons. Als we eenmaal een aantal keer hebben opgetreden dan hebben we het steeds beter naar ons zin, maar soms heb je 35 optredens in 40 dagen en niet elk optreden is even geweldig. Als je op het podium staat dan is het altijd leuk, maar we kijken er niet echt naar uit zoals we vroeger deden. Het is niet zozeer dat ik het beu ben om gitaar te spelen, integendeel ik vind het juist geweldig, maar het zou leuk zijn om een keer een ander instrument te bespelen zoals de piano bijvoorbeeld.

Kan je ook piano spelen dan?

Niet echt. Af en toe speel ik wat, maar dan klinkt het meestal nergens naar. Ik zou van vooraf aan moeten beginnen. Dat zou geen probleem zijn, maar binnen Opeth heb ik daar niks aan. Misschien als ik een keer een goedkope piano tegenkom koop ik die wel.

Voor het eerst sinds lange tijd moesten jullie het doen zonder producer Steven Wilson. Hoe was dat?

We hadden hem gevraagd of hij ‘Ghost Reveries’ wilde produceren en daar had hij wel oren naar. Helaas had hij het te druk met zijn eigen band Porcupine Tree. We legden onze agenda’s naast elkaar en probeerden een oplossing te vinden, maar die kwam er niet. Hij heeft altijd een grote impact gehad op de albums die hij produceerde voor ons. Die platen hebben een typische Steven Wilson-sound. We hebben drie albums met hem opgenomen, misschien was het wel tijd om een keer iemand anders te proberen, anders wordt het wellicht te veel van hetzelfde. Toch zullen we hem de volgende keer weer vragen (lacht).

De meeste Opeth-nummers zijn behoorlijk lang. Is daar een speciale reden voor?

Zo is het altijd geweest. De nummers zijn van begin af aan altijd al lang geweest. We wilden gewoon alles kwijt wat we in gedachten hadden. Akoestisch of progressief jaren zeventig materiaal. We beginnen gewoon met het schrijven van nummers en we zien wel waar het eindigt. Dat is onze manier van schrijven. We mikken nooit op een duur van tien minuten, maar uiteindelijk duren ze wel altijd zo lang. Ook de nieuwe nummers weer.

Beschouw je Opeth als een death metal-band?

We zijn een beetje van alles. Soms spelen we death metal, soms heeft het meer weg van Nick Drake. Zijn we een death metal-band die Nick Drake-nummers speelt of zijn we Nick Drake die death metal-nummers speelt? Ik weet het niet. Ik vind het niet erg om in het death metal-hokje te worden geplaatst.

Wat heeft jouw voorkeur, de harde stukken of de rustige?

Wat ik geweldig vind aan Opeth is dat we zoveel variëren. Dat maakt het voor mij interessant. Ik zou nooit nummers van drie minuten kunnen schrijven zoals The Ramones. Dat zou mij snel vervelen en zou ik een sideproject moet hebben. Maar op deze manier is het beter omdat we alles combineren.

Jullie hebben getekend bij Roadrunner Records, een label dat bekend staat om de vele moderne metalbands die het onder contract heeft staan…

We zaten eerst bij Music For Nations, maar die moesten noodgedwongen stoppen omdat ze werden opgekocht door BMG. We kregen veel aanbiedingen die we stuk voor stuk hebben bekeken. Sommige maatschappijen kleiner dan Roadrunner boden ons veel geld, maar alleen bij Roadrunner hadden we het gevoel dat ze ons echt verder konden helpen. Ze zijn goed in het verkopen van platen. In het verleden kwamen er soms mensen naar ons toe die zeiden dat ze ons cd’s nergens te pakken konden krijgen. Dat zal nu niet snel meer gebeuren. Sommige labels brengen je cd uit en doen vervolgens verder niks. Dat zal bij Roadrunner niet snel gebeuren, die houden ons in de gaten als we aan het toeren zijn en zullen ons pushen. Dat is ook wat wij willen.

Concentreren jullie je meer op de Amerikaanse markt sinds jullie bij Roadrunner tekenden?

Niet echt. We hebben veel in de Verenigde Staten getoerd in het verleden. Blijkbaar denk iedereen dat de VS erg belangrijk is. Dat is het ook wel, maar ik denk niet belangrijker dan Europa. Ik zou graag zien dat we ons zowel op Europa als Noord-Amerika zouden richten en later op Australië en Zuid-Amerika. Dit jaar doen we twee tournees in Europa en daarna gaan we weer terug naar de VS.

Zijn er artiesten waar je mee zou willen samenwerken?

Ik heb veel idolen, maar de meeste daarvan zijn beyond our reach. Stevie Wonder bijvoorbeeld. Het zou gaaf zijn als hij op een Opeth-plaat te horen zou zijn, maar dat zal niet snel gebeuren.

Denk je dat hij bekend is met Opeth?

Dat denk ik niet nee. Iemand vertelde mij wel dat Will Smith een Opeth-fan is, maar hij lijkt me niet degene met wie wij samen zouden willen werken. Trey Azagthoth van Morbid Angel is wel iemand waar we graag mee samen zouden werken. Alleen toen we in 1996 een paar keer in het voorprogramma stonden van Morbid Angel, net nadat ‘Entangled In Chaos’ uitkwam, zeiden ze nog geeneens gedag.

Jullie zijn net terug uit Amerika waar jullie toerden met een aantal grote bands. Hoe heb je die tour ervaren?

Een beetje vreemd wel. Het idee van die tour was om een kleine ‘hype’ te veroorzaken voordat de nieuwe plaat uitkwam. De meeste bands op die tour waren metalcore-bands. Hun fans zijn niet dezelfde als die van ons dus hadden we verwacht dat we het moeilijk zouden krijgen, maar eigenlijk was het een hele goede tour. Veel mensen toonden interesse in ons en er kwamen zelfs een aantal bands naar ons toe die zeiden dat ze ons goed vonden en dat ze het gaaf vonden dat wij ook meededen. Gwar bijvoorbeeld. We hadden nog nooit zo’n tournee gedaan.

Het was best een grote tour toch?

Er stonden achttien bands op het affiche. Niet zo groot als Ozzfest, maar wel de grootste tour waar wij deel van uitmaakten. We speelden avond aan avond voor drie- tot vijfduizend mensen.

Waren jullie de headliners?

We waren de enige Europese band. Lamb Of God waren de headliners, maar die zijn volgens mij niet zo actief in Europa…

Ik heb ze hier pas geleden nog gezien…

In deze zaal?

Ja…

Leuke band wel, maar het is niet echt mijn muziek. Wij stonden net onder hen op de bill en wisselden elke keer van positie met Chimaira.

Hoeveel speeltijd kregen jullie?

Veertig tot vijfenveertig minuten. Drie nummers dus (lacht). Daar hoef je geen setlist voor te maken. Wij speelden gewoon die drie nummers en letten op de reacties uit het publiek. Binnenkort gaan we terug voor een headline-tour.

Kunnen we jullie volgend jaar weer op de Europese festivals verwachten?

Hopelijk wel. Dit jaar hebben we maar vier shows gedaan. Het is makkelijker als je nieuwe plaat net uit is, maar het was al enige tijd geleden dat ‘Damnation’ en ‘Deliverance’ uitkwamen dus waren we niet echt ‘hot’. Eigenlijk onzin. Als ik naar een festival zou gaan zou het mij niet uitmaken of een band die ik leuk vind net een nieuwe cd uit heeft of niet. Het gaat er mij om dat ik die band wil zien. Maar zo is de business.